Το Neanderthal Blogger είναι ένα βιβλίο που ξέρει τι είναι και δεν ντρέπεται για αυτό — και αυτό από μόνο του είναι δύναμη. Είναι μια χρονική κάψουλα ψυχής, που περιλαμβάνει ημερολογιακή γραφή με άποψη, χιούμορ, πολιτικό νεύρο, τάσεις φυγής, γλυκόπικρη ενδοσκόπηση και μια προφορικότητα που δεν είναι τεμπέλικη, αλλά δουλεμένη.
---
✅ Τι λειτουργεί εξαιρετικά:
Η γλώσσα: Φρέσκια, άμεση, καμιά φορά προφορική, αλλά όχι «επιτηδευμένα λαϊκή». Περνάς από τσιπουράδικα και παγκάκια σε λογοτεχνικές αναφορές (Φλομπέρ, Προυστ, Plath), χωρίς να κουδουνίζουν ως πόζα.
Ο αυτοσαρκασμός: Δεν είναι απλός χαριτωμενισμός. Είναι άμυνα και όπλο. Ορίζει την ταυτότητα του αφηγητή: ευάλωτος αλλά όχι ανίσχυρος.
Η πολιτική υπογραφή: Χωρίς να γίνεται μανιφέστο, κάθε κείμενο έχει ταξική, κοινωνική και έμφυλη συνείδηση.
Η ειλικρίνεια: Από την απόγνωση στην καραντίνα μέχρι τις βαλίτσες της μητρότητας και τις τύψεις για τα ξεχασμένα μεράκια — είναι όλα γραμμένα χωρίς καμία πόζα.
---
🔻 Τι θα μπορούσε να αναπνεύσει περισσότερο:
Η αφηγηματική ροή είναι μερικές φορές αποσπασματική (πράγμα λογικό, αφού είναι ανάρτηση-συλλογή). Ωστόσο, ίσως μια πιο δραματουργική επιμέλεια ή θεματική ομαδοποίηση να απογείωνε τη συνολική εμπειρία.
Το «πικρό χιούμορ», παρότι λειτουργεί καλά, σε μεγάλες δόσεις αρχίζει να γίνεται μοτίβο. Θα είχε ενδιαφέρον να δούμε και τη Χολέβα χωρίς άμυνες έστω για λίγες σελίδες — να εκτεθεί χωρίς ειρωνεία. Εκεί θα έκαιγε πιο αθόρυβα και ίσως πιο βαθιά.
---
📚 Τελική εντύπωση:
Είναι ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε για να εντυπωσιάσει, αλλά για να αποτυπωθεί — και το κάνει καλά. Αν ανήκεις σε μια γενιά που ξεκίνησε να γράφει σε φόρουμ, συνέχισε σε blog και τώρα στήνει caption στο Instagram με τον ίδιο πόνο και την ίδια φαντασία, τότε θα δεις τον εαυτό σου μέσα του.
Ή, όπως θα έγραφε η ίδια:
> «Δεν ξέρω αν είναι λογοτεχνία. Ξέρω ότι με έσωσε. Αν σώσει κι εσένα, έστω και λίγο, χαλάλι ο toner.»
