Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 13, 2018

Βασιλική

Είμαι μια Βασιλική που δε με λένε Βάσω. Είμαι ένα μοναδικό κορίτσι σε ένα σόι αγοριών.  Νονός μου είναι ο Ματούλης, ούτε εκείνον τον λένε έτσι είναι το συνωμοτικό. Χαϊδευτικά με φωνάζουνε Σίλια. Αν ζούσα στη Ραψάνη θα με φωνάζανε Τσικούλα ή Τσικιά. Γεννήθηκα πρωτότοκη αργά το βράδυ μιας Δευτέρας. Το όνομα το πήρα απ' τη γιαγιά μα έχω και παππού Βασίλη κι είναι κι εκείνος ένας Βασίλης που δεν έγινε ποτέ του Βασιλάκης. Βασιλάκη έχω τον πρώτο μου ξάδερφο, ένας και μοναδικός και ζουρζουβίλης που λέει και η γιαγιά.

 Όλοι λένε πως είμαι όμορφη επειδή γεννήθηκα Οκτώβρη, τότε γεννιούνται οι όμορφες, μη βλέπεις τη μαμά, αυτή είναι μια αυγουστιάτικη εξαίρεση. Έχω ένα τρίγωνο elfικό αυτί και ένα στρογγυλό, το τρίγωνο το πήρα απ'τη μαμά, έχω δυνατά χέρια, γαλλική μύτη, ζουμερά χείλη και μάτια σε όλες τις αποχρώσεις του μελί και του πράσινου ανάλογα με τη διάθεση και το φως. Είμαι πεισματάρα και σχεδόν πάντα γίνεται το δικό μου. Τώρα τελευταία άρχισα να περπατώ με την περπατούρα του Μπακόλα, πέφτω κι όταν πέφτω κλαίω μα ξέρω πως θα είναι πάντα κάπου εκεί κοντά η μαμά για να με σηκώσει ξανά.

 Τα πυρόξανθα μαλλιά τα πήρα απ'το μπαμπά που κι αυτός τώρα τελευταία κουρεύεται σαν τους Peaky  Blinders. Αν και ζω στον κάμπο μου αρέσει η θάλασσα και το βουνό, αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Ήταν ένας γάιδαρος" και το "Μεταμορφώσεις" του Μπονάτσου σε διασκευή Matina Sous Peau, μου αρέσει ο ύπνος, το relax, το μπάνιο και οι αγκαλιές. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η Σκουτερίνα της Clementoni. Έχω ήδη ένα μεγάλο ξύλινο κουκλόσπιτο και απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ γι αυτό και για το φουσκωτό μου κάστρο. Αγαπημένα μου βιβλία είναι όλα αυτά που μπορώ να δαγκώσω , στον ελεύθερο χρόνο μου , μου αρέσει να ρίχνω κουτουλιές και να γρατσουνάω. Τα πρώτα μου γενέθλια δεν τα έχω ζήσει ακόμα, τα φαντάζομαι με μεγάλη τούρτα και δώρα από αυτά που παίρνουν μόνο τα πρωτότοκά παιδιά ή τα μοναχοπαίδια. Για την ηλικία μου ξέρω πολλά πράγματα, όπως να κάνω παλαμάκια και να τρώω μόνη μου ένα μπισκότο. Έχω ήδη έξι δόντια, δεκαπέντε ζευγάρια παπούτσια αν και δεν περπατάω ακόμα και μεγάλη συλλογή από θαυμαστές με μεγαλύτερο θαυμαστή μου από όλους τον Μάριο. Η μεγαλύτερη μου ανησυχία για το μέλλον είναι μην αλλάξει η μαμά δωμάτιο και δεν μπορώ να την δω. Ζω σε έναν κόσμο που ακόμα εύχεται στους γονείς μου και με έναν γιο. Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω μονάχα θέλω να παραμείνω μια Βασιλική σε έναν κόσμο γεμάτο Βασούλες.

Τρίτη, Αυγούστου 07, 2018

Άκου μάνα...

Λοιπόν αυτό που κυρίως κάνω αυτό τον καιρό είναι τη μάνα και δεν εννοώ στα χαρτιά. Είναι απασχόληση όχι πλήρους ωραρίου αλλά εικοσιτετράωρου, εφταήμερου και βάλε χωρίς ρεπό,  άντε με κανένα ρεπό αν και όποτε μπορέσουν οι γιαγιοπαππούδες. Οι άτεκνες φίλες μου με ρωτάνε αν είναι δύσκολο, δε θα πω ψέματα, φυσικά και είναι δύσκολο, σχεδόν παύεις να υπάρχεις αλλά το βρίσκω παιχνιδάκι μπροστά στο γκισέ του ΟΑΕΔ. Σίγουρα η μαμαδοσύνη θέλει υπομονή, αγάπη, χρόνο και μαμάδες που να έχουν χορτάσει το εγώ τους. 

Ο καιρός που πρέπει να γυρίσω στη δουλειά πλησιάζει, αναρωτιέμαι τι θα κάνω με το παιδί μου και με πιάνει φρίκη. Ξέρω ότι στη θέση μου και σε χειρότερη βρίσκονται πάρα πολλές γυναίκες. Σκέφτομαι τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα. Ποιον ιδιωτικό τομέα; Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, ας είμαστε ρεαλιστές όλες πάνε στο σπίτι τους, αναγκαστικά.  Εκείνες που μένουν να παλεύουν είναι οι  μητέρες που βρίσκονται στο ελεύθερο επάγγελμα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα γυναίκες καριέρας, δεν το περιορίζω στο φύλο, θα πω γενικά άνθρωποι καριέρας σε μια χώρα που  η δουλειά είναι είδος υπό εξαφάνιση . 

Σας γράφει μια μάνα του δημοσίου που βρίσκεται στην καλή τη μοίρα αλλά δεν παίρνει και πολύ συχνά ρεπό από τα μαμαδοκαθήκοντα γιατί η μια γιαγιά εργάζεται και η άλλη είναι μονότερμα καπαρωμένη από το άλλο το εγγόνι που ανήκει στη μάνα ελεύθερο επαγγελματία. Μια μάνα που έκανε συνειδητά παιδί και που δεν έχει απαίτηση να το παρατάει από εδώ κι από εκεί και να κάνει τη ζωή της όπως θα πει και η παλιοκοινωνία αλλά αυτή η παλιοκοινωνία έχει πολλές απαιτήσεις από αυτή τη ρημαδομάνα ρε γαμώτο και εργαζόμενη να είναι και καλή μανά και νοικοκυρά και χαμογελαστή και γκόμενα. Ε απλά δεν γίνεται και συνήθως την πατάνε τα παιδιά εκεί είναι η μαλακία. Τα παιδιά που γυρίζουν σπίτι και δεν είναι κανείς, που φεύγουν από το σπίτι και δεν είναι κανείς και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάνε όλα κατά διαόλου.

Τι θα κάνω με το παιδί μου, θα το αφήνω στους γιαγιοπαππούδες που δεν μπορούν κι αν στην τελική δεν θέλω να το αφήνω; Δεν έχω άλλη επιλογή από το να αφήσω τη δουλειά μου και μετά όλοι οικογενειακώς να τρώμε κάνγκες.Έγινε και η μητρότητα σπορ για λίγους. Καλά μου έλεγε η μάνα μου, γίνε youtuber και  insta influencer παιδί μου να τα κονομάς απ'το σπίτι και δεν την άκουσα, έμεινα μια αγνή και άφραγκη blogger.  Αλάνια εις το επανιδείν...


Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2018

Κουλ






Σήμερα έλαβα ένα μήνυμα στο messenger:
 "Παραιτήθηκες κι έφυγες Τζαμάικα;"
Απάντησα:
  "Όχι ακόμα, Τζαμάικα πήγα ήδη!"


Είναι Ιούνιος έξω βρέχει ασταμάτητα και έχει ψύχρα, πίνω πρωινό ζεστό καφεδάκι, έχω δυο πράσινα ματάκια να με κοιτάζουν και να λιώνω και τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν στην απέναντι μονωμένη ταράτσα και να σχηματίζουν κύκλους.Αναρωτιέμαι αν γενικά ήμουν κουλ άνθρωπος και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κουλ είμαι αλλά δεν ήμουν πάντα και ούτε για πόσο ακόμα θα μπορώ να είμαι ξέρω. Τι να είναι άραγε κουλ; Να βγάλεις βιβλίο; Να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο;Στο διάστημα; Να ζήσεις το όνειρο σου; Να βρεις το χάπι που γιατρεύει τη βλακεία; Σίγουρα για τον καθένα μας ίσως να'ναι κάτι διαφορετικό.

Ας τα πάρουμε από την αρχή,  ήμουν κουλ καταρχάς γιατί μπορούσα, ήταν οι συνθήκες τέτοιες, λόγω ηλικίας, οικονομικής άνεσης, έλλειψης υποχρεώσεων, ωραίων εποχών προ κρίσης και άλλα πολλά και μετά μια ωραία πρωία που δεν ήταν μια δηλαδή αλλά πολλές πολλές μαζεμένες τα διέλυσα όλα και έγινα το πιο αντικουλ  άτομο που ήξερα, κι αυτό από μια άποψη κουλ είναι!Σε όλο αυτό βοήθησε και η κοινωνική κατάσταση τριγύρω μου, βοήθησε το ότι έμεινα Ελλάδα, το ότι μεγάλωνα, το ότι φοβόμουν, το ότι μου κατέρριψαν τα όνειρα, το ότι άρχισα να δουλεύω σε ένα απάνθρωπο περιβάλλον με γελοίους ανθρώπους, το ότι προσπάθησα να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Πάντως το παν είναι να επαναστατήσει κανείς ενάντια στο προσωπικό του κατεστημένο κι εμένα το γαμημένο είναι τεράστιο και πολύπλοκο αλλά εγώ το έφτιαξα κάπως θα ξέρω και να το ρίξω, αν τελικά τα καταφέρω μπορώ να σπάσω όλα τα κοντέρ γαματοσύνης αλλά κάπου εδώ κατουράω και λίγο και χαλαρώνω.

Μια μέρα θα παραιτηθώ, έχω σκεφτεί άπειρες στιγμές τα λόγια, τις κινήσεις που θα κάνω ξέρεις κάτι σαν ταινία. Φαντάζομαι αυτή την ηρωική έξοδο ως ένα από τα πιο κουλ πράγματα που θα έχω κάνει και μετά να αρχίσω να ζω ξανά κυριολεκτικά στα βουνά, και η Ραψάνη μου κάνει μια χαρά. Εντάξει σκέφτομαι κι άλλες πιο ανώδυνες λύσεις αλλά εκεί μέσα δεν την παλεύω το μόνο σίγουρο. Δεν αμφιβάλλω ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό με κατέστρεψε . Η ζωή γενικά δεν είναι κουλ, ούτε οι άνθρωποι. Πάντως αν  θέλω να τα βάλω στη ζυγαριά τα περισσότερα πράγματα που έκανα στη ζωή μου ήταν κουλ εξού και το sophie_jamaica και τώρα περνώ μια φάση που νιώθω, είμαι και περνάω σούπερ κουλ,  γιατί η μητρότητα δεν είναι τόσο αντικουλ όσο φαντάζει, είναι το πιο  φυσικό, κουραστικό, συναρπαστικό, μεγαλειώδες πράγμα το να'σαι μάνα. Κουλ λοιπόν για όσο θα μπορώ, κουλ για όσο θα με παίρνει...

Από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα...

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2018

driver

Σημειώστε μέρα, ώρα και τα σχετικά, οδήγησα πρώτη φορά ολομόναχη το αμάξι,το δικό μου αμάξι,με ανοιχτό παράθυρο, στο πλάι τη θάλασσα και το ραδιόφωνο ανοιχτό,ουαούυυυυυυυ! Μπορεί να έχω το δίπλωμα καμιά δεκαριά χρόνια και το αυτοκίνητο  ενάμιση μήνα, μπορεί να έχω οδηγήσει με τη μπέμπα,τον άνδρα μου μέχρι και τη προγιαγιά της αλλά μόνη μου ποτέ, μεγάλη ελευθερία.

Αντε τώρα πρέπει να πάω στο φίλο μου το Γιώργο επιτελους και τους γονείς μου για καφέ και μετά νομίζω έκλεισα. Είμαι μεγάλη driver με το αυτόματο ;)

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2018

Τranquila



Ανεβαίνω στη σκαλίτσα όπως στη βιβλιοθήκη για να φτάσω τα ψηλά ράφια, αυτή τη φορά δεν ψάχνω για κάποιο μυθιστόρημα που θα με συναρπάσει, κατεβάζω τις κουρτίνες, βγάζω ένα, ένα τα τσιγκελάκια και σκέφτομαι το βράδυ, το βαθούλωμα στον καναπέ, το netflix , το la casa de papel που θα δω και για ακόμη μια φορά θα επιβεβαιώσω πως βρήκα τη γλώσσα που έχω την τέλεια προφορά, όσο για τις κουρτίνες θα τις αναλάβει το καθαριστήριο.

Πάντως τώρα που το σκέφτομαι άχρηστες είναι, το σπίτι δείχνει πολύ καλύτερο χωρίς αυτές κι από τους απέναντι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα , ούτε καν τους άντυτους κώλους μας τους δείχνουμε  έτσι κι αλλιώς στο instagram. Όμως να πως μια κουρτίνα μπορεί να σου χαλάσει επιτέλους την ρουτίνα και να διακόψει  τις συνεχείς επαναλαμβανόμενες  κινήσεις, να κάνει τις παρεμβολές της, με εποχικότητα κι αυτή, του χρόνου πάλι, χωρίς υπαρξιακά ζούμε πεθαίνουμε...

Γράφω για να ξεμουδιάσω τα δάχτυλα, να μην ξεχάσω τον ήχο από το πληκτρολόγιο, να μην ξεχάσω πως είναι, να με κρατάω σε εγρήγορση έστω κι αν γράφω σαχλαμάρες  κι άσε τις δουλειές να περιμένουν , κανείς δεν έπαθε τίποτα από υπερβολική αραλίκα


The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...