Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Π άει καιρός που εκείνος με παρακολουθούσε ! Πόσο θα ήθελα να τον βρω , να δω το μέρος που ζει .Το φανταζόμουνα σκοτεινό ... Ένα μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο , καθόλου μοναχικό όμως ! Είναι γεμάτο φωτογραφίες ανυποψίαστων γυναικών που απλώνουν ρούχα , που βάφουν χαρωπές τα νύχια τους στις βεράντες , που τινάζουν τα χαλιά και τις κουβέρτες , που καλούνε φίλες τους και πίνουν καφέ κάποια ηλιόλουστα μεσημέρια ... Θα ήθελα να τον βρω, να εισβάλλω στο μυαλό του , όπως εκείνος εισέβαλλε στο κορμί μου , όταν το απαθανάτιζε ενώ εγώ ήμουν ανυποψίαστη , δεν θα τον ρωτούσα γιατί το έκανε , ίσως γιατί δεν μπορούσε να εισβάλλει στο κορμί μου διαφορετικά , δεν ξέρω τι γύρευε , δεν ξέρω γιατί πάντα κρυβόταν ... Χιλιάδες φωτογραφίες πεταμένες στο πάτωμα , ναι τον είχα βρει, ήταν ξαπλωμένος ανάμεσα στις δεκάδες γυναίκες του, στις γυναίκες που παρακολουθούσε τόσο καιρό από τις απέναντι πολυκατοικίες , ήξερε κάθε τους κίνηση , τις αγαπούσε όλες , είχε αγαπήσει την ρουτίνα τους , αφού αυτός δεν είχε ... Ήθ...

Ε πιτέλους κάθομαι στην κουνιστή καρέκλα μου … Όχι ούτε και τώρα έχω χρόνο , ευτυχώς και δυστυχώς αυτόν τον μήνα δεν μου έφτασε κανένα εικοσιτετράωρο , βάζω για λίγο στην πάντα τις άλλες υποχρεώσεις που τρέχουν , τις συσσωρεύω στη ειδική γωνιά τους , τελικά υπό πίεση λειτουργό καλύτερα … Δεν έχω χρόνο κι όμως εγώ κουνιέμαι , αλήθεια δεν θυμάμαι τίποτα, ούτε καν τι έφαγα το μεσημέρι, να πάω να δω την κατσαρόλα , το ταψί ; Αχαχαχαχαχα! Όπως πάντα είναι πεντακάθαρα και σκονισμένα!!! Ατελείωτες μηχανικές , μισοκοιμισμένες κινήσεις , τόσα ταξίδια , τόσες δουλειές , τόσες συναντήσεις ,αλλά ο εγκέφαλος κλινικά νεκρός !!! Επιτέλους μαζεμένα λεφτά , σήμερα μου είπαν ότι θα πληρωθώ και για τις περσυνές εργατοώρες μου στο ράδιο ,αυτό τουλάχιστον το θυμάμαι , αχαχαχαχα! Άλλο ένα ξεκίνημα από το μηδέν … Είναι τόσο όμορφες και κουραστικές οι αρχές , δεν με φοβίζουνε όμως έχω κάνει τόσες και τόσες , εμένα φοβάμαι καμιά φόρα… Πώς να μάθεις να δαμάζεις όλα εκείνα που σε κατατρέχουν , πώς να αφήσεις...

Ν ύσταζε τόσο και δεν υπήρχε τίποτα για να την εμποδίσει να κρατήσει τα μάτια της κλειστά σε όλο το ταξίδι κι ας ήταν ένα από αυτά τα συνηθισμένα της , τα πολύωρα, τα μακρινά ταξίδια .. Όταν έφτασε όμως μια ώρα νωρίτερα στον προορισμό της , αναρωτήθηκε το γιατί , αλλά είπαμε , νύσταζε τόσο πολύ για να δει την παράκαμψη στην Ναύπακτο και στη Γραβιά , ναι από ότι μπόρεσε να θυμηθεί , ήταν η μέρα που είδε ο Μπράλος κίνηση λόγω των κατολισθήσεων, κι όμως εκείνη είχε φτάσει νωρίτερα και πήγε προς το περίπτερο , πήρε τσιγάρα , πήρε και καπνό, γιατί άλλοτε δημιουργεί κι άλλοτε πάλι απλός βαριέται , ήθελε να χαλάσει τα πράσινα χαρτονομίσματα , ήθελε να κάνει ψιλά για το ταξί … Τον δρόμο για την πιάτσα τον ήξερε καλά , έσυρε όλο χάρη τα ροδάκια της βαλίτσας της πάνω στην βρεγμένη άσφαλτο , και με δυσκολία κατάφερε να την σηκώσει για να την βάλει στο πορπαγκάζ , άνοιξε την δεξιά πίσω πόρτα και γέμισε με τη ζεστή παρουσία της το ταξί , του είπε την διεύθυνση , όχι δεν θα πήγαινε ακόμα στο...

Φουλάρισα το iPod , και είμαι έτοιμη για αναχώρηση ! Σαλόνικα σου έρχομαι ! Γιούχου!!!! Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης Σ' αναζητώ Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα σ' αναζητώσ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσαν εδώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα Σ' αναζητώ Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα λείπει το βλέμμα σο...

Αυτό το post αφιερώνεται στον Άκη , τον Μιχάλη και το Γιώργο … Τι κι αν έπιασε ο καθένας μας από μια άκρη σε αυτόν τον πλανήτη, όπου βρήκε ο καθένας μας , όπου μας χωρούσε καλύτερα, όπου βολευτήκαμε , έχουμε τόσα να μας φέρνουνε και πάλι κοντά …Σήμερα σήκωσα το τηλέφωνο και με μιας ξεθάφτηκαν οι στιγμές που σπαταλήσαμε πριν από εφτά χρόνια μαζί … Για μένα έτσι κι αλλιώς τα εφηβικά μου χρόνια δεν είναι τίποτα άλλο, από Άκης –Μιχάλης – Γιώργος και οι στιγμές που σπαταλήσαμε τότε με όλη την παλιό παρέα που έχει χαθεί χρόνια τώρα ! Όταν σήκωσα το τηλέφωνο και ήσουνα εσύ, το πρώτο πράγμα που κάναμε και οι δύο ήταν να βάλουμε τα γέλια , μετά από 7 χρόνια αξιώθηκες να διαβάσεις , τον τόμο, το έπος που είχα γράψει για πάρτη σου και για τις στιγμές μας τότε , μετά από εφτά ολόκληρα χρόνια από τότε που στον είχα χαρίσει τώρα αξιώθηκες να τον διαβάσεις αχαΐρευτε … Καθώς το διάβαζες έβαλες τα γέλια , αλλού έκλαψες , αλλού εξαγριώθηκες , δεν άντεξες και με πήρες τηλέφωνο … Αλήθεια πόσα χρό...

Τρίτη πρωί , ζω ένα δράμα ! Αν και στην αρχή αναρωτιόμουνα για αρκετή ώρα μέχρι να ανοίξω για τα καλά τα μάτια μου :Ποιο μήνα διανύουμε ; Τώρα ο ήλιος δύει για ανατέλλει ; Σήμερα αλήθεια τι να είναι ; Δευτέρα –Τρίτη ; Κάποια άλλη μέρα ίσως; Και τότε ήταν που άνοιξα για τα καλά τα μάτια μου , και το ρολόι στον απέναντι τοίχο έλεγε 07:00 , και η τηλεόραση ήταν ανοιχτή , κι εμένα με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ και φορούσα τα ρούχα ακόμα από χθες … Μετά κοιτάχτηκα στον καθρέφτη που βρίσκεται κάτω από το ρολόι , το θέαμα τρομακτικό … Και όπως λέει και ο Πασχαλίδης μαζί με τον Παπακωνσταντίνου , «Τα χρόνια φεύγουν θες δεν θες, σαν των ματιών σου τις βαφές», και είχαν φύγει οι βαφές, και ήταν σαν χθες στον ύπνο μου κάποιος να με είχε αρχίσει στις μπουνιές , κι ένιωθα όλο το κορμί μου να πονάει , τελικά ή κάποιος με είχε σαπίσει στο ξύλο ή απλά πιάστηκα γιατί είχα κοιμηθεί με ορθάνοιχτα παράθυρα ! Κι αυτή η υγρασία στο μαξιλάρι , ύποπτη … Κοίταξα να δω μήπως έτρεχε αίμα από τη μύτη μου ...