Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Έλα ξέχασε τη Νέα Γη Θα σε κεράσω ρούμι στο κατάστρωμα Σου υπόσχομαι να λικνίσουμε τα κορμιά μας πάνω σε χαμάκ* Θα μιλήσουμε για τους βαλσαμωμένους έρωτες Έτσι για να ερεθίσουμε τις σκέψεις μας Θυμάσαι; Όπως τότε που τριβόμασταν σε μηρούς εραστών Κρυμμένες σε καμπίνες υπερατλαντικών ναυαγίων Έλα πιες, σε λίγο θα μας φέρουν επιδόρπιο σ.χ *Κούνια κρεμασμένη οριζόντια στην πλώρη καραβιού.Η λέξη είναι από διάλεκτο της καραϊβικής.

Δίπλωνε το κορμί και δάγκωνε τα χείλη.Το τέλος λένε σε εξουθενώνει πριν συμβεί. Προσεύχεται να’ ρθεί,να λυτρωθεί,να εξιλεωθεί.Δε λέει να φανεί,αρπάζει τη ζωή,την καταριέται.Στη λήθη ψάχνει γιατροσόφια και όλο σκάβει και θάβει και κρύβει,όλο καίει πετάει,κάνει πως ξεχνάει,μα δεν περνάει σ.χ

Καθώς μπαίνουμε στο σούπερ μάρκετ,οι τιμές δεν με τρομάζουν.Έχω βάλει το ευρώ μου στη σχισμή από το καροτσάκι.Αναρωτιέμαι αν θα παίρνει για πάντα.Από μικρή μου άρεσαν οι βόλτες στο σούπερ μάρκετ,ειδικά στα μεγάλα,με τους διαδρόμους χιλιόμετρα.Σε είχα δίπλα μου,να σε καμαρώνω,ενώ έσπρωχνα με ευχαρίστηση το καροτσάκι,που λίγο πριν σου είχα υπενθυμίσει πως ήταν δικιά μου δουλειά. Σε χάζευα,που έβγαζες από την τσέπη του πανωφοριού σου,το χαρτάκι με τα ψώνια που έπρεπε να κάνουμε.Το ήξερα πως φέτος στις γιορτές δεν θα αποδράσουμε,σε κάποια στολισμένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα,λόγω έλλειψης άδειας.Δεν με πείραζε καθόλου,ήταν η πρώτη φορά που θα στολίζαμε,το δικό μας δέντρο κι αυτό μου έφτανε. Όταν μερικές φορές χάζευες απορριμμένος στα ράφια,έβρισκα χρόνο στα κλεφτά να γεμίζω το καροτσάκι,με σοκολατένιους Αϊ Βασίληδες και άλλες χαζομαρούλες.Όταν με κοίταξες, μάλλον το βλέμμα μου,πρόδιδε σκανταλιά γιατί εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο,ήταν σαν να μου φώναζε «πάλι χαζομάρες,πήρες μωρό μουυυυ;;;» Λατρ...

Δεν μου έλειπαν, ούτε οι λέξεις, ούτε η ευκαιρία, ούτε η τόλμη. Μα ήταν το ενδόμυχο υφάδι της ζωής μας,από καιρό κατακερματισμένο. Κι εγώ δεν ήξερα,ούτε ήθελα να μάθω, τίποτα από σαΐτα και αργαλειό. σ.χ

Τώρα που αμφότεροι λυτρωθήκαμε,υπογράψαμε ψυχών ανακωχή. Πορευθήκαμε ως εξαρχής,με ζωές εκ διαμέτρου αντίθετες Και δώσαμε ζωή στην καθημερινή ρουτίνα. σ.χ

Όταν απολογείσαι για κάτι,ήδη το έχεις χάσει σ.χ

Πέρασαν χρόνια,για την ακρίβεια πέντε,τότε ήμουν είκοσι και τώρα εικοσιπέντε!Είναι μια αρκετά συγκινητική μέρα για μένα, όσο γελοίο κι αν μπορεί να ακούγεται.Σήμερα το blog μου γίνεται πέντε χρονών και μόνο που δεν κλαίω, ούτε παιδί μου να ήτανε,μα παιδί μου είναι. Ήταν μια μέρα στην Τ.Πετροπούλου,στο φοιτητικό μου σπίτι στον πέμπτο όροφο,αδύνατο να θυμηθώ αν είχα βάλει adsl ή προσπαθούσα ακόμα με dial up,έχω την αίσθηση όμως ότι μάλλον συνέβαινε το δεύτερο.Ήταν λίγες μέρες που είχα βάλει τηλέφωνο και είχε έρθει ο Μιχάλης από το Ρέθυμνο. Να’ ναι καλά,θυμάμαι ότι το παλεύαμε αρκετή ώρα,το πιάσαμε απόγευμα και είχε βραδιάσει,τα τασάκια ασφυκτιούσαν και ένα μεγάλο χαμόγελο δημιουργήθηκε στα χείλια μας και εγένετο «Εκπαιδευμένοι στο οίδημα» . Το ημερολόγιο έγραφε 13 Νοεμβρίου 2005!(τότε το να φτιάξεις blog δεν ήταν τόσο εύκολο όσο είναι σήμερα και πόσο μάλλον με dial up) Η αλήθεια είναι,ότι είχα μάθει τι είναι blog από το Νίκο,ο οποίος είχε ένα τέτοιο από το 2003.Ήθελα πολύ νωρίτερα να αν...

Quizas, Quizas, Quizas – Nat King Cole – Ελληνικοι στιχοι Πάντα οταν σε ρωτάω τι, πότε, πως και που εσύ πάντα μου λες ίσως, ίσως, ίσως Και έτσι περνάνε οι μέρες και εγώ, απελπισμένος και εσύ, μου απαντάς ίσως, ίσως, ίσως Σπαταλάς τον χρόνο σκεφτόμενη, σκεφτόμενη αυτό που θέλεις περισσότερο Ως πότε? Ως πότε? Και έτσι περνάνε οι μέρες και εγώ, απελπισμένος και εσύ, μου απαντάς ίσως, ίσως, ίσως Και έτσι περνάνε οι μέρες και εγώ, απελπισμένος και εσύ, μου απαντάς ίσως, ίσως, ίσως Σπαταλάς τον χρόνο σκεφτόμενη, σκεφτόμενη αυτό που θέλεις περισσότερο Ως πότε? Ως πότε? Και έτσι περνάνε οι μέρες και εγώ, απελπισμένος και εσύ, μου απαντάς ίσως, ίσως, ίσως

Για την Έλενα!

Η ημιμάθεια ο χειρότερος εχθρός μου σ.χ

Αέναες συγκρούσεις συνεχείς και αλλεπάλληλες. Πολεμάω τον εαυτό μου με τον εαυτό μου Τσακίζω τη σάρκα μου, γεμίζω δάκρια. Πουθενά δεν μπορώ να σταθώ Η μονόχνωτη φύση μου με οδηγεί στο περιθώριο Καταστρώνω καρτερικά το κάθε τέλος μου Και γεμίζω τη ζωή μου αρχές Αέναες αρχές σ.χ

είμαι το πιο μονόχνωτο άτομο που ξέρω! σ.χ

Πράξη τρίτη Το λοιπόν, ήτανε κάτι Νηρηίδες, στη Νάξο να πούμε, και παίζανε στο γιαλό, τρεις και το λουρί της μάνας, πέρναγε ο Ποσειδώνας, τις βλέπει και κόβει ανάμεσά τους ένα κόμματο απίθανο. Αλληθώρισε. -Για έλα δω, ρε, φώναξε τον οπλονόμο υπηρεσίας. -Διατάξτε. -Ποια είν' αυτή εκεί, ρε, η όμορφη; -Η μελαχρινή; -Όχι η άλλη. Μα ντιπ κόπανος είσαι; Σούπα: η όμορφη. -Θα μάθω αμέσως. Έτρεξε ο οπλονόμος, ρώτησε, τού 'πανε η Αμφιτρίτη, κόρη του Νηρέα και της Δωρίδος. Ο Ποσειδώνας σηκώνεται και πάει μια και δυο στον πατέρα της. Είχε μαζί του μαργαριτάρια, είχε κοράλλια, είχε και το ποινικό μητρώο λευκό. -Θέλω την κόρη σου. Κολακεύτηκε ο Νηρέας, είχε κι άλλες δυο κόρες, αλλά, τέλος πάντων, δεν είναι μικρό πράγμα να κάνεις γαμπρό κοτζάμου βασιλιά της θάλασσας. -Πώς, να την πάρετε! Η Αμφιτρίτη, όμως, τον είδε μέσα από το καφάσι και δεν της γουστάριζε ποσώς. -Ποιόν; Αυτόν τον αξούριστο; Δεν τον θέλω. -Μωρή, είναι θεός. -Δεν θέλω κι ας είναι και λουκουματζής. Κι επειδή κατάλαβε ότι θα της...

Μετά από μία εποχή "απόλυτης μονοτονίας", με απροσδιόριστη χρονική διάρκεια, ο Θεός αποφασίζει να δημιουργήσει το Σύμπαν. Ακολουθεί η εποχή (διάρκειας πολλών δισεκατομμυρίων ετών) του σχεδιασμού του μοντέλου της κοσμικής δημιουργίας (που προφανώς περιλαμβάνει την σύνθεση, κατάστρωση και επίλυση τρισεκατομμυρίων μαθηματικών εξισώσεων). Στην συνέχεια, καθώς ο Χωρόχρονος ολοκληρώνεται, ο Θεός διαπιστώνει ότι ένα απόλυτα αιτιοκρατικό και αξιοκρατικό Σύμπαν είναι και απόλυτα πληκτικό (δηλ. σαν άνοστο "φαγητό" χωρίς καρυκεύματα). Οπότε, δημιουργεί την Ειμαρμένη, την μέγιστη Μοίρα, η οποία (σε ρόλο Πανδώρας) αναλαμβάνει να εμπλουτίσει το νεότευκτο θεϊκό μαθηματικό οικοδόμημα με την απαραίτητη "γεύση" (ή αλλιώς, με την κβάντωση ή τυχαιότητα και επομένως ασάφεια, απροσδιοριστία και τελικά αναξιοκρατία που θα το καθιστούσε συναρπαστικό) (Απογνωσισμός). Η Ειμαρμένη αμέσως αρχίζει την παρέμβασή της που χαρακτηρίζεται, κυρίως, από απόδοση υπερβατικών ή άρρητων τιμών στ...

Τότε θ' ανοίξεις μέσα μου τα ριπίδια των συναισθημάτων. Δάκρυα συνειδήσεων πολύτιμες πέτρες επιστροφές κι απουσίες. Κι ενώ θα τρέχει ο ουρανός κάτω απ' τις γέφυρες των πλεγμένων χεριών μας ενώ οι πιο πολύτιμοι κάλυκες θα ταιριάζουνε στα μάγουλά μας θα δώ- σουμε το σχήμα του έρωτα που λείπει από τις οράσεις αυτές Τότε θα δώσουμε Στη λειτουργία των δυσκολότερων ονείρων μια σίγουρη παλινόρθωση Οδυσσέας Ελύτης

Χιονισμένη Φλώρινα Γεννήθηκα σε ένα σπίτι μπουχτισμένο από βιβλία,η χαρά της κατσαρίδας.Δόξα τον απολυμενατζή,έχουμε απαλλαχτεί από τους καφετί επισκέπτες. Μελετηρός της οικογένειας,ο πατέρας, που τον θυμάμαι να κλείνεται ώρες στην τουαλέτα με ένα βιβλίο στο χέρι και τον μπιντέ μας να έχει μετατραπεί σε βιβλιοθήκη! Πατημένα εικοσιπέντε,ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με «Μπράβο Ρούλα» και είναι σχεδόν συνομήλικη της ιδιωτικής τηλεόρασης.Την εφηβεία την πέρασα παρέα με το mirc και το τότε μου ψευδώνυμο έμελε να το κουβαλάω μέχρι και σήμερα(sophie_jamaica)Ίσως όλα αυτά,ίσως οι σαχλοί έρωτες και τα πολλά ιστορικά βιβλία του μπαμπά να έκαναν τη σχέση μου με το βιβλίο σχεδόν ανύπαρκτη. Κι όμως κοίτα να δεις,που όταν δεν έπαιζα βόλεϊ,δεν πήγαινα αγγλικά,αρμόνιο, κιθάρα, μπαλέτο, δεν είχα σχολείο, δεν έβλεπα Disney clubή comfuzio,δεν έπαιζα με τα άλλα παιδιά, καθόμουνα και έγραφα,έγραφα,έγραφα. Μια αμόρφωτη,πιτσιρίκα συγγραφέας,που αν γράφει ακόμα και σήμερα ο λόγος είναι ένας. Είναι η δίδυ...