Δεν είναι και λίγα αυτά που πέρασα από τα εικοσιοκτώ μέχρι και σήμερα, άσχετα αν εγώ ακάθεκτη προχωρούσα με μεγάλα βήματα. Το φευγιό του Θανάση, οι απάνθρωπες δουλειές, γάμοι, παντρειές, δύο γέννες, λαχτάρες ατελείωτες με τα πιτσιρίκια, μια πανδημία, έναν άνεργο σύζυγο για μεγάλο διάστημα και ένα πολύ δυνατό σεισμό που με αποτελείωσε και δεν έφταναν όλα αυτά, είχα ατελείωτο άγχος με εργασίες και εξεταστικές.
Ο εγκέφαλος δεν είναι πια ο ίδιος, νομίζω πως από τη δεύτερη γέννα και μετά διαλύθηκα. Μπορεί να γέννησα πολύ γρήγορα αλλά όσο στιγμιαίος κι αν ήταν ο πόνος ήταν απερίγραπτος και οι φόβοι και οι λαχτάρες που ήρθαν από εκεί και πέρα με την πανδημία και τους εγκλεισμούς συσσωρεύτηκαν τόσο πολύ που πια ήρθα και κλάταρα.
Φαινομενικά είναι όλα καλά. Ο σύζυγος έχει μια πολύ καλύτερη δουλειά από πριν, το δικό μου εργασιακό περιβάλλον μπορώ να το χαρακτηρίσω από τέλειο ως άψογο, τα παιδάκια μας είναι υγιή και χαρούμενα, είμαι αισίως στο τρίτο έτος και οι σπουδές οδεύουν προς το τέλος τους.
Όμως εγώ είμαι υγιής; Τρομάζω με το παραμικρό, αγχώνομαι υπερβολικά, είμαι μονίμως σε μια κατάσταση τσίτας και άγχους και ιδιαίτερα με τα παιδιά, τα φέρνω όλα εις πέρας και μερικές φορές με μια τρομερή αγωνία τελειότητας. Κλαίω εύκολα, έχω φόβους που βρίσκονται στον όγκο, εκτελώ καθημερινά καθήκοντα και υποχρεώσεις όμως δεν βρίσκω και δεν παίρνω καμία ευχαρίστηση από αυτά.
Δεν το έχω ρίξει στις καταχρήσεις, ίσα ίσα έχω κόψει μαχαίρι και όσες ίσως έκανα στο παρελθόν, δεν το έχω ρίξει ούτε στα ψυχοφάρμακα, ούτε στα ναρκωτικά.
Ξέρω θα μου πείτε, κάνε γιόγκα, διαλογισμό, άραξε στη φύση, φάε υγιεινά, άκου μουσική, γράψε, ονειρέψου, διάβασε, ηρέμησε κι όλα θα φτιάξουν. Μα αν μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά δεν θα είχα φτάσει στο σημείο που είμαι σήμερα, θα ήμουν απλά καλά και θα ήμουν αυτό το υπεργαμάτο άτομο που ήμουνα κάποτε. Δεν είμαι πια και ούτε μπορώ να το αντιμετωπίσω μόνη μου, οπότε ήρθε η ώρα να πάψω να με θεωρώ ατρόμητη και δυνατή και να ζητήσω βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου