Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Σου δίνουμε τους 20 λόγους που θα σε φέρουν στην Φλώρινα και τους γύρω θησαυρούς της! Με ορμητήριο την πόλη της Φλώρινας, στις εσχατιές της χώρας, απολαύσαμε αυθεντική φιλοξενία, «χαθήκαμε» στην απεραντοσύνη των Πρεσπών, ακολουθήσαμε τα... βήματα του Αρκτούρου στο Νυμφαίο και το Δρόμο του Κρασιού στο Αμύνταιο και τον Άγιο Παντελεήμονα. Μόνο ένα δεν καταλάβαμε: γιατί έπρεπε να γυρίσουμε πίσω! Η Φλώρινα είναι ευλογημένη γη: φυσικές λίμνες (έξι τον αριθμό), πλούσια πανίδα, αλπικά τοπία, κι ανθρωπιά που σκλαβώνει. Η πόλη έχει δεχτεί το... γαλλικό άγγιγμα από αρχιτέκτονες μετά τον Πόλεμο και αυτό σε συνδυασμό με την ύπαρξη του μελαγχολικού ποταμού Σακουλέβα τής δίνουν κάτι από βορειοευρωπαϊκό αέρα. Πεζόδρομοι που σφύζουν από κόσμο και ζωή, αρχοντικά που βουλιάζουν στην πρωινή πάχνη και μια φύση που σου φωνάζει: «Απόλαυσέ με όσο περισσότερο μπορείς». Σε μικρή απόσταση, ο «πρίγκιπας του χιονιού», το Νυμφαίο, σοκαριστικά καλοδιατηρημένος, σκορπάει από τις καμινάδες του μυρωδιά φρεσκοκαμέ...

Κάτουλλος

Το Ρώσικο Μαιευτήριο, ο Τσελεμεντές και η δολοφονία ενός βασιλιά. ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΩΤΗ ΒΑΛΛΑΤΟ http://www.lifo.gr/mag/features/2522 Περπατώντας προς την πλατεία Ελευθερίας, εκεί απέναντι από τις «θρυλικές» πια αποθήκες του Φεστιβάλ (ένα εισιτήριο μηδενικό, πάρτι με δωρεάν ντόπια ρετσίνα του σπόνσορα και κιλά φυλλάδια του Κέντρου Κινηματογράφου), σκέφτομαι μερικές εικόνες από το βιβλίο της Σοφίας Νικολαΐδου. Το κοριτσάκι που κατουρήθηκε πάνω του και πιτσίλισε το παπούτσι του Ανδρέα Παπανδρέου, τη γιαγιά που περιέλουσε με καυτό λάδι μια γάτα, τη Θεσσαλονίκη στις φλόγες. Τα σουτζουκάκια του Ρογκότη, εκεί στο δεξί μέρος της πλατείας (στη γωνία με την Καλαποθάκη), έχουν παραδώσει πια τα ηνία σε μια (καλή) μοντέρνα κρεατοταβέρνα, τα ψηλά δέντρα της πλατείας όμως παραμένουν και σου προκαλούν το αίσθημα ότι είσαι κοντά σε θάλασσα ή σε λίμνη ή σε κάποιο ποτάμι (τι δέντρα είναι αυτά, άραγε;). Η Σοφία Νικολαΐδου που έγραψε αυτό το υπέροχο βιβλίο με τίτλο Απόψε δεν έχουμε φίλους με περιμένει στο στενάκι...

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.   Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος   Που δεν έχει τι να περιμένει   Και όμως περιμένει.   Γιατι σαν πάψει να περιμένει   Είναι σα να παύει να βλέπει   Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό   Να παύει να ελπίζει   Σα να παύει να ζει. Μ. Λουντέμης  

διαβάζει: Pεβάχ Pενέ, Aνέκδοτη ηχογράφηση, 2000   Έτσι μιλώ για σένα και για μένα Eπειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Nα μπαίνω σαν Πανσέληνος Aπό παντού, για το μικρό το πόδι σου μέσ' στ' αχανή       σεντόνια Nα μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη Aποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Mέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας       στοές Yπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε Aκουστά σ' έχουν τα κύματα Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς Πώς λες ψιθυριστά το "τί" και το "έ" Tριγύρω στο λαιμό στον όρμο Πάντα εμείς το φως κι η σκιά Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό       πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Tο βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες Tα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά       που μεγαλ...

openbook

Ο έρωτας στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου - της Γιόλας Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου* By Christianna Loupa Created 15/02/2011 - 19:22 Το άρθρο αυτό το αφιερώνω με πολλή συγκίνηση στη ΜΝΗΜΗ του Επίκουρου Καθηγητή της Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργου Κατσή, εκλεκτού συναδέλφου και φίλου μου, ο οποίος έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών, και μια βαθύτατη θλίψη στην ψυχή όλων εκείνων που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν. Γιόλα Αργυροπούλου - Παπαδοπούλου Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ Έρωτα, κύμα φωτεινό στη θύελλα των σκιών, Εσύ δικαιώνεις τη ζωή γκρεμίζοντας τα ερέβη· πάνω απ’ το σάλο υψώνεσαι, λαμπρόχρωμη αλκυών, και των ματιών Σου η θαλπωρή το πέλαγο ημερεύει. ……………………………………………………….. Στης λογικής το πρόσταγμα η καρδιά δε θ’ αντιδρά, σάρκα και νους θα δένονται στην άρπα Σου ένα τέλι κι από τα δάση των ξανθών βλεφάρων Σου φαιδρά θα βλέπουν οι έκθαμβοι άνθρωποι: τον Ήλιο ν’ ανατέλλει....

George Steiner, Δέκα (πιθανοί) λόγοι για τη μελαγχολία της σκέψης, μτφ. Σεραφείμ Βελέντζας, Scripta, 2007, σ.73-5 Μαθαίνεται η υψηλή σκέψη; Διδάσκεται; Η εκγύμναση και η εξάσκηση μπορεί να δυναμώσουν τη μνήμη. Τεχνικές διαλογισμού μπορεί να δώσουν βάθος στη συγκέντρωση του νου, στα χρονικά διαστήματα εσωτερικότητας και αυτοσυγκέντρωσης. Σε ορισμένες ανατολικές και μυστικιστικές παραδόσεις, στον βουδισμό λόγου χάρη, αυτή η πειθαρχία μπορεί να οδηγήσει σε σχεδόν απίστευτο βαθμό αφαίρεσης και έντασης[…] Το να εμποδίζουμε τα παιδιά να μαθαίνουν μέσω αποστήθισης σημαίνει ότι φροντίζουμε να ατροφήσουν, ίσως μονίμως, οι μύες του μυαλού. Οπότε, όσον αφορά τις εγκεφαλικές δεξιότητες, την ανεπτυγμένη δεκτικότητα και την ερμηνεία, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να ενισχυθούν και να εμπλουτιστούν με τη διδασκαλία και την πρακτική εξάσκηση. Όσο γνωρίζουμε, όμως, δεν υπάρχει παιδαγωγικό κλειδί για τη δημιουργικότητα. Η καινοτόμος, η μεταμορφωτική σκέψη, τόσο στις τέχνες όσο και στις επιστήμες...

sometimes i dream about reality sometimes i feel so gone sometimes i dream about a wild wild world sometimes i feel so lonesome hey bobby marley sing something good to me this world go crazy it's an emergency tonight i dream about fraternity tonight i said: one day! one day my dreams will be reality like bobby said to me hey bobby marley

ΚΤΕΛ Λάρισας.Περιμένω αμέριμνη το διερχόμενο λεωφορείο από Αθήνα για Φλώρινα.Ένας κύριος με πλησιάζει και μου λέει. Κοπελιά πας Φλώρινα; Ναι, του λέω. Η ανιψιά μου ξέχασε τις μπότες της και ξέρεις εσύ εκεί έχει κρύο, δεν γίνεται χωρίς μπότες. Μπορείς να τις πάρεις και να τις πας; Μααα, του λέω. Περιμένετε να έρθει το λεωφορείο να τις δώσετε στον οδηγό. Μα πρέπει να πληρώσω και να περιμένω. Εντάξει και να τις πάρω που θα βρω εγώ την ανιψιά σας; Δεν μπορώ να περιμένω στα ΚΤΕΛ, του λέω. Αυτή ενδιαφέρεται, αυτή θα σε βρει. Ραφαέλα την λένε, κι αν δεν έρθει, πέταξε τες . Τι να σας πω, αφήστε τες. Σ’ ευχαριστώ, μου λέει Όσο περνούσε η ώρα και το λεωφορείο δεν ερχότανε η περίεργη σακούλα που είχα στα χέρια μου άρχισε να με βάζει σε σκέψεις. Κι αν μέσα δεν έχει μπότες, κι αν έχει ναρκωτικά; Χμμμ, όχι δεν μπορώ να την πάρω. Τι να κάνω τώρα; Να την ανοίξω να δω; Δεν είναι σωστό. Να την δώσω στον οδηγό; Θα μου πει να πληρώσω. Και τι να του πω δηλαδή ήρθε εδώ ένας κύριος μου έδωσε μια σακούλα κι...