Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

    Πνεύμα καλοκαιρινό, αέρινο, δροσερό και εκεί πάνω στη χαλάρωση παθαίνεις το πρώτο σοκ όταν αντιλαμβάνεσαι το τι χοσέ κουέρβο παιζεί και φέτος το καλοκαίρι αλλά και όλες τις εποχές! Περιτριγυριζόμαστε σχεδόν όλοι μας από απείρου κάλους τζαμπατζήδες, χωσιματίες, είναι δίπλα μας παντού και πολλαπλασιάζονται, στο σόι, στην δουλειά, στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, στον στρατό, κάνοντας τις ζωές μας ανυπόφορες και εμάς να αισθανόμαστε αδικημένοι, ρε ουστ ρε κατακάθια, πάτε φορτωθείτε πουθενά άλλου εμείς δηλαδή τι είμαστε μαλάκες που δεν έχουμε ανάγκη κανέναν ή που μάλλον ουρλιάζουμε για λίγη βοήθεια αλλά και πάλι η αξιοπρέπεια μας δεν μας αφήνει και σφίγγουμε τα δόντια και τα καταφέρνουμε σχεδόν όλα μόνοι μας όσο εσείς φυτοζωείτε εις βάρος μας, παρτάροντας στην πλάτη μας; Άνθρωποι κενοί, φλύαροι, ανούσιοι, φιγουρατζήδες, τρύπιοι, που αν τους γυρίσεις ανάποδα δεν θα έχουν τίποτα για να πέσει ούτε καν μυαλό, άντε κάντε μας τη χάρη και ξεφορτώστε μας...

Πρόσεχε καλά που δίνεις την ψυχή σου γιατί άπαξ και την δώσεις δεν την παίρνεις πίσω κι αν είσαι τυχερός μπορεί να πέσει σε καλά χέρια μα αν είσαι ανόητος μπορεί να κλειστεί αιώνια σε ένα κλουβί ανέγγιχτη, χωρίς ποτέ να πάρει αυτό που λαχτάρα και μην μπερδεύεις την αγάπη με την ψυχή σου  αυτή  ειπαμε απαξ και την δώσεις δεν την παίρνεις πίσω μόνο κινήσε σαν το ζόμπι αιωνίως, λοιπόν σε παρακαλώ κάνε κάτι και φερ'την πίσω...

και όπως έλεγε και ο Freud "Ο νευρωτικός έχει κολλήσει κάπου στο παρελθόν του. Ξέρουμε τώρα ότι πρόκειται για μια περίοδο του παρελθόντος του, κατά την οποία η λίμπιντο του είχε την ικανοποίηση της και ο ίδιος ήταν πραγματικά ευτυχισμένος.Στον κόσμο των νευρώσεων και των εμμονών η ψυχική πραγματικότητα είναι καθοριστική.  Βρες λες νευρωτική εγώ; Να αυτή είναι η μαλακία να έχεις γνωρίσει την πραγματική ευτυχία για εσένα και να σου την έχουν πάρει.

  Σήμερα το πρωί ήμουν σταματημένη στο φανάρι Ηρώων Πολυτεχνείου με Φαρσάλων με το φλας αναμένω στις 7:30 ακριβώς ακούγοντας αν όχι στα τέρματα δεν είμαστε και τίποτα κάγκουρες αλλά εντάξει σε δυνατή ένταση το Buffalo Soldier και ειδικά εκεί στο woe yoy yoy, woe yoy yoy yoy, woe yoy yoy yo, yoy yoy yoy yo έδινα ρεσιτάλ ερμηνείας, όταν παρατήρησα πως ευπαρουσίαστος νεαρός απροσδιορίστου ηλικίας διασκέδαζε παρέα μου στο διπλανό αυτοκίνητο, φορώντας τα μαύρα γυαλιά ηλίου του για όσο τουλάχιστον διήρκεσε το φανάρι, ενώ φεύγοντας όταν κατάφερα και είδα το πρόσωπο του μου χάρισε ένα πανέμορφο χαμόγελο, να για κάτι τέτοιες μικρό στιγμές είναι που αξίζει να χαίρεσαι!      

Κάποιο βράδυ ή και κάμποσα μετά θα μεταλλαχθούμε αλλά υπήρξαμε φωτεινοί όσο σκοτάδι κι αν πέσει. 

Ακούστε να σας πω τι έπαθα, ήταν 22/02/2022, δύο μέρες μετά τα δεύτερα γενέθλια του γιού μου, όταν ένα αρκετά στενό συγγενικό μου πρόσωπο με κάλεσε στο σπίτι της μάνας του παρουσία και του δικού μου πατέρα και όχι τυχαία αφού εκείνος ζήτησε να είμαστε τα συγκεκριμένα άτομα παρόντες σε αυτή την συνάντηση. Εντάξει το πράμα βρωμούσε από πριν αφού ήθελε να συναντηθούμε χωρίς να μας λέει τον λόγο και οκ μπορεί το συγκεκριμένο άτομο να είχε δείξει δείγματα γραφής μιας κάποιας παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς και παλιότερα αλλά εγώ τουλάχιστον τα εκλάμβανα στο πλαίσιο μιας νεανικής τρέλας, μιας ιδιαιτερότητας του χαρακτήρα , μην σου πω ότι το έβρισκα και κάπως ενδιαφέρον, χαριτωμένο,  γι' αυτό και είχα επιδιώξει στο παρελθόν να έχω κάποιες σχέσεις αλλά όχι τίποτα το ιδιαίτερο από αυτές που έχουν συνήθως οι συγγενείς όταν έχουν δηλαδή σχέσεις και δεν συναντιούνται απλά σε γάμους, κηδείες και βαφτίσια του ευρύτερου σογιού. Το πράγμα πήγαινε πραγματικά για ταινία θρίλερ, η συνάντηση ναι μεν ήταν ...

Λοιπόν έπρεπε να στα πω κάποτε ένα χεράκι. Εντάξει παίρνω όλη την ευθύνη της ζωής μου και των επιλογών μου και τις λούζομαι πρωί και βράδυ άλλοτε με ευχαρίστηση και άλλοτε με αποστροφή και ενώ ποτέ μα ποτέ δεν μετατόπισα την ευθύνη σε κανέναν ούτε καν στην ίδια μου τη μάνα όπως κάνουν όλοι, ε όχι ρε φιλαράκι εσύ φταις και μάλιστα πάρα πολύ για πολλές επιτυχίες και αποτυχίες μου μαζί, σχεδόν για όλες μου τις επιλογές στη ζωή, γιατί με καθόρισες γαμώ την πουτάνα μου, με καθόρισες με έναν ανεξίτηλο τρόπο, τρελό, απερίγραπτο κι αυτό από μόνο του δεν θα ήταν τόσο κακό, όμως είναι, γιατί με εξαπάτησες και με κορόιδεψες από την πρώτη στιγμή που με κοίταξες στα μάτια μέχρι και την τελευταία και είχες τόσο θράσος να μπαίνω βγαίνεις στη ζωή μου και να με κοιτάς τόσο βαθιά, και να με κοροϊδεύεις κατάμουτρα μέχρι και την ύστατη στιγμή  και κοντά σε εσένα κατέστρεψα με τη σειρά μου τόσους ανθρώπους αν όχι και την ίδια μου τη ζωή, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν θα ήμουν εδώ, δεν θα ήμουν έτσι αν δε...

Σε ακούω, στα βήματα που έκανες τότε για να έρθεις να με βρεις, στα εισιτήρια  που κρατούσες στα χέρια, σε μυρίζω σε εκείνες τις γόπες που σβήναμε παρέα, στο συνάχι που με κόλλησες και ατελείωτα χρόνια μετά ακούω ξανά τα βήματα σου πιο βαριά και γερασμένα, να σέρνεις τα πόδια σου γεμάτος απώλειες, χωρίς εκείνη την λάμψη στα μάτια και την σπιρτάδα στο μυαλό, χωρίς την αγαπημένη γαριδομακαρονάδα της μαμάς σου που με κοιτούσε με μισό μάτι, μαζί με εμένα και τα παπούτσια μου, ακόμα θυμάμαι το απαξιωτικό της βλέμμα και δεν τα ξαναφόρεσα ούτε και ξανά ήρθα ποτέ σε εσένα, όμως οφείλω να σου εξομολογηθώ πως ήταν τρομερή μαγείρισσα η μαμά σου, ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου και πουθενά, δεν με τάισαν και δεν μου έστρωσαν τραπέζι με τόση νοστιμιά, νομίζω ότι απλά σ' αγαπούσε ως τα πέρατα και εσένα και τον μικρό έτσι όπως κάνει κάθε μάνα και τώρα που έγινα κι εγώ στο λέω πως έτσι είναι, μα μου λείπει εκείνη η στιγμή που ήμουνα εγώ κι εσύ πάνω σε εκείνο το αστικό στην Εγνατία, να με κοιτάς σαν χάνος...