Neanderthal Blogger

by  Robert Frost Two roads diverged in a yellow wood, And sorry I could not travel both And be one traveler, long I stood And looked down one as far as I could To where it bent in the undergrowth; Then took the other, as just as fair, And having perhaps the better claim Because it was grassy and wanted wear, Though as for that the passing there Had worn them really about the same, And both that morning equally lay In leaves no step had trodden black. Oh, I marked the first for another day! Yet knowing how   way   leads   on to way I doubted if I should ever come back. I shall be telling this with a sigh Somewhere ages and ages hence: Two roads diverged in a wood, and I, I took the one less traveled by, And that has made all the difference.  

Ύπνος ιερός, λιονταρίσιος, του γυρισμού, στη μεγάλη της αμμουδιάς απλωσιά. Στην καρδιά μου τα βλέφαρά μου κλεισμένα· και λάμπει, ωσάν ήλιος, βαθιά μου... Bοή του πελάου πλημμυρίζει τις φλέβες μου· απάνω μου τρίζει σα μυλολίθαρο ο ήλιος·                         10 γεμάτες χτυπάει τις φτερούγες ο αγέρας· αγκομαχάει το άφαντο αξόνι. Δε μου ακούγεται η τρίσβαθη ανάσα. Γαληνεύει, ως στον άμμο, βαθιά μου και απλώνεται η θάλασσα πάσα. Σε ψηλοθόλωτο κύμα την υψώνει το απέραντο χάδι· ποτίζουν τα σπλάχνα τα ολόδροσα φύκια, ραντίζει τα διάφωτη η άχνα                                20 του αφρού που ξεσπάει στα χαλίκια· πέρα σβήνει το σύφυλλο βούισμα οπού ξέχειλο αχούν τα τζιτζίκια. Mια βοή φτάνει απόμακρα· και άξαφνα, σαν πανί το σκαρμό που έχει φύγει, χ...

Ἐμμανουὴλ Ῥοΐδης - Τὰ Εἴδωλα Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ Ἅπαντα Ἐμμανουήλ Ῥοΐδη, Ἐπιμέλεια: Ἄλκης Ἀγγέλου Ἐκδόσεις Ἑρμῆς, 1987, Ἀθήνα, 4ος τόμος, σελ. 96-98, 99-100 ... Τὸ κυρίως κινῆσαν ἡμᾶς νὰ αὐξήσωμεν τὸν φοβερὸν ὄγκον τῶν ὅσα ἀπ᾿ ἀρχῆς τοῦ αἰῶνος ἐγράφησαν περὶ τῆς νεοελληνικὴς εἶναι, ὅτι οὐδεὶς οὔτε τῶν ἀρχαιοτέρων οὔτε τῶν σημερινῶν λογίων ἐθεώρησε πρέπον νὰ ἐξετάσῃ τὸ σύνολον τοῦ ζητήματος συστηματικῶς. Τὸ κάλλιστον αὐτοῦ ἔργον ἐπέγραψεν ὁ Κοραῆς «Ἄτακτα», ἀλλὰ πολὺ τούτων ἀτακτότεραι εἶναι τοῦ Δούκα, τοῦ Κοδρικᾶ, τοῦ Οἰκονόμου, τοῦ Χρυσοβέργη, τοῦ Ἀσωπίου καὶ τοῦ κ. Κοντοῦ αἱ ἀσύρραπτοι παρατηρήσεις. Τὸ δὲ πρὸ πάντων περιπλέκον τὸ ζήτημα, εἶναι, ὅτι οὐδεμία γίνεται εἰς τὰ ἐριστικὰ ταῦτα ἔργα διάκρισις μεταξὺ ἐπιστημονικοῦ ἀξιώματος καὶ δεκτικὴς συζητήσεως προσωπικῆς γνώμης. Ἐκ τούτου συμβαίνει ὄχι μόνον νὰ ἐξακολουθώσιν ἀμφισβητούμενα τὰ μὴ ἀμφισβητήσιμα, ἀλλὰ καὶ νὰ προσκυνῆται πλειστάκις ὡς γλωσσικὸν ἀξίωμα ἢ ἀντίθετος τούτου πλάνη. Ὅπως ὁ Δοῦκας καὶ ὁ Φωτιάδης, οὕτω καὶ οἱ δι...

Μανόλης Αναγνωστάκης (επιμ.), Η χαμηλή φωνή  (μια ανθολογία ποιημάτων χαμηλών τόνων, λυρικών,παραδοσιακών ποιητών, τα περισσότερα γραμμένα σε «παλιό ρυθμό» δηλ. έμμετρα, αλλά και κάποια   γραμμένα σε ελευθερωμένο στίχο (βλ. τα ποιήματα: Μιλτιάδης Μαλακάσης, «Βενετσάνικο» [σ. 49], Απόστολος Μελαχρινός, «Πάλι βρέχει!…» [σ. 78-79], του ίδιου, «Στο παραμύθι της ζωής σου…» [σ. 88-89], Όμηρος Μπεκές, «Απ' το μαχαλά» [σ. 102], Κώστας Καρυωτάκης, «Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα…» [σ. 118], Κλέων Παράσχος, «Αργά απ' τα βάθη μου…» [σ. 124], Τέλλος Άγρας, «Μονοτονία» [σ. 140-141], Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης,  «Πλάσματα αιθέρια…» [σ. 179] http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/studies/essays/03toc016_images.html ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ: Καρυωτάκης Κώστας Αγάπη Κι ήμουν στο σκοτάδι κι ήμουν το σκοτάδι και με είδε μια αχτίδα. Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της Κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι Πως μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης Πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να...

Άκουσα το σιδερένιο καροτσάκι της λαϊκής να βγαίνει απ'τη δίπλα πόρτα. Ώρα να σηκωθώ να πάω για μπανάνες... 

Μου γράφεις σ’ αγαπώ ή σ ’αγαπάω ; Και τι βάζεις μετά; Ξέρεις εγώ- Κάτι τέτοια, τα μετράω Σβήσαν τα αποσιωπητικά Στίγματα ποιητικά Σου μπήκαν τα ερωτηματικά Και λες – Δε σ’ αγαπάω Της ζωής παρενθέσεις ή απλά αλλαγή θέσης ; Τώρα πια μείναν τα θαυμαστικά Μόνα και ορθά Να θαυμάζεις που μ’ αγαπάς Μα δε με έχεις . σ.χ

Μάιος 2009 

Απ’το παράθυρο του δωματίου μου, χαζεύω το απέναντι μπαλκόνι. Μια ασπρόμαυρή γάτα ισορροπεί πάνω στα κάγκέλα . Εκπαιδευμένη. Τι να πεις ; Αιλουροειδές . Το κάνει με άνεση, πριν πραγματοποιήσει το μεγάλο της σάλτο προς το μπολ της. Ευτυχώς το δικό της είναι ακόμα γεμάτο. Ωραίο μεσημέρι Πέμπτης, ζεστό και ηλιόλουστο από αυτά   που ανυπομονείς να τελειώσεις από τη δουλειά. Από τη δουλειά, λέμε τώρα… Αν είσαι τυχερός κι έχεις μια τέτοια. Τις έχω ξαναζήσει αυτές τις μέρες. Τότε τις έλεγα «οι μέρες της πιτζάμας». Τώρα νομίζω πως θα τις ονομάσω «μέρες εγκλωβισμού». Όλα κυλούν αργά και σταθερά προς το χειρότερο κι αν και δεν καταλαβαίνω και πολλά από οικονομικούς όρους, τις επιπτώσεις τους   τις βλέπω πάνω μου. Παρατηρώ τη γειτονιά μου από το κλειστό τζάμι. Δε θέλω να το ανοίξω, εξάλλου μένω στον δεύτερο. Τα σκουπίδια αγγίζουν τον πρώτο, η μπόχα θα ορμήξει   αμέσως στα ρουθούνια μου . Μου λείπουν εικόνες για να περιγράψω, ζωή για να εξιστορήσω. Εντάξει από μυρωδιές δεν έχω πα...

Είναι η στρογγυλάδα τους που με κάνει και τα εμπιστεύομαι Στρόγγυλες ώριμες σκέψεις Κάποτε δεν μπορούσαμε ούτε καν να τις προφέρουμε Μα ήταν ολοφάνερο, αν είναι δυνατόν ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ Ανεπούλωτες δαγκωματιές Κι εμείς σαν λύκοι , γλείφουμε Τις παλιές πληγές ΞΑΝΑ Συμφιλιωνόμαστε με τις παλιές μας ρήξεις Γλείφουμε και ρουφάμε τις γραμμές Γραμμές συναισθημάτων Μήπως αλλάξουν σχήμα Μήπως πάψουμε να είμαστε ΕΜΕΙΣ Εμείς που κουβαλάμε χιλιόμετρα Σε ξεγέλασαν οι δρόμοι Οι σκιές του μυαλού   Όσα δημιουργήματα κι αν συσσωρεύσουμε Μοιάζουμε Δες στον καθρέφτη Σε βλέπω… Κοίτα εκεί ΕΓΩ ΕΣΥ Νεκρός ψίθυρος Κοίταξε με Θέλω να ελευθερωθώ Απ’ τα δεσμά του νου Να ανθίσουν μέσα μου Σημύδες    Μέσα από τον βόρβορο   ΣΗΜΥΔΕΣ 

Βγήκε έξω τρέχοντας έσβησε με μανία το τσιγάρο στο γρασίδι και προσπαθούσε να ανασάνει μέσα από το στενό κυριλέ της φόρεμα… Δεν άντεχε άλλο έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε,πέταξε τις γόβες και φώναζε με όλη τη δύναμη που είχε.. Είναι Πουστάρααααααααααααα,γκέι,αδερφή,γουστάρει αγοράκια να τον βάζουν στα τέσσερα πως το λένε!Αφού ξέσπασε,σωριάστηκε στο γρασίδι και έβαλε τα γέλια,ήταν σκνίπα. Ήταν σαν να την έπνιγε το δίκιο.Με το Θανάση ήταν φίλοι από μικροί,στα δεκατέσσερα της ήταν ο πρώτος εφηβικός της έρωτας,ο πρώτος έρωτας που για εκείνον το έσκαγε από το σπίτι,για εκείνον έκανε εκείνους τους επικούς καυγάδες με τους γονείς της.Ο Θανάσης τότε ήταν δεκαεφτά αν και σακάτης,αφού στα δέκα του τον είχε πατήσει νταλίκα και είχε επιζήσει από θαύμα παραλύοντας το αριστερό του χέρι οριστικά,χάνοντας μισό γοφό και ατελείωτα σημάδια στο κορμί του και παρά ότι κούτσαινε ελαφρά ήταν τόσο γοητευτικός,ακόμα είναι.Ο πρώτος σακάτης μοντέλο,άνετα θα μπορούσε να ακολουθήσει τέτοια καριέρα,αν δεν είχε π...