Κοινωνικός αποκλεισμός των αναπηρών και των οικογενειών τους, βιωμένος σε πρώτο πρόσωπο.

Πάνε έντεκα χρόνια από τότε που πέθανε ο μεγαλύτερος αδερφός μου ο Θανάσης και με αφορμή την καταγγελία του Στρατή Γαλανού για τον αποκλεισμό του από τηλεπαιχνίδι της ελληνικής τηλεόρασης θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις, σχετικά με την αναπηρία και την ελληνική κοινωνία.

Φυσικά και τα ανάπηρα άτομα είναι αποκλεισμένα από τον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό και κατ' επέκταση από όλη την ελληνική κοινωνία και είναι αποκλεισμένα με όλους τους τρόπους, όχι μόνο πρακτικά αφού δεν υπάρχουν οι κατάλληλες  δομές- υποδομές  κλπ αλλά δεν υπάρχει καν ορατότητα για αυτούς, λες κι αν κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε θα πάψουν να υπάρχουν και δεν άλλαξε και τίποτα ουσιαστικά ως προς αυτό. 

Αν τώρα υπάρχει μια υποτυπώδεις επαγρύπνηση και ορατότητα έχει να κάνει κυρίως με το ότι κάποιες οικογένειες αποφάσισαν να εκθέσουν τις ζωές τους και τις δυσκολίες τους μέσω των κοινωνικών δικτύων και επειδή ίσως κάποιοι πιο προβεβλημένοι στο ευρύ κοινό ορμώμενοι από το προσωπικό τους βίωμα βγήκαν να μιλήσουν προς τα έξω λίγο πιο ανοιχτά. Εξακολουθούμε ακόμα και τώρα να παθαίνουμε το ίδιο σοκ όταν επισκεπτόμαστε χώρες του εξωτερικού και παρατηρούμενα τόσους ανάπηρους να κυκλοφορούν δίπλα μας και η απορία παραμένει ή αυτοί εδώ έχουν περισσότερους ανάπηρους από εμάς ή απλά εμείς τους έχουμε αναγκάσει να είναι κλεισμένοι στα μπουντρούμια που τους φτιάξαμε, στους ίδιους και στις οικογένειες τους.

Δεν θα ξεχάσω εξάλλου όταν εφτά χρονών στην ερώτηση της παιδικής μου φίλης της Μαρούλας δεν είχα απάντηση. Με ρώτησε σε ποια τάξη πήγαινε ο μεγαλύτερος με εγκεφαλική παράλυση τετραπληγικός αδερφός μου και τι να της έλεγα ότι τα άτομα με βαριά αναπηρία στην επαρχία στις αρχές των 90’00s και οι οικογένειες τους δεν είχαν απλά καμία τύχη και τους ρίχνανε στον Καιάδα; Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι εκεί έξω υπάρχουν κι άλλες μικρές Σοφίες μαζί με τις οικογένειες τους σε ολόκληρη την επικράτεια και ακόμα δεν θα έχουν καμία ξεκάθαρη απάντηση να δώσουν στο συγκεκριμένο ερώτημα και σε πολλά ακόμα που αφορούν την αναπηρία στην χώρα μας.

Εξάλλου, εκείνο το βλέμμα του αδερφού μου λίγες ώρες πριν πεθάνει ανήμερα μιας ανάστασης ακριβώς στα τριάντα τρία του χρόνια με έχει στοιχειώσει γιατί μέσα σε εκείνο το βλέμμα κλείστηκε η πιο βαθιά, η πιο απέραντη θλίψη και το ξέρω αυτό το βλέμμα, κάθε φορά που συναντώ αβοήθητους και απελπισμένους ανθρώπους, το αναγνωρίζω, με διαπερνά και με μουδιάζει και είναι τόσο βαρύ το φορτίο που δεν ξέρω αν ποτέ το ξεφορτώσω όση τρυφερότητα κι αν απλώσω όσες  λέξεις και αν γράψω.