Κατάχρηση του φόβου…

Θυμάμαι τότε που έπεφτα στην αγκαλιά του Ζήση λαχανιασμένη .Τι όμορφο συναίσθημα που ήταν; Ήμασταν δεν ήμασταν 10 χρονό, πιτσιρίκια όλοι μας και παίζαμε κρυφτό-κυνηγητό… Από τότε θυμάμαι πως δεν κρυβόμουνα καλά , δεν έβρισκα ποτέ την κατάλληλη κρυψώνα , τα άλλα παιδιά νόμιζαν πως ήμουνα κουτή και αφελής , εγώ όμως ήξερα το μυστικό… Δεν έμαθα ποτέ να κρύβομαι , πάντα έμπαινα μπροστά σε ότι κι αν γινότανε , δεν λέω ότι είναι καλό αυτό ή έξυπνο , μα αυτό εγώ έκανα πάντα , δεν μου άρεσε ποτέ να κρύβομαι … Γιατί άλλωστε να μ’αρέσει ; Βρείτε μου έναν καλό λόγο ; Η αδρεναλίνη έπιανε κόκκινο, ναι με είχαν βρει και έπρεπε να τρέξω , αχ και να ξέρατε τι ταχύτητα είχα … Ποτέ δεν είχα αντοχή , αλλά από ταχύτητα άλλο τίποτα , γι αυτό ίσως και πάντα, τα βαριόμουνα όλα πολύ γρήγορα … Έτρεχα, έτρεχα , έτρεχα , μια ζωή έτρεχα , κι όταν έπεφτα στην αγκαλιά αυτού που με κυνηγούσε ένιωθα υπέροχα γιατί ήξερα πως για λίγο δεν θα χρειαζότανε να τρέξω άλλο , μ’άρεσε όταν με τραβούσαν από την μπλούζα λες και ήμουνα το θήραμα τους , δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο με ξετρέλαινε…
Μετά μεγάλωσα , με στείλανε στα μπαλέτα , στους προσκόπους , σε κατασκηνώσεις , σε ξένες γλώσσες , στα ωδεία , και να σου έμαθα και πιάνο και κιθάρα , ήμουν και χρόνια στην Ε.Α.Λ στην ομάδα του βόλεϊ , και να και οι χορωδίες και τα μαθήματα σχεδίου , και τα έργα μου στην έκθεση της σχολής να τα καμαρώνω , αλλά όλα μέχρι εκεί … Τίποτα δεν ολοκλήρωσα ποτέ, τίποτα δεν με καύλωσε ποτέ πιο πολύ από ότι το γράψιμο , που δεν μου το έμαθε κανένας , αν εξαιρέσεις την Ασπασία , την πρώτη μου δασκάλα , την δασκάλα που με έμαθε να βάζω τα γράμματα στη σειρά … Όλα τα ξεκίνησα τα ξεζούμισα και έφυγα.. Όχι γιατί δεν ήμουνα καλή, ούτε και γιατί δεν μου άρεσαν , απλά γιατί δεν με καύλωσαν , δεν με ξετρέλαναν …
Μεγαλώνοντας , μαζευόμασταν , πάντα κάποιοι καλοί φίλοι στις γιορτές και παίζαμε 21 … Οι φίλοι μου εξακολουθούσαν να πιστεύουν πως είμαι καλό παιδί , αλλά αφελής … Τώρα δεν έτρεχα , δίπλα μου είχα το ουισκάκι μου , την Μαλμποριά μου , είχα 19 , κανείς δεν θα τραβούσε στη θέση μου κι άλλο φύλλο , κι όμως εγώ πάντα τραβούσα. Οι πιθανότητες δεν ήταν μαζί μου ,κι όμως δεν το μετάνιωσα ποτέ, όσες φορές κι αν κάηκα . Πρώτον γιατί δεν ξέρετε πόσο μαρέσει να καίγομαι , αφού κάθε βράδυ ονειρεύομαι ότι με δένεται και μου βάζετε φωτιά στην πλατεία Συντάγματος για παραδειγματισμό … Δεύτερον , ποτέ δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που πρέπει .Τρίτον πάντα το πλάσαρα ως μαγκιά το ότι μπορεί να μην άντεχα στο τρέξιμο , αλλά άντεξα όλα μου τα ρίσκα , με όποιες συνέπειες κι αν είχαν αυτά και τέταρτων ποτέ δεν έχασα περισσότερα από ότι κέρδισα ….
Ποτέ τίποτα δεν μπόρεσα να βάλω σε τάξη , μην μου το ζητάτε να το κάνω τώρα , είμαι πάνω σε μια τεράστια λεωφόρο και τρέχω-τρέχω , είναι απίστευτο συναίσθημα , δεν το έχω νιώσει πρώτη φορά μην ψαρώνεται , απλά τώρα έχω καλύτερο αμάξι , δεν προσπαθώ να σπάσω κάποια όρια , για τον απλούστατο λόγο , το ότι δεν είχα ποτέ μου την αίσθηση του φόβου, ίσως αν φοβόμουνα και λίγο , να μην τα έκανα όλα αυτά … Και βρεγμένα τα χέρια μου έβαλα στις πρίζες και οδήγησα μεθυσμένη και έκανα μπάνιο φαγωμένη , και κάπνισα στο νοσοκομείο και με κόκκινο πέρασα κι άλλα τόσα που δεν λέγονται έκανα κι όλα καλά … Όλα τα έκανα γιατί απλά τα γούσταρα , γιατί είμαι ελεύθερη κι ανάλαφρη και μέχρι να καώ θα τρέχω…

2006 crazy train ...

Δέχτηκα καταιγισμό μηνυμάτων , να φανταστείτε γέμισε το gmail μου (!!!)Γιατί δεν γράφεις ; Πήγες στην Jamaica και μας ξέχασες; Γράψε κάτι σε παρακαλούμε και άλλα τόσα … Έχω πάρει αγκαλιά την πιατέλα με τα μελομακάρονα , θα ήμουν ικανή να τα καταβροχθίσω όλα , ξέρετε κάτι , διανύω ίσως την καλύτερη φάση της ζωής μου, αν και συναχωμένη .. Ναι τα έβαψα μαύρα , αλλά μόνο τα μαλλιά μου , γιατί όλα τα άλλα καταχείμωνο και είναι ανθισμένα και πολύχρωμα … Είμαι στο σπίτι μου, με την οικογένεια μου , περνάω τις γιορτινές αυτές ημέρες όμορφα, ήσυχα και οικογενειακά …

Σε μια εβδομάδα θα είμαι στην πρωτεύουσα και θα τα σπάω , τελικά έγινε θεσμός ! Το 2005 με βρήκε στην Αθήνα , το 2006 επίσης, ε, και το 2007 εκεί θα με βρει … Χα-χα-χα ! Το 2006 τελειώνει , ήταν πανέμορφο , αλήθεια , δεν έχω ερωτευτεί , δεν έχω βρίσει , δεν έχω εκτονωθεί περισσότερο από ότι το 2006 ! Θα μπορούσα να γράψω γι αυτό σελίδες ατελείωτες και να κάνω την αναδρομή του …

Φέτος είπα να κάνω κάτι διαφορετικό όμως , τρώω ακόμα ένα μελομακάρονο και αρχίζω τις ευχαριστίες, ούτε όσκαρ να έπαιρνα ! Λοιπόν ευχαριστώ όλους όσους μέσα στο 2006, με ερωτεύτηκαν, με μίσησαν, με αγάπησαν , με βοήθησαν , με κυνήγησαν , με πρόδωσαν , σας αγαπάω όλους βρε μαλακισμένα …

Ευχαριστώ , το Νίκο , το Θωμά , τον Γιώργο , το Χρήστο , τη Γωγώ , την Τάνια , τον Μανώλη,τον Λεωνίδα , τον Γιώργο , τη Γεωργία , τη Ζωή , τον Κώστα , τον Γιώργο , τον Θοδωρή , τη Μαίρη , την Λένα , τον Σοφοκλή , τον Άρη , τον Δημήτρη , τον Ανδρέα , τη Χαρά , τη Δέσποινα , τον Μιχάλη , την Βασιλική , την Αικατερίνη , την Χλόη , τον Αλέξη , τον Χρύσανθό , την Ισιδώρα και το Μάνο … (Με σειρά εμφάνισης το 2006, καλά μερικά μου ξέφυγαν…. ) Πάω να παίξω χαρτιά, η τσόχα με καλεί …

Με το χέρι στον γύψο !

Γκούχου-γκούχου ! Έσπασα τον καρπό , είναι μέσα στον γύψο και η παλάμη και μου το έλεγε ο Μάκης τότε που πίναμε τις μαυροδάφνες στην πλατεία του Αγίου Κωνσταντίνου … 14χρονών σκατά ήμασταν και μας γυρνούσε ο Άρης στο γύρω-γύρω όλοι , μάθε να βαράς και με το αριστερό ρε βλάκα μαλακία , τίποτα εγώ . Από τότε έκοψα το γύρω-γύρω όλοι , πίναμε ξύδια , αλλά εγώ έπιανα πάντα την τσουλήθρα .Οι συγγενείς μου με αγαπάνε γιατί όποτε τους έκλεβαν κάτι , μα μηχανάκια , μα γκόμενες , μα αυτοκίνητα εγώ τους τα γυρνούσα πίσω , ήξερα τα παιδιά και τους είχα πει τους μαλάκες , από τους συγγενείς μου ρε μαλακισμένα , μετά έπαψαν να τους πειράζουν … Με παράτησε η γκόμενα , καμιά τους δεν με βλέπει σοβαρά , στην τοπική εφημερίδα γράψανε πως ανέσυραν νεκρό Έλληνα μέσα από στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο . Κανένας δεν πίστεψε ότι μπορεί να βγήκα ζωντανός από εκεί μέσα . Είμαι 25 , έχω μπει δυο φορές στην εντατική , οι γιατροί έλεγαν πως δεν πρόκειται να ζήσω , κι αν ζήσω θα έχω πρόβλημα . Κι όμως ζω , δεν πιστεύω στον θεό κι ας έχω την θειά μου να μου τα πρήζει , πως χάρη στα λεφτά που έσταξαν στα μοναστήρια αναπνέω ακόμα ! Ο γιατρός δεν με αφήνει να πίνω αλκοόλ , την βγάζω με κόκα κόλα και πίνω που και που κανέναν ντεκαφεινέ, αυτά λέω στη μάνα μου , προχθές λίγες μέρες πριν έρθω Ελλάδα ήμουνα με κάτι φιλαράκια σπίτι μου, ήπιαμε πάλι. Μπήκα στην τουαλέτα και ο ψηλός είχε πιάσει την χέστρα αγκαλιά, του είπα να σηκωθεί , αλλά δεν με άκουγε . Τον έπιασα από τα μαλλιά του έκανα λίγο πιο πέρα το κεφάλι κι άρχισα να κατουράω ενώ αυτός ξερνούσε .
Πέρασαν αυτά για μένα , θέλω να αλλάξω ζωή , οι συγγενείς μου λένε πως έχω ψυχολογικά προβλήματα , εγώ το μόνο που έχω είναι κάτι γαμημένες ελιές στην πλάτη . Δεν είχα ποτέ κόμπλεξ με αυτό , μέχρι που με παράτησε η Μαίρη . Δεν επιτρέπεται να είμαι γιος δερματολόγου και να έχω τόσες ελιές στην πλάτη . Σοφία θέλω να φύγουμε , έλα πάμε μια βόλτα μέχρι Θεσσαλονίκη , δεν πειράζει που είσαι άρρωστη . Σου αρέσουν τα ρούχα μου ; Δεν θες να πάμε; Καλά…. Σου εύχομαι τα καλύτερα του παρελθόντος σου , να είναι να χειρότερα του μέλλοντος σου και να πίνεις και κανένα τσιγαράκι που και που δεν κάνει κακό , μακριά από τις χημείες …
Εγώ φταίω που με παράτησε . Ξέρεις τι μου είπε όταν ήρθε στο νοσοκομείο ; Ευτυχώς που αυτό συνέβη ενώ δεν ήμασταν μαζί .Έκανα κι άλλο τατουάζ , να ένα δράκο στον άλλο μου καρπό το βλέπεις .. Θα κάνω σοβαρή σχέση , αλλά δεν θα παντρευτώ ποτέ , έκανα μεγάλη μαλακία , τις γκόμενες τις είχα όλες για την πλάκα μου , είπα να τις δω σοβαρά και μετά με είχαν αυτές για την πλάκα … Με γουστάρουν γι αυτό που είμαι, τους αρέσω γιατί τους κάνω καλό κρεβάτι και μετά φεύγουνε γιατί λένε πως δεν αντέχουν αυτό που είμαι … Τα πόδια να τα ανοίγεις να ξέρεις να τα ανοίγεις , είναι ωραίο , αλλά να μην δώσεις κώλο , ο κώλος είναι ιερό πράγμα είναι το μουνί του μέλλοντος μην το ξεχνάς . Σ’αρέσει το παλτό μου κι αυτό από Θεσσαλονίκη το πήρα και το πουλόβερ και το πουκάμισο , μόνο που αυτό το πουκάμισο έχει πολλά κουμπιά και μου σπάει τα νεύρα ! Θες να φύγουμε ; Κούμπωσε μου λίγο το παλτό δεν μπορώ με το χέρι στο γύψο …

Πράσινο μήλο!

Κρύα πράσινα , υγρά πλακάκια ! Τι ειρωνεία ;
Όταν νοίκιασα το φοιτητικό μου σπίτι το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν τα πράσινα πλακάκια στο μπάνιο , από τότε ερωτεύομαι μονάχα άντρες που έχουν πράσινα πλακάκια… Χαίρομαι που πια ξέρω γιατί τους ερωτεύομαι , που ξέρω γιατί ο ερωτάς μου έχει χρώμα πράσινο ! Χαίρομαι που με ξέρω πολύ καλύτερα από ότι νομίζεται εσείς ή εγώ καμιά φορά ! Έγραφα κάτι στα δεκαοχτώ μου , που το ξαναγράφω σήμερα και θα το ξαναγράφω μετά από τριάντα χρόνια ! Όχι δεν συμφωνώ σχεδόν με τίποτα από όσα έγραφα όταν ήμουν δεκαοχτώ , αλλά είναι μερικά πράγματα που τα έχεις από όταν γεννιέσαι , όσο πιο γρήγορα τα ανακαλύψεις τόσο το καλύτερο για τους άλλους που είναι δίπλα σου , όχι για σένα ! Χαίρομαι που ότι κατάλαβε ο πατέρας μου στα 50 του , εγώ το κατάλαβα στα 20 , παλιότερα λυπόμουνα γιατί πίστευα πως ο πατέρας μου ήταν πιο ευτυχισμένος γιατί έζησε πιο πολύ στο παραμύθι , ενώ εγώ όχι , αλλά δεν είναι εκεί το θέμα , μονάχα τα παραμύθια μας διαφέρουν και εγώ κάποτε θα απογοητευτώ , απλά ίσως για μένα να είναι λίγο πιο ανώδυνο ..
Ο χρόνος δεν μου πάει , είναι μέρες που τον κυνηγάω και μέρες που νιώθω σαν τον λύκο που θέλει να φάει τα τρία γουρουνάκια !Ναι νιώθω πολύ μαλάκας που μπαίνω σε αυτό το ατέρμονο κυνηγητό , αφού συνέχεια θα τα κυνηγάω και ποτέ δεν θα τα πιάσω τα μαλακισμένα ! Χρώμα πράσινο … Ο έρωτας μου μοιάζει σαν ένα μικρό κιτρινοπράσινο λεμόνι , είναι πάντα άγουρος , γιατί ο έρωτας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο , γιατί ο έρωτας για μένα δεν μπορεί να έχει κανένα άλλο χρώμα εκτός από το πράσινο , το προσπάθησα μια φορά να αγαπήσω έναν τύπο με ροζ πλακάκια στο μπάνιο , μαλάκια, το λεμόνι ωρίμασε , σάπισε και το μπάνιο μύριζε σαπίλα και μούχλα ! Στα δεκαοχτώ μου ζήλευα τους συμφοιτητές μου , που ήταν μαζί, ονειρευόντουσαν μαζί , που βλέπανε τηλεόραση μαζί , που πηγαίνανε διακοπές μαζί , που κάνανε έρωτα μαζί , που θα κάνανε παιδιά μαζί , που θα βγάζανε πιστωτικές μαζί και που θα πέθαιναν χώρια ! Τότε τους ζήλευα γιατί ήξερα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να το ζήσω αυτό το πράγμα , ναι τους ζήλευα, αλλά και το απέφευγα με κάθε τρόπο . Τώρα πια τους λυπάμαι τους συμφοιτητές μου , γιατί λυπούνται αυτοί τον εαυτό τους , γιατί καταβάθος σιχαίνονται ο ένας τον άλλο ! Εγώ το ονομάζω κιτρινοπράσινο λεμόνι , εσύ το λες τσίχλα με γεύση πράσινο μήλο , κι εκεί είναι το ωραίο να εννοείς το ίδιο πράγμα και να το περιγράφεις διαφορετικά … Δεν με νοιάζει αν συμφωνείτε ή όχι με τις μαλακίες που γράφω , δεν θέλω να συμφωνείτε έτσι κι αλλιώς !
Ω! Μια οδοντόβουρτσα , όχι αυτή δεν έχει πράσινο χρώμα , είναι κόκκινη και άσπρη , μεταξύ μας μόνο για οδοντόβουρτσες είναι αυτά τα χρώματα! Τι δεν συμφωνείτε; Χαχαχα! Χαίρομαι ! Αγάπη μου, αυτή η οδοντόβουρτσα δεν θα πάρει θέση σε κανενός το ποτηράκι , δεν θα διακοσμήσει κανενός το μπάνιο , βρε σου λέω δεν πρόκειται , δεν φταίω εγώ τώρα που ξήλωσες όλο το μπάνιο σου και το έκανες να μοιάζει σαν γραφείο του ΠΑΣΟΚ , ας είχες λίγη υπομονή να διάβαζες και παρακάτω!
Ενώ είμαι τρομερά χαρούμενη , γράφω θυμωμένα. Δεν ξέρω γιατί , ίσως γιατί ξέρω ότι τα λέω όλα αυτά σε εσάς που κάποια μέρα θα με κάψετε , γιατί πιστεύω πως το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου είναι πράσινο , και πως είστε ικανοί να με σφάξετε για να μου αποδείξετε πως είμαι εγώ η λάθος και εσείς οι σωστοί …
Κρατάω σφιχτά την ερυθρόλευκη οδοντόβουρτσα στο χέρι . Ξέρετε ποια είναι η διαφορά μας ; Κι εσείς την κρατάτε επειδή με αυτό το πράγμα σας είπανε ότι πρέπει να πλένεται τα δόντια σας , εγώ ξέρω όμως γιατί την κρατάω , εσείς δεν ξέρετε, χάχα 1-0! Θα την έχω πάντα , για να ματώνω τα ούλα , και να τους φτύνω όλους , με αίμα , με πράσινο αίμα , να φτύσω όλα αυτά που ανέχτηκα που κατάπια . Και αλήθεια κατάπια πολλά , και το χειρότερο από όλα , ότι αυτό το πράγμα που λέγεται οδοντόβουρτσα το έχουμε για να πλένουμε τα δόντια ! Ξυπνήστε ρε, ψέματα σας είπανε , αλλού είναι το μυστικό !
Τι κάνει νιαου-νιαου, κάτω από το χώμα ;

Εφτασα

Έχεις πάει ποτέ στην Jamaica με λεωφορείο; Έχεις ονειρευτεί ποτέ με την καρδιά σου ; Έχεις πει ψέματα λέγοντας την αλήθεια ;
Εγώ τα κατάφερα !!! Σας γράφω από την Jamaica που τόσο λαχταρούσα να γνωρίσω , ναι τελικά ήταν όλα όπως τα περίμενα , είναι ωραία εδώ πολύ ωραία ! Περίμενα χρόνια να πιω αυτόν τον καφέ στο κέντρο του Kingston. Ταξίδεψα σε πολλά μέρη , μύρισα πολλές αγκαλιές , κι όλα αυτά με οδήγησαν εδώ . Ήταν πολύ πιο εύκολο από ότι πίστευα , χρειαζόταν μονάχα λίγη πίστη , και να που έφτασα . Παλιά απλώς πλατσούριζα στα βαθιά , τώρα έμαθα να κολυμπάω στα ριχά , είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι ακούγεται , μα αν τα καταφέρεις και το κάνεις έστω και μια φορά στη ζωή σου μετά όλα είναι πολύ πιο εύκολα … Στο τέλος δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα ,όλα ήρθαν από μόνα τους . Οι βαλίτσες γέμισαν με ένα μαγεικό τρόπο , το ταξίδι μέχρι το Κιγκστόν παιχνιδάκι , ούτε που κατάλαβα πότε έφτασα , σε όλη την διαδρομή έτρωγα σοκολάτες και στο τέλος ένιωθα τόσο ανάλαφρη , ήμουν τόσο ελεύθερη , ένιωθα σαν στο σπίτι μου , γιατί ίσως να είχα ξεχάσει πως εδώ είναι το σπίτι μου ! Θα κάτσω εδώ όσο με παίρνει , μεταξύ μας ποτέ δεν με έπαιρνε , αλλά αυτό ίσως να είναι και το καλύτερό ! Κάποια στιγμή οι βαλίτσες θα γεμίσουν ξανά , μόνο που αυτή τη φορά δεν θα είναι μονάχα αυτές γεμάτες , κάποια στιγμή μπορεί να ερωτευτώ άλλα εξωτικά , πανέμορφα μέρη μίλια μακρία από εδώ , αλλά το πρώτο όνειρο , η πρώτη κατάκτηση θα με ακολουθεί πάντα , κι όταν τα βράδια θα αγγίζομαι , ο αέρας θα έχει πάντα αυτή την γλυκιά ευωδία που πρωτό μύρισα εδώ . Χμ… Τόσες φλούδες ανανά τριγύρω , ναι είναι η πρώτη φορά που ξέρω πως νιώθει ο χορτασμένος…

Για τον Μιχάλη ...

Για τον Μιχάλη που δεν λέει να αλλάξει
Για τον Μιχάλη που ξέρει να γελάει
Για τον Μιχάλη που τριανταπενταρίζει
Για τον Μιχάλη και τις δεκαοχτάρες του
Για τον Μιχάλη που κάνει τα ίδια λάθη
Για τον Μιχάλη που γράφει στίχους
Για τον Μιχάλη με το πλημμυρισμένο σπίτι
Για τον Μιχάλη με τους σκύλους
Για τον Μιχάλη που σκέφτομαι

Για τον Μιχάλη που χαμογελά στη φωτογραφία εκεί στα αριστερά
Για τον Μιχάλη που θέλει να πεθάνει στο Ρέθυμνο

The lyrics I wrote

I feed my pain with lyrics
I am frightening my loneliness with a pen
I kill my deepest thoughts
I mock my memories
I am making love with immortality
My gift to me
My lust my desire

You recognize your agony?
Between the lines
I recognize my self
Between the lines
The lyrics I wrote
Between the facts
The lyrics I wrote
Between the musts
You recognize me?
Between the loss
I recognize what was
Between the life

I run to you in my lyrics
I am making love with my dreams
I silence I wait
I am dancing with despair
My gift to me
My lust my desire

You recognize your agony?
Between the lines
I recognize my self
Between the lines
The lyrics I wrote
Between the facts
The lyrics I wrote
Between the musts
You recognize me?
Between the loss
I recognize what was
Between the life

Μιχάλης Γαλανάκης

ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙΣ ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΟΝ !

Προχθές το πρωί , χωρίς την τσίμπλα στο μάτι , αφού το είχα πάρει σερί , πήρα τους δρόμους ! Κρατούσα το πλαστικό ποτηράκι με τον καφέ στο χέρι , περνούσα μπροστά από ένα σχολείο , στον τοίχο έγραφε με τεράστια μαύρα γράμματα
«ΔΕΝ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΟ» , ρε που καταντήσαμε , κάποτε γράφανε στους τοίχους ωραία πράγματα , στιχάκια με νόημα , αθλητικά –πολιτικά – αναρχικά –ερωτικά συνθήματα , και τώρα Κοκκίνου ! Ε όχι ! Παλιές καλές εποχές όταν λερώναμε τους τοίχους , με νοήματα ….

ΦΩΤΗ Σ’ΑΓΑΠΑΩ

ΜONSTERS

ΓΑΜΙΕΤΑΙ Ο ΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΥΣΤΡΙΑ ,

ΠΑΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΘΥΡΑ 13

ΠΡΕΖΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΠΟΛΛΕΣ , ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΗΡΩΙΝΗ ΑΛΛΑ Η ΗΡΩΙΝΗ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

ΨΩΜΙ ΠΑΙΔΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΟΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΚΡΕΜΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΑ ΚΟΨΕΙ ΝΑ ΠΕΣΟΥΜΕ


Ο ΚΑΛΑΜΠΟΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ

ΚΙΜ ΓΕΡΑ ΦΑΤΟΥ ΤΑ ΛΕΦΤΑ

ΠΟΥΤΑΝΑ ΑΘΗΝΑ ΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑ

ΟΣΟ ΝΥΧΤΩΝΕΙ Η ΠΟΥΤΣΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ

ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΤΑΙ ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ


ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΧΤΥΠΑΝΕ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ Η ΤV ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ

ONE SOLUTION , REVOLUTION

ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ …

Και αλλά πολλά , περιμένω τα δικά σας συνθήματα στα comments !


Βρήκα τη Μαίρη λοιπόν να με περίμενε στο μπουγατσατζίδικο , τι θα φας μου λέει , το τρίτο το μακρύτερο , ρε καλά μας δουλεύεις , είπαμε οικονομία , πρέπει να πάμε και σπίτια μας σε μια βδομάδα ! Αααα! Σε παρακαλώ πάρε ότι θες κερνάω εγώ μου λέει , εντάξει της λέω ! Πως και κερνάς της λέω ; Χρυσό μου , εγώ θα το φάω μου είπε και μου έκανε μια χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι ;) Έρχεται ο Γιώργος από Αθήνα μου λέει , μα της λέω αυτός δεν είναι ο κολλητός σου ; Τρία χρόνια που την ξέρω την Μαίρη , ήξερα ότι με τον Γιώργο είναι κολλητάρια ,ναι μου λέει κολλητοί ήμασταν μετά μας βγήκε αλλιώς και το γυρίσαμε ! Μια χαρά σε βλέπω της είπα , στρίβαμε τα τσιγάρα και μου έλεγε πως πάει η εφημερίδα , έλα γράψε μου λέει ρε , ρε βαριέμαι της λέω … Γιατί είσαι τσατισμένη μου λέει της εξηγώ τι έγινε στο δρόμο που ερχόμουνα και μου λέει, μην ψαρώνεις είσαι να πάμε αύριο το βράδυ που θα φύγει και ο άλλος να γράψουμε τίποτα ; Μου έχουν μείνει σπρέι από την κατάληψη ... Μέσα της λέω ….

Μόλις γύρισα ναι ναι ναι ναι ναι ναι ! Η Μαίρη κρατούσε τσίλιες κι εγώ ….

ΌΣΕΣ ΚΙ ΑΝ ΧΤΙΖΟΥΝ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΙ ΑΝ Ο ΚΛΟΙΟΣ ΣΤΕΝΕΥΕΙ Ο ΝΟΥΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΤΑΡΙΟ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΡΑΠΕΤΕΥΕΙ

Θ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Η τηλεόραση λοιπόν είχε ανάγκη από Depon

Έχετε νιώσει ποτέ ότι υποτιμούν την νοημοσύνη σας ; Σας έχουν προσβάλει ποτέ για τα πνευματικά ή άλλα χαρίσματα σας ; Μήπως πάλι από μικρά ήσασταν έξυπνα και όλοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους πάνω σας , ήρθε μια μέρα που τους απογοητεύσατε και κατάλαβαν ότι δεν ήσασταν τίποτα άλλο από υπερεκτιμημένοι ; Μήπως πάλι ανήκετε σε μια τρίτη κατηγορία , που είστε και γαμώ τα παιδία , κάργα όμορφοί και έξυπνοι , αλλά επειδή όλοι σας ζηλεύουν και δεν πρόκειται ποτέ να σας το πούνε , είπατε να το λέτε μόνοι σας ; Τώρα σε όποια από τις παραπάνω κατηγορίες και να ανήκετε , πολύ που με νοιάζει , δεν έχω καμία λύση για το πρόβλημα σας ,πάτε μια βόλτα από το μπλόγκ του Γείτων που είναι και ψυχολόγος , αυτός θα σας φορμάρει μην ανησυχείτε !
Όσο για μένα τι να σας πω, ανήκω στην πρώτη κατηγορία , ναι με έχουν υποτιμήσει αρκετές φορές , με εκφράσεις του στιλ έλα μωρέ που θα μας πει και η Σοφία , που ξέρει αυτή , και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο ότι ποτέ δεν θα το ακούσετε αυτό από κάποιον που όντως ξέρει περισσότερα από εσάς , αλλά από τους ντενεκέδες!
Τώρα μιας που λέω και για υποτίμηση , προχθές μετά από πολύ καιρό είδα τηλεόραση ! Έφριξα , καλά έκανα και δεν έβλεπα τόσο καιρό , δεν γουστάρω να υποτιμούν την νοημοσύνη μου ρε , δεν το αντέχω ! Μ’αρέσει που λέγανε κάποιοι ότι η τηλεόραση του 2006 είναι καλύτεροι από του 1996!!! Α, ρε Ερωτοδικείο που τους χρειάζεται όλους !

Για ένα κολάν και ένα φουστάνι !

Πέμπτη βράδυ , φοράω το μαύρο-σέξι κολάν μου και το ρίχνω στην γυμναστική ,η μουσική στα τέρματα ! Μετά από ώρα καταφέρνω να ακούσω το θυροτηλέφωνο που χτυπούσε επίμονα .
Ναι είναι η γνωστή φωνή της δεκαεννιάχρονης Κοζανίτισσας (σαν την τυρόπιτα που λέμε ) συμφοιτήτριας μου , μπορείτε να την λέτε και Τάνια, από το Σουλτάνα !
Είχαμε συνεννοηθεί να έρθει από το σπίτι μου να την φτιάξω ενόψει του πάρτυ που κάνει η σχολή στο Fuego , εγώ φυσικά δεν πήγα , όχι γιατί δεν γούσταρα, αλλά εγώ με ένα ποτό δεν γίνομαι καλά και τα οικονομικά μου αυτόν τον καιρό δεν είναι για περισσότερα !
Ναι έχω ταλέντο και σε αυτό η ρουφιάνα ,με τα θεϊκά μου χέρια τους κάνω όλους ανθρώπους, με εμένα πάλι δυσκολεύομαι ! Έχω κατεβάσει λοιπόν που λέτε τον μισό Hondo στον καναπέ , έχω φέρει καθρέφτες πιστολάκια , λακ και βούρτσες , έχω κάνει καλή κατάσταση δηλαδή!
Με το επαγγελματικό πιστολάκι στο χέρι , της καίω τα μυαλά και τα μαλλιά με 2000 watt , την βάφω σπέσιαλ ! Καλά μιλάμε την έκανα θεά την γκόμενα , αφού μετά την έφτυνα συνέχεια για να μην την ματιάσω, λέμε την ΕΚΑΝΑ ΘΕΑ ΡΕ ! Αφού έχω τελειώσει λοιπόν το έργο μου , και κάθομαι στον καναπέ να χαλαρώσω συνειδητοποιώ ότι μου έχουν τελειώσει τα τσιγάρα , αλλά έχουν τελειώσει και της Τάνιας , και τι δεν της έταξα για να πάει να μου πάρει τίποτα αυτή ! Της λέω άμα πάμε μαζί θα έρθεις; Ναι μου λέει ! Φοράω που λέτε το σπόρ μπουφανάκι μου , βάζω τα σπορτεξάκια μου , φοράω ακόμα εκείνο το σέξι μαύρο κολάν που λέγαμε , το μαλλί κοτσιδάκια έτοιμη για τζόκιν ήμουνα και κατεβαίνουμε προς αναζήτηση λίγης νικοτίνης !

Πετροπούλου και Κοκκίνου γύρω στις εντεκάμιση , μόλις έχουμε κατέβει από το σπίτι μου , ένα σπορ κόκκινό αυτοκίνητο με δυο μεντραχαλέους μέσα, σταματάει ακριβώς μπροστά μας , το παράθυρο του οδηγού ανοίγει!
Που πάτε καύλες μου (η μάλλον το είπε, που πάτε γκαύλες μου !!!) Εγώ αδιάφορη και ψύχραιμή προχωράω κανονικά , η Τάνια δυσκολεύεται στην ανηφόρα , φοράει τη στενή τη φούστα έχει και το δεκάποντο , δράμα η κατάσταση , το αυτοκίνητο πίσω μας σπινάρει , ωραία λέω φύγανε οι παπάρες! Τι ήθελα και το είπα δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στη Μανωλοπούλου και Μανωλοπούλου με Κοκκίνου τσουπ να πάλι μπροστά μας ! Πω-πω τι μανάρι είσαι εσύ κοίτα και χαμόγελο που έχει , τα κοπλιμέντα στην Τάνια πήγαιναν γιατί εγώ μόνο που δεν δάγκωνα εκείνη την ώρα , όχι να τους χάριζα και χαμόγελο! Συνέχισαν αυτοί να λένε τα δικά τους , άρχισα κι εγώ να περπατάω λίγο πιο γρήγορα, σταμάτα μου λέει η Τάνια , δεν μπορώ να πιάσω το ρυθμό σου ,καλά λέω , πάω λίγο πιο αργά , τι το’ θελα Κοκκίνου και 28ης Οκτωβρίου , τσουπ να οι μαλάκες πάλι μπροστά μας ! Ελάτε μανάρια μου να σας πάμε μια βόλτα , μπροστά μας το ψιλικατζίδικο , λέω δεν μπορεί θα φύγουνε .

Μπαίνουμε στο ψιλικατζίδικο παίρνουμε τα τσιγάρα οι τύποι έξω ακριβώς από το ψιλικατζίδικο ,μπείτε μανάρια μου μέσα να σας πάμε βόλτα , τα νεύρα μου, γκρρρρρ, μου ερχότανε να του πω γάμα μας κι εσύ και η βόλτα σου ! Προχωράμε, οι τύποι φεύγουνε σπινάροντας πάλι, λέω έτσι είστε , κυνηγητό θέλετε θα σας δείξω εγώ , χαχαχα! Κοιτάω την Τάνια και της λέω , ρε δεν σε ξαναφτιάχνω άμα είναι να τραβάω τέτοια για να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα , την σέρνω λοιπόν , προχώρα της λέω , δε με νοιάζει αν σε χτυπάνε οι γόβες , έλα πάρε τα πόδια σου… Θα πάμε από αλλού της λέω , παίρνουμε όλο ευθεία την 28ης Οκτωβρίου , και στρίβουμε στην Μπιζανίου , κατεβαίνουμε την Μπιζανίου και φτάνουμε πάλι Μανωλοπούλου οι τύποι πουθενά ωραία λέω γλυτώσαμε ! Τι ήθελα και το έλεγα ! Τους βλέπω από μακριά είναι σταματημένοι Μανωλοπούλου και Κοκκίνου , μας βλέπουνε και σπινάρουνε , όχι ρε πούστη λέω ! Πάλι ο τύπος λέει τις μαλακίες του , γυρνάω τον κοιτάω στα μάτια και χαμογελάω εκνευρισμένα , είμαστε μπροστά ακριβώς από το στενό που ήμουνα και στο πρώτο βιντεάκι που είχα ανεβάσει , ανάμεσα από μια τράπεζα κι ένα βιβλιοπωλείο , μπαίνουμε στο στενό που βγάζει σε ένα πάρκινγκ και σε έναν ακάλυπτό πολυκατοικίας και πιο κάτω έχει και ένα άλλο στενάκι που ίσα-ίσα χωράει ένα αυτοκίνητο και βγάζει ακριβώς έξω από το σπίτι μου ! Μανάρια μου που πάτε από εκεί λέει ο τύπας !
Προχώρα της λέω που μου τα πέταξες όλα απέξω , τι τραβάω η χριστιανή! Καταδίωξη κανονική , μα και αυτοί τέτοια επιμονή δεν το έχω ξαναδεί αυτό το πράγμα .Δεν έχω βάλει καθόλου σάλτσα παραθέτω τα γεγονότα ακριβώς όπως έγιναν !Δεν προλαβαίνουμε να κατέβουμε το στενό και ακούμε το αυτοκίνητο να έρχεται από την Πετροπούλου , στα δεξιά μας είναι μια είσοδος πολυκατοικίας, έλα μπες εδώ της λέω, θα κοιτάξουν δεν θα μας δούνε και θα φύγουνε , σιγά μην μπούνε μέσα , δεν θα χωράει το αυτοκίνητο ! Τι ήθελα και το είπα η ρουφιάνα , ο αθεόφοβος μπαίνει μέσα ΕΛΕΟΣ!!!!!!! Τσουπ , μόλις πλησιάζει με ελαφρά πηδηματάκια κι ενώ έχω σκουπίσει το μισό αυτοκίνητο ξεγλιστράω και φεύγω η Τάνια με ακολουθεί , ο μαλάκας κάνει όπισθεν , μπροστά μας η είσοδος της πολυκατοικίας μου , βγάζω τα κλειδιά βιαστικά και μπαίνουμε μέσα ! Φυσικά και είδανε που μπήκαμε , μαλακία , αλλά τι να έκανα να μην πήγαινα σπίτι μου , για τους μαλάκες!
Μετά από τόσο κυνηγητό αρχίσαμε να καπνίζουμε το ένα μετά το άλλο, είχε περάσει ήδη μια ώρα και η άλλη δεν ήθελε να φύγει ! Τελικά όταν άκουσε την πόρτα της Ζωής από απέναντι να ανοίγει , άνοιξε κι αυτή την ρώτησε αν πάει στο πάρτυ, αυτή είπε ναι και φύγανε μαζί !
Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας δεν ξανά φτιάχνω γκόμενες !

Που να γυρίζεις...

Ξημερώματα του Αγίου Νικολάου ,ανοίγω τη βρύση , γεμίζω την μπανιέρα με καυτό νερό κι αφρόλουτρα , ρίχνω το κορμί μου μέσα της και βυθίζομαι χαζεύοντας τους αφρούς που επιπλέουν , η αίσθηση του καυτού νερού πάνω στην σάρκα μου με ανακουφίζει . Εξαγνίζομαι .
Τη σιωπή σπάει η φωνή του Σιδηρόπουλου που έρχεται από το διπλανό δωμάτιο , σαν σήμερα πριν δεκαέξι χρόνια μια ώρα σαν κι αυτή χανόταν πάνω σε κάποια υγρά πλακάκια , κι όμως η φωνή του είναι εδώ …

Το μόνο φως που υπάρχει είναι αυτό του ολόγιομού φεγγαριού , που εισβάλει δειλά μέσα από το μικρό παραθυράκι του μπάνιου , ελπίζω πως απόψε θα καταφέρω να κοιμηθώ σπίτι μου , γιατί τα τελευταία βράδια , παίρνω τους δρόμους κι όπου με βγάλει.

Κοιμάμαι πάνω σε ξένα σεντόνια , σε ράντζα , καναπέδες και κρεβάτια γνωστών και φίλων, μεθοκοπάω μέχρι το ξημέρωμα , γελάω μέχρι δακρίων , ακούω τους άλλους καθώς μου ξερνούν τα εσώψυχα τους, τους κρατώ στοργικά το κεφάλι πάνω από τη λεκάνη , καθώς αυτοί κλαίνε-γελάνε και μου εξομολογούνται τα πιο απόκρυφα μυστικά τους , κι εγώ είμαι πάντα εκεί για να τους ψιθυρίσω ένα μεθυσμένο δεν πειράζει στο αφτί . Ξυπνάω νωρίς το πρωί , φτιάχνω καφέ και τους χαζεύω να κοιμούνται , αφήνω ένα σημείωμα πάνω στο κουτάκι της ζάχαρης , φεύγω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου σιγά , έχει πια ήδη για τα καλά ξημερώσει κι όλα έχουν ξεχαστεί . Στο δρόμο νιώθω περίεργα , για ακόμη μια φορά ανακαλύπτω πως με ελκύουνε οι αδύναμες φύσεις , πως ασυνείδητα πάντα ερωτεύομαι τα πάθη των ανθρώπων .

Gkrrrrr

http://www.pyrgos.teipat.gr/index.php

Αγχωμένη Μαλακία

Το κείμενο που ακολουθεί είναι καθαρά μια Αγχωμένη Μαλακία !
Εδώ και δυο μέρες έχω βάλει και παίζει στο μπλόγκ μου , το τραγουδάκι του Γιάννη του Μηλιώκα , «Να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μαλάκες …»

Με εκφράζει ο στίχος, και ιδιαίτερα αυτή την περίοδο το κομμάτι που λέει :
Μου ‘ρχεται ρεύμα τριάντα

Του τηλεφώνου σαράντα

Νερό και νοίκι εξήντα

Και τα κοινόχρηστα δεκαεφτά
Το πρόβλημα ξεκινάει από τις αρχές του προηγούμενου μήνα , όταν τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη πέφτανε βροχή . Η ψυχούλα μου το ξέρει πόσα χρόνια από τη ζωή μου έχασα , και πως με χίλια ζόρια έβγαλα το μήνα . Ο Δεκέμβρης για άλλους μπορεί να μπήκε γιορτινός , για μένα όμως μπήκε κακός , στραβός και ανάποδος ..

Η φτώχεια θέλει καλοπέραση λένε , κι αυτό το κατάλαβα καλά , σήμερα ξεχρέωσα ότι περισσότερο μπορούσα , περιμένω και αύριο κάτι ψιλά που μου χρωστάνε από Θεσσαλονίκη και θα τα ξεχρεώσω όλα , αλλά από εκεί και πέρα μέχρι τις 20 του μήνα , δεν θα έχω πάνω μου ούτε δεκάρα τσακιστή ! Εδώ που τα λέμε δεν θα έχω ούτε το εισιτήριο για να γυρίσω στο σπίτι μου , αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία .

Αυτές οι λέξεις δεν έχουν καν νόημα που γράφονται , απλά ίσως με βοηθήσουνε να νιώσω λίγο καλύτερα , με το να εκφράσω όλα όσα βασανίζουν το κεφάλι μου , τον τελευταίο μήνα .
Κατά έναν περίεργο τρόπο , έπεσαν όλα μαζί , αυξήσεις και περικοπές , χρωστούμενα , επιπλέον έξοδα από το πουθενά και για να είμαστε και δίκαιοι άσκοπες σπατάλες .

Όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα την σημερινή μου κατάσταση . Προτιμώ να ξεχρεώσω τα πάντα παρά να χρωστάω , κι ας μην έχω να φάω , γιατί τα χρωστούμενα μου δημιουργούν ένα επιπλέον άγχος…

Ειλικρινά είναι η πρώτη φορά που έρχομαι σε τόσο δύσκολη κατάσταση , και αλήθεια είναι μια από τις πιο ψυχοφθόρες περιόδους της ζωής μου . Προχθές καθώς συζητούσα με τον φίλο μου το Δημήτρη , με ρώτησε να του πω τα προβλήματα μου. Όταν του είπα ότι το μόνο πρόβλημα μου αυτή την περίοδο είναι το οικονομικό , εκείνος γούρλωσε τα μάτια και μου είπε . Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που ρωτάω να μου πει για το πρόβλημα του και δεν μου λέει για τα προσωπικά ή τα αισθηματικά του . Τότε εγώ του είπα , ότι πάνω κάτω τα καταφέρνω σε αυτούς τους τομείς , αλλά ακόμα κι αν δεν είναι έτσι , αλήθεια δεν μου μένει στιγμούλα , ούτε καν μια ανάσα για να σκεφτώ κάτι άλλο , έχω έναν μόνιμο κόμπο στο λαιμό για το πώς θα ξεχρεώσω , και για μένα φαντάζει πολυτέλεια να σκεφτώ και να νιώσω το οτιδήποτε άλλο .
Αυτό ίσως είναι και ένας άλλος λόγος που έχω μπλοκαριστεί τελείως , και η εύθραυστη φαντασία μου δεν μπορεί να αντέξει με τίποτα το σφυροκόπημα της αντικειμενικής πραγματικότητας , οπότε δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου , ούτε να γράφω όπως παλιά για φύκια και μεταξωτές κορδέλες !
Μοναξιά και αφραγκιά σίγουρα δεν πάνε πακέτο και τον τελευταίο καιρό αυτό το έχω καταλάβει καλά ! Μ’αρέσει η μοναξιά , αλλά κάτι τέτοιες ώρες σαν κι αυτή , είναι πραγματικά αβάσταχτη . Τον τελευταίο μήνα αρρώστησα δυο φορές , τα φάρμακα και οι γιατροί τσουχτεροί , την πνευμονία την πρόλαβα στο παρά πέντε , μα δεν είχα την πολυτέλεια να κάτσω στο κρεβάτι μου ούτε για ένα λεπτό.
Το σπίτι ήταν έτοιμο να καταρρεύσει και να με καταπλακώσει , όταν τελικά μπόρεσα να ξανασταθώ στα πόδια μου , σιγά σιγά άρχιζα να βάζω τα πράγματα σε μια τάξη , και η φασίνα ήταν εκεί και με περίμενε ανελέητη. Όλοι θέλανε λεφτά κι έπρεπε καθημερινά να κάνω τούρ στην πόλη για να τους τα στάζω κι εγώ να μην έχω ούτε για να πάρω σερβιέτες , όχι δεν κάνω πλάκα δανεικές ήταν κι αυτές τον περασμένο μήνα . Επί τέσσερεις μέρες έπινα έναν ληγμένο ελληνικό λουμίδη με ζαχαρίνη , γιατί δεν είχα λεφτά να πάρω ούτε ζάχαρη μα ούτε και καφέ!

Τελικά δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω, όλη αυτή η κατάσταση μου φαίνεται κωμικοτραγική! Απλώς σιγά-σιγά έχω σταματήσει να τα σκέφτομαι όλα αυτά , διότι πέρασα μια πιεστική κατάσταση , μόνο με τις σκέψεις του πως θα μπορέσω να ανταπεξέλθω , κι εκεί τσακίστηκα . Τα πράγματα σήμερα είναι χειρότερα από χθες , αλλά τουλάχιστον έχω βρει μια τεράστια ψυχική δύναμη από τα συντρίμμια μου , όχι δεν θα κλάψω και δεν θα μιζεριάσω άλλο , δεν βγαίνει τίποτα .
Ξέρω ότι όλα και όλοι περιμένουν από μένα , αλλά επειδή πια είναι θέμα επιβίωσης, θα σφίξω τα δόντια . Το απόγευμα κι όλας θα πάω στη δουλειά που μου προτείνανε .
Δεν έχει σημασία πως θα καταφέρω να τα προλάβω όλα , όλοι από παντού πιέζουν . Από τη σχολή με τις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις και με τις εργασίες γκουμούτσες , τα ιδιαίτερα στα Γερμανικά , τις εξετάσεις , το διάβασμα , τα κοινόχρηστα , τα ενοίκια , η Δ.Ε.Η , το νερό , ο π(ΟΤΕ) (που έκανα διακανονισμό αλλιώς αν ήθελα να τον πληρώσω ολόκληρο έπρεπε να βγω στην πιάτσα) , από τους γονείς που φωνάζουν ότι τρως πολλά και κάθε μήνα στέλνουν όλο και λιγότερα .
Κι όταν γυρνάω σπίτι σωματικά και ψυχολογικά ράκος , δεν είναι κανείς εκεί να με πάρει μια αγκαλιά , να μου φέρει ένα ποτήρι νερό , να κάτσει να με ακούσει να του πω τα προβλήματα μου , να μοιραστεί τις δουλειές μαζί μου , να με φροντίσει όταν είμαι άρρωστη , να δώσει ένα χεράκι βρε αδερφέ να με ξελαφρώσει …
Στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο , το απολαμβάνω όσο μπορώ γιατί σκέφτομαι ότι μπορεί να κάνω μέρες να το ξαναδώ , όσο για το Marlboro lights , έχω τόσο καιρό να το δω , που δεν θυμάμαι καν πως είναι το πακέτο !
Στην αρχή της φοιτητικής μου ζωής , έλεγα πάντα δεν δανείζω δεν δανείζομαι ..
Πολλά έλεγα τότε , έχω δανείσει περισσότερες φορές από ότι έχω δανειστεί , μακάρι κάποτε να μπορώ να έχω την άνεση πάντα να δανείζω και μακάρι να μην ξαναβρεθώ σε αυτή τη θέση και να μην έχω ανάγκη κανέναν , γιατί χθες ένιωσα τρομερά άσχημα , και απογοητεύτηκα αρκετά .
Χθες μέσα στον πανικό μου ζήτησα μια οικονομική βοήθεια από συγγενικό μου πρόσωπο που στο παρελθόν είχα βοηθήσει αμέτρητες φορές οικονομικά και όχι μόνο , με δανεικά που τα περισσότερα ήταν αγύριστα σε περιόδους που ούτε κι εμένα μου έτρεχαν από τα μπατζάκια , η συμπεριφορά που εισέπραξα ήταν απαράδεχτη , θα κατανοούσα απόλυτα αν μου έλεγε ότι δεν είχε να μου δανείσει , αλλά τελικά είναι αυτό που λέμε , πολλές φορές δεν έχει σημασία το τι λες , αλλά πως το λες .

Υ.Σ Ωχ αμάν,γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια να παίρνω με τη σέσουλα να γράφω ραβασάκια.

Βάλε λίγο ακόμα …

Ταπ-Ταπ –Ταπ … Ο τριαντάρης αθλητικογράφος μου χτύπησε την πλάτη , μου έσφιξε το χέρι και μου είπε :Δουλειά σου βρήκαμε , να σου βρούμε κι έναν άντρα και δεν έχεις να πας πουθενά , κι ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του . Κι όλα αυτά ενώ ήταν έξι το πρωί , ο Άρης έψαχνε τα κλειδιά από το αυτοκίνητο , η φωτιά στο τζάκι άρχισε να σβήνει , τα δυο άδεια Johnnie ήταν πάνω στο τραπεζάκι , το ποτήρι μου ήταν ανάμεσα στα άλλα μισοάδειο , η Λένα μισό νυσταγμένη μου έκανε μια καταπληκτική αγκαλιά και μου είπε , τι θα κάνω εγώ χωρίς εσένα , τώρα που θα φύγεις , ενώ ήξερε καλά ότι θα με έβλεπε τη Δευτέρα , κι ότι θα με είχε σίγουρα για ακόμη ένα χρόνο εδώ… Ο Δημήτρης δεν είπε πολλά τα είχε πει όλα εκείνο το βράδυ , διστακτικά προσπαθούσε να αποσπάσει τα mail μου και τα τηλεφωνά μου, αλλά κατάλαβε ότι δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή και το έκοψε , εξάλλου είχε μια σιγουριά στα μάτια , ότι αν τα ήθελε θα μπορούσε να τα βρει .

Μπήκα στο σπόρ αμάξι του Άρη που θα με γύριζε σπίτι , ένας αγχωμένος , άνεργος , εργένης τριανταπεντάρης οικονομολόγος , που σε όλη την διαδρομή της επιστροφής , μου εξιστορούσε την αποτυχημένη του ζωή . Μόλις είχε αφήσει την Αθήνα πίσω του και όλα τα λογιστήρια των εταιριών που δούλεψε κατακαιρούς , από επιπλάδικα μέχρι εταιρίες με είδη κομμωτικής , για οχτακόσια ευρώ το μήνα …
Μπήκα στο σπίτι μετά από δώδεκα ώρες απουσίας , έξω άρχισε να ξημερώνει και οι καμπάνες να χτυπάνε , σήκωσα το ακουστικό και σε πήρα , τελικά αυτό που χρειαζότανε για να ξαναβρώ την παλιά Σοφία , ήταν δυο-τρία Johnnie παραπάνω και η λογοδυάρια με έπιασε και πάλι … Θαύμαζα τον εαυτό μου καθώς σου μιλούσα , είχαμε βρει ξανά την επικοινωνία μας , αλλά με θαύμαζα περισσότερο γιατί τα έλεγα ωραία η ρουφιάνα …
Ήταν γύρω στις πεντέμιση το απόγευμα της Αγίας Αικατερίνης , όταν πήρα το τρένο , βαγόνια του προαστιακού πάνω σε ράγες από εποχή Τρικούπη , τι ειρωνεία; Σε δέκα λεπτά είχα φτάσει ήδη στο σπίτι της Λένας , η διάθεση μου δεν ήταν και η καλύτερη, δύσκολες οι ισορροπίες τελικά … Η Λένα σήμερα θα έκλεινε τα 29 , δεν είχε ούτε ένα χρόνο παντρεμένη , καθόμασταν και πίναμε καφέ , ενώ εκείνη πηγαινοερχότανε στην κουζίνα της , μετά στολίσαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο της μαζί , κάπως νωρίς βέβαια , αλλά το είχε έθιμο λέει κάθε φορά στα γενέθλια της να στολίζει το δέντρο … Το σπίτι δεν άργησε να γεμίσει κόσμο , πρώτη φορά έβλεπα τόσους δημοσιογράφους μαζεμένους σε ένα σαλόνι, κι όμως άλλες παρουσίες μου τράβηξαν την προσοχή … Άκουγα τις συζητήσεις , από ένα σημείο και μετά η προσοχή έπεσε πάνω μου , όλοι την είχαν δει μέντορες , στην αρχή έκατσα να ακούσω ,ποιος ξέρει ίσως κάτι που δεν ξέρω θα μάθαινα έλεγα , κι όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι όπως τα περίμενα …
Μετά ήρθε και η συνηθισμένη ερώτηση . Πόσο χρονών είσαι ; Πόσο με κάνεις είπα . Εεε, μικρούλα είσαι γύρω στα 25 . Απογοητεύτηκα είναι η αλήθεια . Η Λένα πετάχτηκε για να σώσει την κατάσταση και αφού φανέρωσε την πραγματική μου ηλικία είπε ότι σκέφτομαι πολύ ώριμα γι’ αυτό το λόγο με κάνει παρέα . Αγγούρια με λουλούδια δηλαδή . Η βραδιά άρχισε να έχει ενδιαφέρον όταν μείναμε οι πέντε μας , ο Σοφοκλής , η Λένα , ο Άρης , ο Δημήτρης κι εγώ χαλαρώσαμε στους καναπέδες και το αλκοόλ άρχισε να ρέει άφθονό …
Τον τελευταίο καιρό έχουν παραλύσει τα πάντα , δυσκολεύομαι να γράψω ακόμα και μια λέξη , δυσκολεύομαι να βρω τον εαυτό μου , σιγά –σιγά όμως επανέρχομαι , δεν μπορεί όλα κάποτε θα φτιάξουν , κι αν δεν φτιάξουν , δεν βαριέσαι …