Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Μάνα με εμπειρία λίγων εικοσιτετραώρων αναλύει... Είναι κλισέ του κερατά αλλά ισχύει όσο δεν πάει τουλάχιστον για μένα, πως αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς ούτε καν να πάρεις μυρωδιά περί τίνος πρόκειται, αλλάζει συθέμελα όλος σου ο κόσμος. Πριν το ζήσεις τα παιδιά είναι κάτι εκτός έξω από το κάδρο σου, στην καλύτερη είναι κάτι χαριτωμένες φατσούλες σε διαφημίσεις με pampers, στην χειρότερη κάτι κωλόκουτσκα που χαλάνε την ηρεμία σου στην παραλία. Όσο για τα παιδιά των άλλων κακά τα ψέματα πάντα ήταν και θα είναι τα παιδιά των άλλων...    Έχουν προφανώς περάσει και κάτι χρονάκια από τότε που ήσουν εσύ παιδί και έχεις ξεχάσει πως είναι αλλά ακόμα κι αν θυμάσαι ή κουβαλάς ακόμα τα παιδικά σου τραύματα, ένα έχω να σου πω η μάνα, είναι εντελώς αλλιώς από τον απέναντι ρόλο, μα εντελώς όμως. Νομιζω πώς αναγκαστικά η ζωή ενός ανθρώπου με παιδιά και χωρίς παιδιά πρέπει να χωρίζεται σε π.Π και μ.Π χρόνων γιατί η διαφορά είναι τεράστια. Τις προάλλες κάπου πήρε το μάτι...

Ⅻ Δώδεκα οι θεοί του Ολύμπου, δώδεκα οι άθλοι του Ηρακλή, δώδεκα οι μήνες του έτους, δώδεκα τα ζώδια, δώδεκα τα χρόνια στα θρανία, δώδεκα και ούτε ένα τηλεφώνημα , δώδεκα παρά δίνω αναφορά και δώδεκα και τα χρονάκια σου bloggάκι μου. Χρόνια σου πολλά λοιπόν, σου εύχομαι άπειρες αναρτήσεις αν και ξέρω πως για να συμβεί αυτό πρέπει να βάλω κι εγώ το χεράκι μου! Πέρυσι σαν σήμερα σου έγραφα : "Έντεκα μικροί Νοέμβριοι εκπαιδεύτηκαν στο οίδημα, με δαύτον τον πιο σκληρό απ' όλους. Πέρυσι είχα γράψει την επετειακή ανάρτηση για τα δέκα χρόνια του Blog. Από τότε προστέθηκε ένας χρόνος κι αμέτρητες καθημερινές απώλειες. Δεν άλλαξε τίποτα από όσα ήθελα να αλλάξω και η ζωή συνέχισε να παίρνει ότι αυτή νομίζει ότι της αρκεί, αφήνοντας με να παλεύω με εκείνη και με όλα αυτά τα θα 'θελα. Αύριο κλείνουν έντεκα χρόνια "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα" και δυστυχώς πλάι στη λογική των άλλων..." Σήμερα κλείνουν δώδεκα χρόνια από τότε που πόσταρα την πρώτη μου ανάρτ...