Neanderthal Blogger

Τα πληγωμένα μηνύματα, με τα αποσιωπητικά κάποτε σού ’χα πει πως δεν ταιριάζουν πια σε μένα· πως έχω χρόνια να πω πως κάποιος/κάποια, κάτι μού ’λειψε, και να μην περιμένεις να το πω ούτε για σένα. Γιατροί το είχαν πει άμυνα απ’ τα τραύματα της νιότης μου κι ένα βιβλίο έγραφε «Είναι αυτό που λαχταράς αυτό που φοβάσαι [...] και κάπως έτσι θ’ ασχημαίνουν μες στα μάτια σου τα (όμορφα) πρόσωπα και τα οικεία σώματα θα φθίνουν ενώ κοιμάσαι». Μα κάποιοι άνθρωποι εδώ είναι φτιαγμένοι για ν’ αγαπιούνται, κι ας μην είναι μαζί· θέλω να πω πως ποτέ δε θά ’μαστε ξένοι εγώ κι εσύ. Κι αν λες πως ξέχασες και τ’ όνομά μου, πως δεν υπάρχω πια για σένα, δε ζω, κάπου το χάνεις το παιχνίδι, μα είναι αργά για να σου πω. Ξέρεις πως διάλεξα το δύσκολο δρόμο, το ξέρεις καλά, κάποτε ήσουν εγώ· η ευτυχία εδώ είναι ένα πέρασμα αδιέξοδο. Τα πληγωμένα μηνύματα, χωρίς θαυμαστικά, τα ξαναβρήκα στον κήπο μου μια μέρα ξαφνικά. Τους είπα «Δεν είναι εδώ αυτό το σπίτι που νομίζετε», μα έσπασαν την πόρτα και μπήκαν μέσα ...

 

  ΠΕΣΑΧ- ΡΕΣΤΑ ΜΑΡΙΑ   ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ  'Ήταν ακαδημαϊκός πάντα ο έρωτας μας  Για κάθε τέταρτο που περίμενα Να ανοίξεις τα βλέφαρα σου Όταν ξυπνούσα πρώτη  Για κάθε τέταρτο που περίμενες Αναβάλλοντας την ηδονή σου Για να συγχρονιστούμε Για κάθε τέταρτο του ευρώ Που δίναμε όταν αγοράζαμε τα σύκα Των έξι και εικοσιπέντε Για κάθε τέταρτο Σάββατο του μήνα  Που πηγαίναμε κινηματογράφο Σε μια ταινία εποχής    Ήταν ακαδημαϊκός πάντα ο έρωτας μας Για την ελεύθερη διακίνηση ιδεών Που έρρεαν ένθεν κακείθεν Όταν αγγίζαμε τις κορυφές των κεφαλιών μας  Για τις καταλήψεις που κάναμε Ο ένας στο σώμα της άλλης Με δίκαια αιτήματα Τότε που ύψωνα για πανό Το κάτασπρο πουκάμισό σου Κι ήταν το αποτύπωμα των χειλιών μου Κόκκινο κραγιόν στο γιακά του Το πιο επαναστατικό σύνθημα Που γνώρισε το κίνημα   Ήταν ακαδημαϊκός πάντα ο ερωτάς μας Κι ας μην τη γνώρισε ποτέ Την τρίτη βαθμίδα της εκπαίδευσης Κι ας έμεινε πάντα  Αναλφάβητος και σωματικός   ...

 

Στη δικιά μας ζωή, τη δικιά μου και των αδερφών μου δηλαδή ο πατέρας μας δεν έπαιξε ρόλο κομπάρσου .Δεν μας έφερε απλά στη ζωή, δεν μας στήριξε μόνο ηθικά και υλικά, το πολυτιμότερο από όλα όσα μας έδωσε και συνεχίζει να μας δίνει είναι η ουσιαστική του παρουσία στις ζωές μας και η τρυφερότητα του, γιατί βαθιά μέσα του ακόμα και τώρα που είναι αρκετά μεγάλος κράτησε μια παιδικότητα , μια αφέλεια , μια δίψα για ζωή, για γνώση, για εξέλιξη, που τον κάνει τόσο νέο , τόσο ενεργό, τόσο ψαγμένο στα μάτια μου και κακά τα ψέματα, δεν θέλω να τον φτάσω, δεν προσπαθώ καν είναι τόσο μπροστά που μου φτάνει μόνο να τον καμαρώνω και να τον θαυμάζω.  Γνωρίζοντας από γνωστούς και φίλους τις δύσκολες έως ανύπαρκτες σχέσεις τους με τους γονείς τους γενικά και με τον πατέρα ακόμα συχνότερα, νιώθω πως σε αυτό το κομμάτι στάθηκα τυχερή στη ζωή γιατί ειδικά αυτή τη σχέση δεν την διαλέγουμε ότι μας τύχει  να και που και σε κάτι στάθηκα τόσο τυχερή στη ζωή!  Δεν σε αγιοποιώ μπαμπά έτσι κι αλλιώς...

 

Πριν δεκαέξι χρόνια σαν σήμερα το πρώτο μας φιλί, αλμυρό εντός πελάγους! Σαν σήμερα πριν δέκα χρόνια μήνας του μέλιτος κρουαζιέρα στην Καραϊβική και σαν σήμερα ακριβώς πιάσαμε Τζαμάικα! Όσο για το σήμερα, τόσο όμορφο φορτωμένο συναισθήματα καο ευθύνες και η ζωή να τραβάει την ανηφόρα με σημαίες καο με ταμπούρλα ....