Κυνηγός Μερέντας

Πάει καιρός που εκείνος με παρακολουθούσε !Πόσο θα ήθελα να τον βρω , να δω το μέρος που ζει .Το φανταζόμουνα σκοτεινό ...

Ένα μεγάλο σκοτεινό δωμάτιο , καθόλου μοναχικό όμως ! Είναι γεμάτο φωτογραφίες ανυποψίαστων γυναικών που απλώνουν ρούχα , που βάφουν χαρωπές τα νύχια τους στις βεράντες , που τινάζουν τα χαλιά και τις κουβέρτες , που καλούνε φίλες τους και πίνουν καφέ κάποια ηλιόλουστα μεσημέρια ...
Θα ήθελα να τον βρω, να εισβάλλω στο μυαλό του , όπως εκείνος εισέβαλλε στο κορμί μου , όταν το απαθανάτιζε ενώ εγώ ήμουν ανυποψίαστη , δεν θα τον ρωτούσα γιατί το έκανε , ίσως γιατί δεν μπορούσε να εισβάλλει στο κορμί μου διαφορετικά , δεν ξέρω τι γύρευε , δεν ξέρω γιατί πάντα κρυβόταν ...
Χιλιάδες φωτογραφίες πεταμένες στο πάτωμα , ναι τον είχα βρει, ήταν ξαπλωμένος ανάμεσα στις δεκάδες γυναίκες του, στις γυναίκες που παρακολουθούσε τόσο καιρό από τις απέναντι πολυκατοικίες , ήξερε κάθε τους κίνηση , τις αγαπούσε όλες , είχε αγαπήσει την ρουτίνα τους , αφού αυτός δεν είχε ... Ήθελα να ορμήξω πάνω του , ήμουνα τόσο θυμωμένη μαζί του , ήθελα να του φωνάξω το πόσο ανώμαλος μπορεί να ήτανε , όμως δεν το έκανα ...Τον αιφνιδίασα , είχε έρθει η ώρα να του το κάνω κι εγώ , τον πλησίασα και του έκλεισα το στόμα , εκείνος με κοιτούσε τρομαγμένος , έτρεμε, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά , άρχισα να τον φιλάω , ενώ από τις φωτογραφίες του , χιλιάδες γυναίκες μας παρακολουθούσαν , ίσως δεν θα μπορούσα ποτέ να καταλάβω γιατί το έκανε , αλλά τώρα ήταν δικός μου , και ήταν τόσο τρομαγμένος ...
Δεν ξέρω γιατί, μα τον είχα ερωτευτεί , έτρεχα κάθε τόσο στο σπίτι του , ήθελα να τον αγγίζω, να τον φιλάω ... Δεν σταμάτησε να παρακολουθεί τους ανθρώπους , δεν σταμάτησε ποτέ να παρακολουθεί τις γυναίκες των απέναντι πολυκατοικιών , δεν θα σταματούσε ποτέ να το κάνει , ήταν το πάθος του, μόνο όταν οι άνθρωποι είναι ανυποψίαστοι είναι αυθεντικοί μου έλεγε ...
Μια μέρα πήγα στο σκοτεινό δωμάτιο μα αυτός έλειπε , έξω από την πόρτα είχε ενοικιαστήριο ... Έφυγε, ίσως γιατί πάντα να προτιμούσε εκείνη την ιδιότροπη μοναξιά του , εξάλλου χιλιάδες ανυποψίαστες γυναίκες τον περίμεναν , σε καινούργια γειτονιά , εκεί θα ήταν πάντα και θα τον περίμεναν στις απέναντι πολυκατοικίες , θα γινόντουσαν τα μοντέλα του, χωρίς παράλληλα ποτέ να το μάθαιναν ...
Έφυγα, ήξερα πως ποτέ δεν θα τον ξαναέβλεπα , πίστευα πως αυτή τη φορά είχα βρει την τεράστια δεξαμενή μερέντας ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου, πως αυτή τη φορά δεν θα μου έδιναν λίγη για να γλυκαθώ και μετά θα μου την έπαιρναν , μέχρι τώρα έτσι είχα συνηθίσει ... Πάντα έβρισκα την πιο απίστευτη μερέντα μίλια μακριά από το σπίτι μου , δεν έπαψα ποτέ να είμαι κυνηγός μερέντας , έβρισκα πάντα τις πιο σπάνιες και πιο λαχταριστές μερέντες, και όσο μακριά κι αν ήταν αυτές έκανα πάντα βουτιές μέσα τους και χανόμουνα στα πιο άγρια σοκολατένια όργια , αλλά πάντα ή θα έπρεπε να βγω γιατί είχα μουλιάσει , γιατί είχα λιγωθεί , γιατί θα μου την έπαιρναν και πάντα θα είχα ένα τεράστιο ταξίδι επιστροφής...Ναι κάθε φορά στον ύπνο μου έβλεπα πως κολυμπούσα μέσα στο σοκολατένιο Καραϊβικό αρχιπέλαγος , στη θάλασσα των Σαργασσών που είχε μετουσιωθεί στην πιο γλυκιά και σοκολατένια απόλαυση , τίποτα όμως δεν κράτησε ποτέ παραπάνω από μια στιγμή , έτσι και τώρα πίστεψα για μια στιγμή πως αν έβγαινα στο μπαλκόνι μου θα αντίκριζα την σοκολατένια θάλασσα των Σαργασσών , μα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ακόμα σοκολατένιο όνειρό μου , που τελείωσε πίνοντας έναν πρωινό πικρό καφέ ...