Η Χολέβα υφαίνει με λόγο χειμαρρώδη μια αφήγηση που σπάει τα στεγανά του "ημερολογιακού" ύφους και μετουσιώνει τις αναρτήσεις της σε μια μορφή αστικής ποίησης, γεμάτη ειρωνεία, πάθος, κοινωνική παρατήρηση και μητρική ιερότητα. Κείμενα-στιγμιότυπα που πάλλονται με αυθεντικότητα, σαν μικρά βεγγαλικά στον σκοτεινό ουρανό της καθημερινής βαρύτητας. Από τη «βροχή στον κάμπο» έως το «Πάμε κουπάκι», από την ειλικρινή κατάθεση για την κρίση ταυτότητας στα τριάντα μέχρι το αυτοσαρκαστικό θρήνο της μητρότητας στην καραντίνα, η φωνή της Χολέβα είναι η φωνή όλων όσων αρνούνται να ξεχάσουν τον εαυτό τους.
Σε μια εποχή όπου το blogging θεωρείται απολίθωμα, το Neanderthal Blogger αποδεικνύει πως ο λόγος που γεννιέται από ανάγκη δεν παλιώνει ποτέ. Η συγγραφέας γράφει με την ενέργεια μιας punk ρομαντικής – θυμίζει την Κέρουακ του διαδικτύου, μα με καρδιά Καβαφική και βλέμμα γυναικείο, βαθύ και ανελέητα ειλικρινές.
Η γραφή της δε φοβάται να λερωθεί με αλήθεια. Δεν είναι στολισμένη – είναι ζωντανή, κοφτερή, σχεδόν εξομολογητική, όπως όταν λες ιστορίες στις 3 το πρωί σε μια κουζίνα γεμάτη τασάκια και ληγμένα όνειρα.
Το Neanderthal Blogger δεν διαβάζεται. Ζει, ανασαίνει, σε παρατηρεί από τη γωνία και στο τέλος σου λέει: «Έλα, γράψε κι εσύ. Σώσου».
