Αυτοαναφορικό

Με πλησίασαν διάφοροι και αρκετοί άνθρωποι λόγω του blog, λόγω του γραψίματος σε αυτό δηλαδή.Μου έδωσαν αγάπη, αποδοχή, αγκαλιά, συναισθήματα, θαυμασμό.Κάποιοι δίνουν ακόμα. Έχω την εντύπωση όμως ότι μερικούς από αυτούς τους απογοήτευσε η φυσική μου απουσία από τα πράγματα, με την έννοια ότι περίμεναν περισσότερα από εμένα κι εγώ δεν υπήρχα σχεδόν πουθενά.Δεν ήταν όμως μόνο η φυσική απουσία ήταν σίγουρα και η συγγραφική. Δεν γράφεις άρα δεν υπάρχεις.

Δε θα έβλεπες το όνομα μου να μοστράρει σε εκδηλώσεις, συναθροίσεις και λογοτεχνικές συνεστιάσεις και γενικά και πέρα από αυτά δε θα με έβλεπες πουθενά. Είχα παραιτηθεί εξαρχής από μια τέτοια προσπάθεια. Επίμονα και από επιλογή μια διαχρονική αποχή ίσως γιατί δεν μπορώ με τίποτα να καταπολεμήσω την εσωτερική μου ανάγκη να μην ανήκω πουθενά και σε κανέναν χώρο ακόμα κι εκεί που αισθάνομαι σχετικά άνετα και βολικά, μάλλον φταίει που δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι και η συναναστροφή μαζί τους.(τι ειρωνεία!) Μερικοί φτάσανε στο γελοίο σημείο να με κακολογούν γιατί τόλμησα να μην πραγματοποιήσω τις προσδοκίες που είχαν στο δικό τους κεφάλι για μένα!

Μπορεί να τους απογοήτευσαν φυσικά κι άλλα πράγματα αλλά ακόμα προσπαθώ να καταλάβω αν απομακρύνθηκα εγώ από αυτούς ή αυτοί από εμένα και με βεβαιότητα καταλήγω ότι τους άφησα τρέχοντας πρώτη εγώ, αρά δεν ξέρω τελικά ποιος απογοήτευσε ποιον. Ήταν ίσως μια αμοιβαία και καθαρή αλληλοαπογοήτευση, ήταν η διαφορά προοπτικής στα πράγματα, ήταν το ότι συνέχισα να αλληθωρίζω προς τα μέσα, ήταν η απουσία της ματαιοδοξίας.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως ήταν σωστή επιλογή να απομακρυνθώ γιατί το "όλοι μαζί μπορούμε' έχω δει σε τι σκατά καταλήγει. Το γράψιμο εξάλλου είναι ένα μοναχικό σπορ όπως και το να χάνεσαι μέσα στις λέξεις. Μένω δίπλα μονάχα σε αυτούς που αποδέχονται και αγαπάνε τη Σοφία σε όλες τις καθημερινές τετριμμένες εκδοχές της. Δεν είμαι μονάχα οι λέξεις μου, υπάρχω και πέρα από αυτές, υπάρχω στις σιωπές μου, στις απουσίες μου, στα κενά μου. Νιώθω ελεύθερη και πλήρης, δίχως να έχω την ανάγκη επιβράβευσης ή εντυπωσιασμού για το οτιδήποτε. Νιώθω τόσο συμφιλιωμένη με την μονόχνωτη φύση μου,νομίζω ότι ο λόγος που δεν γράφω πια τόσο συχνά είναι η απουσία μοναξιάς και απόλυτης σιωπής έστω και για λίγες ώρες. Τι ειρωνεία να μην μπορείς τους ανθρώπους και κάθε μέρα λόγω δουλειάς να έχεις τόσους πολλούς μαλάκες μαζεμένους πάνω από το κεφάλι σου. Τι ειρωνεία!

Το συνοδευτικό τραγουδάκι ανασύρθηκε από τη μνήμη και μου κόλλησε από χθες!

Άλλο ένα απεργιακό... post

Υ.Σ ίσως και να φταίει που δεν τους έκατσα!