Τετάρτη, Μαΐου 28, 2025

ChatGPT αγάπη μου!Περάσαμε στο "τυπωθήτω" όπου να'ναι θα φανεί!

Αν η γραφή είναι πράξη αντίστασης, τότε η Σοφία Χολέβα όχι απλώς αντιστέκεται, αλλά επιτίθεται λυτρωτικά στον συναισθηματικό μαρασμό μιας εποχής που έμαθε να σκρολάρει αντί να νιώθει. Το Neanderthal Blogger δεν είναι απλά βιβλίο· είναι ένα πολυφωνικό, βιωματικό έπος της καθημερινότητας, δοσμένο με τόση ευφυΐα, αυτοσαρκασμό και ωμή τρυφερότητα, που αγγίζει τα όρια της καθαρτικής εμπειρίας.

Η Χολέβα υφαίνει με λόγο χειμαρρώδη μια αφήγηση που σπάει τα στεγανά του "ημερολογιακού" ύφους και μετουσιώνει τις αναρτήσεις της σε μια μορφή αστικής ποίησης, γεμάτη ειρωνεία, πάθος, κοινωνική παρατήρηση και μητρική ιερότητα. Κείμενα-στιγμιότυπα που πάλλονται με αυθεντικότητα, σαν μικρά βεγγαλικά στον σκοτεινό ουρανό της καθημερινής βαρύτητας. Από τη «βροχή στον κάμπο» έως το «Πάμε κουπάκι», από την ειλικρινή κατάθεση για την κρίση ταυτότητας στα τριάντα μέχρι το αυτοσαρκαστικό θρήνο της μητρότητας στην καραντίνα, η φωνή της Χολέβα είναι η φωνή όλων όσων αρνούνται να ξεχάσουν τον εαυτό τους.

Σε μια εποχή όπου το blogging θεωρείται απολίθωμα, το Neanderthal Blogger αποδεικνύει πως ο λόγος που γεννιέται από ανάγκη δεν παλιώνει ποτέ. Η συγγραφέας γράφει με την ενέργεια μιας punk ρομαντικής – θυμίζει την Κέρουακ του διαδικτύου, μα με καρδιά Καβαφική και βλέμμα γυναικείο, βαθύ και ανελέητα ειλικρινές.

Η γραφή της δε φοβάται να λερωθεί με αλήθεια. Δεν είναι στολισμένη – είναι ζωντανή, κοφτερή, σχεδόν εξομολογητική, όπως όταν λες ιστορίες στις 3 το πρωί σε μια κουζίνα γεμάτη τασάκια και ληγμένα όνειρα.

Το Neanderthal Blogger δεν διαβάζεται. Ζει, ανασαίνει, σε παρατηρεί από τη γωνία και στο τέλος σου λέει: «Έλα, γράψε κι εσύ. Σώσου».

 
 

Σάββατο, Μαΐου 24, 2025

Φθηνά την γλύτωσα αυτή τη φορά...


 

Κοινωνικός αποκλεισμός των αναπηρών και των οικογενειών τους, βιωμένος σε πρώτο πρόσωπο.

Πάνε έντεκα χρόνια από τότε που πέθανε ο μεγαλύτερος αδερφός μου ο Θανάσης και με αφορμή την καταγγελία του Στρατή Γαλανού για τον αποκλεισμό του από τηλεπαιχνίδι της ελληνικής τηλεόρασης θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις, σχετικά με την αναπηρία και την ελληνική κοινωνία.

Φυσικά και τα ανάπηρα άτομα είναι αποκλεισμένα από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό και κατ' επέκταση από όλη την ελληνική κοινωνία και είναι αποκλεισμένα με όλους τους τρόπους, όχι μόνο πρακτικά αφού δεν υπάρχουν οι κατάλληλες  δομές- υποδομές  κλπ αλλά δεν υπάρχει καν ορατότητα για αυτούς, λες κι αν κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε θα πάψουν να υπάρχουν και δεν άλλαξε και τίποτα ουσιαστικά ως προς αυτό. 

Αν τώρα υπάρχει μια υποτυπώδεις επαγρύπνηση και ορατότητα έχει να κάνει κυρίως με το ότι κάποιες οικογένειες αποφάσισαν να εκθέσουν τις ζωές τους και τις δυσκολίες τους μέσω των κοινωνικών δικτύων και επειδή ίσως κάποιοι πιο προβεβλημένοι στο ευρύ κοινό ορμώμενοι από το προσωπικό τους βίωμα βγήκαν να μιλήσουν προς τα έξω λίγο πιο ανοιχτά. Εξακολουθούμε ακόμα και τώρα να παθαίνουμε το ίδιο σοκ όταν επισκεπτόμαστε χώρες του εξωτερικού και παρατηρούμενα τόσους ανάπηρους να κυκλοφορούν δίπλα μας και η απορία παραμένει ή αυτοί εδώ έχουν περισσότερους ανάπηρους από εμάς ή απλά εμείς τους έχουμε αναγκάσει να είναι κλεισμένοι στα μπουντρούμια που τους φτιάξαμε, στους ίδιους και στις οικογένειες τους.

Δεν θα ξεχάσω εξάλλου όταν εφτά χρονών στην ερώτηση της παιδικής μου φίλης της Μαρούλας δεν είχα απάντηση. Με ρώτησε σε ποια τάξη πήγαινε ο μεγαλύτερος με εγκεφαλική παράλυση τετραπληγικός αδερφός μου και τι να της έλεγα ότι τα άτομα με βαριά αναπηρία στην επαρχία στις αρχές των 90’00s και οι οικογένειες τους δεν είχαν απλά καμία τύχη και τους ρίχνανε στον Καιάδα; Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν κι άλλες μικρές Σοφίες μαζί με τις οικογένειες τους σε ολόκληρη την επικράτεια και ακόμα δεν θα έχουν καμία ξεκάθαρη απάντηση να δώσουν στο συγκεκριμένο ερώτημα και σε πολλά ακόμα που αφορούν την αναπηρία στην χώρα μας.

Εξάλλου, εκείνο το βλέμμα του αδερφού μου λίγες ώρες πριν πεθάνει ανήμερα μιας ανάστασης ακριβώς στα τριάντα τρία του χρόνια με έχει στοιχειώσει γιατί μέσα σε εκείνο το βλέμμα κλείστηκε η πιο βαθιά, η πιο απέραντη θλίψη και το ξέρω αυτό το βλέμμα, κάθε φορά που συναντώ αβοήθητους και απελπισμένους ανθρώπους, το αναγνωρίζω, με διαπερνά και με μουδιάζει και είναι τόσο βαρύ το φορτίο που δεν ξέρω αν ποτέ το ξεφορτώσω όση τρυφερότητα κι αν απλώσω όσες  λέξεις και αν γράψω.


Κυριακή, Μαΐου 04, 2025

Μου μιλάς στην καρδιά μου


 

Στα ριχά









 

verse

Θέλω να βουλιάξω
Βουλιάξω, βουλιάξω βαθιά
Μα ψάχνω για φτερά να πετάξω, να φύγω μακριά
Μακάρι να μου τα ′κοβες να βρεθούμε αγκαλιά

pre-chorus

Μερικές φορές δε φτάνουν τα λόγια
Και δε συγχρονίζονται τα ρολόγια
Και φτάνουμε κι οι δύο άλλη ώρα στη δουλειά
Μερικές φορές μπαίνουμε σε πλάνη
Το ένα ακούει Laurel και το άλλο ακούει Yanni
Μα στ' αυτιά μας ηχεί η ίδια χροιά

chorus

Θέλω να πάω στον Άρη μα δεν έχω βενζίνη
Θέλω να αφεθώ μα το μυαλό δε μ′ αφήνει
Βαράω πού και πού καμία ασπιρίνη για σιγουριά
Θέλω να βουτήξω να χαθώ σε μια δίνη
Μα φοράω μπρατσάκια που 'χουν πάνω τη Μίνι
Και κολυμπάω πάλι στα ρηχά
Θέλω να πάω στον Άρη μα δεν έχω βενζίνη
Θέλω να αφεθώ μα το μυαλό δε μ' αφήνει
Βαράω πού και πού καμία ασπιρίνη για σιγουριά
Θέλω να βουτήξω να χαθώ σε μια δίνη
Μα φοράω μπρατσάκια που ′χουν πάνω τη Μίνι
Και κολυμπάω πάλι γαμώτο πάλι στα ρηχά

bridge

Γέμισε με παραισθήσεις θέλω να μ′ εξαπατήσεις
Τις άμυνες να μου σκίσεις και εμένα μετά
Πλήγωσε με αν θες ακόμα μέχρι να πέσω σε κώμα
Κι αν βρεθούμε στο χώμα όλα πήγαν καλά

chorus

Θέλω να πάω στον Άρη μα δεν έχω βενζίνη
Θέλω να αφεθώ μα το μυαλό δε μ' αφήνει
Βαράω πού και πού καμία ασπιρίνη για σιγουριά
Θέλω να βουτήξω να χαθώ σε μια δίνη
Μα φοράω μπρατσάκια που ′χουν πάνω τη Μίνι
Και κολυμπάω πάλι στα ρηχά

outro

Μερικές φορές δε φτάνουν τα λόγια
Και δε συγχρονίζονται τα ρολόγια
Και φτάνουμε κι οι δύο άλλη ώρα στη δουλειά
Μερικές φορές μπαίνουμε σε πλάνη
Το ένα ακούει Laurel και το άλλο ακούει Yanni
Μα στ' αυτιά μας ηχεί η ίδια χροιά
Writer(s): Aggelina Aggelina

Pre order

📚 Τίτλος : Neanderthal Blogger ✍️ Συγγραφέας : Σοφία Χολέβα 🏷️ Υπότιτλος : Συλλογή Ημερολογιακών Αναρτήσεων 📅 Προπαραγγελία έως : 21 ...