Safe at home

Αυτοαναφορικότητα ,κακή-καλή θα ήμουνα η τελευταία που θα μπορούσε να πει οτιδήποτε εναντίον της.  Με αυτήν πορεύτηκα μέχρι τώρα, απλά μερικές φορές αισθάνομαι πως δε μου φτάνει πια.  

Τι άλλο να γράψω; Για μουσικές που άκουσα; Για εικόνες που είδα; Για καινούργια ταξίδια ; Για βιβλία που διάβασα;  Συνεχίζω να τα κάνω όλα αυτά, ανοίγουν και τα ματάκια μου λίγο περισσότερο αλλά και πάλι όλα φιλτράρονται  από τα μέσα μου.  Πάω να γράψω και βρίσκω πάλι εμένα, τα ίδια κλισέ , τα ίδια συντακτικά λάθη, πάλι εγώ.  Ο κόσμος πουλιέται και καταστρέφεται ,ο κόσμος αλλάζει και όλοι νομίζουμε ότι έχουμε άποψη ενώ είμαστε μουγκοί . Τι να πω και τι να αναλύσω; Για μια ειρήνη που δεν ήρθε ποτέ; Για την ευτυχία ή τη μιζέρια την δικιά μου; Ποιος χέστηκε;  Εδώ πεθαίνει ο διπλανός σου και το καταλαβαίνεις μετά από καμιά βδομάδα από την μπόχα. Όχι άλλη ανάλυση.

Δεν έχω να αναθεωρήσω τίποτα , ούτε και κανένας κόσμος μου γκρεμίστηκε για να τον ξαναχτίσω.  Μεγάλωσα σε μια εποχή που γκρεμιζότανε των παλιότερων γενιών οι κόσμοι και ο δικός μου έμεινε άδειος. Δύσκολο να ζεις χωρίς να πιστεύεις σε κάτι. Τα ίδια μας έλεγες και πριν πέντε χρόνια θα μου πείτε. Πέντε χρόνια μετά εξακολουθώ να μην  έχω καμία σταθερά, κάτω από τα πόδια μου άμμος.

Νιώθω μουδιασμένη, σαν να κάθισα πολλές ώρες πάνω σε ένα βότσαλο, στο ίδιο σημείο, παρακολουθώντας το κενό. Όχι δεν μπόρεσα να το γεμίσω, ούτε αυτό μπόρεσε να με ρουφήξει. Δε γεμίζει το κενό, ούτε με περιπέτειες, ούτε με ταξίδια, ούτε με γράψιμο, ούτε με διάβασμα, ούτε με λεφτά, ούτε με δόξα, ούτε με φίλους, ούτε με παιδιά, ούτε με σκυλιά , απλά στρογγυλεύει δεν έχει γωνίες. Με αγάπη;

Δεν γράφω πια γιατί τόσο καιρό πάνω στο βότσαλο ένιωσα ασφάλεια. Ένιωσα πως κάπου μπορώ να σταθώ,  από κάπου να πιαστώ και να γεμίσω το κενό. Να ιεραρχήσω τη ζωή μου με τρόπο κανονιστικό. Δε γίνονται  όμως αυτά τα πράγματα σε ένα μυαλό που λατρεύει το χάος.  Κι όμως έγινε. Η τάξη μου έδωσε ηρεμία και σώπασε το πληκτρολόγιο μου ,  όποιος με έχει ακούσει να πληκτρολογώ καταλαβαίνει τι εννοώ!

Τώρα όλα ήσυχα. Μια ευτυχισμένη ζωή, χωρίς περιπέτειες, καθωσπρέπει,  χωρίς εκπλήξεις και μια σιγουριά πως αν πεθάνω αύριο, κάποιος θα το καταλάβει.  Το είπε και ο Thornton  «When you're safe at home you wish you were having an adventure; when you're having an adventure you wish you were safe at home.»Μην το ψάχνεις, άκρη δε θα βρεις. Η ζωή του καθενός ένα κουβάρι , όσο πιο πολύ την μπλέκεις ,τόσο πιο δύσκολο να βρεις άκρη.

Αφιερωμένο στο φίλο μου Αχιλλέα που σήμερα έχει τα γενέθλια του!