Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006

Δεν είναι που...

Δεν είναι που δεν θα είσαι εδώ να μου ξεμπλέξεις τα μαλλιά από τα σκουλαρίκια , δεν είναι που όταν μπαίνω στη θάλασσα δεν θα είσαι εκεί να μου πετάς νερό , δεν είναι που όταν θα περπατώ στο δρόμο δεν θα μου κρατάς το χέρι …. Όχι δεν είναι που στην κουζίνα θα κάθομαι το πρωί και θα πίνω μόνη μου τον καφέ χωρίς εσένα , ούτε που δεν θα σε έχω δίπλα μου για να γκρινιάζω… Όχι δεν είναι που τα βράδια θα κοιμάμαι μόνη μου και δεν θα είσαι εκεί για να με πάρεις αγκαλιά …
Να μωρέ ξέρεις είναι που όταν ανέβηκες στο τρένο δεν σου φώναξα πως σ’ αγαπάω , δεν σου είπα ότι θα μου λείψεις… Γυρίζοντας σπίτι είδα ένα ψυγείο ΕΨΑ σε ένα μαγαζί στη Γερμανού γεμάτο από τις αγαπημένες σου βυσσινάδες και λυπήθηκα που δεν το είχα ανακαλύψει πιο νωρίς για να σου πάρω μια να έχεις για το ταξίδι .
Μπήκα σπίτι και τίποτα δεν είχε αλλάξει, στο ψυγείο τα ψώνια που είχαμε κάνει μαζί, είχανε μείνει και μερικά από τα φαγητά που μου είχες μαγειρέψει , είναι ίσως τα μοναδικά που μπορώ να φάω ξαναζεσταμένα! Στο γραφείο ξεχασμένος ο καφές σου που σου είχα φτιάξει πριν από λίγο, και να, χτυπάει το θυροτηλέφωνο , ξαφνιάζομαι , λέω να ήρθε για να πιει την τελευταία γουλιά από τον καφέ του , μα όχι ήταν μια κοπέλα που μου ζητούσε να της ανοίξω για κάτι διαφημιστικά φυλλάδια από το Μαρινόπουλο . Μα έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσες να ήσουνα εσύ , εγώ η ίδια σε έβαλα στο τρένο , μα ήθελα να πιστεύω πως ήσουνα εσύ, πως σταμάτησες το τρένο και ξαναγύρισες για να συνεχίσεις τον καφέ σου μαζί μου , να μου δώσεις ένα ακόμα φιλί ! Κάθισα στη βεράντα μου έφτιαξα καφέ , πήρα και τα τσιγάρα για παρέα , είδες που όταν είμαστε μαζί δεν τα έχω και πολύ ανάγκη , είμαι περισσότερο εθισμένη σε σένα παρά σε αυτά , στη δίπλα καρέκλα κάθετε η γάτα μας , και μου παραπονιέται που δεν την άφησα να έρθει μαζί σου να πάτε το βράδυ στο Ηρώδειο να δείτε μαζί την Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης , βλέπεις πήρε από εσένα και εδώ στον Πύργο δεν έχω και πουθενά για να την πάω !
Είπα να διαβάσω, την Δευτέρα θα ξεκινούσε η εξεταστική , αλλά το κλείσαμε το μαγαζί κι εμείς, ήτανε να πάω και από μια συμφοιτήτρια μου για να διαβάσουμε , μα με βλέπω να παίρνω άλλο δρόμο και να πηγαίνω κι εγώ προς την κατάληψη,
« Μαριέτα Γιαννάκου τις καταλήψεις άκου και ρώτα τον Αρσένη τι σε περιμένει» αχ βρε Μαριέτα , να ξέρεις κι εμάς τι μας περιμένει , κουλουβάχατα τα είχε κάνει και ο Αρσένης , κουλουβάχατα κι εσύ , γιατί να βρεθείτε και οι δυο στο δρόμο μας ;
Έτσι βρίσκομαι κι εγώ σε αναμονή , ακόμα δεν ξέρω αν θα δίνουμε μέσα στον Ιούλιο , αν θα λιώνουμε κάτω από μεγάλες θερμοκρασίες ή θα μεταφέρουμε το πανηγύρι της εξεταστικής για το Σεπτέμβρη , μέχρι να μάθω θα συνεχίσω να πάω στο «Ελληνικό» να πίνω μπύρες και να τσακίζω τις λαχταριστές του ποικιλίες !Θυμάσαι εκεί που πίναμε μαζί τις μπύρες μας την Τρίτη το βράδυ , που μας κερνούσε και ο Απ’ αλλού! Τελικά οι τυχαίες συναντήσεις είναι οι καλύτερες , τώρα περιμένω με ανυπομονησία να κάνουμε μια ωραία συνάντηση οι μπλόγκερς της Ολυμπιακής γης , αν είναι μάλιστα όλοι σαν τον Απ’ αλλού σίγουρα θα περάσουμε ωραία ! Θα συνεχίσω να αλείφομαι με αντιηλιακά και να ξαπλώνω την κορμάρα μου στις παραλίες του νομού ! Έκανα την αρχή μαζί σου στη Ζαχάρω , είχα πάει και στο delMar , ελπίζω να με περιμένουν κι άλλες ηλιόλουστες μέρες , στη Σκαφιδία , στον Άγιο Ανδρέα , στο Κατάκολο , στη Σπιάντζα , στον Καϊάφα … Προς το παρόν γεμίζω το τασάκι με αποτσίγαρα και σκέφτομαι ότι ίσως αξιωθώ μέχρι να φύγω από εδώ να εξερευνήσω και την ορεινή Ηλεία !
Ανάβω κι άλλο τσιγάρο κόβω βόλτες στη μεγάλη βεράντα στον πέμπτο , φτάνω στη γωνιά που σε έπαιρνα αγκαλιά γιατί κρύωνα κι ας είχε μπει ο Ιούνης , και αγναντεύω τον Πύργο , και την κατάμαυρή από πίσσα Πετροπούλου , να βλέπω και το αυτοκίνητο με τις Βολιώτικες πινακίδες , που θα πάει σκέφτομαι θα περάσει ο καιρός και θα ανηφορήσω κι εγώ προς τα πάνω , να πλατσουρίζω ξανά μαζί σου στα νερά του Παγασητικού! Σβήνω το τσιγάρο και μπαίνω στο σπίτι που παντού υπάρχει η μυρωδιά σου , κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή που μου έφτιαξες εσύ , αν περίμενε από εμένα … Καιρός να πάω στην κουζίνα να τσιμπήσω τίποτα και μετά να πάρω τους δρόμους …

Δεν υπάρχουν σχόλια:

The first time I told my story, I felt only pain. “How could this have happened to me?” I asked.  The second time I told my story, I felt on...