Αντίο Σαλονίκη!

Δέκα χρόνια πάρε-δώσε , δέκα χρόνια χιλιόμετρα , δέκα χρόνια έρωτας , δέκα χρόνια γεμάτα υποσχέσεις ..

Όπου κι αν στρίψω σε αυτή την πόλη καραδοκούν σε κάθε γωνιά , συσσωρεμένες αναμνήσεις … Όπου κι αν πάω πάντα επιστρέφω εδώ, ποτέ περισσότερο από τη στιγμή …

Πριν δέκα χρόνια ερωτεύτηκα αυτή την πόλη , ερωτεύτηκα τη Σαλονίκη! Της υποσχέθηκα τότε αιώνια αγάπη , και στα κόκκινα παγκάκια της παραλίας κάτω από τον Λευκό Πύργο , που τώρα πια αποτελούν παρελθόν, όπως και τόσα άλλα που έζησα στη νύμφη του βορρά , της ορκίστηκα αιώνια πίστη, της υποσχέθηκα πως κάποια μέρα θα ζούσα στην αγκαλιά της , κι αυτή με πίστεψε και για να μην είμαι και αχάριστη μου τα έδωσε όλα για όλα…

Για αρκετά χρόνια είχαμε σχέση εξ’ αποστάσεως , δεν υπήρξα βλέπεται ποτέ μόνιμος κάτοικός Θεσσαλονίκης , δεν κράτησα την υπόσχεση που είχα δώσει σε αυτή την πόλη ή μήπως τελικά απλά δεν ήρθε ακόμα η ώρα; Η αλήθεια είναι ότι όταν της έδινα τη ψυχή μου δεν ήθελα να την εξαπατήσω , αλήθεια ήθελα να της παραδοθώ ολοκληρωτικά , όχι μόνο το επιδίωξα να μείνω σε αυτή την πόλη, αλλά ήταν και ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου .

Σε κάθε μακροχρόνια σχέση όμως και μάλιστα εξ’ αποστάσεως , υπάρχει όπως πάντα τριβή, συνήθεια , απιστία . Φεύγει ο ενθουσιασμός του πρώτου καιρού καθώς κυλά ο χρόνος … Δεν ξέρω πως τα κατάφερα, μα καθώς πέρασαν τα χρόνια εγώ άρχισα να απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από κοντά της … Η απόσταση μεγάλωνε από τα 150 χιλιόμετρα , φτάσαμε στα 500 και μετά στα 600 , κι όμως το πάθος μου για αυτήν ήταν τόσο μεγάλο που ακόμα κι όταν τα χιλιόμετρα έγιναν περισσότερα εγώ δραπέτευα από την Πελοπόννησο και χανόμουνα για μέρες , εβδομάδες , μήνες στην αγκαλιά της , και κάθε φορά που έφευγα, ο ίδιος γλυκός πόνος , γιατί ήξερα πως ότι και να γίνει θα ξαναγύριζα, πως ότι και να γίνει κάποια μέρα θα ξαναγύριζα και θα έμενα για πάντα, μην ξεχνάτε πως είχα δώσει μια υπόσχεση !


Τα τελευταία δυο χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν , η ζωή με πήγε αλλού , την απατούσα ασύστολα , με διάφορες πόλεις , όμως ξέρω πως εκείνο που την πλήγωνε πιο πολύ ήταν που είχα αρχίσει ήδη να την ξεχνάω και να με μαγεύει η μεγαλύτερη αντίζηλος της , η Αθήνα !


Όπως και να το κάνουμε όμως η Θεσσαλονίκη είχε κάτι που πάντα με τραβούσε κοντά της , κάτι που δεν ένιωσα ποτέ για την Αθήνα , κι έτσι μετά από μεγάλη αγάπη έγινε ερωμένη μου !

Στη μικρή ζωή μου είναι αλήθεια πως οι καλύτερες και οι περισσότερες αξιοσημείωτες αναμνήσεις που έχω είναι από αυτή την πόλη , τους πιο ακριβούς μου πόθους και τα μεγαλύτερα μυστικά μου τα έχω τραγουδήσει στο Θερμαϊκό … Κι όμως την συνήθισα , δεν νιώθω πια το ρίγος που διαπερνούσε το κορμί μου , κάθε φορά που βρισκόμουν στην αγκαλιά της , πότε στην Καλαμαριά , πότε στα Κάστρα , στο Γεντί- κουλέ , πότε στη Ναβαρίνου , στην Καμάρα , στην Παπάφη , ας μην συνεχίσω, αυτή την πόλη μετά από τόσα χρόνια τολμώ να πω , πως την έχω μάθει καλά πια και από την καλή και από την ανάποδη , κι αν τώρα πήρα πάλι το δρόμο προς το νότο και βλέπω φωτισμένο τούτο το βράδυ με την Πανσέληνο το Κάστρο του Πλαταμώνα , δεν πονάω πια , ξέρω πως ότι κι αν γίνει , πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη που να με κάνει να νιώθω τόσα πολλά , που να μου δώσει τόσες όμορφες στιγμές και αναμνήσεις , τότε , τώρα και για πάντα, δεν θα βρεθεί πουθενά στον πλανήτη …

Χθες όμως καθώς ήταν φωτισμένη , δεν άντεξε άλλο , μου ζητούσε απαντήσεις , ήθελε να της ξεκαθαρίσω τη θέση μου, βαρέθηκε πια να περιμένει… Δεν ήξερα τι να της πω, ήμουν πάνω στο καραβάκι που έκανε βόλτα στο Θερμαϊκό κάτω από ήχους reggae , με μια μπύρα στο χέρι και την έβλεπα έτσι όπως δεν την είχα ξαναδεί ποτέ και απαιτούσε να της δώσω μια απάντηση… Έκανε κρύο , τα μαλλιά μου δεν σταματούσαν να ανεμίζουνε , είδα και σένα που ήσουνα έτοιμος να δακρύσεις , είναι κοινό μυστικό εξάλλου, πως η Θεσσαλονίκη είναι ξελογιάστρα , ποιος την έχει ζήσει και να μην την έχει ερωτευτεί έστω και λίγο ; Τότε ήρθε η ώρα και της είπα το μεγάλο αντίο , ένα αντίο που δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα της πω , δεν κράτησα την υπόσχεση μου και ούτε θέλω να ζήσω στη Θεσσαλονίκη πια, δεν θέλω να την απομυθοποιήσω άλλο, θέλω να μείνει για πάντα η πιο αγαπημένη , έτσι κι αλλιώς πάντα θα επιστρέφω , να παίρνω τη δόση μου από το Βαρδάρη , έχω τα μισά όνειρα μου αφημένα εδώ, έχω τις μισές αναμνήσεις μου εδώ , τη μισή μου ζωή τολμώ να πω , ανθρώπους που αγαπάω … Ποιος ξέρει όμως ίσως κάποτε να με εκδικηθεί γι’ αυτό μου το αντίο και να με φυλακίσει αιώνια στην αγκαλιά της …


Υ.Σ «Εμείς για αλλού τραβήξαμε κι αλλού η ζωή μας πάει…»

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα

εσύ που βγάζεις τα καλύτερα παιδιά

Θεσσαλονίκη μου μεγάλη φτωχομάνα

όπου κι αν πάω σ' έχω πάντα στην καρδιά

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι

είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι

Θεσσαλονίκη με τα τόσα σου μεράκια

βγάζεις τα πιο όμορφα κορίτσια στον ντουνιά

βράδια μποέμικα τραγούδια στα σοκάκια

γλέντια ξενύχτια μες στην κάθε γειτονιά

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι

είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι

Θεσσαλονίκη μου κι αν είμαι μακριά σου

πάντα θυμάμαι τ' όνομά σου το γλυκό

αχ πώς νοστάλγησα να ξαναρθώ κοντά σου

κι ας ξεψυχήσω μπρος τον πύργο το λευκό

Θεσσαλονίκη μου ποτέ δε σ' απαρνιέμαι

είσ' η πατρίδα μου το λέω και καυχιέμαι

Γιατί η μαμά μου έχει περιουσία !

Μένω άφωνη , κοιτάω αυτά τα δυο κουρασμένα μάτια, είχα περάσει για να πω μια καλησπέρα .

Τι το ήθελα κι εγώ;

Δεν πήγαινα στην ευχή της Παναγίας ;

Στα καλά καθούμενα , δέχτηκα μια απερίγραπτη επίθεση , η ατμόσφαιρα πλημμύρισε από μένος, χολή ,πικρία και μια απερίγραπτη οργή , κι όλα αυτά γιατί ; Γιατί η μαμά μου έχει περιουσία ! Μη γελάτε ρε, έτσι όπως σας το λέω είναι !

Τα τελευταία δυο χρόνια έχω κάτσει πολλές φορές στο σκαμνί του κατηγορουμένου, και πρέπει να απολογηθώ γιατί οι δικοί μου είναι ευκατάστατοι , γιατί αυτό είναι, πλούσιους εγώ δεν θα μπορούσα να τους πω , αλλά όλα αυτά δεν έχουν και καμία σημασία .

Σημασία έχει το μένος μερικών ανθρώπων , δεν ξέρω τι μπορεί να βλέπανε τα συγκεκριμένα μάτια πάνω μου , πάντως σίγουρα ότι και να βλέπανε ήταν γεμάτα υποκρισία . Μου είχανε πει να προσέχω , αλλά εγώ όπως πάντα στην κοσμάρα μου!

Μια ζωή για εκείνο που παλεύω είναι για το δικαίωμα όλων μας στην διαφορετικότητα , μου αρέσει να περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που έχουν διαφορετική άποψη από εμένα , μου αρέσει να συζητάμε , χωρίς απαραίτητα να πρέπει να πείσουμε τον άλλο να δει το δικό μας άσπρο. Γιατί κάτι τέτοιο, ίσως να είναι αδύνατον , όταν αυτός από γεννησιμιού του το αντιλαμβάνεται μαύρο!

Αυτά τα μάτια που ξεχείλιζαν από μίσος , με έχουν κατηγορήσει πολλές φορές , κι ας μην το ξέρουν , δεν χρειάζεται να μιλήσουν , βλέπω το φθόνο , σε αυτά τα μάτια , και λέω μέσα μου γιατί ; Δεν έχω τίποτα απολύτως να χωρίσω με κανέναν , αλλά μη με σταυρώνεις , που δεν έχω την ίδια άποψη μαζί σου , που εδώ που τα λέμε την ίδια έχω , αλλά όταν υπάρχει προκατάληψη , τι να το κάνεις !

Κρίμα, κρίμα , χιλιάδες συσσωρεμένα απωθημένα , μίσος που πίστευα πως στις μέρες μας έχει χαθεί , κάνω πως δεν καταλαβαίνω , πως είμαι από άλλο πλανήτη , μιλάω ζεστά και ευγενικά γιατί πάντα στη ζωή μου απέφευγα τους καυγάδες , αλλά σίγουρα αν συνεχιστεί αυτό θα υπάρξει μέρα που θα χάσω την ψυχραιμία μου !

Γιατί δεν υπάρχει χειρότερος φασισμός από αυτόν , δεν δέχομαι να μου βάζουνε ταμπέλες ,να μην μου επιτρέπουν να διαφέρει η γνώμη μου , το έχω αποδείξει με τη στάση ζωής μου ότι δεν ανήκω πουθενά ,δεν περιορίζομαι , έχω πάντα το μυαλό μου ανοιχτώ .

Η μοναδική πολυτέλεια που έχω στη ζωή μου , είναι να είμαι ελεύθερος, σκεπτόμενος άνθρωπός και τίποτα άλλο, όσοι με ξέρουν και με ξέρουν καλά , ξέρουν πως ποτέ δεν είχα την ανάγκη να δειχτώ , δεν είμαι εξαρτημένη από τα υλικά και ούτε θέλω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν ,ποτέ δεν κόμπασα για κάτι !

Τα ρούχα μου δεν κοστίζουν μια ολόκληρη περιουσία , δεν νιώθω την ανάγκη να φανώ μέσα από αυτά , δεν με φοράνε ,τα φοράω !

Έχω αγανακτήσει αυτή είναι η αλήθεια, δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω για να πάψει αυτό το μένος , λευκό πανί θα σηκώνω , πέτρες θα μου ρίχνουνε !

Ρε, μάνα δεν με αποκληρώνεις να τελειώνουμε ;

Το μόνο σίγουρό είναι ότι πρέπει να μπω στο Γκίνες , πρέπει να είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους που αυτά που πιστεύουνε αυτά εφαρμόζουνε και στη ζωή τους ! Γι’ αυτό μίλησα πριν για υποκρισία , δεν μπορείς να φωνάζεις για κάτι και να κατηγορείς τους άλλους γιατί δεν το κάνουν , όταν εσύ ο ίδιος που το πιστεύεις δεν το κάνεις. Γιατί όλοι οι άλλοι που δεν σε ακολουθούν δεν είναι υποκριτές , απλά καλύτεροι από σένα.

Κάνουν τουλάχιστον αυτό που πιστεύουν !

Δεν είναι που...

Δεν είναι που δεν θα είσαι εδώ να μου ξεμπλέξεις τα μαλλιά από τα σκουλαρίκια , δεν είναι που όταν μπαίνω στη θάλασσα δεν θα είσαι εκεί να μου πετάς νερό , δεν είναι που όταν θα περπατώ στο δρόμο δεν θα μου κρατάς το χέρι …. Όχι δεν είναι που στην κουζίνα θα κάθομαι το πρωί και θα πίνω μόνη μου τον καφέ χωρίς εσένα , ούτε που δεν θα σε έχω δίπλα μου για να γκρινιάζω… Όχι δεν είναι που τα βράδια θα κοιμάμαι μόνη μου και δεν θα είσαι εκεί για να με πάρεις αγκαλιά …
Να μωρέ ξέρεις είναι που όταν ανέβηκες στο τρένο δεν σου φώναξα πως σ’ αγαπάω , δεν σου είπα ότι θα μου λείψεις… Γυρίζοντας σπίτι είδα ένα ψυγείο ΕΨΑ σε ένα μαγαζί στη Γερμανού γεμάτο από τις αγαπημένες σου βυσσινάδες και λυπήθηκα που δεν το είχα ανακαλύψει πιο νωρίς για να σου πάρω μια να έχεις για το ταξίδι .
Μπήκα σπίτι και τίποτα δεν είχε αλλάξει, στο ψυγείο τα ψώνια που είχαμε κάνει μαζί, είχανε μείνει και μερικά από τα φαγητά που μου είχες μαγειρέψει , είναι ίσως τα μοναδικά που μπορώ να φάω ξαναζεσταμένα! Στο γραφείο ξεχασμένος ο καφές σου που σου είχα φτιάξει πριν από λίγο, και να, χτυπάει το θυροτηλέφωνο , ξαφνιάζομαι , λέω να ήρθε για να πιει την τελευταία γουλιά από τον καφέ του , μα όχι ήταν μια κοπέλα που μου ζητούσε να της ανοίξω για κάτι διαφημιστικά φυλλάδια από το Μαρινόπουλο . Μα έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσες να ήσουνα εσύ , εγώ η ίδια σε έβαλα στο τρένο , μα ήθελα να πιστεύω πως ήσουνα εσύ, πως σταμάτησες το τρένο και ξαναγύρισες για να συνεχίσεις τον καφέ σου μαζί μου , να μου δώσεις ένα ακόμα φιλί ! Κάθισα στη βεράντα μου έφτιαξα καφέ , πήρα και τα τσιγάρα για παρέα , είδες που όταν είμαστε μαζί δεν τα έχω και πολύ ανάγκη , είμαι περισσότερο εθισμένη σε σένα παρά σε αυτά , στη δίπλα καρέκλα κάθετε η γάτα μας , και μου παραπονιέται που δεν την άφησα να έρθει μαζί σου να πάτε το βράδυ στο Ηρώδειο να δείτε μαζί την Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης , βλέπεις πήρε από εσένα και εδώ στον Πύργο δεν έχω και πουθενά για να την πάω !
Είπα να διαβάσω, την Δευτέρα θα ξεκινούσε η εξεταστική , αλλά το κλείσαμε το μαγαζί κι εμείς, ήτανε να πάω και από μια συμφοιτήτρια μου για να διαβάσουμε , μα με βλέπω να παίρνω άλλο δρόμο και να πηγαίνω κι εγώ προς την κατάληψη,
« Μαριέτα Γιαννάκου τις καταλήψεις άκου και ρώτα τον Αρσένη τι σε περιμένει» αχ βρε Μαριέτα , να ξέρεις κι εμάς τι μας περιμένει , κουλουβάχατα τα είχε κάνει και ο Αρσένης , κουλουβάχατα κι εσύ , γιατί να βρεθείτε και οι δυο στο δρόμο μας ;
Έτσι βρίσκομαι κι εγώ σε αναμονή , ακόμα δεν ξέρω αν θα δίνουμε μέσα στον Ιούλιο , αν θα λιώνουμε κάτω από μεγάλες θερμοκρασίες ή θα μεταφέρουμε το πανηγύρι της εξεταστικής για το Σεπτέμβρη , μέχρι να μάθω θα συνεχίσω να πάω στο «Ελληνικό» να πίνω μπύρες και να τσακίζω τις λαχταριστές του ποικιλίες !Θυμάσαι εκεί που πίναμε μαζί τις μπύρες μας την Τρίτη το βράδυ , που μας κερνούσε και ο Απ’ αλλού! Τελικά οι τυχαίες συναντήσεις είναι οι καλύτερες , τώρα περιμένω με ανυπομονησία να κάνουμε μια ωραία συνάντηση οι μπλόγκερς της Ολυμπιακής γης , αν είναι μάλιστα όλοι σαν τον Απ’ αλλού σίγουρα θα περάσουμε ωραία ! Θα συνεχίσω να αλείφομαι με αντιηλιακά και να ξαπλώνω την κορμάρα μου στις παραλίες του νομού ! Έκανα την αρχή μαζί σου στη Ζαχάρω , είχα πάει και στο delMar , ελπίζω να με περιμένουν κι άλλες ηλιόλουστες μέρες , στη Σκαφιδία , στον Άγιο Ανδρέα , στο Κατάκολο , στη Σπιάντζα , στον Καϊάφα … Προς το παρόν γεμίζω το τασάκι με αποτσίγαρα και σκέφτομαι ότι ίσως αξιωθώ μέχρι να φύγω από εδώ να εξερευνήσω και την ορεινή Ηλεία !
Ανάβω κι άλλο τσιγάρο κόβω βόλτες στη μεγάλη βεράντα στον πέμπτο , φτάνω στη γωνιά που σε έπαιρνα αγκαλιά γιατί κρύωνα κι ας είχε μπει ο Ιούνης , και αγναντεύω τον Πύργο , και την κατάμαυρή από πίσσα Πετροπούλου , να βλέπω και το αυτοκίνητο με τις Βολιώτικες πινακίδες , που θα πάει σκέφτομαι θα περάσει ο καιρός και θα ανηφορήσω κι εγώ προς τα πάνω , να πλατσουρίζω ξανά μαζί σου στα νερά του Παγασητικού! Σβήνω το τσιγάρο και μπαίνω στο σπίτι που παντού υπάρχει η μυρωδιά σου , κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή που μου έφτιαξες εσύ , αν περίμενε από εμένα … Καιρός να πάω στην κουζίνα να τσιμπήσω τίποτα και μετά να πάρω τους δρόμους …