Στο σούπερ μάρκετ

Καθώς μπαίνουμε στο σούπερ μάρκετ,οι τιμές δεν με τρομάζουν.Έχω βάλει το ευρώ μου στη σχισμή από το καροτσάκι.Αναρωτιέμαι αν θα παίρνει για πάντα.Από μικρή μου άρεσαν οι βόλτες στο σούπερ μάρκετ,ειδικά στα μεγάλα,με τους διαδρόμους χιλιόμετρα.Σε είχα δίπλα μου,να σε καμαρώνω,ενώ έσπρωχνα με ευχαρίστηση το καροτσάκι,που λίγο πριν σου είχα υπενθυμίσει πως ήταν δικιά μου δουλειά.

Σε χάζευα,που έβγαζες από την τσέπη του πανωφοριού σου,το χαρτάκι με τα ψώνια που έπρεπε να κάνουμε.Το ήξερα πως φέτος στις γιορτές δεν θα αποδράσουμε,σε κάποια στολισμένη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα,λόγω έλλειψης άδειας.Δεν με πείραζε καθόλου,ήταν η πρώτη φορά που θα στολίζαμε,το δικό μας δέντρο κι αυτό μου έφτανε.

Όταν μερικές φορές χάζευες απορριμμένος στα ράφια,έβρισκα χρόνο στα κλεφτά να γεμίζω το καροτσάκι,με σοκολατένιους Αϊ Βασίληδες και άλλες χαζομαρούλες.Όταν με κοίταξες, μάλλον το βλέμμα μου,πρόδιδε σκανταλιά γιατί εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο,ήταν σαν να μου φώναζε «πάλι χαζομάρες,πήρες μωρό μουυυυ;;;»

Λατρεύω τις βόλτες μας στο σούπερ μάρκετ και το κυνηγητό μας στους διαδρόμους, λατρεύω τη μυρωδιά της τσατίλας σου, όταν δεν βρίσκεις παρκινγκ ή όταν έχει κίνηση, λατρεύω να καθόμαστε κάθε μέρα στον καναπέ και να βλέπουμε τηλεόραση ακόμα κι αν κάνουμε πάνω από ώρα να ανταλλάξουμε κουβέντα.

Τσακισμένοι και οι δυο από την ρουτίνα της καθημερινότητας οι ώρες που μπορούμε να αφιερώσουμε στον έρωτα μας,ελάχιστες,μα και αυτές πολύτιμες για να αντέχω να σηκώνομαι το πρωί για τη δουλειά. Μερικές φορές σκέφτομαι πως είμαι τόσο άδικη με μας, προσπαθώ να ζητήσω περισσότερα, ανικανοποίητη φύση ανέκαθεν, όταν όλα τα έχω μπροστά μου.

Και είναι και τότε που με κοιτάς στα μάτια και μου ψιθυρίζεις το μυστικό μας και εγώ λιώνω και σε παίρνω αγκαλιά σαν να θέλω να σε προστατέψω από κάτι. Κλείνω τα μάτια και σε φιλώ,μην δεις μαύρη σκέψη μέσα τους και σε πληγώσει.

Κατεβαίνουμε με το ασανσέρ στο παρκινγκ γεμίζουμε ασφυκτικά το πορτμπαγκάζ και πάω πίσω το καροτσάκι που ξερνάει το ευρώ μου και για μια στιγμή σκέφτομαι εκείνο το βράδυ στο δωμάτιο 205 στη Φλώρινα.

Έκλαιγα γιατί δεν ήσουν εκεί να δούμε παρέα τηλεόραση, έκλαιγα γιατί όσο ωραία κι αν είναι να πραγματοποιείς τους στόχους και τις προσωπικές φιλοδοξίες, όσο ωραία κι αν είναι να διακρίνεσαι να ταξιδεύεις και να μαθαίνεις, άλλο τόσο ωραία είναι να βρεις έναν άνθρωπο να σπαταλήσεις τη ζωή σου στο πλάι του!
Γι αυτό μωρό μου μπήκα συγκινημένη στο αυτοκίνητο, γιατί ήσουν εκεί.