Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Ξέστρωτες  σκέψεις Σεντόνια Σφυρίγματα από τέντες Αϋπνίες   Δάκρυα πονοκεφάλου  Πρωί- Βράδυ Μετά το φαγητό                               σ.χ 

Να γράψεις μια ιστορία. Κοίτα να γράψεις μια καλή ιστορία. Με αρχή, μέση και τέλος. Να γράψεις γι αυτούς που πήρανε πίσω αυτό που τους άξιζε αλλά και γι αυτούς που αν και δεν τους άξιζε το πήραν. Καλό- κακό, τι σημασία έχει; Πήραν αυτό που δεν τους άξιζε. Τι ωραία που το έγραφε, "η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα" ακόμα το θυμάμαι.  Η ΜΕΤΕΜΕΛΕΙΑ ΦΟΡΑΕΙ ΞΥΛΟΠΑΠΟΥΤΣΑ  Με φόρτωσε τόσες ανασφάλειες κάποτε, που να φανταζότανε ότι θα το πλήρωνε εκείνος πιο ακριβά κι από εμένα. Πήρε αυτό που του άξιζε. Να γράψεις, μα που όρεξη για γράψιμο τέτοιες μέρες. Ξυπνώ και περπατάω, πρέπει να γράφεις για τους πολλούς, οι παπαριές σου πρέπει να αφορούν κι άλλους. Όσο περισσότερος χρόνος περνάει , τόσο πιο πολύ αγαπώ και εκτιμώ τους ανθρώπους που σιωπούν και πιάνουν τη γωνιά τους. Ναι έναν μουγκό θα ψήφιζα, ενάν μουγκό με χαμηλωμένο βλέμμα, κάποιον που θα καθότανε σε μια γωνιά και απλά θα έκανε τη δουλειά του. Θα άκουγε τους άλλους να μιλούν και να ξερνούν την ανυ...

The jam house

Το μπλε Ήταν το χρώμα Του ύπνου μου Πέρασε η ώρα Ξεχάστηκα διορθώνοντας Κρατούσα κόκκινο στυλό Να σημειώνω λάθη Κόκκινες πινελιές Στα ποιήματα Ήθελα να σηκωθώ Να στο ζωγραφίσω Να το δεις Μα ήμουν κουρασμένη θαλασσί ανοιχτό - Κοιμήθηκα ανάσκελα Γαλάζιο του ουρανού - Δεν πρόλαβα να στο δείξω Βραδιάζοντας έγινε μαύρο σ.χ

Tο ξέρω που για να επιτύχει κανείς στην ζωή, και για να εμπνέει σεβασμό χρειάζεται σοβαρότης. Kαι όμως με είναι δύσκολο να είμαι σοβαρός, και δεν εκτιμώ την σοβαρότητα. Aς εξηγηθώ καλλίτερα. Mε αρέσει στα σοβαρά μόνον η σοβαρότης· δηλ. 1/2 ώρα, ή μια ώρα, ή δυο ή 3 ώρες σοβαρότητα την ημέρα. Συχνά βέβαια και σχεδόν ολόκληρη μέρα σοβαρότητα. Άλλως, με αρέσουν τα χωρατά, η αστειότης, η ειρωνεία η με ευφυή λόγια, το χαμπαγκάρισμα (humbugging). Aλλά δεν κάμνει.Δυσκολεύει τες δουλειές. Διότι ως επί το πλείστον έχεις να κάμνεις με ζευζέκηδες και αμαθείς. Aυτοί δε είναι πάντοτε σοβαροί. Mούτρα, σέρια ζωωδώς· πού να αστειευθούν· αφού δεν καταλαμβάνουν. Tα σέρ[ι]α τους μούτρα είναι αντικατοπτρισμός. Όλα τα πράγματα είναι προβλήματα και δυσκολίες για την αγραμματοσύνη τους και για την κουταμάρα τους, γιαυτό σαν βώδια και σαν πρόβατα (τα ζώα έχουν σοβαρότατες φυσιογνωμίες) είναι περιχεμένη επάνω στα χαρακτηριστικά τους η σοβαρότης. O αστείος άνθρωπος γενικώς περιφρονείται, τουλάχ...

δΕΊΤΕ εΔΏ   by sophie_jamaica υ.σ το παραπάνω blog, το δημιούργησα για να συγκεντρωθούν όλες οι εργασίες που εκπονήθηκαν στο πλαίσιο του μαθήματος "δικτυακές και πολυμεσικές εφαρμογές της λογοτεχνίας στην εκπαίδευση" στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών Δημιουργικής γραφής του ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Γιατί μερικοί μας επιβάλλουν τους εαυτούς τους με το έτσι θέλω; 

Τροπαιούχος σημαδιών. Εσωτερικών ή εξωτερικών; Εσωτερικών. Αδιάψευστος μάρτυρας το εικοσιεξάχρονο κορμί μου, δυο σημάδια όλα κι όλα κι αυτά μου τα προκάλεσε άλλος. Ήμουνα ήσυχο παιδάκι, δεν έκανα ποτέ ταρζανιές, έτσι έλεγε η μαμά. Ο αδερφός μου είχε άλλη άποψη. Εκείνος ήταν εξάλλου ο υπαίτιος και των δυο. Το πρώτο σημάδι το απέκτησα το 1993 , όταν ήμουνα οχτώ χρονών και ο αδερφός μου έντεκα. Είχε γυρίσει από μια μονοήμερη σχολική εκδρομή, κουβαλώντας ένα σουγιά, όταν με φώναξε να πάω στο δωμάτιο του. Πήρα ένα σουγιά και θέλω να δω αν κόβει, μου είπε. Τότε εγώ χαμογέλασα και του άπλωσα το δεξί μου χέρι. Έβγαλε το σουγιά κι άρχισε να μου κόβει τον καρπό! Αυτό ήταν ,μετά την διαπεραστική τσιρίδα μου ήρθαν τα κλάματα όταν αντίκρισα το αίμα στο χέρι μου ενώ εκείνος χαμογελούσε με ευχαρίστηση! Το άλλο έγινε πολύ αργότερα, ένα καλοκαιριάτικο μεσημέρι στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μας στο χωριό. Ήμασταν ξαπλωμένοι και οι δυο, εκείνος έλυνε σταυρόλεξο κι εγώ τον πείραζα εκλιπαρών...

με τη μπουκιά στο στόμα ή αλλιώς το μαλλί της τρελής 

Δεν ξέρω αν πάντα ήταν έτσι οι Έλληνες, εγώ θα σας μιλήσω για τους Έλληνες που έζησα εγώ. Από το σχολείο ακόμα τα μικρά παιδάκια κουβαλούσαν μέσα στην τάξη το σπίτι τους, την κοινωνία που μεγάλωναν. Χτυπούσαν, κορόιδευαν, κατέστρεφαν πράγματα, αντιμιλούσαν. Κοιτούσε το ένα παιδάκι το άλλο για να δει ποιο φοράει καλύτερα ρούχα. Κρίνανε τους ανθρώπους γύρω τους σύμφωνα με το τι μάρκα τσάντας είχανε. Οι γονείς τους, τους έμαθαν ότι έχουν μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση. Aν η δασκάλα έλεγε στο γονιό ότι το παιδί του ήταν ατίθασο ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αυτοί λέγανε ότι εκείνη απλά δεν ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά της και ότι το παιδί τους ήταν μια χαρά. Μετά γέμισαν τα ιδιωτικά και τα κολέγια. H μεγαλομανία δεν είχε όρια, θα παίρνανε δάνεια, θα κάνανε τα πάντα αρκεί το ντουβάρι τους να περνούσε τις τάξεις. Ακόμα και στο δημοτικό τα παιδιά ήταν φανατισμένα, εκτός από το Παναθηναικός -Ολυμπιακός υπήρχε και το ΠΑΣΟΚ-ΝΔ  αυτά ήταν τα ιδανικά μας, άντε και το Μπράβο Ρούλα. Ακό...

Calton Hill Εδώ έχει έναν άσπρο ουρανό, σπάνια βλέπεις το μπλε και οι άνθρωποι τρέχουν από πίσω σου να σου δώσουν αυτό που από απροσεξία σου έπεσε ή ξέχασες. Ευγενικοί, μάλλον έτσι έμαθαν να είναι. Τόσο ευγενικοί που μερικές φορές μπορώ και να τους παρεξηγήσω συνηθισμένη από την γαιδουροσύνη που άφησα πίσω μου. Κάθε μέρα ανεβαίνω στον πάνω όροφο του λεωφορείου και μετράω, είναι άπειροι. Παντού άντρες με καροτσάκια  και με τα άλλα δυο παιδιά τους από δίπλα. Στατιστικά αυτή η εικόνα είναι πολύ πιο συχνή, σπάνια βλέπεις γυναίκες να σπρώχνουν τα παιδικά καροτσάκια , να και μια εικόνα που δεν συναντάς στην Ελλάδα. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που είναι πάνω στα καροτσάκια και είναι κι αυτοί επίσης πολλοί, που σου δημιουργείται η εντύπωση πως οι μισοί Σκοτσέζοι είναι ανάπηροι, χμμμ μάλλον απλά εδώ ζούνε τη ζωή τους ενώ στο Ellada αναγκάζονται να περιορίζονται στα σπίτια τους. Α ξέχασα και όλοι λένε thank you στο οδηγό μόλις κατέβουν από το αστικό, πίσω στην μαμά πατρίδα αυτό απλ...