Μόνο για ξέρασμα...

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Καθόμουν στον μεγάλο καναπέ, είχα συνάχι, είχα κοπεί στο μεγάλο δάχτυλό στην προσπάθεια μου να καθαρίσω ένα κοτόπουλο. Τι τα θες , το σπίτι ήταν κρύο. Τι τζάκι ανάψαμε, τι καλοριφέρ στο φουλ, με το πετρέλαιο να καίει κι εγώ να το σκέφτομαι. Την επόμενη μέρα είχε ζεστάνει για τα καλά αλλά εμείς έπρεπε να τα κλείσουμε όλα και να φύγουμε. Αδικία. Για ακόμη μια φορά διάβασα ένα ολόκληρο βιβλίο πριν κοιμηθώ που βρήκα στο κομοδίνο, πράγμα αδύνατο να το κάνω οπουδήποτε αλλού.

Γενικά  είχα καλή διάθεση κι ας πονούσε το δάχτυλό κι ας ήταν το κόψιμο βαθύ κι ας είχα τα ρουθούνια κλειστά, δύσκολα να ανασάνω. Ήμασταν στην εξοχή και χειμωνιάτικα βρέθηκε κάτι να με "περπατήσει" γέμισα τσιμπήματα παντού. Με φαγούρα και καλή διάθεση.  Το κακό είναι ότι θα γύριζα πίσω και τίποτα δεν θα άλλαζε. Μικρές μέρες, μικροί άνθρωποι, μικρές στιγμές κι όλοι εμείς πρωταγωνιστές στη δυστυχία. Η δουλειά που περιμένω πάλι θα αργούσε να γίνει, οι δουλειές που κάνω πάλι δεν θα πλήρωναν ή θα σταματούσαν και ήξερα σίγουρα πια ότι δεν φταίει ο ανάδρομος Δίας. Η ζωή που ήθελα να ζήσω πάλι θα καθυστερούσε. Έπρεπε να πλύνω και το ταψί, με κομμένο χέρι και παγωμένο νερό. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να έχω καλή διάθεση εκτός από το ότι ζούσα και είχα ανθρώπους να με αγαπούν και ακόμη όρεξη για γράψιμο, μικρή βέβαια.Ήθελα να χαμογελάω, να τον χαιδεύω, να μου νιαουρίζει και να τον αγαπάω, κατά τα άλλα δεν είχα όρεξη για τίποτα. 

Άνοιξα την μικρή τηλεόραση, που με δυσκολία έπιανε με τις μικρές κεραίες κατσαρίδας, τη μεγάλη κεραία μας την είχε σπάσει ο αέρας. Πρώτη είδηση κάτι σαπισμένα από το ξύλο παιδιά. Δεν ξέρω τι με σόκαρε, η εικόνα, η είδηση ή το γεγονός ότι εγώ καθόμουν μουδιασμένη σε έναν καναπέ, με το δεξί μάτι να τρέχει και να μην με αφήνει να δω πολλά από τα κλάματα, να μην με αφήνουν να δω πολλά για το αύριο. Δεν ξέρω πια τι είναι τρομοκρατία. Οι λέξεις χάσκουν και οι ίδιες με τα νοήματα τους. 

"Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να συλλαμβάνεις αθώους και να προστατεύεις τέρατα. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από πολιτικές πλεκτάνες μεγατόνων. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να επιβάλεις ατιμωρησία σε εθνοκάπηλους, εθνεμπόρους και οικονομικούς δολοφόνους. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να σου πλασάρουν τις δικές τους «δημοκρατίες» και ‘συ να τις χάβεις. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να κάνεις τις πλάτες σε απρόσωπους εξουσιαστές που λυμαίνονται νόμιμα τις σάρκες σου. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει να καθιστάς τον πολίτη ανίκανο να μιλήσει, να αντισταθεί ή να αντιδράσει μπροστά στον βιασμό των παιδιών του. Πόλεμος κατά της τρομοκρατίας σημαίνει συλλήψεις και ξυλοδαρμοί μικρών παιδιών. Γιατί όταν οι λειτουργοί μιας χώρας -εκτελώντας τυφλά διαταγές και παραγγέλματα- βασανίζουν αλύπητα το αύριο, το μέλλον, την ελπίδα, όλα μοιάζουν προ πολλού χαμένα…" Γιώργος Σαράτσης 

Είπα μετά από αυτό να κοιμηθώ. Στριφογυρνούσα στο κρεβάτι. Αδύνατον. Ανάσα μηδέν, φαγούρα στο φουλ και κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια να βλέπω αυτό το κοτόπουλο να ζωντανεύει και να μου επιτίθεται , έρχομαι να σε καθαρίσω φώναζε μέσα στον σαν κάτι ύπνο μου. Είχα φτάσει στα όρια μου και στα όρια πάντα οι λύσεις είναι ακραίες. Σηκώθηκα να βρω ένα χάπι να με κάνει να τα χωνέψω όλα αυτά, μα δεν χωνεύονται με τίποτα! Δε χωνεύεται αυτή η κοινωνία, μόνο για ξέρασμα είναι. 

Το συνάχι δεν πέρασε και το μέλλον τρώει ξύλο ακόμα .