Ανεβαίνω στη σκαλίτσα όπως στη βιβλιοθήκη για να φτάσω τα ψηλά ράφια, αυτή τη φορά δεν ψάχνω για κάποιο μυθιστόρημα που θα με συναρπάσει, κατεβάζω τις κουρτίνες, βγάζω ένα, ένα τα τσιγκελάκια και σκέφτομαι το βράδυ, το βαθούλωμα στον καναπέ, το netflix , το la casa de papel που θα δω και για ακόμη μια φορά θα επιβεβαιώσω πως βρήκα τη γλώσσα που έχω την τέλεια προφορά, όσο για τις κουρτίνες θα τις αναλάβει το καθαριστήριο.
Πάντως τώρα που το σκέφτομαι άχρηστες είναι, το σπίτι δείχνει πολύ καλύτερο χωρίς αυτές κι από τους απέναντι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα , ούτε καν τους άντυτους κώλους μας τους δείχνουμε έτσι κι αλλιώς στο instagram. Όμως να πως μια κουρτίνα μπορεί να σου χαλάσει επιτέλους την ρουτίνα και να διακόψει τις συνεχείς επαναλαμβανόμενες κινήσεις, να κάνει τις παρεμβολές της, με εποχικότητα κι αυτή, του χρόνου πάλι, χωρίς υπαρξιακά ζούμε πεθαίνουμε...
Γράφω για να ξεμουδιάσω τα δάχτυλα, να μην ξεχάσω τον ήχο από το πληκτρολόγιο, να μην ξεχάσω πως είναι, να με κρατάω σε εγρήγορση έστω κι αν γράφω σαχλαμάρες κι άσε τις δουλειές να περιμένουν , κανείς δεν έπαθε τίποτα από υπερβολική αραλίκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου