Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Μπροστά μου το τάδε περιοδικό. Κλείνω τα μάτια και αρχίζω να το ξεφυλλίζω. Ανοίγω τα μάτια, έχω σταματήσει στη σελίδα 32. Ξανακλείνω τα μάτια. Δεξιά στήλη, τέταρτη παράγραφος, τρίτη σειρά, πέμπτη λέξη. Και αυτή είναι; Διαθεσιμότητα… Ο Τρύφωνας μου είπε: « Και τώρα γράψε…» Το πρωί πήγα για καφέ με την Άννα, μου έλεγε ότι δεν θα είχε πρόβλημα το αμόρε της να εξαφανίζεται για δυο βδομάδες χωρίς να ξέρει που είναι ή και να ξέρει, χωρίς να δίνει σημεία ζωής. Το καταλαβαίνει λέει,   γιατί θα είναι τόσο πολυάσχολος που δεν θα έχει χρόνο. Το ότι εκείνη είναι σαν ανάποδο γαμώτο και δεν είχε ποτέ γκόμενο είναι τυχαίο; Δε νομίζω. Όχι χρυσή μου, της είπα. Χορτάσαμε από δαύτους . Να κόψει το λαιμό του να βρει χρόνο και για μένα. Σχέση δε θέλει; Αγάπη δε θέλει; Δε λέω, είχε τη ζωή του και πριν από εμένα, το πιθανότερο να την έχει ακόμα κι αν δεν θα έχει εμένα αλλά αφού με θέλει σε αυτή, πρέπει να κάνει χώρο να μπω. Άκουσε εκεί, δεν έχει χρόνο γιατί είναι πολυάσχολος και γιατί τρέχει όλη μέρα...

Αυτοαναφορικότητα ,κακή-καλή θα ήμουνα η τελευταία που θα μπορούσε να πει οτιδήποτε εναντίον της.  Με αυτήν πορεύτηκα μέχρι τώρα, απλά μερικές φορές αισθάνομαι πως δε μου φτάνει πια.   Τι άλλο να γράψω; Για μουσικές που άκουσα; Για εικόνες που είδα; Για καινούργια ταξίδια ; Για βιβλία που διάβασα;  Συνεχίζω να τα κάνω όλα αυτά, ανοίγουν και τα ματάκια μου λίγο περισσότερο αλλά και πάλι όλα φιλτράρονται  από τα μέσα μου.  Πάω να γράψω και βρίσκω πάλι εμένα, τα ίδια κλισέ , τα ίδια συντακτικά λάθη, πάλι εγώ.  Ο κόσμος πουλιέται και καταστρέφεται ,ο κόσμος αλλάζει και όλοι νομίζουμε ότι έχουμε άποψη ενώ είμαστε μουγκοί . Τι να πω και τι να αναλύσω; Για μια ειρήνη που δεν ήρθε ποτέ; Για την ευτυχία ή τη μιζέρια την δικιά μου; Ποιος χέστηκε;  Εδώ πεθαίνει ο διπλανός σου  και το καταλαβαίνεις μετά από καμιά βδομάδα από την μπόχα. Όχι άλλη ανάλυση. Δεν έχω να αναθεωρήσω τίποτα , ούτε και κανένας κόσμος μου γκρεμίστηκε για να τον ξαναχτίσω.  Μεγάλω...

Όταν είσαι ασφαλής σπίτι σου, θα ήθελες να ζεις μια περιπέτεια και όταν ζεις μια περιπέτεια, θα ‘θελες να είσαι ασφαλής στο σπίτι σου. Thornton Wilder, 1897-1975, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Υπάρχει όμως μια περιπέτεια που μπορείς να ζήσεις ακόμα και μέσα από το σπίτι σου. Η περιπέτεια της γραφής! Ούτε αυτό κάνω πλέον ... 

Πηγή: http://www.larissafc.com  by platt 1o Bραβείο. Κωστας Πηλαδάκης   για τις ταινίες: -"Μια του κλεφτη, δυο του κλεφτη" (και μυαλό δεν εβαλες) -"7 χρόνια φαγούρα" (και τίποτα δεν εμαθες) -"Σκoτώνουν τα άλογα οταν γεράσουν" (αφιερωμένο στους παλαίμαχους)   -"Αρχι-Μίδας" (γνωστό remaκe τις ταινιας "Χρυσο πιάνει Σκατά γίνετε" Το βραβείο θα απονείμει ο Αχιλλέας μΠεος. 2ο Βραβείο. Νίκος Κωστένογλου   για τις ταινίες μικρού μηκους: -"Bαθμός να'ναι και οτι να'ναι" -"Εδω παπάς εκει παπάς" -"Τρεις έντεκα τρεις δώδεκα τρεις δεκαπέντε και έντεκα" -"Παπασούζας εναντίον Γκοτζίλα" -"7 χρόνια στο Θιβετ και 2 βδομάδες στο Αγιο Ορος" Το βραβείο θα απονείμει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος 3ο Βραβείο. Κωστας Κωνστάντος   για τις εκπαιδευτικές εκπομπές στην μικρή οθόνη: -"Πως να παρκάρεις ενα ποδήλατο" -"Η τεχνη του φραπέ" -"Γινε και συ μά...

Χρόνια τώρα με φονάζει από μακριά Κι ούτε ξέρω πως αντέχω και δε βρίζω Να τη βλέπω ν' αρμενίζει στ' ανοιχτά Κι εγώ έτσι στα ρηχά να πλατσουρίζω Χρόνια τώρα με φωνάζει από μακριά Και με βλέπει σκεπτικό και κουρασμένο Και μου λέει έλα δοκίμασε άλλη μια Εσένα ονειρεύομαι κι εσένα περιμένω Κι ακόμα μια φορά Πως θα τη φτάσω ελπίζω Η αγάπη ορμάει μπροστά Κι εγώ πίσω τρικλίζω Πέφτω κι αυτή γελά Μα εγώ πονάω και βρίζω Και πάω να σηκωθώ ξανά Κι ακόμα μια φορά Λέω θα της τραγουδήσω Τραγούδια τρυφερά Κι αρχίζω να γρυλίζω Φαλτσάρω και γελά Και σταματώ και βρίζω Και πάω να της το πω ξανά Κι όταν καμιά φορά Στέκει και την αγγίζω Μου λέει είμαι φωτιά Μα μοναχά δροσίζω Κι άμα καώ γελά Μα εγώ πονάω και βρίζω Και πάω να γιατρευτώ ξανά

Ε ίναι Κυριακή πρωί  κι έχουν όλα ειπωθεί. Κυριακή της αποκριάς  κι έχουν όλα γραφεί, εφευρεθεί , πεθάνει . Τα άτιμα, έχουν προλάβει ήδη καμιά δεκαριά φορές να ξανά πεθάνουν και να αναστηθούνε και πάλι. Έχω αρχίσει έναν άνισο αγώνα. Θα καταφέρω σε μια ζωή να διαβάσω όλα όσα έχουν γραφτεί; Μπα, δε προλαβαίνω.Θα βγω έξω.Να γράψω; Δε μπορώ. Εγώ τώρα πρέπει να ζήσω  έστω κι από αυτή την αποχαυνωτική θέση που διάλεξα να κάτσω κι αν δεν ζήσω, πρέπει τουλάχιστον να παρακολουθήσω.Δε θέλω να γράψω. Δε μπορώ. Το μολύβι  μου έχει μουγκαθεί, το πληκτρολόγιο βογκάει . Άναρθρες κραυγές, λερώνουν τα doc   μου . Θα πάω στον Τύρναβο να κάψω τον καρνάβαλο,θα μου βάλω μπουρλότο.Έχω κάτι εισιτήρια στην τσέπη ακυρωμένα, από αυτά που ακριβαίνουν κάθε μέρα, θα τα βάλω για προσάναμμα και την πλαστικοποιημένη κάρτα ανεργίας, κι αυτή θα τη βάλω. Άχρηστη μου είναι .Θα ανάψω κι ένα από τα κομμένα, θα κάνω κυκλάκια, κι αν ζω μέχρι την Καθαρή Δευτέρα , θα σε ξεματιάσω με λαγάνα ...