Τρίτη, Δεκεμβρίου 22, 2009
Το χρυσάφι του καημένου
Τασούλη τον φωνάζαμε όλοι,μιας και ήταν ο βενιαμίν της πολυκατοικίας.Όχι Αναστάσιος, Τάσος ή κάτι άλλο,Τασούλης για μια ζωή,ακόμα κι όταν μεγάλωσε και άρχισε να φέρνει γκόμενες και να τις γαμάει στην ταράτσα,ακόμα κι όταν έσερνε το καροτσάκι της κόρης του.
Όλα ταίριαζαν σωστά,οι γονείς του ήταν οι μοναδικοί νοικάρηδες στην πολυκατοικία, όλα τα άλλα διαμερίσματα ήταν ιδιόκτητα και μεγάλα,ενώ ο Τασούλης με την οικογένεια του έμενε σε ένα στριμωχτό δυάρι στο ισόγειο.
Σπούδασε και για να σπουδάσει δούλεψε στις χειρότερες δουλειές , πάρκαρε τη σακαράκα του δίπλα στο σπορ αυτοκίνητο του βουτυρομπεμπέ κανακάρη του πέμπτου, παρόλα αυτά κάνανε παρέα και ήταν πραγματικοί φίλοι.
Ο Τασούλης έτυχε μεγαλώνοντας να κάνει παρέα με πλούσια και ευκατάστατα παιδιά,ίσως λίγο κακομαθημένα από τα λεφτά του μπαμπά αλλά με αγνή ψυχή.Ήταν πραγματικά άρχοντες,που φορούσαν διαφημιστικά t-shirt από τα σουβλατζίδικα της γειτονιάς τους,δεν είχανε εξάλλου κανένα μα κανένα λόγο να δείξουν τα λεφτά τους προς τα έξω, φαινόταν από μόνα τους.
Παρόλα αυτά ποτέ δεν θεώρησαν τον Τάσούλη Τάσο,ήταν για μια ζωή ο Τασούλης,το καλό, τίμιο και φτωχό παιδί σαν τον Ξανθόπουλο,αλλά ποτέ ισάξιος τους.Ο Τασούλης ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές,ο πραγματικός φίλος που ήταν πάντα εκεί,εκείνος που τους πλήρωνε σχεδόν πάντα γιατί αν και είχανε λεφτά,ο μπαμπάς τους δεν τους έδινε ποτέ αρκετά για να χαλάνε στα μπουζούκια και ο Τασούλης που δούλευε από μικρός είχε πάντα γεμάτη τσέπη,αλλά δεν πήδηξε ποτέ τις γκόμενες που είχαν πάρει εκείνοι μέσα στα σπορ αμάξια τους,δεν σπούδαζε σε κάποια σχολή του εξωτερικού,δεν φορούσε Armani και δεν είχε μάθει ποτέ τι εξουσία δίνουν σε έναν άνθρωπο τα λεφτά.
Ο Τασούλης όμως μέσα του γελούσε και ήξερα καλά ότι ήταν πολύ πιο πλούσιος από εκείνους και ευτυχισμένος.
Σοφούλα!!!!!Δεν επιτρέπω σε κανέναν άλλο να με λέει έτσι,έκτος από τη θεία μου τη Βάσω. Tο Σοφάκι πάει κι έρχεται,το Σοφούλα δεν μου άρεσε ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα είμαι ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος από ότι πλασάρομαι εδώ μέσα. Στην καθημερινή μου ζωή, δεν μιλάω πολύ, δεν περιαυτολογώ, δεν ανοίγομαι κι ας ξεβράζω εδώ κάθε σκέψη μου, είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι γύρω μου αγνοούν σχεδόν τα πάντα για μένα είτε γιατί δεν τους τα έχω πει ποτέ είτε γιατί όταν με ρώτησαν απάντησα στα πεταχτά (Ο μοναδικός άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για μένα από μένα είναι ο Γιώργος που είναι φίλος μου από το 1998).
Κανείς δεν ξέρει,πόσα λεφτά έχω,πόσα δηλώνω στην εφορία,τι δουλειά κάνει ο πατέρας μου ή ο γκόμενος μου,τις γνώσεις μου,τις σπουδές μου,τις πολιτικές απόψεις μου,όλοι έχουν μια θολή εικόνα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου έμαθε ίσως κακώς τελικά να μην προκαλώ και έτσι πορεύτηκα μέχρι τώρα.
Πόσες φορές δεν έχω βρεθεί σε παρέες με γκόμενες του κώλου, που φοράνε φιρμάτα πανάκριβα ρούχα, που αν ανοίξεις την ντουλάπα τους έχουν μόνο αυτά να φορέσουν και στο παίζουν Αθηνά Ωνάση μόνο και μόνο για να «τυλίξουν» κάποιο πλούσιο γκόμενο και με κοιτάνε με λύπηση γιατί εγώ είμαι ντυμένη όπως πάντα κάζουαλ και δεν έχω στρωμένο καλά το μανό μου.
Πόσο ντεκαπάζ σκεπάζει την ρίζα τους,που όταν ανοίγουν το στόμα δεν έχουν τι να πουν,το πιο θλιβερό είναι όταν συναντάς κοριτσάκια που είναι πανέξυπνα και όμως για να είναι αποδεκτές πνίγουν την εξυπνάδα τους στο ντεκαπάζ για να μπορούν να ανήκουν σε ένα σύνολο. Πόσο μαλακισμένη κοινωνία έχουμε; Εγώ και ο Τασούλης γελάμε όταν τους κοιτάμε στα μάτια να μας μιλούν με έπαρση,ότι εκείνοι ξέρουν πιο πολλά,ότι είναι πιο έξυπνοι και πλούσιοι από μας,ότι έχουν τα πάντα σε αυτή τη ζωή κι εμείς τίποτα, κλάιν Τασούλη μην μασάς,εμείς έχουμε τα πάντα κι αυτοί τίποτα,φελλοί του κώλου σου λέω, που αν τους γυρίσεις ανάποδα δεν έχουν τίποτα…
Πάμε διακοπές …
Υ.Σ Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ακριβά ρούχα , αυτοκίνητα και ακίνητα μ’ αρέσουν τα χρησιμοποιώ και τα απολαμβάνω . Πάντα παίρνω στη ζωή μου κάτι που να ταιριάζει στις ανάγκες μου και όχι για να δείξω κάτι άλλο, μια χαρά είναι τα λούσα και μαγκιά σε όσους μπορούν να τα έχουν, αλλά δεν είναι εκεί η ουσία…
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked. The second time I told my story, I felt on...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου