Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Κάποια στιγμή τελειώνεις, όλα τελειώνουν. Κάποια στιγμή θα χάσω από τα μάτια μου τα κίτρινα σου δόντια, αυτό το κιτρινιασμένο υπέροχο χαμόγελο που αγάπησα. Θα χάσεις τα μαλλιά σου κι εγώ τη σταθερότητα μου, θα έχω πάρκινσον κι εσύ ίσως α λτσχάιμερ.Τα νύχια μου θα έχουν κάθετες γραμμές όπως και τώρα και δεν θα με νοιάζει που δεν έχω λόγια να περιγράψω το κενό, θα θέλω απλά να ζήσω λίγο ακόμα μέσα του. Γραμμές που θα ορίζουν μια κίνηση προς τα εμπρός, μια πτήση προς τα εμπρός, ένα ταξίδι, μα έκοψα τα αεροδρόμια όταν κατάλαβα πως ποτέ δεν μπορείς να ξεφύγεις από κάπου που ουσιαστικά δεν έφυγες ποτέ. Θα στήνω οριζόντια τα λάθη μου και θα τα σπρώχνω προς τα εμπρός, θα πέφτουν θα τα πατώ, θα προχωράω.  Ποτέ δεν ξεφεύγεις από τον εαυτό σου. Μα νομίζω πως άφησα πολλά χρόνια φωτεινά και ανεκπλήρωτα να αναβοσβήνουν μες στα μούτρα μου.Όποιος δεν πράττει αυτά που θέλει γεννάει την πανούκλα ,γράφει με μαύρο σπρέι στην απέναντι γκαραζόπορτα και ο φόβος με γκάστρωσε τη γέννησα και ένα πρωί τ...

" Δημιουργικότητα είναι να επιτρέπεις στον ευατό σου να κάνει λάθη.    Τέχνη είναι να ξέρεις ποια από αυτά είναι τα σωστά. " Άνταμ Σκοτ 

    Η παρούσα διπλωματική εργασία έχει ως θέμα «Γλώσσα και γλωσσικές ποικιλίες στο μυθιστόρημα του Μ.Καραγάτση Γιούγκερμαν». Γιατί όμως  επέλεξα να ασχοληθώ με τον Γιούγκερμαν του Καραγάτση  και  δη με τη γλώσσα και τις γλωσσικές ποικιλίες; Καραγάτσης ίσως γιατί  κρατώ καταγωγή από τη Ραψάνη του Ολύμπου  που σου γεννά ένα τρομερό συναίσθημα όταν αντικρίζεις από εκεί μια ανατολή, πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι κάποτε και εκείνος απολάμβανε την απεραντοσύνη της ίδιας θέας.  Γλώσσα, γιατί με τη δική της απεραντοσύνη ,  εκφράζει πέρα από το άτομο, ολόκληρο τον κόσμο .   Γλώσσα γιατί δεν την κάνεις δική σου μαθαίνοντας γι αυτή θεωρίες. Ούτε φτάνουν η γραμματική και το συντακτικό. Αυτά μιλούν για τη γλώσσα. Την ουσία του λόγου την κατακτάς, όταν του παραδίνεσαι, όταν βυθίζεσαι στον απύθμενο θησαυρό του. Πρέπει όμως να το θελήσεις. Το είπε και ο Σολωμός : «Υποτάξου πρώτα στη γλώσσα του λαού σου, και αν είσαι αρκετός ...

fuck tape Ξεκίνησα με όλη την καλή διάθεση να γράψω για τον πρώτο μου φετινό φραπέ. Βγήκα στην αυλή με το λαπτοπάτσι στο ένα χέρι και την φραπεδούμπα στο άλλο. Έκατσα πήρα μια βαθειά ανάσα, μια γουλιά καιφέ κ μια τσούρα απ το κάμελ μου, όχι απαραίτητα σε αυτήν την σειρά. Μετά σεντόνι…..έβαλα μουσική και έστυψα το μυαλό μου μπας και, μα αλίμονο τίποτα. «Η ανάσα σου ήταν η πρώτη μ ου πατρίδα η μυρωδιά σου ήταν ο πρώτος μου εθισμός, πάει καιρός που έχω φύγει απ την Θήβα και περιφέρομαι σακάτης και τυφλός» ακούστηκε και βουαλά η θολή εικόνα μιας κασέτας ξεπήδησε απ την σκονισμένη άβυσσο της μνήμης μου. Ήταν μια κόκκινη διάφανη κασέτα με έναν φοίνικα ζωγραφισμένο στην ετικέτα της Α πλευράς. Ήταν η πρώτη μου κασέτα για το σεξ, στα αγγλικά θα λεγόταν mixed tape μα νομίζω fuck tape της αρμόζει καλύτερα. Είναι πιο απλό και τίμιο να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, καμία φορά. Ήμουν λίγο πριν η μετά τα 18, πλέον φοιτητής στην Αθήνα και έπαιρνα πάντα τα μαθήματα μου το απόγευμα. Τότε μου άρεσε...

Να ρίξεις μαύρη πέτρα και να φύγεις για πάντα αλλά να πας πού; Κοντέρ 230, πατάς γκαζώνεις και στη στροφή μετανιώνεις Στο πρώτο bar θα γίνεις στουπί Μόλις ξημερώσει θα `χουν όλα τελειώσει και θα μου πεις γεια ξέρεις το είδα ξανά από την άλλη με καθαρό το κεφάλι Το όνειρο ζητάει πολλά Μ’ έχεις γερά δεμένο σ’ ένα σφιχτό ιστό βήμα το βήμα να μετράω πόσο μου μένει Αν είναι να πεθάνω για σένα το μπορώ μονάχα όποιος τ’ αξίζει από έρωτα πεθαίνει Ξέρεις να κάνεις κόλπα ξέρεις να με κρατάς ένας Θεός μονάχα ξέρει πόσα ξέρεις Μένει να δεις πια τώρα αυτό που δεν τολμάς Θα μάθεις να γελάς αν μάθεις να υποφέρεις Αφού το ξέρεις τη μια πονάς κι υποφέρεις την άλλη πάνω τόσο ψηλά δε σε φτάνω Κατέβα λίγο έτσι περνούσα πριν φύγω και τώρα γεια σου Δώσε φιλιά στη μαμά σου Στην αμμουδιά ποτέ του δε βγαίνει ο ανθός ούτε και ζει ποτέ χωρίς νερό το ψάρι Το είπε παλιά κι ο μάγκας που δήλωσε Θεός Χωρίς αγάπη όλους ο διάολος θα μας πάρει Λύσε λοιπόν τα μάγια μάζεψε τα σκοι...

η απόλυτη χαλάρωση .... 

Κανείς δεν το περίμενε ούτε κι εμείς θα μέναμε εδώ - κανείς Κι όμως κοίτα μας τώρα εδώ εμείς βουβοί πια και χαμένοι Μόνο εμείς μείναμε κανείς Μα δε μιλάς πια και δεν ρωτώ Δεν γράφω πια κι ούτε κι εσύ απαντάς Γίναμε ένα με τούτη τη γωνία μας ρούφηξαν οι τοίχοι Δεν παρατηρείς πια δεν γράφω κρύωσαν τα δαχτυλά μου πάγωσα στους τοίχους Δε νιώθω πια, δε νιώθω ένα κενό αχανές οι ζωές μας μια φαρσοκωμωδία Κι έλεγα πάντα θα γράφω έστω για σένα για μένα για να υπάρχω Μα δεν υπάρχουμε πια Δεν υπάρχω σ.χ

Της Γλυκερίας Μπασδέκη άλλο αεράκι πολυγκλότ πρόγονοι κάδρο,σώβρακα βατίστα,μια ωραιότατη κομότα αμανάτι αφέθηκα η Λαρισαία κόρη, αγάπησα αλλιώς ορθώνονται οι ρώγες μες στο νοίκι αλλιώς στο ιδιόκτητο μια που ρωτάς τα  πώς γιατί μου ντόκτορ

Λένε πως η άνοιξη ξανά πρώτα θα κάνει φόνο Πρώτα θα κάνει φόνο και ύστερα θα πεθάνει Λένε πως η άνοιξη ξανά έχει φιλήσει όλους Τα παλικάρια έφυγαν έμειναν οι κοπέλες Και τίποτα δεν έρχεται ξανά αν η άνοιξη δεν έρχεται Λένε πως έφθασε η ζεστή η πιο ζεστή μας μέρα. Γιώργος Σαραντάρης