ιβʹ

Ⅻ

Δώδεκα οι θεοί του Ολύμπου, δώδεκα οι άθλοι του Ηρακλή, δώδεκα οι μήνες του έτους, δώδεκα τα ζώδια, δώδεκα τα χρόνια στα θρανία, δώδεκα και ούτε ένα τηλεφώνημα , δώδεκα παρά δίνω αναφορά και δώδεκα και τα χρονάκια σου bloggάκι μου. Χρόνια σου πολλά λοιπόν, σου εύχομαι άπειρες αναρτήσεις αν και ξέρω πως για να συμβεί αυτό πρέπει να βάλω κι εγώ το χεράκι μου! Πέρυσι σαν σήμερα σου έγραφα :

"Έντεκα μικροί Νοέμβριοι εκπαιδεύτηκαν στο οίδημα, με δαύτον τον πιο σκληρό απ' όλους. Πέρυσι είχα γράψει την επετειακή ανάρτηση για τα δέκα χρόνια του Blog. Από τότε προστέθηκε ένας χρόνος κι αμέτρητες καθημερινές απώλειες. Δεν άλλαξε τίποτα από όσα ήθελα να αλλάξω και η ζωή συνέχισε να παίρνει ότι αυτή νομίζει ότι της αρκεί, αφήνοντας με να παλεύω με εκείνη και με όλα αυτά τα θα 'θελα. Αύριο κλείνουν έντεκα χρόνια "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα" και δυστυχώς πλάι στη λογική των άλλων..."

Σήμερα κλείνουν δώδεκα χρόνια από τότε που πόσταρα την πρώτη μου ανάρτηση, τότε είκοσι, τώρα αισίως στα τριανταδύο, με μια ντουζίνα παραπάνω Νοέμβριους στην πλάτη μου, με περισσότερη πείρα, δυστυχώς λιγότερο ενθουσιασμό και σαραντατριών ημερών μάνα. 

Σίγουρα άλλαξαν πάρα πολλά τα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής μου και πριν λίγες μέρες ο κόσμος μου όλος. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ξεδιψάσει σχεδόν όλες τις δίψες μου, έχω σβήσει και πόθους, κάπως έτσι με πήγε η διαδρομή, επαρχιακός δρόμος όχι εθνική αλλά επιλογές είναι αυτές. Ναι, ο περσινός Νοέμβριος ίσως και να 'τανε ο πιο σκληρός απ' όλους, είχε τους λόγους του είχα κι εγώ τα δικά μου, δεν μπορούσα να του δώσω και τόση σημασία, αυτό με έσωσε μάλλον και δεν παραιτήθηκα και να που φέτος ζω το μεγαλύτερο θαύμα  μέσα στα χέρια μου, ζω το ανελέητο φως ακόμα ενός Νοέμβρη...

Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να σε γιορτάζω bloggάκι μου, έτσι επετειακά για όλα αυτά τα χρόνια που μου κράτησες συντροφιά, που μου έδωσες τόσες συγκινήσεις. Σε έχω σχεδόν παρατημένο, φέτος κιόλας έσπασα κάθε αρνητικό ρεκόρ αναρτήσεων κι ας ήταν ένας από τους πιο πρωτόγνωρους σε εμπειρίες και συναισθήματα χρόνος και πάλι δεν σου έγραψα σχεδόν τίποτα αλλά να ξέρεις πως έζησα και μαζί με εμένα και μέσα από μένα έζησε και ήρθε μια νέα ζωή.Τα ξέρεις αυτά στα είπα όλα εξάλλου στο δάγκωμα του πελαργού. Σε αφήνω λοιπόν, πέρασα μονάχα να ευχηθώ, ξέρω, ξέρω θα'θελες να τα λέμε πιο συχνά αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να σου υποσχεθώ κάτι που μάλλον δεν μπορώ να τηρήσω...