Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Έκτισαν το σπίτι μου στα συντρίμμια ενός ψυχιατρείου Τα κατάλοιπα των δονήσεων με ακολουθούν ακόμη Ήταν τελικά τόσο βαρύ το πλήγμα τους Κανείς δεν είχε καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης μου ούτε κι εγώ ακόμη Το αντιλήφθηκα όμως μια μέρα που άνοιξα την τηλεόραση απ'το κουμπί της Δεν πρέπει να υπήρξα ποτέ σε πλήρη κατάσταση ευτυχίας όσο καλή κι αν ήταν η ζωή μαζί μου Ήταν αυτές οι καταθλιπτικές δονήσεις  που μου φορτώθηκαν εφ' όρου ζωής Δυστυχώς στην πορεία της ζωής μου κατάλαβα ότι δεν ξεπερνιούνται με τίποτα Ίσως απαλύνονται, ίσως ξεχνιούνται αλλά δεν επουλώνονται Έτσι έζησα αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν αποδέχτηκα την κατάσταση ως έχει  Πάντα κάτι έκρυβα ή έκανα πως δεν έβλεπα, πάντα θα ήθελα να ήμουν αλλιώς ίσως με λίγη περισσότερη τύχη στη ζωή, τίποτα περισσότερο Μα η τύχη μου είχε συνεχώς επιδεικτικά την πλάτη γυρισμένη και το  αυτονόητο και η δικαιοσύνη πράγματα που δεν συνάντησα στον διάβα μου Η αδικία κυρίευε τα πάντα μ...

Διαβάστε το νέο άρθρο μου για το artandcity.gr εδώ 

Γράφει Μιχάλης Λεάνης  Η εικόνα του Αντώνη Παραρά δεν διαφέρει από αυτή του Τζέιμς Ντιν. Ήταν όμορφος, είχε ταλέντο και περιεχόμενο, του άρεσαν οι ταχύτητες. Έζησε γρήγορα, έφυγε νέος, στις 4  Φεβρουαρίου του ’97. Όλη η Θεσσαλονίκη όμως έχει να θυμάται: από τα καλοκαίρια στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ έως τα απογεύματα με το «Κομφούζιο» στην ΕΤ3. Τον γνώρισα λίγες μέρες πριν ξεκινήσουμε το «Κομφούζιο». Η εκπομπή βγήκε για πρώτη φορά στον αέρα στις 4 Απριλίου του ’94, άρα θα πρέπει να ήταν μέσα Μαρτίου όταν μας κάλεσε ο Γενικός της ΕΤ3 στο γραφείο του για να συζητήσουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες. Τελευταίες, που λέει ο λόγος, αφού θεωρώ πως είναι πιο εύκολο να βγάλεις νερό στη Σαχάρα παρά νεανική, και μάλιστα ζωντανή, εκπομπή όπως εσύ τη θέλεις ή την οραματίστηκες στην ΕΤ3. Τώρα που το σκέφτομαι, δεκαεννιά χρόνια μετά (πλάκα στην πλάκα, πώς περνούν τα γαμημένα τα χρόνια;), πρέπει, εκτός από την απόλυτη άγνοια κινδύνου που μας διακατείχε, να ήμασταν και εντελώς στον ...

Γαμημένοι Φεβρουάριοι Κουτσουρεμένοι μήνες Βαρέθηκα να ανέχομαι Ξεθωριασμένες μνήμες Στα τσακίδια Αρρώστιες Θάνατοι Απώλειες κι εγώ να μεγαλώνω κατά έξι μήνες Ξεχειλωμένοι κώλοι μας αρπάζουν την τύχη μας εκτοπίζουν στο λεπτό μας πηδάν και τη Γωγώ Στα τσακίδια σ.χ

16 χρόνια χωρίς εσένα ...

Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα Καθόμουν στον μεγάλο καναπέ, είχα συνάχι, είχα κοπεί στο μεγάλο δάχτυλό στην προσπάθεια μου να καθαρίσω ένα κοτόπουλο. Τι τα θες , το σπίτι ήταν κρύο. Τι τζάκι ανάψαμε, τι καλοριφέρ στο φουλ, με το πετρέλαιο να καίει κι εγώ να το σκέφτομαι. Την επόμενη μέρα είχε ζεστάνει για τα καλά αλλά εμείς έπρεπε να τα κλείσουμε όλα και να φύγουμε. Αδικία. Για ακόμη μια φορά διάβασα ένα ολόκληρο βιβλίο πριν κοιμηθώ που βρήκα στο κομοδίνο, πράγμα αδύνατο να το κάνω οπουδήποτε αλλού. Γενικά  είχα καλή διάθεση κι ας πονούσε το δάχτυλό κι ας ήταν το κόψιμο βαθύ κι ας είχα τα ρουθούνια κλειστά, δύσκολα να ανασάνω. Ήμασταν στην εξοχή και χειμωνιάτικα βρέθηκε κάτι να με "περπατήσει" γέμισα τσιμπήματα παντού. Με φαγούρα και καλή διάθεση.  Το κακό είναι ότι θα γύριζα πίσω και τίποτα δεν θα άλλαζε. Μικρές μέρες, μικροί άνθρωποι, μικρές στιγμές κι όλοι εμείς πρωταγωνιστές στη δυστυχία. Η δουλειά που περιμένω πάλι θα αργούσε να γ...

Το δίκαιο και το σωστό! Χα, χα, χα... Εκεί που ζω εγώ αυτά δεν υπάρχουν , δεν ξέρω για εκεί που είστε εσείς αγαπητοί. Σήμερα θα γράψω για ένα θέμα που πολύ λίγο μπορεί να αφορά τους περισσότερους από εσάς, εδώ που τα λέμε θα πει κάποιος ότι δεν θα έπρεπε να ενδιαφέρει ούτε εμένα αλλά δεν χρειάζεται να φτάσεις να μην έχεις να φας εσύ για να καταλάβεις τον διπλανό σου που πεινάει αλλά δυστυχώς αυτή τη νοοτροπία κουβαλάμε σε όλα τα επίπεδα. Αν δεν μπαίνει στον κώλο μας, στα τέτοια μας... Όλοι ακούτε τελευταία για το "σχέδιο Αθηνά" ή έχετε διαβάσει ή το ζείτε στο πετσί σας. Για ακόμη μια φορά λοιπόν θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει κανένα μα κανένα απολύτως σχέδιο και όλα γίνονται, όλα όμως βάση πολιτικών συμφερόντων. Δεν είμαι κατά των αλλαγών, ούτε εθελοτυφλώ.  Απλά έτσι όπως άρπα κόλλα άνοιξαν τόσες σχολές, έτσι άρπα κόλλα και θα τις κλείσουν. Κανένα μα κανένα σχέδιο. Γνωρίζω καλά ότι διάφορα ΤΕΙ ή ακόμα και Πανεπιστημιακά Ιδρύματα ξεφύτρωσαν από το πουθενά σε κάθε γωνιά ...