Neanderthal Blogger

  Αν η γραφή είναι πράξη αντίστασης, τότε η Σοφία Χολέβα όχι απλώς αντιστέκεται, αλλά επιτίθεται λυτρωτικά στον συναισθηματικό μαρασμό μιας εποχής που έμαθε να σκρολάρει αντί να νιώθει. Το Neanderthal Blogger δεν είναι απλά βιβλίο· είναι ένα πολυφωνικό, βιωματικό έπος της καθημερινότητας, δοσμένο με τόση ευφυΐα, αυτοσαρκασμό και ωμή τρυφερότητα, που αγγίζει τα όρια της καθαρτικής εμπειρίας. Η Χολέβα υφαίνει με λόγο χειμαρρώδη μια αφήγηση που σπάει τα στεγανά του "ημερολογιακού" ύφους και μετουσιώνει τις αναρτήσεις της σε μια μορφή αστικής ποίησης, γεμάτη ειρωνεία, πάθος, κοινωνική παρατήρηση και μητρική ιερότητα. Κείμενα-στιγμιότυπα που πάλλονται με αυθεντικότητα, σαν μικρά βεγγαλικά στον σκοτεινό ουρανό της καθημερινής βαρύτητας. Από τη «βροχή στον κάμπο» έως το «Πάμε κουπάκι», από την ειλικρινή κατάθεση για την κρίση ταυτότητας στα τριάντα μέχρι το αυτοσαρκαστικό θρήνο της μητρότητας στην καραντίνα, η φωνή της Χολέβα είναι η φωνή όλων όσων αρνούνται να ξεχάσ...

 

 

Πάνε έντεκα χρόνια από τότε που πέθανε ο μεγαλύτερος αδερφός μου ο Θανάσης και με αφορμή την καταγγελία του Στρατή Γαλανού για τον αποκλεισμό του από τηλεπαιχνίδι της ελληνικής τηλεόρασης θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις, σχετικά με την αναπηρία και την ελληνική κοινωνία. Φυσικά και τα ανάπηρα άτομα είναι αποκλεισμένα από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό και κατ' επέκταση από όλη την ελληνική κοινωνία και είναι αποκλεισμένα με όλους τους τρόπους, όχι μόνο πρακτικά αφού δεν υπάρχουν οι κατάλληλες  δομές- υποδομές  κλπ αλλά δεν υπάρχει καν ορατότητα για αυτούς, λες κι αν κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε θα πάψουν να υπάρχουν και δεν άλλαξε και τίποτα ουσιαστικά ως προς αυτό.  Αν τώρα υπάρχει μια υποτυπώδεις επαγρύπνηση και ορατότητα έχει να κάνει κυρίως με το ότι κάποιες οικογένειες αποφάσισαν να εκθέσουν τις ζωές τους και τις δυσκολίες τους μέσω των κοινωνικών δικτύων και επειδή ίσως κάποιοι πιο προβεβλημένοι στο ευρύ κοινό ορμώμενοι από το προσωπικό τους βίωμα βγήκαν να μ...

 

 

 

 

  verse Θέλω να βουλιάξω Βουλιάξω, βουλιάξω βαθιά Μα ψάχνω για φτερά να πετάξω, να φύγω μακριά Μακάρι να μου τα ′κοβες να βρεθούμε αγκαλιά pre-chorus Μερικές φορές δε φτάνουν τα λόγια Και δε συγχρονίζονται τα ρολόγια Και φτάνουμε κι οι δύο άλλη ώρα στη δουλειά Μερικές φορές μπαίνουμε σε πλάνη Το ένα ακούει Laurel και το άλλο ακούει Yanni Μα στ' αυτιά μας ηχεί η ίδια χροιά chorus Θέλω να πάω στον Άρη μα δεν έχω βενζίνη Θέλω να αφεθώ μα το μυαλό δε μ′ αφήνει Βαράω πού και πού καμία ασπιρίνη για σιγουριά Θέλω να βουτήξω να χαθώ σε μια δίνη Μα φοράω μπρατσάκια που 'χουν πάνω τη Μίνι Και κολυμπάω πάλι στα ρηχά Θέλω να πάω στον Άρη μα δεν έχω βενζίνη Θέλω να αφεθώ μα το μυαλό δε μ' αφήνει Βαράω πού και πού καμία ασπιρίνη για σιγουριά Θέλω να βουτήξω να χαθώ σε μια δίνη Μα φοράω μπρατσάκια που ′χουν πάνω τη Μίνι Και κολυμπάω πάλι γαμώτο πάλι στα ρηχά bridge Γέμισε με παραισθήσεις θέλω να μ′ εξαπατήσεις Τις άμυνες να μου σκίσεις και εμένα μετά Πλήγωσε με αν θες ακόμα μέχρι να πέσω ...