Βρέθηκα, βρέθηκα...

🌈

Βραδινός περίπατος

Τα βράδια πια βγαίνω για τον καθιερωμένο μου περίπατο. Είναι η ώρα που τα παιδιά κοιμούνται και ο άντρας μου μόλις έχει γυρίσει από τη δουλειά. Συνήθως φυσάει ένα δροσερό αεράκι που μου χαϊδεύει το πρόσωπο και ενώ περπατάω νιώθω συνέχεια πως κάτι ξεφορτώνω από τις  σκέψεις μου, το σώμα, την ψυχή μου άλλες πάλι τα τσιμέντα ξερνάνε αφόρητη ζέστη. Συνηθίζω να φοράω τα γυαλιά μου γιατί με ενθουσιάζει το πόσο λαμπερά βλέπω τα φώτα της νύχτας ενώ όταν τα ξεχνώ όλα μου φαίνονται μουντά και θαμπά κάτι που δεν επιθυμώ γιατί έτσι τα βλέπω όλα την ημέρα, είτε φοράω είτε όχι τα γυαλιά μου... 

Άλλες φορές φοράω ακουστικά για να συνοδεύω τους βραδινούς περιπάτους με μουσικάρες αν και συνήθως απολαμβάνω τους βραδινούς ήχους της πόλης όπως τα βογγητά από τα ανοιχτά μπαλκόνια, τα γέλια των νεαρών, τις συζητήσεις των θαμώνων στα μπαρ μέχρι και τα συνθήματα των αντιεμβολιαστών στο δρόμο "Κούλη καργιόλη δε θέλουμε το μπόλι". Δε φοράω πλέον μάσκα στο δρόμο οπότε άνετα μυρίζω τις βουκαμβίλιες, την χλώριο από τα σιντριβάνια, τους υπονόμους και τα απορριμματοφόρα που κάνουν τις τσάρκες τους πολλές φορές τις ίδιες ώρες με εμένα. Είναι ωραία τα βράδια, γαληνεύει η ψυχή, είναι εκείνες οι λίγες ώρες ελευθερίας πριν το βραδινό μπανάκι και τον ύπνο ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν θα διαρκέσει πολύ, σίγουρα ο μικρός θα ξυπνήσει καναδυό φορές μέσα στο βράδυ . Είναι η κίνηση που ψάχνει το κορμί το οποίο σαπίζει στη δερμάτινη καρέκλα του γραφείου και του αυτοκινήτου κι αν στο σπίτι κυνηγάω δυο παιδιά και πάλι δεν είναι το ίδιο και τότε το κορμί είναι στην τσίτα κι εγώ το μόνο που θέλω είναι να χαλαρώσω ψυχή τε και σώματι...  

Θα βγω και απόψε όπως και κάθε βράδυ και θα χαϊδευτώ με τις σκέψεις μου, τα όνειρα μου, θα ψάξω για καινούργιες μυρωδιές και εικόνες  και ίσως απόψε να βάλω δυνατά να ακούσω και πάλι αυτό....

Κάποτε μου είχε συμβεί κι εμένα από κάποιον που δεν είχα ούτε καν γκόμενο, να παίξουμε ξύλο, άγριο ξύλο και λέω να παίξουμε ξύλο και όχι να με σπάσει στο ξύλο λόγω σωματικής διάπλασης δικιάς μου και δικιάς του!Ανταπέδωσα τα κλωτσομπουνίδια, δάγκωσα, φώναξα, έσκισα ρουχά, μέχρι που κατάφερα να ξεκλειδώσω και να φύγω... 

Είμαι τυχερή που ζω και που δεν έτυχα σε κάποιον πιο εύσωμο, γιατί το πιο πιθανό θα ήταν να έβλεπα τα θυμαράκια ανάποδα μόνο και μόνο επειδή τον είχα απορρίψει για κάποιον άλλο... Ξέρω ότι ήταν τόσο θυμωμένος που εκείνο το βράδυ του Μαΐου του 2009 στη Θεσσαλονίκη βγήκα με τον Αλέξανδρο κι όχι με εκείνον και γι αυτό έπρεπε να πάρω το μάθημα μου. 

Προσπάθησε να με ξεφτιλίσει με κάθε τρόπο, σωματικό, λεκτικό. Δεν τα κατάφερε, εκείνο το απόγευμα από εκείνο το σπίτι βγήκα μονάχα πιο δυνατή και κυρίως ζωντανή . Όμως η πατριαρχιά δεν κρύβεται μονάχα στα άγρια περιστατικά βίας που βιώνουμε, κρύβεται στην βαρβαρότητα της καθημερινότητας μας στην αφόρητη ζωή που έχει επιβάλει η πατριαρχια στις μάνες μας, σε εμάς, στις κόρες μας και σε κάθε θηλυκότητα όπου γης...

Υ. Σ Α! Και για να ξέρετε μορφωμένος ήταν ο "κύριος" από καλή οικογένεια και με προοδευτικές ιδέες. Γι αυτό σας λέω την χειρότερη βία λεκτική, ψυχολογική, σωματική  την έχω βιώσει μόνο από τους υπεράνω υποψίας, μορφωμένους, εναλλακτικούς ίσως και γι αυτό στο τέλος να έκοψα λάσπη από αυτή τη φάρα... 

Σ'αγαπώ μέχρι το διάστημα που λέει και η αδερφή σου ❤️

Σ

Ουυυυ Διακοπε~ε~ε~ε~ε~ε~έςςςςς