Ζω την ταφόπλακα του οκτάωρου, που με εξαϋλώνει. Κάθε πρωί σχεδόν λιπόθυμη με τσιμεντάρω και πάω.Καλουπώνω την ψυχή μου και πάω, στον βρόμικο καθημερινό μου τάφο. Πολλά μοιρολόγια μου έχω κάνει για ζωντανή. Άραγε να 'μαι; Να, με τσιμπάω και δεν αντιδρώ. Δεν το περίμενα ποτέ πως ένα οκτάωρο θα μπορούσε να με στείλει κυριολεκτικά στον διάολο.
Επιλογές από φόβο, όχι για τ' όνειρο και καμιά φορά αναρωτιέμαι που και να ήταν ζήτημα σκληρής επιβίωσης. Πραγματικά αναρωτιέμαι ακόμα γιατί συνεχίζω να το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Ο μαζοχισμός του καλού παιδιού, της ανασφάλειας, του ότι πρέπει να κάνεις κάτι στη ζωή σου, για το χαρτζιλίκι, γιατί περί χαρτζιλικίου πρόκειται.
Αφήστε με εκτός οκταώρου και θα δείτε πόσα πράγματα μπορώ να κάνω ή στην τελική και να μην κάνω.Καλύτερα δημιουργική τεμπελιά παρά αυτός ο καρκίνος κάθε μέρα. Πως έπεσα στην λούμπα τούτη;Καθημερινές αθλιότητες με ανθρωπάκια.Μήπως όμως πραγματικά το έχω ανάγκη, γιατί δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, όχι αποκλείεται να έχω αυτή τη μαλακία ανάγκη.Κανείς δεν την έχει ανάγκη κι όμως όλοι έτσι νομίζουμε και συνεχίζουμε για την επιβίωση άλλοι με περισσότερη και άλλοι με λιγότερη ανάγκη να πηγαίνουμε καθημερινά προς τη δυστυχία μας.
Να φταίει τελικά μόνο το γαμημένο οκτάωρο ή απλά κρύβουμε όλοι μας πίσω από τα άθλια οκτάωρα μας τους δισταγμούς και τους ίσκιους μας γιατί βαθιά μέσα μας ακόμα πιστεύουμε πως θα μπορούσαμε να τα είχαμε καταφέρει και καλύτερα. Έλα μου ντε; Θα μπορούσαμε να είχαμε επαναστατήσει για κάτι λιγότερο σίγουρο αλλά εκτός από τον ανθρώπινο φόβο είναι κι αυτοί οι γαμημένοι καιροί άκρως ακατάλληλοι για ρίσκα ή μήπως είναι άκρως κατάλληλοι γι αυτά;
Γιατί πόσο πιο κάτω να έχει από τον πάτο; Μωρέ έχει και παρά έχει, αυτό επιβεβαιώνεται τα τελευταία χρόνια. Από τον πάτο πρέπει να ξαναθυμηθούμε τα θέλω μας και να προσπαθήσουμε να παλέψουμε γι αυτά, να παλέψουμε στις οκτώ ώρες της ημέρας που μας απομένουν έστω και στραπατσαρισμένοι και μέσα από αυτά να ξαναζωντανέψουμε, να ξαναλαχταρίσουμε, να νιώσουμε πάλι ζωντανοί και ίσως αν ζωντανέψουμε να τα καταφέρουμε. Παλεύουμε μαζί του κάθε μέρα κι ακόμα δεν κατάφερε να μας αποτελειώσει,αντιδρούμε και δεν αποδεχόμαστε πως θα αφήσουμε αυτή την ασχήμια εντός και εκτός οκταώρου να μας καταπιεί.
Dreamers
They never learn
They never learn
Beyond the point
of no return
of no return
And it's too late
The damage is done
The damage is done ...
Υ.Σ Βάλε ακουστικά, κλείσε τα μάτια και άκου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου