Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Τις προάλλες συνάντησα τον φίλο μου τον Δημήτρη, τυχαία σε μια βραδινή μου έξοδο. Ξέρω το περίεργο είναι ότι ήμουν αργά το βράδυ έξω αλλά να που συμβαίνουνε και θαύματα! Είχα δει από τα social ότι προσφάτως όχι απλά είχε πάρει το δεύτερο πτυχίο του αλλά ότι είχε εκφωνήσει και τον όρκο και καθώς είχα συγκινηθεί για εκείνον τον πλησίασα για να του δώσω τα συγχαρητήρια μου και εκ του σύνεγγυς!  Χαριτολογώντας και ίσως και από αμηχανία αφού είχα πιει και τα κρασάκια μου και είχα ευθυμήσει του ευχήθηκα και στο επόμενο και τότε είναι σαν να του κούνησα κόκκινο πανί! Μου απάντησε, σχεδόν μπουχτισμένος ότι θα κάνει το επόμενο όταν εγώ κάνω το τρίτο μου παιδί! Φάνηκε κατευθείαν ότι αντιλήφθηκε εκείνη την ώρα ότι είχε πετάξει τεραστίων διαστάσεων μαλακία πράγμα που δεν φάνηκε μόνο από τον τρόπο που προσπάθησε να το μπαλώσει εκείνη τη στιγμή αλλά και με το μήνυμα που έλαβα το επόμενο βράδυ στο messenger. Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να μου στείλει εκείνο το απολογητικό μήνυμα δεν είχα κάτσει να ...

Όλα έχουν ειπωθεί, μα αφού κάνεις δεν ακούει,  πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή. Andre Gide

Όποιες κι αν είναι οι συνθήκες! 

Έξω απ'το αυγό, όσο αντέχουμε, όσο μπορούμε...

Από τα 20 στα 37 και συνεχίζουμε... 

Είναι σαν να σε βλέπω γυναίκα, γέρνεις σαν παπαρούνα που την λύγισε ο αέρας, φορτωμένη με τις χοντρές στάλες μιας μεγαλοβδομαδιάτικης βροχής... 

Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, σε βλέπω σε εκείνο το τραπεζάκι του παιδότοπου ίσα που στέκεσαι, πονάς , υποφέρεις, είσαι αναμαλλιασμένη με μαύρους κύκλους,  είσαι σαν καθρέφτης μου. Δεν είναι για όλους η γονεικότητα τόσο δύσκολη αλλά για εσένα είναι είτε επειδή δεν έχεις βοήθεια, είτε επειδή έχεις τρία και  τέσσερα παιδιά είτε επειδή το έκανες απλά επειδή στο είπε η κοινωνία, είτε επειδή δεν την ήθελες είτε γιατί τα μεγαλώνεις μόνη σου είτε γιατί ακόμα χειρότερα μαζί με τα παιδιά σου μεγαλώνεις και το παιδί της πεθεράς σου, είτε επειδή δουλεύεις σαν το σκυλί στο σπίτι και στην δουλειά είτε επειδή χιλιάδες επειδή είναι ΟΛΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ. Θέλω να σηκωθώ, να σε πάρω μια αγκαλιά, να βάλουμε τα κλάματα παρέα, μόνο που βρίσκομαι στην ίδια κατάσταση με εσένα, μπορεί και λίγο χειρότερη γιατί δεν έχω καν το κουράγιο να το κάνω να έρθω να σε αγκαλιάσω οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, θα φταίει το πεσμένο ηθικό, ο πεσμένος αιματοκρίτης , η ακατάσχετη αιμορραγία αυτής της περιόδου , η αϋπνία, η ατ...

Σαν χάδι, σαν παρηγοριά, σαν κουβερτούλα στο κρύο. Σαν νοιάξιμο, σαν λυγμός, σαν πολύβουος δρόμος.  Μια ζωή, κάποιες λέξεις, όλα όσα ένιωσα για Ε Σ Ε Ν Α γιατί μόνο για εσένα ένιωσα όλα τα άλλα ιστοριούλες για να περνάει η ώρα. Δεκαεφτά χρόνια σε τούτη τη διαδικτυακή γωνία που διαβάζουμε εγώ κι εσύ(;) πια. Σαν οργασμός, σαν γέννα, σαν νερό που κυλά δεκαεφτά χρόνια. 13/11/2005

Γράφει ο διαδικτυακός μου φίλος και όχι μόνο Alexandros Salames (έχουμε συνυπάρξει και σε σπάνιες στιγμές και στην πραγματική μας ζωή) στο λογαριασμό του στο facebook:  " Πέφτουμε από τα σύννεφα για τις μαζικές απολύσεις στο Twitter, στην Ελλάδα, που την τετραετία 2009 - 2013 οι δημοσιογράφοι από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όλης της χώρας, απολυόμασταν κατά εκατοντάδες σχεδόν σε μηνιαία βάση. Ο καπιταλισμός έδειξε το σκληρό του πρόσωπο στην ενημέρωση χρόνια τώρα. Απλά εδώ άγγιξε πλέον και τους τεχνολογικούς κολοσσούς. Ας ελπίσουμε η ιστορία να μην επαναληφθεί και να ανοίξει κανένα ρουθούνι αυτή τη φορά." και αμέσως μου θύμισε την εποχή που γνωριστήκαμε από κοντά (προ αμνημονεύτων χρόνων) τότε που είχαμε και οι δυο την ιδιότητα του δημοσιογράφου σε έντυπα μέσα (γνωριζόμασταν βέβαια και χρόνια πριν μέσω των blog μας). Είναι δύσκολο εξάλλου να ξεχάσω την πρώτη μας συνάντηση καταχείμωνο, σε έναν γωνιακό καναπέ κατάμεστου μπαρ κάπου στη Θεσσαλονίκη, όπου  σηκώθηκ...