Neanderthal Blogger

Ζω την ταφόπλακα του οκτάωρου, που με εξαϋλώνει. Κάθε πρωί σχεδόν λιπόθυμη με τσιμεντάρω και πάω.Καλουπώνω την ψυχή μου και πάω, στον βρόμικο καθημερινό μου τάφο. Πολλά μοιρολόγια μου έχω κάνει για ζωντανή. Άραγε να 'μαι; Να, με τσιμπάω και δεν αντιδρώ. Δεν το περίμενα ποτέ πως ένα οκτάωρο θα μπορούσε να με στείλει κυριολεκτικά στον διάολο. Επιλογές από φόβο, όχι για τ' όνειρο και καμιά φορά αναρωτιέμαι που και να ήταν ζήτημα σκληρής επιβίωσης. Πραγματικά αναρωτιέμαι ακόμα γιατί συνεχίζω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Ο μαζοχισμός του καλού παιδιού, της ανασφάλειας, του ότι πρέπει να κάνεις κάτι στη ζωή σου, για το χαρτζιλίκι, γιατί  περί χαρτζιλικίου πρόκειται. Αφήστε με εκτός οκταώρου και θα δείτε πόσα πράγματα μπορώ να κάνω ή στην τελική και να μην κάνω.Καλύτερα δημιουργική τεμπελιά παρά αυτός ο καρκίνος κάθε μέρα. Πως έπεσα στην λούμπα τούτη;Καθημερινές αθλιότητες με ανθρωπάκια.Μήπως όμως πραγματικά το έχω ανάγκη, γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, όχι αποκλείετ...

Με πλησίασαν διάφοροι και αρκετοί άνθρωποι λόγω του blog, λόγω του γραψίματος σε αυτό δηλαδή.Μου έδωσαν αγάπη, αποδοχή, αγκαλιά, συναισθήματα, θαυμασμό.Κάποιοι δίνουν ακόμα. Έχω την εντύπωση όμως ότι μερικούς από αυτούς τους απογοήτευσε η φυσική μου απουσία από τα πράγματα, με την έννοια ότι περίμεναν περισσότερα από εμένα κι εγώ δεν υπήρχα σχεδόν πουθενά.Δεν ήταν όμως μόνο η φυσική απουσία ήταν σίγουρα και η συγγραφική. Δεν γράφεις άρα δεν υπάρχεις. Δε θα έβλεπες το όνομα μου να μοστράρει σε εκδηλώσεις, συναθροίσεις και λογοτεχνικές συνεστιάσεις και γενικά και πέρα από αυτά δε θα με έβλεπες πουθενά. Είχα παραιτηθεί εξαρχής από μια τέτοια προσπάθεια. Επίμονα και από επιλογή μια διαχρονική αποχή ίσως γιατί δεν μπορώ με τίποτα να καταπολεμήσω την εσωτερική μου ανάγκη να μην ανήκω πουθενά και σε κανέναν χώρο ακόμα κι εκεί που αισθάνομαι σχετικά άνετα και βολικά, μάλλον φταίει που δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι και η συναναστροφή μαζί τους.(τι ειρωνεία!) Μερικοί φτάσανε στο γελοίο σημεί...