Τρίτη, Αυγούστου 31, 2021

Ασυνείδητο bookcrossing

 

Γυρνώντας από τις διακοπές, ξεχνώντας και χάνοντας πολλά πράγματα κατά την διάρκεια τους όπως σχεδόν και καθημερινά δηλαδή σκέφτηκα πως ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος ανάμεσα στους πολλούς που δεν έχω μεγάλη βιβλιοθήκη! Έχω κάνει ασυνείδητο bookcrossing ατελείωτες φορές και σε απίθανα μέρη,ελπίζω αυτοί που τα βρίσκουν να χαίρονται το ίδιο με εκείνον που θα βρήκε το κινητό μου όταν πριν λίγα χρόνια απλά το άφησα σε ένα παγκάκι της κεντρικής και έφυγα...

Έχω δανείσει πολλά βιβλία στη ζωή μου συνήθως τα αγαπημένα μου και για κάποιο περίεργο λόγο ποτέ δεν μου επιστράφηκαν είτε γιατί σε όσους τα έδωσα κόψαμε την καλημέρα (εγώ ήξερα ότι όταν δανείζεις λεφτά σου κόβουν την καλημέρα, σε εμένα έχει συμβεί και με βιβλία ) είτε γιατί απλά πέρασε καιρός και όταν πήρα το κουράγιο να ρωτήσω τι απέγιναν τα βιβλία μου λάμβανα απαντήσεις του στυλ "μα στα έδωσα πριν καιρό" και έτσι τα βιβλία μου ταξίδευαν άγνωστο για που, οι λέξεις τους όμως υπήρχαν μέσα μου κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό.

Ένας ακόμα λόγος είναι ότι έχω διαβάσει άπειρα στον αριθμό (καλά βάζω και λίγο σάλτσα) βιβλία από την Δημόσια Βιβλιοθήκη της Λάρισας πριν και μετά την μετεγκατάσταση ορισμένα από τα οποία θα ήθελα πραγματικά να τα είχα αγοράσει όχι για να λέω ότι έχω μεγάλη βιβλιοθήκη αλλά για να αισθάνομαι με κάποιο τρόπο ότι αυτά τα αριστουργήματα μου ανήκουν.

Πάντως κακά τα ψέματα δεν ξέρω αν με την πανδημία δεν σας αρέσουν γενικά τα κοινόχρηστα πράγματα αλλά τα πολυδιαβασμένα βιβλία από τις βιβλιοθήκες έχουν μια άλλη άγρια ομορφιά, με τσακισμένες, κιτρινισμένες σελίδες, με ξεχασμένα δελτία προπό για σελιδοδείκτες, με αφημένα τηλέφωνα και κρυφά μηνύματα για τον επόμενο αναγνώστη!Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι που ψάχνουν γκόμενα μέσα από δανειστικές βιβλιοθήκες, το πρόβλημα είναι ότι τα κινητά στις σημειώσεις τους αρχίζουν από 0! Άγνωστε βιβλιόφιλε ελπίζω να βρήκες κορίτσι ή τουλάχιστον να ζεις! Αν κάτι με τσάκισε μέσα σε όλα με την πανδημία ήταν και ότι οι βιβλιοθήκες ήταν κλειστές και δεν περίμενες στην ουρά μαζί με ενδιαφέροντες τύπους και τύπισσες, ναι είχε και στην βιβλιοθήκη ουρά όχι μόνο όταν βγαίνει το καινούργιο iphone έξω από  κάποιο Apple Store!

Όμως δεν υπάρχουν αδιάβαστα βιβλία μόνο στις ιδιωτικές βιβλιοθήκες, μου έτυχε να δανειστώ βιβλίο με ημερομηνία εισαγωγής στη δημόσια βιβλιοθήκη το 1988 (αγέννητη εγώ,  λέμε και κάνα αστείο) και όταν το δανείστηκα οι σελίδες του ήταν άκοπες! Ξακρίζοντας σελίδες με υπομονή και χαρτοκόπτη τις άνοιγα ηδονικά μια μια και ήξερα πως θα ήμουν η πρώτη που θα αποκάλυπτα το περιεχόμενο τους!

Ένας ακόμη λόγος αρκετά σημαντικός είναι ότι ξεκινώντας προπτυχιακές σπουδές για δεύτερη φορά, το πήρα σοβαρά και είχα πραγματικά αρκετό διάβασμα από τα συγγράμματα της σχολής και σε συνδυασμό με δυο νήπια στο σπίτι και οκτάωρη δουλειά οφείλω να ομολογήσω ότι το εξωακαδημαικό διάβασμά μου έχει ελαττωθεί κατά πολύ τα τελευταία τρία χρόνια κάτι που με λυπεί αφάνταστα, που θα πάει όμως κάνω υπομονή μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα κι όποτε ξεκλέβω λίγο χρόνο όλο και κάτι διαβάζω..

Τελικά ο λόγος που δεν έχω μεγάλη βιβλιοθήκη μπορεί να μην είναι ούτε τα ebook και audiobook των τελευταίων καιρών, τα ξεχασμένα σε παγκάκια, σε ξενοδοχεία ή στα σπίτια φίλων, τα δανεικά και αγύριστα  ή τα βιβλία της βιβλιοθήκης, ίσως απλά ακόμα να μην έχω διαβάσει αρκετά ίσως πάλι και μια μεγάλη βιβλιοθήκη από μόνη της να μην λέει και πολλά έτσι κι αλλιώς στην πραγματικότητα δεν μας ανήκει τίποτα!

Παρασκευή, Αυγούστου 13, 2021

LYLE MAYS & Friends - Before You Go (Live)

Γαμάτε γιατί χανόμαστε



Ξέρω είναι ενοχικό στις μέρες μας να είσαι χαρούμενος, είναι ενοχικό να θες να πας διακοπές ή να ανεβάζεις χαρούμενες φωτογραφίες από αυτές, να γλεντοκοπάς σε τσιπουράδικα τρώγοντας και την τελευταία καβουροδαγκάνα ενώ δίπλα σου πεθαίνουν και λιμοκτονούν! Από την άλλη είναι και ενσυναίσθηση, θέλω να πω όταν είναι όλα σκατά γύρω σου ούτε η χαρά σου έχει την ίδια ένταση και έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να χαρείς το ίδιο αλλά να σας πω κάτι παιδιά, τα τελευταία χρόνια δεν έχουμε σηκώσει και κεφάλι γιατί γαμιέται το σύμπαν! Πάντα κάποιος δίπλα σου πέθαινε σε ένα νοσοκομείο και θα' ρθει και για εμάς η ώρα μας όπως για όλους. Εγώ για χρόνια είχα σπίτι τον μεγαλύτερο μου αδερφό φυτό μέχρι που πέθανε στα τριανταριά του ανήμερα μιας ανάστασης. Ναι, ήταν ασήκωτο πολλές φορές αυτό αλλά έπρεπε να ζήσω, όσες καταστροφές και αν μας βρουν πρέπει να ζήσουμε όσοι αντέχουμε τουλάχιστον αλλά μπορώ να συναισθανθώ βαθιά και όσους δεν μπορούν, μην νομίζεις κι εμείς χρειάστηκε να αλλοτριωθούμε για να παραμείνουμε ζωντανοί . Η ζωή είναι σκληρή , τόσο κλισέ, τόσο σκληρή...

Σήμερα δουλεύω, νομίζω ότι έχουμε μείνει όλοι και όλοι πέντε έξι και δουλεύουμε στην πόλη, δεν με χαλάει και καθόλου. Σκέφτομαι τις διακοπές που ξεκινάνε από Δευτέρα και θα κρατήσουν κάμποσο και η χαρά που νιώθω μέσα μου δεν περιγράφεται και δεν νιώθω ενοχές γι αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχω πέσει σκληροπυρηνικά στην ενήλικη ζωή, δεν έφτανε που έγινα μάνα δις έπρεπε να αντιμετωπίσω και την συντέλεια του σύμπαντος, εντάξει μην τα ξαναπώ πάλι τα ξέρετε όλοι. Ξέρω ότι με περιμένει ένας χειμώνας αγώνας δρόμου στην καλύτερη, οπότε πάω να οργώσω το Ιόνιο όσο προλαβαίνω πριν μας πάρει και μας σηκώσει κανένα μπουρίνι, πριν μας σκοτώσει ο κορονοίος, πριν καούμε ζωντανοί μέσα στις φλόγες ή μας βρουν νεκρούς κάτω από μπάζα μετά από σεισμό.... Γαμάτε γιατί χανόμαστε...

Πέμπτη, Αυγούστου 12, 2021

Ανυποψίαστη τον Ιούλιο...

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ Α' (ΤΟ ΔΑΣΟΣ) - Μάνος Χατζιδάκις / Ντίνος Χριστιανόπουλος (Ανδ...

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαηδούνε.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό,
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει.

Ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν,
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας,
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν.

Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας,
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνουν.

Τρίτη, Αυγούστου 10, 2021

Δευτέρα, Αυγούστου 09, 2021

Εντάξει την ματαιότητα της ζωής την ξέρουμε μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε, μέχρι τότε όμως; Αφήστε μας να ζήσουμε, αφήστε και λίγο γη για τα παιδιά μας... 




Αν έμαθα να γράφω ήταν γιατί έπρεπε κάπου να ξεφορτώσω από μέσα τον πόνο που με ακουμπούσε, υπήρχε μες στο σπίτι, στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Όταν ήμουν έξι δεν μπορούσα να τον εξηγήσω αλλά τον ένιωθα και από τότε έγραφα γι αυτόν. Οι γονείς μου έκαναν τα πάντα για  να μην τον νιώσω στην ολότητα του και αυτή η υπερπροσπάθεια ήταν μια άκρως ηρωική πράξη με τα βαριά τιμήματα της έως και σήμερα. 

Όσο μεγαλώνω μου φανερώνεται ο ανείπωτος, ο ασήκωτος πόνος και δεν είναι ότι δεν τον ήξερα είναι σαν να μην ήθελα να τον κοιτάω κατάματα στην ολότητα του για να μην συντριβώ, τον αφήνω ακόμα και μου φανερώνεται σιγά-σιγά και καμιά φορά κλαίω με αναφιλητά, είναι που τώρα έγινα μάνα και μπορώ ακόμα πιο βαθιά να νιώσω το ασήκωτο φορτίο, τον αφόρητο πόνο στο στήθος, ίσως και γι αυτό όλη αυτή η ταπεινότητα στα πάντα, η έλλειψη έπαρσης και ματαιοδοξίας όλα εξηγούνται αδερφέ μου...

Κι έρχεται αυτό το οξύμωρο μήνυμα στο messenger 'είσαι πηγή χαράς και αισιοδοξίας, αυτό μου έγραφε  μια φίλη. Κάθισα λίγο να το κοιτάζω ενώ αναλογιζόμουν τα τελευταία χρόνια της καθημερινότητας μου και ήταν ώρες- ώρες τόσο κουραστική και ασήκωτη , είχα τόσες μέρες που είχαν περάσει χωρίς γέλιο, ξενοιασιά κι όμως ήξερα πως όλα αυτά που εγώ νόμιζα για δεινά δεν ήταν τίποτα, αφού το ήξερα από πρώτο χέρι ντε , γι' αυτό όσο κι αν καμιά φορά απελπίζομαι είμαι τόσο βαθιά αισιόδοξη με τη ζωή και τους ανθρώπους γιατί έχω ένα ενδόμυχο εσωτερικό καμπανάκι να μου υπενθυμίζει αυτά που πραγματικά έχουν αξία σε αυτή τη ζωή και πια είναι όντως τα πραγματικά προβλήματα... Φύση αισιόδοξη λοιπόν κι ας μην μου φαίνεται ...

Χειμερινά σταφύλια

Της πήραν τα παιγνίδια και τον εραστή της.
Έσκυψε λοιπόν το κεφάλι και παρ’ ολίγον να πεθάνει.
Μα τα δεκατρία ριζικά της σαν τα δεκατέσσερά της χρόνια
εσπάθισαν τη φευγαλέα συμφορά. Κανείς δεν μίλησε.
Κανείς δεν έτρεξε να την προστατεύσει κατά των υπερπόντιων καρχαριών
που την είχαν ήδη ματιάξει όπως ματιάζει η μύγα ένα διαμάντι μια χώρα μαγεμένη.
Κ’ έτσι ξεχάστηκε ανηλεώς αυτή η ιστορία όπως συμβαίνει κάθε φορά που ξεχνιέται
από τον δασοφύλακα το αστροπελέκι του στο δάσος.


Ανδρέας Εμπειρίκος


The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...