Τσαλαβουτάς το εγώ μες στη χλωρίνη μέχρι να ξεξασπρίσει, να γίνει διάφανο, αόρατο, να χαθεί σαν τσίπουρο με γλυκάνισο σε ποτήρι πριν λιώσουν τα παγάκια. H ανεμελιά του παλιού σου κόσμου έχει περάσει ανεπιστρεπτί και τώρα την φτιάχνεις με τα χέρια σου για να την πάρουν μαζί τους. Τα βράδια ατελείωτα και τα πρωινά πορτοκαλί όπως το χρώμα που τρυπά απ' τα μισάνοιχτα παντζούρια και λούζει τις αγουροξυπνημένες φατσούλες τους πριν ακουστεί το πρώτο μαμά! Το χαρτί παρακαλάει για μολύβι, ώρα για κατασκευή! Έλα μαμά, ζωγράφισε μου κάτι κι εγώ που δεν έκανα τίποτα κατά παραγγελία εκτός από όλη μου τη ζωή, άγγιζα το πάλλευκό χαρτί ξεθάβοντας μια φαντασία ξεχασμένη και υπακούοντας πάντα στην ίδια προσταγή, ζωγράφιζα κι ότι βγει και η μικρή το' χε για κληρονομιά, είναι απ' τη μαμά- είναι απ' τη μαμά κι αυτό φτάνει για να μεταμορφωθείς σε αυτό το ευαλωδύνατο πλάσμα που ανατέλλει ζωή μέσα απ' τα σπλάχνα του! Το μόνο που ήθελα ήταν να κυλήσει έτσι ήρεμα η ζωή, όσο ήρεμα μπορεί να...
