Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

΄΄Να σβήνεις τα πάντα από τον πίνακα από τη μια μέρα στην άλλη, να είσαι νέος με κάθε νέο ξημέρωμα, σε μια διαρκώς ανανεούμενη παρθενικότητα της συγκίνησης – αυτό, και μόνο αυτό, αξίζει τον κόπο να είμαστε ή να έχουμε, για να είμαστε ή να έχουμε αυτό που ατελώς είμαστε.΄΄ Πεσοα, Φ. "Το βιβλίο της ανησυχίας"

"Όταν σου μιλάει ο άλλος για όσα τον τσακίζουν - μην του απαντάς λες κι είναι πλατάνι. Ως στάχυ, σου εξομολογείται." Τσιμάρας Τζανάτος. (αγνώστου)  Η βία του βίου, Κάπα Εκδοτική

 

 «Ένα από τα μυστήρια της λογοτεχνίας είναι ότι η προσωπική ουσία, όπως την αντιλαμβάνεται τόσο ο συγγραφέας όσο και ο αναγνώστης, τοποθετείται έξω από το σώμα του ενός και του άλλου, σε κάποιο είδος σελίδας. Πώς γίνεται να νιώθω πιο αληθινός προς τον εαυτό μου σε ένα πράγμα το οποίο γράφω παρά μέσα στο ίδιο μου το σώμα; Πώς γίνεται να νιώθω πιο κοντά σε έναν άλλον άνθρωπο όταν διαβάζω τις λέξεις του, παρά όταν κάθομαι δίπλα του; Η απάντηση, εν μέρει, είναι ότι τόσο το γράψιμο όσο και το διάβασμα απαιτούν απόλυτη προσοχή. Αλλά έχει να κάνει και με το είδος της διάταξης που είναι εφικτό μόνο στη σελίδα». JONATHAN FRANZEN ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ Το βιβλίο στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ: bit.ly/4gHMNqT Μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης Εκδόσεις Ψυχογιός

«Ένα από τα μυστήρια της λογοτεχνίας είναι ότι η προσωπική ουσία, όπως την αντιλαμβάνεται τόσο ο συγγραφέας όσο και ο αναγνώστης, τοποθετείται έξω από το σώμα του ενός και του άλλου, σε κάποιο είδος σελίδας. Πώς γίνεται να νιώθω πιο αληθινός προς τον εαυτό μου σε ένα πράγμα το οποίο γράφω παρά μέσα στο ίδιο μου το σώμα; Πώς γίνεται να νιώθω πιο κοντά σε έναν άλλον άνθρωπο όταν διαβάζω τις λέξεις του, παρά όταν κάθομαι δίπλα του; Η απάντηση, εν μέρει, είναι ότι τόσο το γράψιμο όσο και το διάβασμα απαιτούν απόλυτη προσοχή. Αλλά έχει να κάνει και με το είδος της διάταξης που είναι εφικτό μόνο στη σελίδα». JONATHAN FRANZEN ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ Το βιβλίο στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ: bit.ly/4gHMNqT Μετάφραση: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης Εκδόσεις Ψυχογιός  

Κι αν αυτός ο φίλος είναι μάνα και νοικοκυρά και εργαζόμενη που λέγαμε, γάματα....

Επειδή είμαι αφελής, παιδικός, νόμιζα πως αν κάνεις καλές ζωγραφιές, θα σου πούνε Μπράβο. Όμως τον κύριο λόγο τον έχουν τα κυκλώματα.  Στο παιχνίδι των τιμών στον χώρο  των έργων τέχνης δε θέλω να μπω. Όταν ήμουν στο Λονδίνο, παρακάλεσα τον Γιώργο Σεφέρη  να με βάλει υπηρέτη σε κάποιο σπίτι. ''Θα πείτε ότι είμαι κωφάλαλος,  ότι κάνω καλά τη δουλειά μου και ότι  είμαι σωσίας του Τσαρούχη'', του είπα. Μιλούσα σοβαρά.  Τόσο είχα απαυδήσει από τα  κυκλώματα και την εκμετάλλευση  των γκαλεριστών και των εμπόρων. - Σε ποια σχολή ανήκει η ζωγραφική σας; - Θα μπορούσα να βρω  διάφορα  ονόματα ''σχολών''  που να ταιριάζουν σ' αυτό που κάνω.  Αλλά αυτό είναι επικίνδυνο.  Ένας ζωγράφος δεν εργάζεται  για να ανήκει σε μία ''σχολή'', αλλά για να ξεπεράσει τη ''σχολή'' στην οποία μοιραία ανήκει. Οι ''σχολές'', ως  ευπρεπή καλύμματα μετριοτήτων κι ως αφορμή μάταιου φανατισμού, είναι ό,τι χειρότερο υπάρχει. Γι' αυτ...

Το κορίτσι με την κιθάρα και την απίστευτη φωνή κλείνει σήμερα τα 84. Δανείζομαι ένα υπέροχο κείμενο του Yannis Androulidakis: Ο θρύλος λέει ότι η Τζόαν Μπάεζ καθόταν στο σαλόνι του σπιτιού της μαζί με τον άντρα της, τον αντιπολεμικό ακτιβιστή Ντέιβιντ Χάρις, ένα απόγευμα του Νοέμβρη του 1974, όταν χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού της. Το σήκωσε και στη γραμμή ήταν ο Μπομπ Ντίλαν, με τον οποίον είχε πια χωρίσει 8-9 χρόνια. Μίλησαν λίγο, άγνωστο για τι, κι έπειτα η Μπάεζ έκατσε κι έγραψε το πιο τρυφερό, μελαγχολικό και χωρίς συμπλέγματα τραγούδι που έχει ποτέ γραφτεί για έναν πεθαμένο μεγάλο έρωτα.  Έχω κάνει πολλές φορές εικόνα στο μυαλό μου τη στιγμή. Την Μπάεζ να κάθεται στο σαλόνι με τον Χάρις, το τηλέφωνο να χτυπά, τη Μπάεζ να το σηκώνει, να πηγαίνει σε ένα δωμάτιο μέσα κι έπειτα από λίγη ώρα -πάντα λίγη τη σκέφτομαι- να γυρίζει πίσω . Τον Χάρις να ρωτά αδιάφορα «ποιος ήταν», χωρίς στ' αλήθεια να τον ενδιαφέρει, την Μπάεζ να απαντά «ο Ντίλαν», τον Χάρις να λέει «α, και τι ήθελε»...