ΤΡΕΜΗ ΛΟΓΟΚΡΙΝΕΙ ΙΓΝΑΤΙΟΥ στο MEGA

The two talking cats

Διακοπές στην Άνδρο!

Παραλία Της Γριάς το Πήδημα
Άνδρος,ένας προορισμός που για να είμαι ειλικρινής ούτε που είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου να τον επισκεφτώ,να είναι καλά τα περσινά ξενογαμήσια της Μενεγάκη με τον Ματέο και η Ελεάνα με το Στέλιο που φέτος ήταν δάσκαλοι στο δημοτικό σχολείο Κορθίου της Άνδρου!

Συνήθως στα ταξίδια μου είμαι οργανωτική και διαβασμένη για το μέρος που πρόκειται να επισκεφτώ και αν καμιά φορά δεν το έκανα,θα είχα την ασφάλεια οργανωμένων συνταξιδιωτών που θα το έκαναν εκείνοι για μένα.

Αυτή την φορά δεν είχα τίποτα,πήγαμε πιο φλου και από το φλου και πέρασα απίστευτα όμορφα και ξέγνοιαστα.Να φανταστείς είχα εκτυπώσει κάποιες πληροφορίες από το internet στη δουλειά και δεν είχα κάνει τον κόπο να τους ρίξω μια ματιά, το μόνο που είχα κοιτάξει ήταν πως θα βγούμε από την Αθηνών-Λαμίας για Ραφήνα.

Δεν θα σας πω όμως όλα αυτά τα γλυκανάλατα για τα απίστευτα ηλιοβασιλέματα,τα άσπρα σπιτάκια,τις χρυσές αμμουδιές,τις απομονωμένες και μαγευτικές παραλίες,τα ωραία φαγητά,τα απίστευτα μουσεία και τα άπειρα μονοπάτια προς εξερεύνηση.Τώρα αν την έχετε δει και Κακλαμανάκης νομίζω ότι η Άνδρος είναι το καταλληλότερο μέρος για διακοπές!

Ναι η Άνδρος είναι ένα πανέμορφο νησί,μεγάλο θα έλεγα περίπου 300 και βάλε χιλιόμετρα,γι αυτό και θα σε συμβούλευα να πάρεις όχημα μαζί σου,αν και οι δρόμοι που θα συναντήσεις είναι μόνο για γαϊδούρια!

Ίσως να γράψω κάποιο άλλο πόστ με ταξιδιωτικές οδηγίες και ποιες παραλίες είναι οι καλύτερες για να επισκεφτείς,τώρα θέλω να σου πω τον πόνο μου για όλα όσα δεν μου άρεσαν στο νησί!

Δεν μου άρεσε που έβαζαν κάπαρη πάντα στην χωριάτικη,εντάξει μπορεί να παράγουν κάπαρη αλλά δεν χρειάζεται να μας φλομώσουν,δεν μου άρεσε που στις οργανωμένες παραλίες περίμενες μια ώρα για να έρθουν να σου πάρουν παραγγελία(χωρίς να έχει κόσμο), δεν μου άρεσαν καθόλου τα «Φρουτάλια» που έφαγα στο Νημποριό(εντάξει εδώ μπορεί να φταίω κι εγώ και η μπόρα που είχε πιάσει εκείνη την ώρα,γιατί παρήγγειλα να φάω το παραδοσιακό τους πιάτο σε μια παρακμιακή ταβέρνα)αηδία απερίγραπτη που δεν θυμίζει σε τίποτα νησιώτικη συνταγή. Ομελέτα με πατάτες,χωριάτικο λουκάνικο κι όλα αυτά τηγανισμένα σε λίπος χοιρινού!

Αυτό όμως που πραγματικά με εξόργισε και μου θύμισε Πελοπόννησο ήταν άλλο.Είχα την αίσθηση ότι δεν βρίσκομαι σε ένα τουριστικό μέρος,αλλά στο παραθεριστικό μέρος των Ανδριωτών –μέτοικων Αθηνών,που έρχονται στο χωριό τους και θέλουν μόνο να ξεκουραστούνε,δεν γουστάρουν τουρισμό,πως το λένε!


Ε μόνο αυτό μπορώ να φανταστώ,όταν στις τρις το μεσημέρι σε όλη τη χώρα υπήρχε μόνο μια ταβέρνα για να φας ανοιχτή,όλες οι άλλες κλείνανε το μεσημέρι και ανοίγανε το απόγευμα, ενώ εννιά η ώρα το πρωί ήταν ανοιχτά,γιατί είναι λογικό εννιά το πρωί να πας να φας σουβλάκι!

Όσο για συγκοινωνία;Ανύπαρκτη,ευτυχώς είχαμε δικό μας όχημα,από το Κόρθι που μέναμε και για Χώρα και για το Γαύριο που είναι το λιμάνι είχε μόνο 2 δρομολόγια την ημέρα με το τελευταίο να είναι 2:30 το μεσημέρι!Όσο για κόσμο,η αλήθεια είναι ότι δεν είχε,ήταν τίγκα στους ελληνοαμερικάνους,Ανδριώτες μέτοικους Αμερικής δηλαδή!

Αν εξαιρέσεις όλα αυτά,οι παραλίες ήταν απερίγραπτες,όπως αυτή της «Γριάς το πήδημα» ή αυτή της Χρυσής άμμου ή η παραλία στο Συνετί και τα Πίσω γιάλια. Η νυχτερινή ζωή στο Μπατσί, στη Χώρα, στο Κόρθι και αλλού ήταν ικανοποιητική,οι τιμές λογικές και φθηνές σε πολλές περιπτώσεις,οι ρυθμοί ήταν απίστευτα ράθυμοι,το μαγαζί «Νοσταλγία» στην Πλατεία της Χώρας το ερωτεύτηκα,το παγωτό επίσης που έφαγα στο ζαχαροπλαστείο της πλατείας απερίγραπτα γευστικό.


Μου άρεσε η γενικότερη αρχιτεκτονική της Χώρας,οι εκκλησίες και τα μουσεία της,μου άρεσαν τα όμορφα μονοπάτια που γύμνασαν την γάμπα μου,ανηφόρα-κατηφόρα μέχρι να φτάσουμε στις μαγευτικές παραλίες.

Σας συνιστώ ένα σκαφάκι,που δεν είχαμε εμείς,γιατί έχω την αίσθηση πως οι καλύτερες παραλίες είναι αυτές που δεν είδαμε γιατί ήταν προσβάσιμες μόνο με πλωτά μέσα,μόνο που κι αυτά ήταν ανύπαρκτα,πως ασπούμε στην Σαντορίνη πληρώνεις καραβάκι και σε πάει,εεεε στην Άνδρο δεν υπάρχει.

Εντάξει μπορεί να νοικιάζανε και ιστιοπλοϊκά ή βαρκούλες και δεν ξέρω κι εγώ τι, μερικοί λέγανε ότι δεν χρειαζότανε καν να έχεις δίπλωμα για ιστιοπλοϊκό και στο δίνανε,αλλά δεν μας λες και θαλασσόλυκους και έτσι κάτσαμε στα αυγά μας!


Αυτά λοιπόν για την πανέμορφη Άνδρο που είναι δίπλα από την Αθήνα (δυο ώρες από Ραφήνα και με super fast μιάμιση) και δίπλα από την Τήνο και τη Μύκονο που μπορείς άνετα να πεταχτείς, πρώτα για όργια στη Μύκονο και μετά για συγχώρεση στην Τήνο) και με αρκετά φθηνά ακτοπλοϊκά εισιτήρια σε σύγκριση με άλλους προορισμούς και με σχετικά φθηνή διαμονή.

Να πας στην Άνδρο,αν σου αρέσει η επικίνδυνη οδήγηση,αν είσαι ή θες να γίνεις Κακλαμανάκης,αν είσαι κουλτουριάρης,αν έχεις δίπλωμα για ιστιοπλοϊκό,αν είσαι περιπατητής και σου αρέσει να ανακαλύπτεις μονοπάτια,αν θες να φας σουβλάκι στις εννιά το πρωί!

Andros summer break 21-28 July 2010

25th birthday-2 August 2010

2003-2004

Τα κείμενα που θα ακολουθήσουν έρχονται κυρίως από το έτος 2004 και θα σας τα δίνω λίγα-λίγα σε συνέχειες, μιας κι βρίσκομαι σε διακοπές θα σας δώσω κάτι από το χρονοντούλαπο μου. 2004 λοιπόν πρώτο έτος..



Είδα πολλά αστέρια να πέφτουν απόψε, προσπαθούσα να ψιθυρίσω στον εαυτό μου, μπας και προλάβει και κάνει καμία ευχή μα το στόμα πικρό δεν μπορούσε να φτάσει ως την άκρη του δεξιού αυτιού μου, που πάντα είχα την ψευδαίσθηση πως ακούω καλύτερα. Είχαν μαζευτεί βλέπεις όλες οι νοσταλγίες από εκεί, για να τις ακούω καθαρά, δεν ήξεραν οι ανόητες πως δεν είχαν φύγει ποτέ, το άλλο μου αυτί εξάλλου ήταν απασχολημένο με τις γάτες της γειτονίας που βάλθηκαν να με ξαγρυπνήσουν… Οι ανασφάλειες δεν θέλουν άλλοθι, ευχές, αστέρια που αυτοκτονούν , ούτε ζαχαρωμένες αϋπνίες ,μα αν τα έκανα όλα αυτά θα είχα καταργήσει εμένα. Αυτοεξόριστη, άυπνη και κουρασμένη βρήκα ένα κρυμμένο κουράγιο, παράτησα την τράπουλα όχι όμως και το τσιγάρο που τους τελευταίους μήνες έχει γίνει προέκταση του μεσαίου και του δείκτη μου και άρχισα!

Εκείνο που φοβόμουν πάντα γιατί ίσως δεν το κατάφερα ποτέ, ήταν να γίνω κάποτε συγκεκριμένη, ουσιώδης ,να δημιουργήσω κάτι με αρχή, μέση και τέλος ,να γράψω ένα αξιόλογο βιβλίο αναφοράς και αναζήτησης , κάθε μου προσπάθεια που όδευε προς τα εκεί πάντα αποτύγχανε. Έτσι απλά αποφάσισα να μην επαναστατήσω και να μείνω αυθεντική ,αφού δεν μπόρεσα ποτέ να συγκεκριμενοποιήσω τη ζωή μου, να την οριοθετήσω και να την οργανώσω, γιατί να μπορώ να το κάνω αυτό στη σκέψη μου; Το θεώρησα ανόητο και άνευ ουσίας να τη δαμάσω γι’ αυτό την αφήνω ξέμπαρκη σαν καθωσπρέπει κυνική που είμαι και ίσως να είναι και το πιο συγκεκριμένο πράγμα που έκανα ποτέ μου.

«Ο ΠΡΩΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ»

Κατέχω όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του μίζερου εκείνου ανθρώπου που αποκαλούμε μόνο, αυτό το βράδυ!

Ένα άδειο σπίτι, μια νεκρική σιγή, μια αταξία σε όλα, κανένα στόμα να μου ψιθυρίσει στο αφτί πως μόλις έπεσε ένα αστέρι ,κι όμως είμαι ένας θρασύς μόνος ,που αδιαφορώ για όλα αυτά…

Το μόνο που με νοιάζει, είναι πως έμεινε ένα τσιγάρο στο πακέτο, πως το ψυγείο είναι άδειο, πως τα άπλυτα κυλοττάκια μου ασφυκτιούν στο μπάνιο, και πώς όταν αξιωθώ εγώ να ξυπνήσω τα super market θα έχουν κλείσει. Κατακλύζω το όσο μυαλό μου απέμεινε, με όσο πιο άχρηστες πληροφορίες, σκοτούρες και σκέψεις μπορώ, για να πείσω τους γύρω μου πως αφομοιώθηκα, πως αλλοτριώθηκα, πως έπαψα να ονειρεύομαι μεγάλα ιδανικά, έρωτες, ιπτάμενους άντρες και ταξίδια στο Kingston ! Αν αυτό μπορούσε να γίνει και πραγματικότητα, δεν ξέρω, το κατά πόσο περισσότερο ευτυχισμένη θα γινόμουνα, αλλά πιστεύω πως είναι αργά για να αλλάξω τον εαυτό μου.

Πάντα έπεφτα στην ίδια λούμπα να είμαι αυτό που έπρεπε στην κάθε περίπτωση να είμαι, όχι απαραίτητα και το σωστό, πάντα φλέρταρά το περιθωριακό και το εξεζητημένο ,χωρίς φυσικά να το πιάσω ποτέ..

Και από τις τόσες προσπάθειές μου να αυτοπροσδιοριστώ και να συγκεκριμενοποιηθώ τα έχασα, τα αυγά και τα πασχάλια, αϊ σιχτίρ ,για μια φορά θα υπερασπιστώ αυτό που είμαι και δεν θα δικαιολογηθώ για τίποτα, ότι είμαι και ότι έκανα ,έγιναν απλά από σύμπτωση και μόνο, ποτέ δεν είχα στόχους ,ποτέ δεν ήμουν καθωσπρέπει, ποτέ δεν ήμουν το ιδανικό για κανέναν και ας είχαν την ψευδαίσθηση αυτή, πολλοί!

Ας όψεται που στο Γεντί Κουλέ είναι ωραία ,το να αφορίζεις την μοίρα είναι χάσιμο χρόνου, υπάρχει και μια πιο ασφαλής λέξη από τον αφορισμό, συμβιβασμός και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τον ακολουθήσετε, αν και είμαι σίγουρη ότι όλοι σας το έχετε κάνει πολύ πριν από μένα!

Αυτός σε αποχαυνώνει, σε ευνουχίζει, σε ναρκώνει, σε κάνει καθωσπρέπει, είναι το καλύτερο valium για να συνεχίσεις σε αυτή την μπαμπέσα ζωή! Μίας και κουβεντιάζουμε, για να μην πω μονολογούμε, περί συμβιβασμών και άλλων μπουρμπουλήθρων καλό θα ήταν συνεχίζοντας αυτήν την ματαιόδοξη υπαρξιακή μας αναζήτηση, να που τα κατάφερα να το πάω προς τα κάπου, και δεν θα με εμποδίσω καθόλου στο να το συνεχίσω, έξι το πρωί είναι εξάλλου τι άλλο να λέγαμε, λέω να το πάω στο ανικανοποίητο, που αν το σκεφτείς από εκεί απορρέει και ο συμβιβασμός ,τα πάμε ανάποδα εμείς .. Συμβιβάζομαι με κάτι που έχω αλλά που δεν με ικανοποιεί παράλληλα. Ω! ρε God αυτό είναι θάνατος

κι όμως πρέπει να το κάνω, γνώρισα μέρη, ανθρώπους, καταστάσεις που γούσταρα τρέλα σου λέω, αλλά τζίφος, άκρως ακατάλληλο το Σοφάκι για όλα αυτά, σου λέει!

Και τώρα εντοπίσαμε την ειδοποιό διαφορά ανάμεσα στο κάνω ότι γουστάρω και στο κάνω ότι πρέπει….Όταν κάνεις ότι γουστάρεις ,καταργείται η σκέψη, απορρίπτεται η λογική, διαγράφονται οι ανασφάλειες και ψυχορραγούν οι ελπίδες .Οι μέρες γεμίζουν χαμόγελα ακτίνες φωτός ,τραγούδια και συνεχίζουν να περνούν χωρίς ποτέ να μας ρωτούν οι θρασύδειλες ,αλλά όλο αυτό έχει νόημα..

Από την άλλη μεριά του κάνω ότι πρέπει, ότι είναι ηθικό και πρέπον να κάνω δηλαδή ,καταργείται το συναίσθημα, επικρατεί η νοησιαρχία, διογκώνονται οι ανασφάλειες και ζούνε μόνο οι φρούδες ελπίδες !

Οι μέρες γεμίζουν χαμόγελα, ακτίνες φωτός, τραγούδια, αλλά χωρίς κανένα νόημα όλα αυτά, απλά ζούμε μηχανικά για να μην πούμε πως αφήσαμε τίποτα να μας ξεφύγει, όταν ήδη ξεχάσαμε τον μισό εαυτό μας.

Ανέκαθεν ήμουν τόσο τεμπέλα και τόσο ωραία στα λόγια, πότε δεν είχα τα απαραίτητα αρχίδια να τα κάνω και πράξη, μιζεριάζω τόση ώρα και κάνεις δεν ήρθε να μου πει, ρε κοπέλα μου, ξεκόλλα απ’ το μυαλό σου, αν δεν γουστάρεις αυτό που έχεις ,ή αν δεν θέλεις να συμβιβαστείς με αυτό που έχεις, κάνε το πάν για να το αλλάξεις, με συνέπειες βεβαίως, καμία επανάσταση δεν ήταν αναίμακτη ,μόνο κοίταξε μην πέσεις θύμα στην επανάστασή σου…Να αρνηθείς να γίνεις θύμα, και να γίνεις ένας ωραίος τυπάκος που τον λένε και ήρωα!

Κι όμως το ξέρω ότι δεν θα κάνω τίποτα γιατί είπα απόψε πως θα υπερασπιστώ τον εαυτό μου, κι εγώ είμαι αυτή που κάνει πάντα ότι λάχει γιατί βαριέται να αλλάξει τη μοίρα, δεν έχει στόχους ,ούτε πορείες ,δεν έχει νόημα, έχει όμως ένα γαμημένο μυαλό για να τα σκέφτεται όλα αυτά γιατί επέλεξε την εύκολη λύση του συμβιβασμού, άρα όλα μοιάζουν όμοια στις πορείες του πρέπει και του θέλω αλλά στην ουσία δεν υπάρχει καμία χρυσή τομή ανάμεσά τους όσο κι αν την έψαξα.

Κάνεις μια «επανάσταση» για κάποια αιτία για κάποιο λόγο, για να αλλάξεις κάτι το οποίο δεν σου αρέσει, ας μου λείπετε, επειδή με ξέρω ποτέ δεν θα έκανα κάτι για μένα, μόνο για μένα, εξάλλου ότι έχω κάνει στη ζωή μου είτε καλό ήταν αυτό είτε όχι το έκανα ή για κάποιον άντρα, ή για κάποια φιλία ή για κάποια αξία, άλλες φόρες που με συμφέρει και μένα και άλλες τελείως ανιδιοτελώς ,ναι αγαπητέ φίλε πίστεψε το ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι εκεί έξω που το κάνουν και αυτό.

Και οι άνθρωποι με πούλησαν και οι αξίες που από ανθρώπους φτιάχτηκαν με πούλησαν και οι φίλοι και αν δεν με πούλησαν, και η ζωή με πούλησε και η Σοφία με πούλησε. Πες μου ρε’ συ μάγκα ψαγμένε γιατί στο πούτσο να επαναστατήσω για κάτι που θα με πουλήσει ξανά;

Το ότι διαδραματίστηκε στην φαντασία σας από τα παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κλασσική γυναικεία φύση γνωστή στους περισσότερους και ειδικότερα στους άμοιρους εκείνους άντρες που δέχτηκαν να την υποστούν, τελικά όλα είναι στο μυαλό δεν θα υπήρχαν προβλήματα αν δεν υπήρχε αυτό, εγώ λέω να το καταργήσουμε. Το πολύ sex and the city μάλλον μου κάνει κακό, πρέπει να το κόψω, τι στο καλό ψαγμένη και κουλτουριάρα γκόμενα το παίζω προς τα έξω; Αυτές οι ορμόνες μας κάνουν διαφορετικούς ……

Έκλεισα τα μάτια μόνο για μια στιγμούλα κι εκείνη η στιγμούλα μετουσιώθηκε σε γαλήνη, σε ελευθερία. Όταν επανήλθα στην πραγματικότητα κατάλαβα πως μέσα σε εκείνον τον απροσδιόριστο χρόνο είχα καταφέρει να μεγαλώσω.

Είχα καταφέρει να πάρω την απόφαση της αλλαγής ,που αν και ήξερα πως θα «αργούσε» να έρθει ήμουν έτοιμη να την καλοδεχτώ, ήμουν έτοιμη να την αντιμετωπίσω, ήξερα πως στο τέλος θα ήμουν κι εγώ εκεί αλλαγμένη και έτοιμη για μια καινούργια αρχή…..

Love In A Trashcan

KEMAL

Ομορφη Πολη

Στα τέρματα

Sebe Allah Y'e

sophie_jamaica and George Dabler at the Agiokampos beach

Μέσα στον ύπνο μου όλο βρέχει,
γεμίζει λάσπη τ' ονειρό μου
είναι ενα σκοτεινό τοπείο
και περιμένω ένα τραίνο.
Ο σταθμάρχης μαζεύει μαραγαρίτες
που φύτρωσαν πάνω στις ράγιες
γιατί έχει πολύν καιρό νάρθη
τραίνο σ' ετούτον το σταθμό
και ξάφνου πέρασαν τα χρόνια
κάθομαι πίσω απ' ένα τζάμι
μάκρυναν τα μαλλιά, τα γένεια σά νάμαι άρρωστος πολύ
κι όμως με παίρνει πάλι ο ύπνος
σιγά-σιγά έρχεται εκείνη
κρατάει στο χέρι ένα μαχαίρι
με προσοχή με πλησιάζει
το μπήγει στο δεξί μου μάτι!

μ.σ

Είμαι και γαμώ τα παιδιά!

Κατάλαβα τι με κάνει διαφορετική από τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι οι καλύτεροι και ο τρόπος που ζούνε εκείνοι τις ζωές τους είναι ο πιο γαμάτος και όλοι οι άλλοι είναι χαζοί, μπάζα, μίζεροι και δεν ξέρουν να ζήσουν.
Φυσικά διαρκώς εξυμνούν τα κατορθώματα τους και με κάθε τρόπο μειώνουν τους άλλους για να φανούνε καλύτεροι .
Ομολογώ ότι δεν το έχω κάνει ποτέ.
Εμφανίζω αυτή τη συμπεριφορά μερικές φορές μόνο απέναντι στον εαυτό μου λόγω της χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Σε αυτό διαφέρω από τους υπόλοιπους ανθρώπους , ότι εκείνοι φωνάζουν κάθε μέρα ότι είναι γαμάτοι ενώ κανένας άλλος δεν το πιστεύει αυτό, ενώ εγώ πιστεύω ότι είμαι σκατά και όσοι κι αν έρθουν και μου πουν ότι είμαι γαμάτη, εγώ θα νομίζω ότι σίγουρα έγινε κάποιο λάθος!

Φτάνει

Και κάπου εδώ νομίζω φτάνει πια με την αυτοανάλυση μου,καιρός να ασχοληθώ με πιο σοβαρά και σοβαροφανή θέματα…

Έχει απίστευτη ζέστη,πάω να συνεχίσω το βιβλίο μου, που το άφησα στη μέση .

So fuck you anyway

There's a look on your face I would like to knock out
See the sin in your grin and the shape of your mouth
All I want is to see you in terrible pain
Though we won't ever meet I remember your name

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

You`re a scum, you`re a scum and I hope that you know
That the cracks in your smile are beginning to show
Now the world needs to see that it's time you should go
There's no light in your eyes and your brain is too slow

Can't believe you were once just like anyone else
then you grew and became like the devil himself
Pray to God I can think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

Bet you sleep like a child with your thumb in your mouth
I could creep up beside put a gun in your mouth
makes me sick when I hear all the shit that you say
so much crap coming out it must take you all day

There's a space kept in hell with your name on the seat
With a spike in the chair just to make it complete
When you look at yourself do you see what I see
If you do why the fuck are you looking at me

There's a time for us all and I think yours has been
Can you please hurry up cos I find you obscene
We can't wait for the day that you're never around
When that face isn't here and you rot underground

Can't believe you were once just like anyone else
Then you grew and became like the devil himself
Pray to god I can think of a nice thing to say
But I don't think I can so fuck you anyway

So fuck you anyway

Μη αρτιμελείς αγάπες

Με τον όρο αρτιμέλεια , δεν εννοώ τη σωματική αρτιμέλεια, όχι ότι δεν είχα και τέτοιους έρωτες στη ζωή μου, μη αρτιμελείς σωματικά , αλλά σήμερα εγώ θα σας μιλήσω για την ψυχική αρτιμέλεια.

Συνήθως με έλκουν μη εμφανίσιμη άντρες ή μη αρτιμελής σωματικά. Κατάλαβα με τον καιρό πως εκείνο που με γοήτευε ήταν η αναπηρία και πολλές φορές η ανημποριά και όχι τόσο η σωματική, όσο η ψυχική, τώρα γιατί θα το πούνε οι ειδικοί.

Φλέρταρα με έξυπνους άντρες όμως,πολυάσχολους,με στόχους και απίστευτες γνώσεις,με λεφτά ή χωρίς,άλλοι επιστήμονες,άλλοι κουλτουριάρηδες,άλλοι γερόντια με παραφορτωμένες εμπειρίες και άλλοι απίστευτοι γραφιάδες,με απίστευτα κείμενα. Αυτοί με τραβούσαν και η αναπηρία τους δεν ήταν ορατή.

Φυσικά δεν ήταν όλοι άσχημοι και σωματικά ανάπηροι,υπήρχαν και συμπαθητικά όμορφοι που είχαν όλα τα παραπάνω αλλά όλοι τους είχανε ένα πρόβλημα, δεν είχαν πολλά πάρε δώσε με αυτό που λέμε «καθημερινή ζωή» είχανε άλλα θέματα να λύσουν μέσα τους.

Για παράδειγμα ερωτεύεστε έναν επιστήμονα γιατί σας εξηγεί τα αστέρια, ερωτεύεστε τον συγγραφέα γιατί με τα κείμενα του μπορεί να σας πάει σε αυτά, αλλά όταν χρειαστεί να τον στείλετε να πάρει ψωμί ή να πετάξει τα σκουπίδια ή να έρθει να σας πάρει με το αυτοκίνητο τότε καταλαβαίνετε ότι δεν έχετε να κάνετε με «φυσιολογικό» άνθρωπο.(είναι νυμφομανής, αλκοολικός, ναρκομανής ή απλά στον κόσμο του)

Εν ολίγοις «εκείνος» θα είναι πάντα προορισμένος για άλλα πράγματα και θα ανήκει στην επιστήμη του, στην τέχνη του, στην κουλτούρα του, στο κενό του,στην αναπηρία του,στην ιστορίακαι ποτέ σε σας,και εσείς ως κοινές θνητές κλαίγατε όταν σας παρατούσε σύξυλες και κολλούσατε παραπάνω γιατί σας έφτυνε, γιατί ήσασταν τόσο ηλίθιες (όπως κι εγώ)για να καταλάβετε ότι δεν είχατε ερωτευτεί αυτόν αλλά την «θεωρία» του.

Γι‘αυτό κορίτσια,ορίστε η συμβουλή μου, δεν χεριάζετε να την ακολουθήσετε,αλλά όποια έχει καεί από το χυλό και φυσάει και το γιαούρτι σαν και μένα θα με καταλάβει απόλυτα.

Ερωτευτείτε έναν μπετατζή,έναν εργάτη,ένα ελεύθερο επαγγελματία,ένα απλό υπάλληλο, έναν ηλεκτρολόγο,έναν αγρότη, κάποιον που κάνει μια κοινή θνητή δουλεια ή αν θέλετε πλούτη έναν εισοδηματία και αφήστε τους συγγραφείς,τους δημοσιοκάφρους,τους επιστήμονες,τους ζωγράφους,αν θέλετε να ζήσετε μια ευτυχισμένη ζωή. Τάδε έφη sophie_jamaica.

Τώρα αν είστε από εκείνες που επιμένετε πως αυτός ο άνδρας σας ανήκει και θα σταθεί τε δίπλα του σε όλη του τη ζωή, ακόμα κι αν σας χτυπάει,σας παρατάει κατά καιρούς και γυρνάει γονυπετής και σας ζητάει συγχώρεση ενώ σας κερατώνει ασύστολα και απροκάλυπτα κλπ.

Μπράβο σας,θα ζήσετε το μεγάλο έρωτα και ίσως δίπλα σε έναν μεγάλο άνθρωπο για την ανθρωπότητα,(μεγάλη πιθανότητα βέβαια υπάρχει να είναι απλά ένα ρεμάλι)αλλά για σας όπως και να έχει θα είναι ο εφιάλτης της ζωής σας!

Υ.Σ Έστω και καθυστερημένα τιμή στον Μίμη Γκιουλέκα που μας άφησε την Κυριακή που πέρασε!

Υ.Σ 2 Καλά όχι ότι δεν θα υπάρχουν και μπετατζίδες μαλάκες μην τρελαθούμε!

BUCA beach, Velika Larissas

Σε αυτό εδώ το μέρος στις 06/06/09 μέσα στη θάλασσα δώσαμε το πρώτο μας φιλί! Θυμάσαι;

H ψυχή της παρέας

Μπορεί να μου αρέσει αρκετά να γράφω, αλλά καθόλου να μιλάω. Έχω την αίσθηση ότι είμαι αρκετά βαρετή σαν παρέα. Ξέρω ότι πολλοί θα πούνε.Mα τι λες;

Εσύ ήσουν πάντα η ψυχή της παρέας,έλεγες ωραία αστεία και ήθελες να είσαι το επίκεντρο,μας έλεγες ιστορίες από την πολυτάραχη ζωή σου και εμείς σε ψιλοδουλεύαμε κιόλας γιατί νομίζαμε ότι μας λες αρλούμπες μιας και οι δικές μας ζωές ήταν τόσο συμβατικές για να πιστέψουμε ότι όλα αυτά σου είχανε συμβεί, αλλά όπως και να έχει μας ψυχαγωγούσες !

Για να τα πιστεύεις ακόμα αυτά για μένα, μάλλον έχεις να με δεις από όταν ήμουνα φοιτήτρια.Τώρα πια δεν υπάρχουν οι φίλοι που υπήρχαν τότε ή έστω άνθρωποι που να με ξέρουν από παλιά.Αυτός ο παλιός ξεχασμένος εαυτός μου γεννιέται μερικές φορές όταν βρίσκομαι με άτομα από τα παλιά όπως η Γιάννα ή ο φίλος μου ο Γιώργος που τους βλέπω πιο συχνά ή όταν μιλάω στο τηλέφωνο με τον Ανδρέα από την Κρήτη.

Έπαψα να είμαι η ψυχή της παρέας γιατί δεν έχω παρέα,εγώ εκεί το αποδίδω ή ακόμα χειρότερα δεν έχω τίποτα να πω.

Εντάξει μπορεί να γνώρισα πολλά καινούργια άτομα, μπορεί πλέον να βρίσκομαι πολλές φορές με τους φίλους του Γιάννη, μπορεί οι περισσότεροι να είναι και γαμώ τα παιδιά αλλά δεν είναι φίλοι μου. Δεν μπορώ να πω μια μαλακία από τα παλιά και να την πιάσουν,γιατί δεν έχουμε κοινούς κώδικες.

Γιατί για εκείνους είμαι απλά η κοπέλα του Γιάννη και ακόμα κι αν προσπαθούν να με μάθουν,αν προσπαθούν δηλαδή,εγώ τους κόβω αμέσως,βαριέμαι να εξηγώ ποια είμαι. Όπως γράφω και στο πλάι του blog μου «I don't want to spend my life explaining my self. You either get it or not.» άσχετα αν κάθε μέρα μέσα από αυτό το blog κάνω ακριβώς το αντίθετο.

Δεν έχω ανάγκη να εντυπωσιάσω κανέναν,έχω ανάγκη να γελάσω,να ακούσω έξυπνες ατάκες, έχω ανάγκη να βρεθώ κοντά σε ανθρώπους που θέλουν εκείνοι να εξηγήσουν τον εαυτό τους και να μου μιλάνε για την πολυτάραχη ζωή τους ακόμα κι αν όλα όσα λένε είναι αποκυήματα της φαντασίας τους.

Πρέπει να ψάξω για καινούργιους φίλους που να ερεθίζουν το μυαλό μου,πάντα πίστευα ότι εγώ θα κάθομαι και θα έρθουν εκείνοι να με βρουν,μάλλον δεν λειτουργεί έτσι, ώστε στο μέλλον να έχω να πω μαζί τους κάτι από τα παλιά.(κοινό κώδικα μπορεί να έχεις και με ένα άνθρωπο που μόλις γνώρισες και δεν έχετε κανένα κοινό στοιχείο από τα παλιά κι όμως να μιλάτε την ίδια γλώσσα, άντε να δω πότε θα τον συναντήσω! )

Τρίτη και 13 ε και ;

Δαγκώνω μια κουρού

Δαγκώνω μια κουρού.Είμαι στη δουλειά.Σκέφτομαι γιατί όλο αυτό.Γράφω και ξαναγράφω λες και θα βγει κάτι.Τίποτα δεν βγαίνει.Δεν ξέρω αν σας αρέσει το γράψιμο μου ή όχι και ούτε έχει σημασία αν με ενδιαφέρει η γνώμη σας,σημασία έχει ότι αυτή μου η ανάγκη είναι σχεδόν καθημερινή.

Λένε πως όσοι γράφουν,συνήθως έχουν ένα θέμα που κρατάει από την παιδική τους ηλικία .Δεν το ήξερα.Τώρα καταλαβαίνω γιατί όσοι με γνώριζαν μέσω του γραψίματος με ρωτούσαν επίμονα αν είχα τραυματικές εμπειρίες από την παιδική μου ηλικία.Το αρνιόμουνα και όλοι λέγανε μα δεν μπορεί,δεν γίνεται,κάποιο θέμα πρέπει να υπάρχει, ένα φυσιολογικό παιδί λύνει τα θέματα του στην καθημερινή ζωή,όχι μέσα από το γράψιμο.

Μήπως μικρή ήσουν χοντρό παιδάκι και σε κορόιδευαν,με ρώτησε κάποτε ο Μ;
Χμ οκ πάντα ήμουνα «Αγάπη μου,μεγέθυνα το παιδί μας»,ειδικά η φωτογραφία από το νηπιαγωγείο τα λέει όλα,δυσκολεύεσαι να καταλάβεις ποια είναι η νηπιαγωγός μιας κι εγώ είμαι σχεδόν στο ίδιο ύψος με τη δασκάλα μου(τη μαμά του Γεωργούλη είχα νηπιαγωγό)ενώ όλα τα άλλα φυσιολογικά παιδάκια ερχότανε μέχρι το γόνατο μου.

Πάντα ήμουνα πολύ ψηλό και τροφαντό παιδάκι για την ηλικία μου,νομίζω μόνο στο λύκειο ήρθα στα ίσια με τα υπόλοιπα παιδιά αλλά από πολύ μικρή είχα πολύ πιο σοβαρά θέματα να λύσω ώστε να με ενοχλεί,το αν με κορόιδευαν τα άλλα παιδάκια,που δεν με κορόιδευαν.

Για μένα η μαύρη τρύπα μου υπήρχε από τότε που γεννήθηκα και χάθηκα μέσα σε αυτήν όταν στη δευτέρα δημοτικού η κολλητή μου η Μαρούλα άνοιξε μια πόρτα,από τότε άρχισαν όλα και από τότε άρχισα να γράφω και δεν σταμάτησα ούτε λεπτό μέχρι σήμερα.

Ακόμα θυμάμαι που έδινα κουκλοπαραστάσεις με τη φίλη μου τη Βάσω(έγινε μεγάλο πουτανάκι όταν μεγάλωσε) στην πιλοτή της πολυκατοικίας μας, έγραφα όλους τους διαλόγους για το κουκλοθέατρο μας και βαθυστόχαστα ποιηματάκια για ένα παιδί της ηλικίας μου. Φυσικά και είχαμε και είσοδο για όποιον ήθελε να έρθει να μας δει και ακόμα θυμάμαι την κυρία Φανή που μένει από κάτω μας (η μεγαλύτερη κουτσουμπόλα της πολυκατοικίας) να λέει «Σιγά μην τα έγραψε Αυτό»!

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη η πόρτα από τότε για μένα έμεινε κλειστή και δυσκολεύομαι αφάνταστα να την ανοίξω,είναι κλειστή από τα οχτώ μου χρόνια,ίσως είναι το μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ και δεν θέλω να αντιμετωπίσω ούτε καν με το να γράψω γι αυτό, που μεταξύ μας συγγραφικά πιστεύω θα με ανέβαζε δέκα φορές πιο πάνω από τα αυτά που γράφω σήμερα.

Νομίζω ότι η ώρα του να το αντιμετωπίσω πλησιάζει,σε λίγες μέρες κλείνω τα εικοσιπέντε.

Η κουρού τελείωσε ρουφάω μια τζούρα καφέ,ξέρω ότι αν είχα καταφέρει και το είχα αντιμετωπίσει νωρίτερα τώρα ίσως και να γελούσα,νομίζω ότι τα πιο σκληρά πράγματα στη ζωή πρέπει να αντιμετωπίζονται με χιούμορ αλλιώς δεν αντιμετωπίζονται καθόλου.
Η μυρωδιά του νοσοκομείου δεν με ενοχλεί καθόλου πια,να σου πω την αλήθεια ούτε καν που την μυρίζω,μετά από ένα χρόνο εδώ,συνήθισα μέχρι και την μυρωδιά της αρρώστιας.

Τώρα που είπα αρρώστια,θυμίστε μου μια μέρα να γράψω για τις "μη αρτιμελείς αγάπες μου".Σας είπα,πάντα είχα θέματα...

Τα κουβαδάκια σου και σε άλλη παραλία

Έχω ξαναγράψει πολλές φορές για την «αλήθεια» όπως και αρκετές αρλούμπες για πολλά πράγματα γενικότερα.

Έχω πέσει αρκετές φορές στη λούμπα να κρίνω ανθρώπους,στάσεις ζωής,απόψεις. Νομίζω ότι για να το κάνεις αυτό,πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου να ζει σε γυάλινο βάζο από τελειωμένο γλυκό του κουταλιού(καρυδάκι κατά προτίμηση) κι εγώ δεν έχω καμία τέτοια διάθεση.

Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη ή αν θες την στενομυαλιά να φέρνουμε πάντα την αλήθεια στα μέτρα μας.Να κρίνουμε κάποιον όταν κάνει κάτι κι αν η ζωή μας το φέρει και πρέπει να το φάμε κι εμείς στη μάπα τότε ξεχνάμε ότι λέγαμε και ξάφνου αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε γίνεται η ιδανική κατάσταση για μας,ίσως και να είναι άμυνα για να επιβιώνουμε.

Έγραψα ένα post «Η μετανάστευση δεν είναι πανάκεια» ,στο επόμενο post μου, κάποιος ανώνυμος άφησε το ακόλουθο σχόλιο «Τελικά θα μείνεις εκεί για να μην κανεις και εσυ, αυτα που δεν κάνανε και οι άλλοι.(Σκέψου πριν απαντήσεις)»

Μετά από πέντε χρόνια σε αυτό το blog έμαθα να αναγνωρίζω από μακριά μέχρι και τους ανώνυμους σχολιαστές των κειμένων μου. Αγαπητέ ανώνυμε, που για μένα έχεις μια χαρά και όνομα και επώνυμο καταρχάς σου λέω φτύσε τα μπούτια σου, κατά δεύτερον ποτέ δεν ήθελα να πάω να μεταναστεύσω.Δεν είπα και ξείπα,όπως μπορεί να κάνεις εσύ,ούτε έχω και κανένα απωθημένο να βγω έξω και δεν το έκανα,τώρα αν το έχεις εσύ, πρόβλημα σου.

Λένε πως οι άνθρωποι δεν δέχονται εύκολα την κριτική και είναι αλήθεια,γιατί τις περισσότερες φορές δεν έχει κανένα νόημα και γίνεται από ανθρώπους που κρίνουνε πάντα τους άλλους αλλά ποτέ τον εαυτό τους.

Γίνομαι έξαλλη πραγματικά με τους τύπους που το παίζουν μέντορες και συνήθως μόνο εκεί που τους παίρνει, σε μικρές ηλικίες κατά προτίμηση και μας δίνουν συμβουλές για το πώς πρέπει να ζήσουμε.Δεν είμαι κατά των κριτικών κινηματογράφου,τέχνης,βιβλίων, τηλεκριτικών κλπ,είμαι κατά όσων κρίνουν ζωές άλλων.

Δεν έχω να δώσω καμία συμβουλή σε κανέναν για το πώς θα θελήσει να ζήσει τη ζωή του, όπως δεν έχω και να δώσω λογαριασμό σε κανέναν τι θα κάνω με την πάρτη μου.Το μόνο που έχω να σας πω είναι κάντε πάντα ότι σας κάνει ευτυχισμένους, κάντε πάντα ότι σας γουστάρει και περνάτε καλά, ακόμα κι αν αυτό το κάτι είναι να μένετε με τη μαμά σας και να σας πλένει τα σώβρακα και να σας ταΐζει καθαρισμένο γαύρο στο στόμα.

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που ο καλύτερος φίλος των παιδικών μου χρόνων,μου αποκάλυψε ότι ήταν γκέι πέρυσι τον Αύγουστο,δεν ήταν εύκολη στιγμή.Με φιλοξενούσε στο σπίτι του,είχαμε κλείσει τα φώτα και ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε,ενώ εγώ είχα γυρίσει από ένα πολύ άσχημο ταξίδι στη Θεσσαλονίκη.

Αρκετή ώρα πριν μου το πει εγώ το είχα καταλάβει(για την ακρίβεια είχα την υποψία από το 2000) και για να τον βοηθήσω να βγει από μέσα του, του είχα πει το εξής(ότι κι αν είναι αυτό που κάνεις, εγώ ένα θέλω να μου πεις. Το γουστάρεις που το κάνεις;Αν ναι,εμένα δεν μου πέφτει λόγος)

Είχα περάσει δυο χρόνια από τη ζωή μου με το να κάνω κάτι που δεν γούσταρα μια. Μα θα που πείτε πως γίνεται αυτό, κι όμως γίνεται και αρκετοί από εσάς μάλλον ξέρετε πως γίνεται,αυτό είναι θάνατος.

Μην συμβιβαστείτε ποτέ με κάτι που δεν αντέχει το πετσί σας ,όπως κι εγώ το απέβαλα από πάνω μου,έτσι πρέπει να κάνετε κι εσείς.Για τα δεδομένα τα δικά μου,δυο χρόνια είναι πολλά και όντως τα θεωρώ δυο χαμένα χρόνια από τη ζωή μου, άλλοι χρειάζονται ίσως και δέκα χρόνια άλλοι λιγότερο.

Να κάνετε πάντα ότι σας κάνει ευτυχισμένους και όχι ότι θέλουν οι άλλοι για εσάς και όχι ότι νομίζουν οι άλλοι ότι θα σας κάνει ευτυχισμένους κι αν κάτι πάψει να σας κάνει να νιώθετε έτσι, αλλάξτε το όσο νωρίτερα μπορείτε.

Μην φοβηθείτε να κάνετε λάθος επιλογές γιατί έτσι θα εκτιμήσετε καλύτερα τις σωστές …

Υ.Σ Καλές βουτιές!Μια βδομάδα ακόμα και η sophie_jamaica θα πάρει τα κουβαδάκια της και θα πάει σε άλλη παραλία …


Υ.Σ 2 Ααααα ξέχασα να σας πω ότι άρχισα να διαβάζω για να δώσω εξετάσεις τον Οκτώβριο για αυτό το μεταπτυχιακό!

http://dim-grafi.uowm.gr/download_files/prokirixis_2010-2011.pdf

Τέλειωσα το "Περί συγγραφής-Το χρονικό μιας
τέχνης" του Stephen King και άρχισα να διαβάζω -Μανίνα Ζουμπουλάκη και "Πως να γράψεις",και αυτό το τελειώνω σε λίγο..
Μακάρι να με πάρουνε,κι εκτός από το μεταπτυχιακό μετά θα κάνω και διατριβή για τη ζωή στην ελληνική επαρχία!

Ο Νεκρόφιλος Τζό

Φύγε όσο σου μένει καιρός να τρελαθείς,φύγε όσο είσαι ζωντανός

Μέντορες 2

Γενικά δεν δέχομαι υποδείξεις από τρίτους, πείτε το και ξεροκεφαλιά αλλά εδώ δεν δέχομαι καν υποδείξεις από τον ίδιο μου τον εαυτό γιατί αργά ή γρήγορα πάντα ανακάλυπτα αυτό που πραγματικά ήθελα μέσα από τις προηγούμενες λανθασμένες μου επιλογές,μόνο έτσι έμαθα να ξέρω τι θέλω.

Έτσι λοιπόν ποτέ δεν δέχομαι συμβουλές από ανθρώπους,που μου συμβουλεύουν να κάνω κάτι που εκείνοι δεν έκαναν ποτέ!

Το να σκοτώνεις για την ειρήνη είναι σαν να γαμάς για την παρθενιά!

Η μετανάστευση δεν είναι πανάκεια

Κατάντησε καραμέλα,φύγε από εδώ,μην κάθεσαι λεπτό.Τι κάνεις εδώ;Bγες στο εξωτερικό, κάνε μεταπτυχιακό,μείνε έξω και θα παίρνεις τουλάχιστον 3000 ευρώ το μήνα.Συνήθως στο λένε αυτοί που δεν έχουνε φύγει ποτέ από το σπίτι της μαμάς τους.

Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα ίσως και να το είχα κάνει ή μάλλον σίγουρα θα το είχα κάνει,αργά ή γρήγορα.Θυμάμαι πέρυσι,αρχές του χρόνου,δεν με χωρούσε ο τόπος,δεν είχα τίποτα μα τίποτα να με κρατάει εδώ,μην σου πω ότι είχα και χιλιάδες πράγματα για να με διώχνουν,ούτε τότε ήταν εύκολο,το βίωνα με απίστευτό εσωτερικό πόνο.Λίγο ακόμα να κρατούσε η όλη κατάσταση ή εγώ θα είχα μπαρκάρει ή θα είχα πάθει κατάθλιψη.

Ευτυχώς για μένα ή δυστυχώς ο χρόνος θα δείξει,τα πράγματα έστρωσαν και όλα όσα νόμιζα ότι μπορούσα να τα βρω μόνο σε μέρη μακρινά,σκόνταψαν μπροστά στα πόδια μου. Βρήκα την ισορροπία μου,την ξεχασμένη μου αθωότητα,την ψυχική μου ηρεμία,την αγάπη και την αποδοχή και εν τέλει την ευτυχία,έπαψα να ψάχνω την τύχη μου γιατί απλά την είχα βρει.

Δεν είμαι κατά της μετανάστευσης αλλά εξακολουθώ να τη θεωρώ λύση ανάγκης.Πας σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη γιατί σε αυτό που βρίσκεσαι δεν μπορείς να κάνεις αυτά που θέλεις ή απλά κάπου αλλού μπορείς να τα κάνεις καλύτερα από ότι στο μέρος που βρίσκεσαι,δεν υπάρχουν ευκαιρίες,δεν υπάρχει ψωμί να φας,δεν υπάρχει ελευθερία κλπ.

Η μετανάστευση και τα μεταπτυχιακά δεν είναι πανάκεια και όπως είπε και ο φίλος μου ο Νίκος,που του το είπε άλλος φίλος του,στην Ελλάδα στο τέλος θα μείνουνε οι άχρηστοι και οι ρομαντικοί,εεεε αφήστε να μείνουμε και κάποιοι!

Γι αυτό αγαπητέ Θ. δεν θέλω να βγω στο εξωτερικό,ούτε καν ψάχνω μια ευκαιρία γι αυτό,δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα η ζωή μου σε κάποια άλλη χώρα και πιθανόν να μην μάθω και ποτέ,μα αν ποτέ χρειαζότανε να το κάνω θα το έκανα να είσαι σίγουρος.

Προς το παρόν μένω εδώ,με λίγο κρασί,λίγα χρήματα,λίγες ευκαιρίες,λίγο θάλασσα και το αγόρι μου,με τις δυνατότητες μου,την τωρινή δουλειά μου,τους ορίζοντές μου,τους ανθρώπους που αγαπώ και τη ζωή μου και είμαι καλά και ευχαριστημένη με όλα όσα έχω κι αν πάψω κάποτε να είμαι,μην φοβάστε και πάλι θα ξυπνήσει μέσα μου ο τυχοδιωκτικός εαυτός μου !

kiss me if you can

Tοις μετρητοίς ή και με δόσεις

Απολαμβάνω μια παγωμένη μπύρα,μεσημέρι Δευτέρας στο γραφείο μου,με κλειστά τα πατζούρια για την απαραίτητη δροσιά και σκέφτομαι τι μπορεί κανείς να αγοράσει σε αυτή τη ζωή,τοις μετρητοίς ή και με δόσεις…

Ζωή,αγάπη,φροντίδα,στοργή,υγεία,νοιάξιμο είναι μερικά πράγματα σαν κι αυτά,που δεν μπορείς να τα κάνεις δικά σου ούτε με δόσεις,ούτε τοις μετρητοίς.

Στη ζωή σκέφτηκα πως αν συνεχίσω να είμαι γερή,μπορώ να κάνω ότι κάνεις κι εσύ,κι εσύ,κι εσύ,ίσως και καλύτερα...

Μπορώ να αποκτήσω περισσότερα χρήματα,μπορώ να μάθω κι άλλες ξένες γλώσσες, να ασχοληθώ με την πολιτική (μακριά από μας)μπορώ να μάθω επιτέλους να οδηγάω και να αγοράσω Mercedes,μπορώ να διαβάζω και να μορφώνομαι με τις ώρες,μπορώ να κάνω διατριβή σε όλα τα ήδη της μουσικής,μπορώ να χτίσω μονοκατοικία στη Γαλήνη με τζακούζι και εσωτερική πισίνα,μπορώ να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο,να κάνω φίλους σε κάθε άκρη της γης,μπορώ να πάρω τη φωτογραφική που θέλω έστω και με δόσεις,μπορώ να παίζω manager ή pro,μπορώ μέχρι και να μάθω να λύνω μαθηματικά προβλήματα,μπορώ να πάρω το κινητό τελευταίας τεχνολογίας,μπορώ να μάθω να παίζω beach volley .

Πάντα να θυμάσαι πως ότι μπορείς να κάνεις εσύ μπορώ κι εγώ, κι αν δεν έτυχε να το κάνω,έπρεπε να σκεφτείς ότι ίσως,δεν γεμίζουν όλους τους ανθρώπους τα ίδια πράγματα δεν βρίσκουν όλοι οι άνθρωποι την ευτυχία στα κινητά τελευταίας τεχνολογίας ή στο άψογο μανικιούρ όπως και δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες ευκαιρίες,κάποιοι μπορεί να χρειαστεί να προσπαθήσουν περισσότερο.

Εκείνο που θα μας κάνει πάντα διαφορετικούς είναι ο τρόπος που αγαπάμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας κι εγώ ξέρω καλά τι σημαίνει μη αναστρέψιμη κατάσταση κιεγώ ξέρω καλά που κρύβεται η ευτυχία για μένα και όσα ταξίδια κι αν κάνω,κι όσα souvenir να αγοράσω,σίγουρα θα αποκτήσω καινούργιες εμπειρίες κι ίσως να εντυπωσιάζω πιο εύκολα τους ανθρώπους με τα ταξίδια και τις γνώσεις μου αλλά τίποτα από τα παραπάνω δεν θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο,τίποτα από τα παραπάνω δεν θα κάνει το Θανάση να μου πει πως αισθάνεται.

Είναι μερικές φορές,που όσες καταθέσεις ή πιστωτικές κι αν έχεις,όσες γνώσεις και εμπειρίες,ηζωή στα καταργεί όλα και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…

Γι αυτό σε παρακαλώ βιάσου και άκου αυτή την συμβουλή για να μην είναι αργά και την επόμενη φορά.Στη ζωή σου να διεκδικείς με περισσότερο πάθος τα πράγματα που δεν μπορείς να αποκτήσεις ούτε με δόσεις ούτε τοις μετρητοίς κι αν φοβάσαι πως η ζωή σου θα διαρκέσει λίγο,μην την γεμίζεις με gadgets, άλλά με ανθρώπους που μπορούν να σου αγγίξουν την ψυχή.

Ίδια ράτσα

Γιατί οι άνθρωποι έχουν αυτή την βλακώδη ανάγκη να ανήκουν κάπου ;

σ.χ

Ελεύθερη οντότητα,ελεύθερη σκέψη

Όλοι θέλουν μια ιδιότητα,αν είσαι κάτω από την φτερούγα ενός κόμματος μιας ιδεολογίας ή μιας σοβρακοφανέλας,αν είσαι ο πρόεδρος του τάδε συλλόγου κακοποιημένων χαμομηλιών ή γρατσουνισμένης σαρδέλας ή τέλος πάντων εκπροσωπείς συμφέρονταααα και καλά πολλών, τότε και βήμα έχεις στα μέσα και τα πάντα,αρκεί κάπου να ανήκεις και κάποιον να εκπροσωπείς.

Πειράζει που δεν μπορώ να το κάνω;Πειράζει που ανήκω μόνο σε μένα και εκπροσωπώ μόνο τον εαυτό μου και την ελευθερία της σκέψης μου;

Τα πεσκέσια …

Σήμερα με την εργασία μου κέρδισα ένα αρωματικό κερί μήλο από έναν καθηγητή MD PhD, Πλαστικό χειρούργο επειδή του έφτιαξα το laptop(δεν μπορούσε να μου κάνει δώρο μια λιποαναρρόφηση;)!

Ποτέ δεν το κατάλαβα γιατί μου κάνουν δωράκια, όπως ένα στυλό με ένα λιοντάρι πάνω, ένα τελάρο κεράσια Αγιάς, αυγά, μια χωριάτικη κότα . Καραμέλες, γλυκά, τυροπιτάκια τα πιο συνηθισμένα!

Οκ, τα περισσότεραείναι πεσκέσια δικά τους,τους τα φέρανε άλλοι και θέλουν προφανώς να τα ξεφορτωθούν αλλά και με αυτό τον τρόπο να σου δείξουν ότι σε ευχαριστούν γιατί τους βοήθησες. Bέβαια το θέμα είναι ότι έτσι κι αλλιώς εγώ πληρώνομαι για να το κάνω αυτό και δεν το κάνω για την ψυχή της μάνας μου και το βαριέμαι και ελεεινά,στο σπίτι μου δηλαδή μπορεί και να μην δουλεύει κανένα pc ,αλλά δεν πρόκειται καν να κάνω προσπάθεια να το φτιάξω, οπότε δεν με χαλάει και τόσο…

Τεσπά κάθομαι στο γραφείο μου αναμένοντας κάποιο καινούργιο πεσκέσι!

Για πάντα

Ο έρωτας κρατάει μια στιγμή
κι αν είσαι τυχερός μπορεί να βρεις
κι έναν σύντροφο που
να κρατήσει για πάντα…
σ.χ

Το swan από τ'αριστερά

Κάθεται και με κοιτά από τη γωνία , δυο φορές προσπάθησε να με προσεγγίσει. Με ρώτησε τι ώρα είναι κι άλλη φορά πως θα βρει το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς και ήταν η ροή της ζωής, του άγχους και των σκέψεων μου που δεν με άφησαν να τον προσέξω.

Σήμερα έμαθα ότι όλο αυτόν τον καιρό με παρακολουθούσε κι όταν ήμουνα απούσα έκλεβε από τα λόγια τα δικά μου, έπινε τον καφέ του όπως κι εγώ κι ας μην μπορούσε να ζήσει χωρίς ζάχαρη, έστριβε το τσιγάρο και έβαζε το φιλτράκι από τα αριστερά όπως ακριβώς κι εγώ…

Έγινε σπουδαίος και τρανός μόνο και μόνο επειδή έστριβε το τσιγάρο βάζοντας το swan από τα αριστερά και έτσι μου τράβηξε το ενδιαφέρον και έψαχνα να βρω τον κλέφτη των κινήσεων μου. Κρυβότανε συνέχεια αλλά κάποτε τον πέτυχα και τον ρώτησα τι ώρα είναι κι εκείνος έσκυψε το κεφάλι..

Φύγε μου είπε,τον ρώτησα γιατί και εκείνος διστακτικά μου απάντησε, φοβάμαι να κάτσω δίπλα σου, μήπως χάσω την λάμψη μου, τη σπουδαιότητα μου, τις γκόμενες που πηδάω , ξελογιάζοντας τες με τα λόγια τα δικά σου, φύγε σου λέω , ότι ώρα κι αν είναι, είναι αργά για εμάς τους δυο να κάνουμε παρέα.
Ξαφνιάστηκα και έστριψα στην επόμενη γωνία, ένα απίστευτο συναίσθημα χαράς με είχε κυριεύσει , είμαι τόσο περήφανη που είχα κάνει εκείνον τον άντρα να με φοβάται και να με ζηλεύει γιατί έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν είχα φίλους!

Johnny Cash - Hurt

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

Καλό μήνααααα

«Το κομμένο σχοινί μπορείς να το ξαναδέσεις/θα κρατήσει πάλι, ωστόσο θα ‘ναι κομμένο. Ίσως πάλι ν’ ανταμώσουμε/μα εκεί που μ’ άφησες/δεν πρόκειται ποτέ να με ξαναβρείς».Μ.Μπρεχτ

..σε μικρές δόσεις

από το blog http://apotypoma.blogspot.com/
"Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν άλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλάει σε όποιον γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο -ϊ- αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν τα μάτια να λάμπουν, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να χτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του, να αποφύγει τις εχέθρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μιαν ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας."

Pablo Neruda

από το blog http://apotypoma.blogspot.com/

Συγκαταβατικότητα

Με γνωρίζει τόσο καλά,αρχίζω και υποψιάζομαι ότι χρονομετρεί πάντα πόσο κρατάει ο θυμός μου,το κλάμα μου,ο πόνος μου και ξέρει πάντα την ακριβή ώρα που θα τελειώσει. Χρόνια διατριβής πάνω μου,βλέπετε ήμουνα πάντα κάτι σαν πειραματόζωο σε γυάλα, απαγορεύεται η πιο στενή επαφή.

Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα,φρίκαρα άσχημα,είναι τότε που πέφτει ένα μαύρο πανί μπρος τα μάτια μου,συνήθως είμαι αφόρητα μόνη και ψελλίζω «Τι να την κάνεις τόση μοναξιά;».Είναι κάτι ώρες σαν κι αυτές που θες να πας απεγνωσμένα έστω για έναν καφέ,να ξεφύγει το μυαλό σου από τη σκέψη, μα έλα που δεν γίνεται,γιατί κανένας δεν μπορεί.

Είχα συνηθίσει να είμαι μόνη μου,φρίκαρα στην ακριβώς αντίθετη περίπτωση,όταν δεν μπορούσα να έχω ώρες μόνο για μένα.Εδώ και δυο χρόνια δεν μένω μόνη πια και ενώ στην αρχή είχα φρικάρει,τώρα κατάλαβα ότι δεν αντέχω την μοναξιά μου ή μάλλον τον εαυτό μου,είναι αφόρητα πληκτικός πια,δεν θέλω να μένω μόνη μου μαζί του ούτε λεπτό.Με στήνει στη γωνία και με πυροβολεί και εγώ περιφέρομαι στο διάδρομο και στα άδεια δωμάτια μυξοκλαίγοντας.

Αυτό ήταν πάει πέρασε,έριξα τις κατάρες μου στον ανικανοποίητο εαυτό μου,φώναξα, έβρισα στους άδειους τοίχους και κάποια στιγμή κουράστηκα και έκλεισα τα υγρά μου μάτια..

Σήμερα ξημέρωσε μια καινούργια ημέρα,δεν άλλαξαν και πολλά από χθες,εγώ ήρθα στη δουλειά, ηρέμισα. Σήμερα θα δω αρκετό κόσμο και υποψιάζομαι ότι θα τρέχω και δεν θα φτάνω.Σήμερα δεν θα προλάβω να τα πω με τον εαυτό μου και θα είναι καλύτερα,δεν θα προλάβω να ζηλέψω ζωές άλλων που τα κατάφεραν,που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να πραγματοποιήσουν αυτό που ονειρεύτηκαν και όχι αυτό που τους έφερε η ζωή (το δικό μου πρόβλημα είναι ότι όταν ξύπνησα δεν θυμόμουν τι είχα ονειρευτεί το βράδυ,μπορεί να ήτανε και εφιάλτης).

Δεν θα προλάβω να με κρίνω αυστηρά για ακόμα μια φορά. Ποτέ δεν πίστεψα σε μένα, αισθάνομαι πως αν έστω και λίγο πίστευα περισσότερο στον εαυτό μου,θα είχα καταφέρει πολύ περισσότερα πράγματα στη ζωή μου,η χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση είναι ίσως τα μεγαλύτερα ελαττώματα μου.Όταν δεν πιστεύεις εσύ στον εαυτό σου για ποιο λόγο να πιστέψουν οι άλλοι σε σένα;

Σήμερα ξημέρωσε μια μέρα που θα πατήσω πόδι στις ανασφάλειες μου και θα κάνω ντου στα θέλω μου,θα οργανώσω ταξίδια και αποδράσεις,χωρίς να σκέφτομαι τα όχι και τα μη, τουλάχιστον για σήμερα δεν θα κάνω ούτε ένα βήμα πίσω στα θέλω μου,το δεύτερο μεγαλύτερο ελάττωμα μου είναι η συγκαταβατικότητα μου.

Σας χαιρετώ και σας καλημερίζω .

Με λένε Σοφία και είμαι καλά! Και η Σοφία είναι καλά! :P

Ημιτελής, φυγόπονη και βαθιά ανικανοποίητη

Να ένα κείμενο που γράφτηκε πριν πέντε χρόνια, όχι από εμένα αλλά με εκφράζει απόλυτα τούτη την ώρα...Κοίμισα τα θέλω μου και τον ίδιο μου τον εαυτό, εκτός από εσένα και την αγάπη σου, τελικά δεν έχω σχεδόν τίποτα από όσα θέλω, γιατί δεν ξέρω τι θέλω, αλλά ακόμα και όταν μαθαίνω δεν κάνω τίποτα γι αυτό.... Η συνέχεια στο παρακάτω κείμενο από το blog http://unknownevent.blogspot.com

Δευτέρα, Ιούλιος 04, 2005

Ημιτελής, φυγόπονος και βαθιά ανικανοποίητος

Κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούργιο έγγραφο doc και δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω είμαι σίγουρος εκ των προτέρων πως θα γκρινιάξω. Ομολογώ πως τελικά μάλλον δεν ξέρω τι θέλω. Το μόνο που είμαι σε θέση να γνωρίζω με σιγουριά είναι πως είμαι μόνιμα βαθιά ανικανοποίητος.


Το γεγονός αυτό, εκτός από τη θλίψη που μου προξενεί -επειδή ακριβώς μπορώ να μυρίσω τη ματαιότητα των πραγμάτων- με θυμώνει επιπλέον, γιατί συνειδητοποιώντας το, παίρνω γι άλλη μια φορά απόφαση πόσο κοινότυπος είμαι. Ολοι είμαστε ανικανοποίητοι.


Απλώς κάποιοι έχουν την ικανότητα να μετατρέπουν την αίσθηση τους του ανικανοποίητου σε κάτι θετικό, να την τοποθετούν σε μια δημιουργική περιοχή και να εισπράττουν δίκαια εν τέλει όσα ζηλεύουν κάποιοι άλλοι. Αυτοί που δεν έχουν αυτή την ικανότητα και ξοδεύονται σε σκέψεις αντί να επιδοθούν σε πράξεις. Εγώ ανήκω σ αυτούς.


Και ενώ ξέρω πως μια ζωή που περνά βυθισμένη σε μια μόνιμη αίσθηση του φόβου, σίγουρα δεν έχει πλάκα, ενώ έχω επανειλημμένα βιώσει πόσο ανόητο είναι να υπερεκτιμά κανείς τη δύναμη της αβεβαιότητας και να μην παίρνει τα πράγματα στα χέρια του, παρόλα αυτά εγώ αφήνομαι. Αφήνομαι στην ευκολία της κατήφειας μου.


Είναι εύκολο να είναι κανεις κατηφής. Ανώδυνο τελικά, καθώς κατ' ουσίαν έτσι αποφεύγει τις δοκιμασίες. Αρα φυγόπονος.


Σε αντίθεση με όσα έχω διδαχτεί η φαντασία μου δεν καταφέρνει να είναι ανεμπόδιστη. Ισως γιατί τα όσα με τόλμη υποστηρίζω σε θεωρητικό επίπεδο λίγες φορές καταφέρνω να τα κάνω και πράξη. Κι έτσι λέω ψέματα.


Νιώθω πως είμαι ημιτελής. Αυτό το παγιωμένο αίσθημα ημιτέλειας έχει ριζώσει τόσο βαθιά μέσα μου που μου είναι αδύνατο να αντισταθώ στη δύναμη του. Ετσι, ακόμη κι όταν απροσδόκητες στιγμές έμπνευσης ταράζουν την πλαστή ηρεμία μου, γρήγορα, αυτόματα σχεδόν τις αποκωδικοποιώ με τόσο ανούσιο τρόπο που άμεσα χάνουν την ένταση τους. Μαζί μ αυτές χάνομαι κι εγώ.


Γι αυτό δεν τελειώνω ποτέ αυτά που ξεκινώ. Οταν επιστρέφω πρόσκαιρα σ αυτά, όταν τα ξανασυναντώ, καταλαβαίνω πάντα πόσο ή τί μου κοστίζει αυτή η έλλειψη αφοσίωσης. Ομως τίποτα δεν αλλάζει.


Παραμένω ημιτελής, φυγόπονος και βαθιά ανικανοποίητος.

Androulakis Vaggelis Online Portfolio

http://blacksheepdesign.110mb.com/

Αλήθεια

Αλήθεια είναι η μη λήθη γι αυτό μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι και τόσο καλό πράγμα.Μόνο αν δεν ξεχάσεις,μόνο τότε θα ξέρεις την πραγματική αλήθεια και όχι αυτή που σου είπανε,που διάβασες,που κάποιος στην διηγήθηκε έτσι και κάποιος άλλος κάπως αλλιώς.

Ποια ιστορία,ποιες συνομωσίες,ποιο μέλλον; Μερικές φορές η ίδια η όραση μας,όλες οι αισθήσεις δηλαδή και το ένστικτο είναι πολύ πιο δυνατά,από τις φήμες,τις ειδήσεις και την πλύση εγκεφάλου,αρκεί να έχεις το μυαλό σου σε εγρήγορση,η ζωή δεν είναι μαθηματικά,ένα κι ένα δυο.

Για να πας μπροστά πρέπει να ξεχάσεις,να γυρίσεις σελίδα,να επουλώσεις παλιές πληγές,να λησμονήσεις,αν το κρατάς αμανάτι δεν γίνεται τίποτα,μόνο που μερικές φορές εκνευρίζεσαι που πρέπει εσύ να είσαι πάντα αυτός που πρέπει να ξεχάσεις αυτός που πρέπει να συγχωρέσεις.Πόσο να ξεχάσεις τελικά;Όποιος ξεχνάει τα λάθη του είναι αναγκασμένος να τα ξαναζήσει.

Θέλω πάντα να ξέρω την αλήθεια,ακόμα κι όταν κάνω ότι δεν την βλέπω,ακόμα κι όταν επίτηδες την ξεχνώ…

Στην Ελλάδα το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μάθαμε ποτέ την αλήθεια και ούτε θα τη μάθουμε ποτέ,γιατί η αλήθεια είναι πικρή,αλλά όπως αποδεικνύεται το μακροχρόνιο ψέμα έχει πολύ πιο καταστροφικές συνέπειες από αυτές της αλήθειας.

Στην Ελλάδα δεν μάθαμε και να λέμε αλήθεια, κοιτάξτε μέσα στις οικογένειες σας, στις σχέσεις, στις δουλειές σας και κυρίως κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας είναι τα χειρότερα από όλα. Καλά δε μιλάω για τους πολιτικούς μας,μια κοινωνία βασισμένη στη λήθη και στο ψέμα είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

Υ.Σ γιατί η αλήθεια του καθένα μας…ό,τι έχουμε να δώσουμε είναι ό,τι έχουμε ζήσει κι ό,τι θα επιλέξουμε να ζήσουμε…

Rol με δράση ξύδι-Επιλογή που δεν μετανιώνεις 2

Τις τελευταίες μέρες έχουν πέσει όλες οι δουλειές του σπιτιού του εξοχικού και πάει λέγοντας στα όμορφα μαλακά μου χεράκια…

Δεν μπορώ να πω, τα κάνω όλα και συμφέρω.Μαγειρεύω,πλένω,απλώνω,σφουγγαρίζω, σκουπίζω,πετάω τα σκουπίδια(δεν σιδερώνω),βάζω πλυντήρια ρούχων και πιάτων αν και συνήθως τα έπλενα στο χέρι!Να τώρα,λίγο πριν ανοίξω αυτό εδώ το word,έβαλα το βραδινό μου πλυντήριο πιάτων…

Πάντα λέω ότι είμαι άσχετη με τα οικοκυρικά,η αλήθεια είναι βέβαια ότι όποτε καταπιάστηκα έστω και για λίγο μια χαρά τα πήγα(λέμε τώρα),με συμφέρει βέβαια να με θεωρούνε οι άλλοι ακαμάτα γι αυτό και το συντηρώ με κάθε τρόπο.Για δουλειές του σπιτιού κλπ, όποτε μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ τις αφήνω να τις αναλάβουν άλλοι, σχεδόν πάντα!

Μπάνια,δουλειές στο σπίτι,τρελά ξενύχτια,ποτά,μεθύσια,μπάνια στη θάλασσα,ατελείωτες ώρες ηλιοθεραπείας,βαφτίσια,γάμοι,φίλοι,πλυντήρια,κίνηση στο δρόμο και άντε αύριο το πρωί να ξυπνήσεις πάλι από τις εφτά.Ευτυχώς που υπάρχει και το μουντιάλ και το μωρό μου απασχολείται περισσότερο με την μπάλα!

Ωραίες μέρες δε λέω,τρελές,ξέγνοιαστές,με χρώμα και πολύχρωμες εικόνες,αλλά σκέφτομαι και τα λόγια του ψηλού σήμερα στην παραλία…

Αράξαμε σε μια και καλά ερημική παραλία που τώρα τελευταία την έχουνε μάθει όλοι. Τεσπά,αφού βαρεθήκαμε τα μπιτσόμπαρα και τις τρεντιές,την αράξαμε Ρακοπόταμο, πετσέτα και άμμο και να προσπαθείς να ρίξεις κανέναν ύπνο μπας και ισιώσεις,δίπλα όμως μια οικογένεια με μωρά …

Δεν μπορώ να πω ότι μας ενόχλησαν ιδιαιτέρα αλλά όταν ήρθε η ώρα να φύγουνε εκεί ήταν σκέτη τρέλα,με τόσα συμπράγκαλα που κουβαλούσανε για τα μωρά,μπορεί να μαζεύανε και κανένα μισάωρο,τότε ο ψηλός είπε τη φοβερή ατάκα στον Γιάννη «Γιατί δεν κάνετε κι εσείς έναν τέτοιο ρε;» Ακολούθησε διάλογος του στιλ "ε θα κάνουμε κι εμείς αργότερα κλπ κλπ κλπ."

Τότε είναι που χάθηκα στον δικό μου κόσμο…Μια βδομάδα τώρα έχει πέσει το μπαλάκι των οικοκυρικών πάνω μου και μην φανταστείτε τίποτα τρελό,τα βασικά,μόνο για δυο άτομα όχι καμιά φαμίλια τεράστια και στη δουλειά κάθε μέρα να δίνω το "παρών".Δεν μπορώ να πω ότι κουράστηκα,το έκανα και με ευχαρίστηση,ίσως γιατί το κάνω σπάνια.

Σκέφτηκα όμως το ενδεχόμενο όλο αυτό να γίνει καθημερινότητα μου και τότε τέρμα τα ταξίδια ότι κάτσει και όπου μας βγάλει,τέρμα το αραλίκι και η φιλοσοφία στο μπλόγκ, τέρμα τα μπαράκια και οι ατελείωτες φραπεδοώρες.Που να αραδιάσεις και δυο τρία κούτσικα;

Φρίκη…

Ήδη εδώ και ένα χρόνο που δουλεύω σε πρωινή δουλειά(τι ωραίες ήταν οι εποχές της εφημερίδας ),τα βράδια είμαι συνήθως ζόμπι ενώ τις καθημερινές κοιμάμαι με τις κότες και οι αντοχές μου έχουν μειωθεί τρελά,και μετά σου λένε ότι αν κοιμάσαι νωρίς και ξυπνάς νωρίς είναι καλύτερα.

Σκατά είναι,σας το λέω εγώ,ειδικά αν είσαι σκοτεινός τύπος της νύχτας σαν κι εμένα τότε είναι γάματα! Θες και δουλειά στο σπίτι όταν γυρίζεις από την δουλειά και παιδιά και σύζυγο και μετά παντόφλα και ρόμπα,τα φαντάζομαι και έπαθα αναφυλαξία!

Εντάξει το δέχομαι,οι άνθρωποι μεγαλώνουν και αλλάζουν οι προτεραιότητες τους. Σίγουρα δεν είμαι όπως ήμουνα στα δεκαεννιά,που μια χαρά ήμουνα δηλαδή απλά σε άλλη φάση,σίγουρα έχω βαρεθεί και τα μεθύσια και το κάθε βράδυ έξω και τα ξενύχτια με ξύδια γενικώς και τα ταξίδια ότι να’ναι όπου κάτσει και ούτε με ενοχλεί τόσο που ξυπνάω πρωί το συνήθισα,όπως συνήθισα να έχω και έμπνευση για γράψιμο το πρωί. Αυτό είναι που με τρομάζει,«το συνήθισα» και έτσι ένα πρωί θα ξυπνήσω και θα έχω συνηθίσει και να ξεσκατώνω τα παιδιά μου!

Ουφ δεν ξέρω μια κρίση ήταν και πάει πέρασε.Δεν γεννηθήκαμε όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε γονείς,άσχετα αν αυτό μπορεί να στεναχωρεί τον μπαμπά μου που θα ήθελε εγγονάκι,εγώ τη ζωή μου την φαντάζομαι κάπως αλλιώς …


Ένα μεγάλο σπίτι,παραιτημένο,μια φορά την εβδομάδα έρχεται η «γυναίκα» και το καθαρίζει.Ένα τεράστιο γραφείο,βιβλία,σημειώσεις και για διάβασμα και για ντεκόρ, χεχε μια κουνιστή καρέκλα κι εγώ πάνω.Ο Γιάννης μέσα στην κουζίνα με το μπαστούνι να ψήνει ελληνικό καφέ,εγώ πάνω στην κουνιστή καρέκλα να προσπαθώ να στρίψω κανένα τσιγάρο αλλά με δυσκολία λόγω πάρκινσον.Μπακούρια,δίχως παιδιά σκυλιά,μόνο γατιά θα έχει το σπίτι μας,να καθόμαστε δίπλα δίπλα,να λέω εγώ ιστορίες στο Γιάννη,ο οποίος δεν θα με ακούει,γιατί θα παίζει στοίχημα και θα διαβάζει αθλητική εφημερίδα.Εγώ θα του φωνάζω ότι δεν ντρέπεται που με γράφει στα παπάρια του,ενώ εκείνος πια θα έχει δικαιολογία ότι δεν φοράει το ακουστικό βαρηκοόιας !

Ξέρω αυτή είναι μια εγωιστική ζωή,μια ζωή μόνο για την πάρτη μας,μοναχική,χωρίς πολλή δόσιμο.Πειράζει που εμένα αυτή μ’αρέσει;Πειράζει που εγώ θέλω να δώσω αλλιώς;

Κοντός ψαλμός αλληλούια,αν γεννήσω ποτέ παιδιά θα τα στείλω εσώκλειστα στην Ελβετία και ας λέει ο Γιάννης ότι θα τα μεγαλώσουμε μαζί,χαχαχαχα!

Σας καληνυχτώ και σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε ακόμα ένα παραλήρημα μου!

Υ.Σ Να ζήσεις αδερφούλη και χρόνια πολλά μεγάλος να γίνεις με βυσσινί μαλλιά παντού να σκορπίζεις χαπάκια,depon και όλοι να λένε πώς θα μοιάσουμε σ’αυτόν!

Τρίτος Παγκόσμιος

Ποιο να είναι αυτό το αόρατο χέρι που ρίχνει μια γροθιά σε όλα όσα χρόνια πάλεψαν οι άνθρωποι να κατακτήσουν;Ποια δικαιώματα; Ποια ποιότητα ζωής;

Γιατί δεν κάνουμε τίποτα;Κι αν δεν είναι αόρατο χέρι;Φαίνεται καθαρά;Μας δέσανε τα χέρια δίχως καν να το καταλάβουμε… Ποιος έκλεψε το μέλλον μας,ποιος έκλεψε τη ζωή μας, μέχρι και τα γεράματα μας ;Ποιος;

Δεν είναι μόνο ετούτη η χώρα που βογκάει.Παντού με προσχήματα ή χωρίς δίνει γροθιές το αόρατο χέρι,γροθιές στο πρόσωπο και στην κοιλιά,μια γενιά που θα ζήσει τον τρίτο παγκόσμιο και θα πρέπει να καλωσορίσει τη νέα τάξη πραγμάτων.

Τέλος σεζόν,τέλος εποχής,τέλος πάντων,σε λίγο το περίφημο New Age θα είναι η καινούργια πραγματικότητα και είναι κι αυτές οι περίεργες διαθέσεις του Ισραήλ και το πρόσφατο γκανγκστερικό έγκλημα του εναντίον του πλοίου της ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα και είναι κι αυτοί οι Αμερικάνοι με αυτή την θερμή και ακατανόητη υποστήριξη στις συνεχείς καταπατήσεις των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και των Αράβων…

Ο τρίτος παγκόσμιος είναι εδώ.

Your Hand In Mine

μπρίκι

Κατακρεούργηση

eBook

Κάθε πρωί οι ίδιες κινήσεις και κάθε μέρα εκείνος ο τοίχος λίγο πριν από τη στάση του λεωφορείου, που γράφει… «Ότι δεν πρόλαβα να ζήσω είναι όλη μου η ζωή»Μανώλης… σαν καμπανάκι που μου υπενθυμίζει ότι πρέπει να ζήσω, χωρίς απωθημένα και κυρίως χωρίς να εγκλωβιστώ στα "πρέπει".

Είμαι στη δουλειά και ο νους μου ταξιδεύει στην πρώτη συλλογή κειμένων μου.Ναι θέλω να κάνω ένα e-Book στο lulu.com.Ζήτησα από τον Marianno Fabregnes,να αναλάβει το εξώφυλλο και την εικονογράφηση,δέχτηκε αμέσως και είμαι τόσο χαρούμενη γι αυτό!

Δε είναι κάτι που θα γίνει αύριο,αλλά έχει γίνει η αρχή,ακόμα είμαι στη διαδικασία συλλογής κειμένων,ήδη έχουν μαζευτεί κάμποσα,κάποια βγαίνουν,κάποια μπαίνουν έτσι πάει.Ποιο θα μπει πρώτο, αν τα χωρίσω σε ενότητες κλπ.

Τα περισσότερα είναι μέσα από αυτό εδώ το blog άλλα δεν τα έχω δημοσιεύσει ποτέ, είναι κείμενα και σκέψεις που μαζεύτηκαν με τα χρόνια,ήθελα να το κάνω αυτό κάποτε, να τα μαζέψω,να τα κατηγοριοποιήσω.

Είναι μια δύσκολη και επίπονη προσπάθεια ειδικά για μένα που ποτέ δεν ήμουνα άνθρωπος της τάξης κι όμως μέσα στην πλήρη αφασία μου, ξέρω που βρίσκεται το κάθε τι. Θα μπορούσα να το κάνω και σε χαρτί σου δίνει αυτή τη δυνατότητα το lulu.com και να το αγοράσουν όσοι θέλουν , φίλοι και συγγενείς δηλαδή, χαχαχα.
Όχι όμως , θα ήθελα όσο τίποτα το πρώτο μου βιβλίο να είναι e-Book!

Σας αφήνω τώρα για να προλάβω να ζήσω…

Άρε Κάθαρμαααααααα

When you were here before,
Couldn't look you in the eye
You're just like an angel,
Your skin makes me cry

You float like a feather
In a beautiful world
I wish I was special
You're so fuckin' special

But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here

I don't care if it hurts,
I wanna have control
I want a perfect body
I want a perfect soul

I want you to notice
when I'm not around
You're so fuckin' special
I wish I was special

But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here, ohhhh, ohhhh

She's running out again
She's running out
She run run run run...
run... run...

Whatever makes you happy
Whatever you want
You're so fuckin' special
I wish I was special

But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here

I don't belong here...


Ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια, το έχω ξαναπεί ε; Ε μάλλον!

ΚΡΙΣΗ

Κράτα καθαρή την κρίση σου,
Η κρίση ήρθε και δεν έχει ούτε
δεύτερη παρουσία,
ούτε καν δεύτερη ευκαιρία.
σ.χ

Κορίτσι

Ψεύτικα νύχια,πλαστικά κολλημένα με σχέδια… Ψεύτικες τρίχες κολλημένες στα μαλλιά, ψεύτικο χρώμα σκεπάζει τα μαλλιά σου, ψεύτικο ύψος σου χαρίζουν τα τριαξονικά, δωδεκάποντα σου.Βαμμένη φάτσα,στρασάκια και γκλός,σιλικονάτα βυζιά,χρυσά ακριβά ρολόγια και βραχιόλια στους καρπούς σου , πράσινα μάτια σου χαρίζουν οι φακοί επαφής σου..

Στο μικρό τσαντάκι κριμένη η χημική δίαιτα κι όταν κάτι φας πας στο wc και το ξερνάς. Να χαρείς την πλαστική ομορφιά σου,ένα φτιασιδωμένο σάβανο.Περιφέρεις τη σαπίλα σου από εδώ και από εκεί κι όσο κι αν φορέσεις από το ακριβό άρωμα σου, μυρίζεις από μακριά …Μην στενοχωριέσαι δεν είσαι μόνη, ανήκεις στην πλειοψηφία και όσες δεν σου μοιάζουν σε ζηλεύουν κιόλας είσαι το πρότυπο κοκέτας,θα’θέλαν να σου μοιάσουν.

Προσπάθησα τόσες φορές να σου μοιάσω,δεν τα κατάφερα ποτέ,τώρα που καθόμαστε δίπλα-δίπλα και κάνουμε αυτό το τσιγάρο, σε κοιτώ και νιώθω το κενό σου,είναι αφόρητο κα πληκτικό, αβάσταχτο κενό.Δεν έχουμε τίποτα να συζητήσουμε,εγώ σου λέω δήθεν τι ωραία νύχια έχεις και μ’ αρέσουν ενώ εσύ με κοιτάς γεμάτη έκπληξη και μου λες:Ε καλοκαίρι είναι τώρα μπορείς να έχεις το μαλλί σου όπως θες,ξέρεις αυτή η δήθεν υποκριτική ευγένεια …

Εεεε κορίτσι σου αδειάσαν το μυαλό και σου γέρασαν τη σάρκα …

Με το μαλλί κάτω όπως υποσχέθηκα, φυσικότατο,μετά από πολλές βουτιές στον Ρακοπόταμο!

photo 20/06/2010 21:45

Me

18/06/2010 15:49