Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Ήταν μεγάλο μάθημα να μάθω να υπάρχω χωρίς εσένα και αυτό με έκανε απερίγραπτα δυνατή αφού μπορούσα να σταθώ και να ζήσω χωρίς εσένα θα μπορούσα να κάνω τα πάντα και τα έκανα και εξακολουθώ να τα κάνω αλλά καμιά φορά με φαντάζομαι πιο εύθραυστη έτσι όπως ένιωθα όταν ήμουνα μαζί σου. Μακάρι για λίγο να σε είχα ανάγκη, να είχα τον οποιοδήποτε ανάγκη να έψαχνα απεγνωσμένα εκείνον τον ώμο που θα ακουμπούσα, μα μάταια, δεν μπορούσα να αφεθώ πια, δεν μου επιτρεπόταν και να προσπαθούσα απλά δεν γινόταν,έμαθα να είμαι δυνατή εκπαιδεύτηκα για τα καλά και σε κακό δεν μου βγήκε, είδες πως έγινε ο κόσμος, μας μαστιγώνουν από παντού και κάθε μέρα δεν σου επιτρέπουν να είσαι ευάλωτος δεν σου επιτρέπουν να αναπνέεις, να είσαι άνθρωπος βασικά αλλά αρκετά με τις ενδότερες φιλοσοφικές αναζητήσεις από το πρωί έχω απλώσει τόσα πλυντήρια που πριν είχα βάλει έχω μαζέψει και σιδερώσει αλλά τόσα άλλα δεν με τσακίζει η καθημερινότητα ούτε οι άπειροι ρόλοι, με τσακίζει η ανωριμότητα των άλλων που ανέλαβαν ρόλου...

 

Σας στο είπα δεν σας το'πα; Μπορεί το 24ωρο να μην φτάνει, μπορεί να τρέχω την κόρη μου από δραστηριότητα σε δραστηριότητα, μπορεί να μην πρόλαβα καλά καλά να πάρω δεύτερο πτυχίο αλλά από εκπαίδευση και εξετάσεις δεν γλύτωσα, παράλληλα με τη δουλειά εκπαιδεύομαι ξανά και τέλος Οκτώβρη δίνω εξετάσεις για να είμαι επίσημα και με τη βούλα επιθεωρήτρια. Τρέχω σαν τον Βέγγο γενικά και ακατάπαυστα, που να μεγαλώσει δηλαδή λίγο ακόμα ο μικρός και να τρέχουμε και για εκείνον σε χίλια δύο αλλά κάπου εκεί μέσα σε όλα αυτά ξεκίνησα μια δραστηριότητα παλιά και γνώριμη για εμένα,μα τι άλλο Δημιουργική Γραφή και μπορεί να πάω ράκος από την κούραση κάθε φορά και λάχα λάχα αλλά φεύγω τόσο ανάλαφρη από εκεί... Κάποια στιγμή θα σας ανεβάσω τις εμπειρίες μου αλλά και τα κείμενα που παρήχθησαν στο εργαστήριο!

(Το κοριτσάκι και το αγοράκι βρίσκονται μέσα σε έναν άδειο χώρο τυλιγμένο στο σκοτάδι). ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ. Τσακ! (βγάζει το χέρι της κούκλας της).Η κούκλα μου έχασε το χέρι της σε έναν βομβαρδισμό. ΑΓΟΡΑΚΙ. Γρήγορα! Πρέπει να κάψεις την πληγή για να μην ματώσει. Κ. Είσαι χαζός. Κούκλα είναι δεν ματώνει. Α. Όπως και να έχει, πρέπει να το κάψεις. Έτσι το κάνουνε. (καίει τον ώμο της κούκλας με ένα σπίρτο). Βρωμάει. Το πλαστικό βρωμάει ακριβώς όπως οι άνθρωποι όταν τους καίνει. Κ. Η κούκλα μου είναι καλή. Πρόσεξε! Τη χτύπησε οβίδα. Τσακ! Τσακ! Ένα πόδι, και τώρα τ'άλλο της χέρι! Α. Υπερβάλλεις. Στο τέλος θα την σκοτώσεις. Κ. Κάψε! Εμπρός κάψε! Α! τι υπέροχα που βρωμάει! Μπορούμε να της τα βγάλουμε όλα, όσο δεν της βγάζουμε το κεφάλι δεν πεθαίνει. (ένα μικροσκοπικό αλεξίπτωτο πέφτει από το παραπέτασμα της σκηνής. Τα παιδιά τσακώνονται ποιος θα πάρει το δέμα). Α. Ναι. Κ. Όχι. Α. Ναι. σου λέω. Καλά. Λοιπόν , αφού δεν ζηλεύεις, γιατί κλαις; Ν'ανοίξω το πακέτο; Κ. Δεν με νοιάζει. Εγώ φροντίζω τ...

Και μερικές σελφι τώρα όσο ακόμα κρατιέμαι ετσι ακμαία και αγέραστη αχαχαχα και όχι παιδιά δε βάφω το μαλλί και άσπρη τρίχα άφαντη αλλά είναι το γονίδιο ετσι μην τρελαίνεστε!

Ότι επιτάσσει η διατροφή,χαχαχα!

Είμαι στη Ραψάνη απόγευμα Σαββάτου, πίνω καφέ και αγναντεύω την απεραντοσύνη τούτης της χιλιοειδωμένης θέας ακούγοντας Παυλίδη και ενστικτωδώς δακρύζω, με αγγίζουν όλα μου χαϊδεύουν το είναι μου με μαλακώνουν μου υπενθυμίζουν ποια πραγματικά είμαι,ποια είναι η φύση μου ,που ανήκω  και πραγματικά αν ανήκω κάπου είναι στην απεραντοσύνη τούτης της θεάς,μπορεί στην καθημερινότητα να είμαι χιλιάδες δύο πράγματα μα πάνω από όλα αυτά είναι η ψυχή μου κι αυτή η ψυχή δονείται εδω,εδω βρίσκεται,εδώ ακουμπάει,εδω αναπνέει,εδω είμαι εγώ.  Υ.Σ Μία από αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι, θα βάλω μια φωτιά και θα την δεις όσο μακριά και να'σαι .