Ρεβεγιόν 2010

Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά!

Κι όμως είμαι ακόμα στη δουλειά κι όμως μέχρι τελευταία στιγμή δουλεύω!

Λαρισαϊκή αγορά σου έρχομαι και θα σου κάνω άσχημη επιδρομή για δώρα, όσο για το που θα κάνω ρεβεγιόν;
Άγνωστο.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι θα είμαι σίγουρα με τον Τζόναρο που λέει και ο Χρυσόστομος…



Υ.Σ Ξάδερφε για σένα,σηκώστε όλοι τα χέρια ψηλά… Άντε γεια

POLICEMANIA

Για το Γιάννη που μου το τραγουδούσε στο Bansko

Καραβάκι

Λίγες ώρες πριν βάψω το μαλλί μου ακόμα πιο σκούρο,ακόμα πιο βαθύ μαύρο,σκέφτομαι ότι δεν υπάρχουν επιτυχημένες και αποτυχημένες ζωές,μόνο σωστές και λάθος επιλογές.

Η ζωή είναι σαν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο που από μικρός το στολίζεις,άλλοτε με πολύχρωμες μπάλες,άλλοτε με μονόχρωμες ή δίχρωμες,άλλοτε με μπάλες διαφορετικού μεγέθους και άλλες φορές όχι.Υπάρχουν στιγμές που κάνεις πιο ριζικές αλλαγές, αλλάζεις δέντρο, το καις,μια χρονιά δεν στολίζεις βρε αδερφέ,βάζεις φωτάκια με μουσική.

Συνήθως κάθε χρόνο λες πως το καινούργιο σου δέντρο είναι καλύτερο από το περσινό, άδικη σύγκριση αλλά έτσι γίνεται,άλλες φορές πάλι βρίσκεις ένα στολισμό δέντρου και λες ωπα εδώ είμαστε,έτσι θα στολίζω το δέντρο μου για πάντα και όντως μπορείς να το κρατήσεις για πάντα μπορεί και να αλλάζεις που και που. Έτσι είναι και οι επιλογές , από το τι χρώμα μπλούζας θα φοράς, μέχρι το τι θα φας,τι δουλειά θα κάνεις και με ποιον άνθρωπο θα επιλέξεις ή όχι να ζήσεις τη ζωή σου,όλες οι μικρές-μικρές επιλογές και αποφάσεις δημιουργούν τον τρόπο που διαλέγεις να ζήσεις και δημιουργούν «δημιουργικές» ή «χαμένες» ζωές.

Δεν γεννήθηκε κανείς να ξέρει τη ζωή,ούτε βγήκε κανένα manual ευτυχισμένης ζωής, εξάλλου για τον καθένας μας θα χρειαζότανε ένα διαφορετικό. Νομίζω ότι το μονοπάτι που σε οδηγεί στην ευτυχισμένη ζωή,είναι αυτό των λάθος δρόμων και των αποτυχημένων επιλογών, συντρόφου, σπουδών, επαγγελματικής ιδιότητας.Μην γκρινιάζετε επειδή εσάς η μοίρα σας χτυπάει αλύπητα,κάτι ξέρει,και στο κάτω –κάτω είπαμε, δεν ξέρατε, δεν ρωτήσατε , δεν σας άρεσε. Τότε γιατί δεν φεύγετε; Βάλτε φωτιά στο δέντρο, αλλάξτε μπάλες , με απλά λόγια γυρίστε σελίδα , κάντε άλλη επιλογή. Μετά από πολλές κιτς και άχαρες μπλούζες που φόρεσες στη ζωή σου, επιτέλους βρήκες μια να σου αρέσει, όχι επειδή έτυχε, έκατσε και είσαι αναγκασμένος να την φοράς γιατί κάποιοι στο επέβαλαν σαν στολή, αλλά γιατί γουστάρεις την φοράς και χαίρεσαι , την προσέχεις, την φροντίζεις και την πλένεις στους 30 βαθμούς να μην γαριάσει .

Δεν γουστάρω να βλέπω ανθρώπους να λένε δεν γουστάρω και να μένουν (το έχω κάνει κι εγώ στο παρελθόν) δεν μπορείς να λες έχουν δει εμένα τα μάτια μου, ουυυυυυ, σκατά και σκατά και να μένεις στα σκατά ή σου αρέσουν τα σκατά και είναι ο τρόπος που διάλεξες να ζήσεις και είσαι και ευτυχισμένος αλλιώς μη λες παπαρίες σε εμένα, δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ζήσεις κοίτα γύρω σου.

Γίνε μοναχή, μπαλαρίνα, θεούσα ή τραγουδίστρια , μείνε ανύπαντρη , γίνε μεγιστάνας, παντρέψου κάποιον που αγαπάς ή κάποιον από συμφέρον, μείνε μόνος σου ή κάνε φίλους, μπες σε μια γυάλα να μην σε φτάνει και να μην σε πληγώνει τίποτα , κάνε παιδιά , κάνε στείρωση , κυνήγα το νόμπελ , γίνε εθνικός σταρ ή Ελένη Μενεγάκη(όταν ήταν στα πάνω της) , αν θες πάρτα και ένα –ένα με τη σειρά και διάλεγε ποιο σου ταιριάζει καλύτερα , μείνε όπου νιώθεις καλά , μπορεί να νομίζεις πως αυτός είναι ο δρόμος σου και να μείνεις και για πολύ καιρό, για χρόνια, αλλά αν κάποτε πάψεις να νιώθεις καλά ίσως να είχες την ψευδαίσθηση ότι ήταν αυτός ο δρόμος σου, τότε άλλαξε δρόμο και ψάξου, ποτέ δεν τελειώνει ,εξάλλου η ζωή δεν είναι μονόδρομος, μην αναθεματίζεις που γέρασες και δεν βρήκες το λιμάνι σου, ίσως να έζησες καλύτερη ζωή από αυτόν που το βρήκε νωρίς, θυμήσου τις αποτυχημένες σου προσπάθειες πάντα με χαμόγελο, θυμήσου πόσα δέντρα άλλαξες , φαντάζεσαι να είχες για πάντα το ίδιο, ίσως τελικά να ήταν και μονότονο, εγώ πάντως άλλαξα προορισμό, έβαλα μπουρλότο στο δέντρο , γύρισα στην παράδοση μπήκα στο καραβάκι μου και φεύγω με το Γιάννη για Τζαμάικα και μην την είδατε τη sophie_jamaica

ευ ζην

Καλά το 2009 πριν φύγει τα έφερε όλα μαζί, στην δουλειά γίνεται της πουτάνας κοινοποιήσεις, μαλακίες σε λίγο με βλέπω να κινούμαι νομικά αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, τουλάχιστον ξέρω και τι πρέπει να κάνω, να κάπου που μου χρειάστηκε η πτυχιακή μου, με τόσα νομικά έγινα ξεφτέρι! .
Καλές οι σπουδές στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ε.Α.Π αλλά και εκεί κλασσική γραφειοκρατία θέλουν και φρέσκα ευρώπουλα να αποστείλω μέχρι τις 15 Ιανουαρίου, ενώ 30 και 31/01/10 θα κάτσω στα έδρανα στην Πανεπιστημιούπολη Αθηνών (Ζωγράφου), ω ναι εξετάσεις ΑΣΕΠ, γιατί οι εξετάσεις ποτέ δεν τελειώνουν και ξανά προς την δόξα τραβούν!!!!

Προς το παρόν μου βγαίνουν τα μάτια για να διαβάζω Μαρξ, Σαιν Σιμόν , Κοντ και τις διάφορες παπαρίτσες που είπανε για αυτή την άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα … Εμένα αυτό που μου άρεσε είναι μια ατάκα του Ρουσσώ «Ο πρώτος που έφραξε ένα κομμάτι γης και σκέφτηκε να πει ‘αυτό εδώ είναι δικό μου’ και βρήκε ορισμένα πρόσωπα, αρκετά ηλίθια να τον πιστέψουν, είναι αυτός που υπήρξε ο θεμελιωτής της ιδιοκτησίας»

Κουράγιο λοιπόν, θα μου χρειαστεί μπόλικο!

Το χρυσάφι του καημένου

Τασούλη τον φωνάζαμε όλοι,μιας και ήταν ο βενιαμίν της πολυκατοικίας.Όχι Αναστάσιος, Τάσος ή κάτι άλλο,Τασούλης για μια ζωή,ακόμα κι όταν μεγάλωσε και άρχισε να φέρνει γκόμενες και να τις γαμάει στην ταράτσα,ακόμα κι όταν έσερνε το καροτσάκι της κόρης του.

Όλα ταίριαζαν σωστά,οι γονείς του ήταν οι μοναδικοί νοικάρηδες στην πολυκατοικία, όλα τα άλλα διαμερίσματα ήταν ιδιόκτητα και μεγάλα,ενώ ο Τασούλης με την οικογένεια του έμενε σε ένα στριμωχτό δυάρι στο ισόγειο.

Σπούδασε και για να σπουδάσει δούλεψε στις χειρότερες δουλειές , πάρκαρε τη σακαράκα του δίπλα στο σπορ αυτοκίνητο του βουτυρομπεμπέ κανακάρη του πέμπτου, παρόλα αυτά κάνανε παρέα και ήταν πραγματικοί φίλοι.

Ο Τασούλης έτυχε μεγαλώνοντας να κάνει παρέα με πλούσια και ευκατάστατα παιδιά,ίσως λίγο κακομαθημένα από τα λεφτά του μπαμπά αλλά με αγνή ψυχή.Ήταν πραγματικά άρχοντες,που φορούσαν διαφημιστικά t-shirt από τα σουβλατζίδικα της γειτονιάς τους,δεν είχανε εξάλλου κανένα μα κανένα λόγο να δείξουν τα λεφτά τους προς τα έξω, φαινόταν από μόνα τους.

Παρόλα αυτά ποτέ δεν θεώρησαν τον Τάσούλη Τάσο,ήταν για μια ζωή ο Τασούλης,το καλό, τίμιο και φτωχό παιδί σαν τον Ξανθόπουλο,αλλά ποτέ ισάξιος τους.Ο Τασούλης ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές,ο πραγματικός φίλος που ήταν πάντα εκεί,εκείνος που τους πλήρωνε σχεδόν πάντα γιατί αν και είχανε λεφτά,ο μπαμπάς τους δεν τους έδινε ποτέ αρκετά για να χαλάνε στα μπουζούκια και ο Τασούλης που δούλευε από μικρός είχε πάντα γεμάτη τσέπη,αλλά δεν πήδηξε ποτέ τις γκόμενες που είχαν πάρει εκείνοι μέσα στα σπορ αμάξια τους,δεν σπούδαζε σε κάποια σχολή του εξωτερικού,δεν φορούσε Armani και δεν είχε μάθει ποτέ τι εξουσία δίνουν σε έναν άνθρωπο τα λεφτά.

Ο Τασούλης όμως μέσα του γελούσε και ήξερα καλά ότι ήταν πολύ πιο πλούσιος από εκείνους και ευτυχισμένος.

Σοφούλα!!!!!Δεν επιτρέπω σε κανέναν άλλο να με λέει έτσι,έκτος από τη θεία μου τη Βάσω. Tο Σοφάκι πάει κι έρχεται,το Σοφούλα δεν μου άρεσε ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα είμαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από ότι πλασάρομαι εδώ μέσα. Στην καθημερινή μου ζωή, δεν μιλάω πολύ, δεν περιαυτολογώ, δεν ανοίγομαι κι ας ξεβράζω εδώ κάθε σκέψη μου, είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι γύρω μου αγνοούν σχεδόν τα πάντα για μένα είτε γιατί δεν τους τα έχω πει ποτέ είτε γιατί όταν με ρώτησαν απάντησα στα πεταχτά (Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για μένα από μένα είναι ο Γιώργος που είναι φίλος μου από το 1998).

Κανείς δεν ξέρει,πόσα λεφτά έχω,πόσα δηλώνω στην εφορία,τι δουλειά κάνει ο πατέρας μου ή ο γκόμενος μου,τις γνώσεις μου,τις σπουδές μου,τις πολιτικές απόψεις μου,όλοι έχουν μια θολή εικόνα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έμαθε ίσως κακώς τελικά να μην προκαλώ και έτσι πορεύτηκα μέχρι τώρα.

Πόσες φορές δεν έχω βρεθεί σε παρέες με γκόμενες του κώλου, που φοράνε φιρμάτα πανάκριβα ρούχα, που αν ανοίξεις την ντουλάπα τους έχουν μόνο αυτά να φορέσουν και στο παίζουν Αθηνά Ωνάση μόνο και μόνο για να «τυλίξουν» κάποιο πλούσιο γκόμενο και με κοιτάνε με λύπηση γιατί εγώ είμαι ντυμένη όπως πάντα κάζουαλ και δεν έχω στρωμένο καλά το μανό μου.

Πόσο ντεκαπάζ σκεπάζει την ρίζα τους,που όταν ανοίγουν το στόμα δεν έχουν τι να πουν,το πιο θλιβερό είναι όταν συναντάς κοριτσάκια που είναι πανέξυπνα και όμως για να είναι αποδεκτές πνίγουν την εξυπνάδα τους στο ντεκαπάζ για να μπορούν να ανήκουν σε ένα σύνολο. Πόσο μαλακισμένη κοινωνία έχουμε; Εγώ και ο Τασούλης γελάμε όταν τους κοιτάμε στα μάτια να μας μιλούν με έπαρση,ότι εκείνοι ξέρουν πιο πολλά,ότι είναι πιο έξυπνοι και πλούσιοι από μας,ότι έχουν τα πάντα σε αυτή τη ζωή κι εμείς τίποτα, κλάιν Τασούλη μην μασάς,εμείς έχουμε τα πάντα κι αυτοί τίποτα,φελλοί του κώλου σου λέω, που αν τους γυρίσεις ανάποδα δεν έχουν τίποτα…

Πάμε διακοπές …

Υ.Σ Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ακριβά ρούχα , αυτοκίνητα και ακίνητα μ’ αρέσουν τα χρησιμοποιώ και τα απολαμβάνω . Πάντα παίρνω στη ζωή μου κάτι που να ταιριάζει στις ανάγκες μου και όχι για να δείξω κάτι άλλο, μια χαρά είναι τα λούσα και μαγκιά σε όσους μπορούν να τα έχουν, αλλά δεν είναι εκεί η ουσία…

Ε.Α.Π ΣΟΥ'ΡΧΟΜΑΙ

Μπορεί να μην κέρδισα στο διαγωνισμό του Jacobs στα flocafe, αλλά με
κατηγορία κατάταξης Α και σούπερ ντούπερ σειρά κατάταξης, με χαρά κάνω την εγγραφή μου στο ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ουυυυ κερνάωωωωωωω!
http://www.eap.gr/

351 days

Κάθε χρόνο από τότε που διατηρώ αυτό το blog κάνω έναν απολογισμό για τη χρονιά που πέρασε,σκέφτηκα πως είναι νωρίς να το κάνω από τώρα,γιατί η ζωή μου έμαθε πως όλα μπορούν να ανατραπούν μέσα σε μια μέρα,πόσο μάλλον σε δεκατέσσερις που απομένουν. Όποτε σήμερα θα σας γράψω για τις 351 που πέρασαν…

Το 2009,χωρίζεται ακριβώς στη μέση,το πρώτο του εξάμηνο ξεκίνησε με εμένα να έχω μείνει χωρίς δουλειά και όλα τα κακά πλάκωσαν σιγά-σιγά. Tι ξύλο έπαιξα με «φίλους»(μπουνιές,κλοτσιές σκισμένα ρούχα και τέτοια,όχι αστεία), τι ταξίδια απελπισίας έκανα,τι αποτυχημένες μετακομίσεις,πόσο χαμηλά άφησα να πέσει η αυτοπεποίθηση και ο εγωισμός μου,τι άκυρες γνωριμίες,τι ανθρώπους κορόιδεψα, τι αλκοόλ κατανάλωσα,τι βρισίδια,τι σπίτια άλλαξα,τι ρούχα και πράγματα πέταξα και απειλές δέχτηκα,τι κλάμα και κακό,τι μαυρίλα και κατάθλιψη, διέξοδες καταστάσεις που ενώ ήθελα να ξεφύγω δεν μπορούσα και ουσιαστικά να μην έχω τη δύναμη για να ξεφύγω,φόβος και πολύ κρυφτό.

Έκλεισα πολλές εκκρεμότητες που τις κουβαλούσα από παλιά και όσο δύσκολο και επώδυνο κι αν ήτανε τα κατάφερα,σε όλα. Κάποια στιγμή ο διευθυντής της εφημερίδας που δούλευα μου ζήτησε να γυρίσω πίσω και όλοι μου έλεγαν να πάω,αφού δεν είχα και τίποτα καλύτερο να κάνω,δεν γύρισα ποτέ και μεταξύ μας δεν το μετάνιωσα καθόλου.Από την άλλη το θέμα δουλειά με έκαιγε τόσο,όσο και η ξινίλα από τα ποτά στο στομάχι μου,με τα ατελείωτα τσιγάρα ενώ εγώ διερωτόμουν σε εφήμερες παρέες,γιατί εγώ ΔΕΝ έχω βρει την αποδοχή και την προσωπική ευτυχία.

Το ταξίδι στο Amsterdam τον Μάιο,είναι από μόνο του ένα ξεχωριστό κεφάλαιο,ίσως να ήταν και το πρώτο μεγάλο βήμα που έκανα για να ξεχάσω,να θρηνήσω τις χαμένες μέρες και να προετοιμαστώ για την αλλαγή,που τότε ούτε που γνώριζα πως θα έρθει και μάλιστα τόσο γρήγορα. Πέταξα στην κυριολεξία ότι με βάραινε από παλιά,δάμασα όλα εκείνα που μου θύμιζαν συνεχώς τις αποτυχημένες μου προσπάθειες,δεν τα είχα με την μοίρα ή την γκαντεμιά μου,ήξερα καλά ότι λουζόμουνα τις λάθος επιλογές μου και σε αυτό δεν έφταιγε κανείς άλλος έκτος από εμένα,απλά είχα αφήσει τη ζωή να με πάει κάπου που δεν γούσταρα μια, και αντέδρασα.

Το κακό ήταν ότι αντέδρασα με μεγάλη χρονική καθυστέρηση αλλά τουλάχιστον το έκανα. Είχα καταντήσει μια κινούμενη πιτζάμα μέσα σε τέσσερεις τοίχους, αφού από ένα σημείο και μετά σπάνια έβγαινα από το σπίτι μου, τις περισσότερες ώρες κοιμόμουνα , θυμάμαι που στεκόμουνα πίσω από το παράθυρο για να δω λίγο φως αλλά ποτέ δεν άνοιγα την μπαλκονόπορτα .



Στην αρχή έδειχνα να μην βάζω μυαλό,γιατί στο παραπέντε γλύτωσα και πάλι από μια ακόμα μεγάλη γκάφα και ξαφνικά όλα άλλαξαν μέσα σε μια μέρα,στις 4 Ιουνίου 2009,ένα μήνυμα για μια βραδινή δροσερή μπύρα στο Jukebox που τελικά κατέληξε σε τεκίλες και με αφορμή τη συναυλία των Israel Vibration στη Θεσσαλονίκη,όλα άλλαξαν,σε ευχαριστώ Selassie μου.

Δυο μέρες μετά,αντάλλαξα τα πραγματικά αλμυρά φιλιά μου,όχι με μια ίντσα φοινικιάς,(όχι άλλες φοινικιές),αλλά με μια ολόκληρη ζωή,το μόνο που χρειάστηκε ήταν ένα φιλί μέσα στη θάλασσα ενώ κολυμπούσαμε με οδηγό τα τζαμαϊκανά χρώματα στον καρπό σου,κι έτσι άνθισε η ζίνια της ζωής μας και έριξα όλα τα δάκρυα μου στη θάλασσα για να ξορκίσω το χθες που μπορεί να με παίδεψε αλλά μου έμαθε τόσα πολλά και που τελικά με οδήγησε σε σένα…

Κι εκεί που τεμπέλιαζα ανέμελα στην αγκαλιά σου και που τσιμπιόμουν μήπως και δεν ήταν αλήθεια,τότε που με τίποτα δεν ήθελα να βρω δουλειά και που δεν με ένοιαζε κιόλας,το επόμενο πρωί 3 Ιουλίου και μετά από την συναυλία των Israel στο σπίτι του Ανδρόνικου στη Θεσσαλονίκη το τηλέφωνο χτύπησε μόλις κλείναμε την πόρτα και όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να πάμε να βρούμε τους άλλους στην άνω πόλη σου ανακοίνωσα «6 του μηνός πιάνω δουλειά,με πήρανε!!!»

Από τότε μου έχουν κάνει πρόταση να γράψω σε τρία site,α ξέχασα ότι είχα φτιάξει κι εγώ ένα με τον φίλο μου το Θανάση που πήγε άπατο και το παρατήσαμε,και να κάνω δυο εκπομπές, μια σε αναλογικό και μια σε ψηφιακό ραδιόφωνο,τους έγραψα όλους και όσο έγραφα αυτό το ποστ δέχτηκα και άλλη πρόταση μόλις πριν από 5 λεπτά να γράφω στο www.getloud.gr.Το χαβά μου,συνεχίζω να κάνω ταξίδια και να μην αφήνω σαββατοκύριακο να πάει χαμένο(χα, χα,χα μόλις τώρα μας έφεραν και καινούργιες καρέκλες στη δουλειά, sato όχι αστεία και όπως λέει και η διαφήμιση ή κάτω ή sato,αλλά πολύ χλίδα βρε παιδί μου προεδρικές και έτσι χαχαχα,τώρα τις δοκιμάζουν όλοι στο γραφείο,πολύ γέλιο!)

Έχουν απομείνει δυο εβδομάδες για να φύγει το 2009,είμαι ευτυχισμένη,υγιής, ερωτευμένη,το 2009 τα πήρε και τα έδωσε όλα,κυρίως ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, έχω πολλά όνειρα και σχέδια για το μέλλον, δεν σας τα λέω για να μην με ματιάξετε, το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω κοινά όνειρα και κοινά σχέδια και κοινές πορείες,πρώτη φορά συμβαδίζουμε με έναν άνθρωπο για πρώτη φορά, μοιράζομαι το μέλλον μου και είναι υπέροχο ….

Σ’αγαπάω