Σήμερα το μεσημέρι βρέθηκα περικυκλωμένη από παρκέ και καθρέφτες. Ναι καλά το καταλάβατε σε σχολή χορού ήμουνα και συγκεκριμένα στο πρώτο μάθημα κινησιολογίας ή ας πούμε καλύτερα στην πρώτη επαφή, των παιδιών που συμμετέχουν σε ένα show, που θα ανέβει τις ημέρες των Χριστουγέννων...
Ανάμεσα σε τραγουδιστές, ηθοποιούς, χορευτές και γενικότερα performers η ατμόσφαιρα ήταν αρκετά ιδιαίτερη και καθισμένη στη γωνία μου, εκεί δίπλα στο πιάνο, τους παρατηρούσα πίνοντας τον καφέ μου.
Μέσα σε όλα τα άλλα που με άφησαν άφωνη και με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη, ήταν ότι συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφραστούν ή τουλάχιστον δεν μπορούν να εκφραστούν μέσα από λέξεις. Από τη μια σκέφτηκα τελικά ότι είμαι αρκετά τυχερή που μπορώ και λυτρώνομαι γράφοντας αλλά από την άλλη μπήκα στον κόπο να σκεφτώ και πέρα από τα τετραγωνισμένα όρια ενός word ή ενός φύλλου χαρτιού.
Τελικά, πόσα πολλά μπορεί να λέει το σώμα μας , η έκφραση μας, ο τρόπος που καθόμαστε και γενικότερα η στάση του σώματος μας; Πόσο εύκολο είναι τελικά να εκφραστείς μέσα από οκτώ κινήσεις; Πόσο εύκολο είναι να βγάλεις τα εσώψυχα σου, όχι πάνω σε ένα πληκτρολόγιο αλλά πάνω από ένα παρκέ με το ίδιο σου το σώμα;
Δεν μιλώ για πιρουέτες και τέτοια, απλές κινήσεις, χωρίς να ανοίξεις το στόμα σου, χωρίς να βγάλεις άχνα, μόνο με μερικές κινήσεις, μέσα σε έναν κύκλο ανθρώπων που σε παρατηρούν και προσπαθούν να σε καταλάβουν ενώ είναι έτοιμοι σε λίγο να σηκωθούν και να πούνε τη δική τους ιστορία.
Ανεπανάληπτη εμπειρία η σημερινή και η Φαίη εξαιρετική όπως και όλα τα άλλα παιδιά.Πήρα πολλά σήμερα τελικά από εκείνο το παρκέ.
Καλό σαββατοκύριακο σε όλους σας και που είστε, σταθείτε για λίγο μπροστά από τον καθρέφτη σας και προσπαθήστε να περιγράψετε κι εσείς τη ζωή σας μέσα σε οκτώ κινήσεις, είναι τρομερά ανακουφιστικό ....
