14 χρόνια πριν

Κάπως έτσι ήμουν στα 20!

Γεννήθηκες πριν δεκατέσσερα χρόνια από μια εικοσάρα φοιτήτρια, από τότε μέχρι τώρα έχει έρθει ο κόσμος ανάποδα, τα ξέρεις στα γράφω τόσα χρόνια, μόνο το φοιτήτρια με ακολουθεί ατέρμονα, όχι στην ίδια σχολή, αυτή δεν υπάρχει καν, σαν να μην υπήρξαμε κι εμείς, το παρελθόν μας, σαν να μας διέγραψαν. Βλέπω με αρκετή συμπάθεια και αγάπη τη δημιουργό σου και με μια ενδόμυχη ζήλια για τα νιάτα της, τη φρεσκάδα της, τη δημιουργικότητα της, την αφέλεια της, όλα της.

Κάποιοι μπορεί μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια να μην άλλαξαν καν, να τα κατάφεραν, να μην έπεσαν στην παγίδα, εγώ πάλι έπεσα, μεγάλωσα, γέμισα τη ζωή μου ένα σωρό ευθύνες, υποχρεώσεις, παιδιά και δουλειές, έκανα όλα όσα η κοινωνία περίμενε από εμένα και ελάχιστα από όσα περίμενε ο εικοσάχρονος εαυτός μου. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω πάλι εγκυμονώ , όπως εγκυμονούσα και σε εσένα, όνειρα, ιδέες, ζωή. Ζωή εγκυμονώ και τώρα,  μια νέα ζωή  και ότι αυτό συνεπάγεται, χαρά, αγάπη, χλωμό πρόσωπο, μαύρους κύκλους, πόνο και ένα καταχωνιασμένο εγώ κάπου βαθιά μέσα στη ντουλάπα.  Κάπως έτσι γέννησα σαν σήμερα και εσένα πριν δεκατέσσερα χρόνια , στο φοιτητικό μου ρετιρέ με βοήθησε να σε ξεγεννήσουμε ο Μιχάλης καλή του ώρα και καιρό τώρα σε έχω εγκαταλείψει, μεγαλώνεις μόνο σου και που και που σου δίνω λίγα ψίχουλα από λέξεις.

Θα μπορούσα να είχα μείνει στα είκοσι μόνο που εγώ λύσσαξα να μεγαλώσω, θα μπορούσα να μείνω μποέμ, να συνεχίσω να γράφω απεγνωσμένα , να σε κρατούσα ζωντανό ή να σε παρατούσα και εντελώς από υπέρμετρη φιλοδοξία, μόνο που εσύ μεγάλωσες πια και έχω και τόσους άλλους που περιμένουν να μεγαλώσουν από εμένα. Χρόνια σου πολλά μικρό μου μπλοκάκι, σήμερα γίνεσαι δεκατέσσερα, αρκετά κλάφτηκα σε αφήνω να χαρείς τα γενέθλια σου και πάω να ζήσω τη ζωή που έφτιαξα...

Bright Horses

My baby's coming back now on the next train
I can hear the whistle blowing, I can hear the mighty roar
I can hear the horses prancing in the pastures of the Lord
Oh the train is coming, and I'm standing here to see
And it's bringing my baby right back to me
Well there are some things too hard to explain
But my baby's coming home now, on the 5:30 train

Καλό μήνα μικρέ, μπορεί να μην έχω το χρόνο που θέλω μαζί σου αλλά να ξέρεις πως σ'αγαπώ... Σήμερα έρχεται ο μπαμπάς...

Σουτζουκάκια με κανέλα...

Με γεμάτο στομάχι από σουτζουκάκια απολαμβάνω το μεσημεριανό μου καφέ για χώνεψη μαζί με κομμάτια σοκολάτας. Απόλαυση, από τις λίγες που μου έμειναν. Μπορεί  λοιπόν να τα έχω όλα κομμένα λόγω εγκυμοσύνης αλλά η καφεΐνη είναι κάτι που δεν έκοψα ποτέ και αν κρίνω από το πρώτο μου παιδί μπορώ να συνεχίσω άφοβα νομίζω.

Το σπίτι άδειο και πεντακάθαρο να μυρίζει Azax, καφέ και κανέλα, μουντάδα έξω απ'το παράθυρο και χαμηλός φωτισμός μέσα, με την αγαπημένη μου μουσική να γεμίζει το χώρο. Γιατί πόσα ζουζούνια να αντέξει ένα νευρικό κλονισμένο σύστημα εγκυμονούσας, πόσες ψίχες στο πάτωμα και δαχτυλιές στα τζάμια, πόσο κυνηγητό με την δίχρονη κόρη μες στο σπίτι;

Όχι ότι ήμουν και ποτέ καμιά παστρικιά το αντίθετο θα έλεγα αλλά είναι αυτός ο ατέρμονος αγώνας που ότι καθαρίζεις ή συμμαζεύεις παύει να είναι στη θέση του μέσα σε πέντε λεπτά και εντάξει να αντέξεις τον τσαπατσούλη εαυτό σου αλλά όταν αυτός μαγικά πολλαπλασιάζεται και είσαι πλέον εσύ η μάνα που πρέπει να συμμαζέψει τα πάντα παύει να έχει την πλάκα του.

Ξέρω πως όλο αυτό θα κρατήσει για λίγο και η ηρεμία, οι μουσικάρες, η μυρωδιά του Azax στον αέρα ακόμη και η σοκολάτα, οπότε το απολαμβάνω όσο μπορώ, γιατί αύριο η μικρή θα γυρίσει σπίτι απ'τη γιαγιά και μαζί της ο Γιάννης από Θεσσαλονίκη αλλά μέχρι τότε μπορώ να τα πω και λίγο ήσυχα επιτέλους με το γιο μου, που είναι μέσα στην τεραστίων διαστάσεων κοιλιά μου, ειδικά για έξι μηνών,εγώ αλλιώς τα ήξερα από την προηγούμενη φορά, τότε έξι μηνών και ούτε καν φαινόμουν έγκυος. 

Μόνο που τίποτα δεν είναι σαν την προηγούμενη φορά και ο κυριότερος λόγος είναι γιατί τώρα ξέρεις τι σε περιμένει, την πρώτη είσαι τόσο ανίδεος που όλα είναι τέλεια και για εμένα όντως η πρώτη μου εγκυμοσύνη ήταν κάτι σαν όνειρο αυτή πάλι όχι και τόσο. Ίσως να φταίει που από την αρχή της εγκυμοσύνης είχα να την παλέψω με εξεταστική, εξοντωτική δουλειά, ένα μικρό παιδί που σε φωνάζει μαμά και σε κάνει να λιώνεις, ένα σπίτι που τα περιμένει όλα από εσένα, τα απερίγραπτα ξερατά και οι αναγούλες που αυτή τη φορά κράτησαν υπερβολικά πολύ αφού μόλις πριν λίγες εβδομάδες σταμάτησαν και γενικά ένα καλοκαίρι που ομολογουμένως δεν ήταν και από τα καλύτερα μου με εξαίρεση τις μέρες απομόνωσης στο Λεφόκαστρο, με παρέα μόνο κάτι γάτες, μερικούς Γάλλους και τον Τζήμερο!

Μπορεί αυτή τη φορά να ξεκίνησα την εγκυμοσύνη μου αρκετά πιο αδύνατη από ότι την πρώτη αλλά τότε είχα σπάσει και το ρεκόρ των οκτώ κιλών μέχρι να γεννήσω ενώ τώρα έχω πάρει ήδη οκτώ κιλά και τα περισσότερα μέσα στον πρώτο μήνα της εξεταστικής που έτρωγα σαν να μην υπάρχει αύριο,τουλάχιστον πέρασα όλα τα μαθήματα. Ευτυχώς που μπορώ και έχω αυτά τα μικρά διαλείμματα αυτές τις μικρές οάσεις, όσο σκέφτομαι πως αύριο θα ξυπνήσω μόνη μου και όχι από το γλυκό μαμά που ακούγεται κάθε πρωί από το μέσα δωμάτιο γαληνεύω και μπορεί όντως να είναι το πιο γλυκό και κουραστικό ξύπνημα που υπάρχει στον κόσμο, δεν παύει όμως να είναι μια ρουτίνα και όλοι θελουμε ένα διάλειμμα κι όχι να ζούμε τη μέρα της Μαρμότας κάθε μέρα και πιστεύω πως μπορούν να με καταλάβουν όσοι είναι γονείς και όχι μόνο. 

Όλα τακτοποιημένα λοιπόν ακόμα και η εργασία που έχω να παραδώσω την Κυριακή ,έτοιμη ψυχολογικά για το μάθημα του Σαββάτου  και πανέτοιμη μόλις ποστάρω αυτό το ποστ να ξεκινήσω την επόμενη εργασία που παραδίδω το άλλο Σάββατο. Όσο για την μέχρι τώρα εμπειρία μου από το ΕΑΠ, είναι ότι πιο δύσκολο και απαιτητικό έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα με φουλ υποχρεωτικές εργασίες και ότι μέχρι τώρα είχα κάνει σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο να φαντάζει λούνα παρκ σε σχέση με ότι αντιμετωπίζω τώρα. Μπορεί να φταίει και η φύση των μαθημάτων που είναι κυρίως νομικά και οικονομικά και αν και τα δεύτερα με παιδεύουν ακόμα περισσότερο στο τέλος σε αυτά κατά ένα περίεργο λόγο παίρνω τους μεγαλύτερους βαθμούς. 

Το μόνο ευχάριστο είναι πως αφού με το καλό γεννήσω στα μέσα προς τέλη  Φεβρουάριου και αφού το Γενάρη και το Φλεβάρη θα ανεβοκατεβαίνω με την τεράστια κοιλιά μου στη Θεσσαλονίκη για να δίνω με κίνδυνο να γεννήσω το παιδί κάπου στο ενδιάμεσο,δεν θα γυρίσω ποτέ ξανά πίσω στον ΟΑΕΔ κι αυτό χάρη  στο νόμο Ν.4440/2016 (ΦΕΚ τ. Α'224) "Ενιαίο Σύστημα Κινητικότητας στη Δημόσια Διοίκηση"και την αίτηση που είχα κάνει για μετάταξη από τις 5/5/2018, είπαμε στο ελληνικό δημόσιο πάνε όλα με ταχύτατους ρυθμούς. Ναι αγαπητοί μου αυτό ήταν ένα εφιαλτικό κεφάλαιο για εμένα που πάει έκλεισε μετά από έξι χρόνια και κάποτε θα σας γράψω γι αυτό δεν είναι η ώρα του, το μόνο που ξέρω είναι το χαρτί που μου ήρθε και γράφει "πως και μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης σας ενημερώνουμε ότι επιλέγεστε για τη μετάταξη...." και δεν ήταν εύκολο αν σκεφτείς ότι είχαν να διαλέξουν ανάμεσα σε εμένα και άλλα εικοσιδύο άτομα και στο σταυρό που σας κάνω δεν έβαλα ποτέ μα ποτέ κανένα μέσο,το μόνο που έκανα ήταν να κάνω μια αίτηση στο http://apografi.gov.gr/  να στείλω το πλήρες βιογραφικό μου και φυσικά να κάνω υπομονή.

Ας κλείσω λοιπόν τούτο εδώ το post αφού ο καφές τελείωσε, έξω βράδιασε και κάποτε πρέπει να κάνω και την εργασία που λέγαμε , το βράδυ είναι όλο δικό μου για netiflix και λιώσιμο στον καναπέ, τώρα όσο προλαβαίνω γιατί από Φλεβάρη με ένα δίχρονο και ένα νεογέννητο στην αγκαλιά όλα αυτά θα φαντάζουν πολυτέλειες αλλά όπως και να έχει είναι ωραία η ζωή, όσο και να μας ταλαιπωρεί όσο είμαστε εδώ και παλεύουμε και έχουμε λίγες ώρες για εμάς, καφέ και σοκολάτα όλα είναι τέλεια. Εις το επανιδείν 

Στα τριάντα και βγάλε....

Μεσιάζοντας τα τριάντα, το κοντέρ τα έχει γράψει τα χιλιομετράκια του και εντάξει στα τριάντα κάτι και βγάλε δεν είσαι ακόμα για απόσυρση αλλά δεν είσαι κι εκείνο το χαζοχαρούμενο δεκαεννιάχρονο που μερικές φορές θα σκότωνες για να ξαναγίνεις. Είσαι πια μια μεστή μιλφάρα όσο κι αν δεν το παραδέχεσαι, όσο ξένη κι αν ακούγεται στα δικά σου αφτιά τούτη η αργκό λέξη. Ο μόνος συνειρμός σου με το μίλφ, είναι αυτός με τον Κωνσταντινίδη, τίποτα περισσότερο κι αν στη μετεφηβεία σου ήσουν ένα άγριο νιάτο και θηλυκό τώρα σίγουρα είσαι κάτι άλλο. 

Η ανάγκη για άγρια περιπέτεια στα νιάτα σε έφερε πολλές φορές στα άκρα, σε έκανε να τεντώσεις  τα  όρια σου, τελικά ήταν πολύ πιο στενά και μικροαστικά από ότι φανταζόσουνα ή από ότι ήθελες να λες ή από ότι ποτέ σου παραδέχτηκες, όσο μποέμ και αν προσπάθησες να ζήσεις, τόση όση ήταν τελικά η περιπέτεια που μπόρεσες και γεύτηκες, μετά απλά δεν ήθελες άλλο, δεν μπορούσες, ξερνούσες κοντά σε μουσάτους ποιητάδες, μυαλά ξουράφια, σου γαμούσαν το μυαλό αλλά μέχρι εκεί από το άλλο δεν ξέρανε, μη λέμε τα ίδια.

Θα καταλάβαινες πολύ αργότερα πόσο κακογαμημένη ήσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά, σωματικά και συναισθηματικά, κάποιοι από αυτούς μάθανε μέσα σου και οι άλλοι μισοί αποδείχτηκαν γκέι και το ποσοστό όσο περνάει ο καιρός μεγαλώνει τόσο επικίνδυνα που αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί πάντα διάλεγες τέτοιους άντρες, ίσως άγγιζαν καλύτερα από τον καθένα την θηλυκή σου πλευρά, ίσως όλοι να ήταν εν δυνάμει γκέι μέχρι που οι κοινωνικές συνθήκες τους επέτρεψαν να το παραδεχτούν πρώτα στον εαυτό τους και μετά σε όλους τους άλλους, ειλικρινά δεν ξέρω.  

Κάηκες,τσουρουφλίστηκες,μπούχτισες από κακογαμιάδες κουλτουριάρηδες, από απόρριψη, από μια δήθεν προοδευτικότητα και έτρεξες τρομαγμένη όσο μπορούσες προς τα πίσω, το μόνο που έψαχνες απεγνωσμένα πια, ήταν κάποιον να μην πάει στην όπερα και σε ποιητικές βραδιές, να βλέπει ποδόσφαιρο, να τρώει μπριζόλες, να  πετάει τα σκουπίδια και να σε γαμάει καλά, και επιτέλους τα κατάφερες.  Αυτό είναι που λένε πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα απλά πράγματα και κοίτα να δεις που είναι η μοναδική φορά που μου το ορκίζεσαι πως δεν ειρωνεύεσαι. Πάντως κυνική δεν σε έκαναν τα χρόνια, πάντα έτσι ήσουνα.

Από την άλλη πάλι έτσι το βλέπεις εσύ ή έτσι θέλεις να παρουσιάζεσαι προς τα έξω, εμένα μου το σφύριξε ένα αγοράκι, πως οι "νορμάλ" σε γουστάρισαν μα δεινοπάθησαν στα χέρια σου και ότι μαλακία τράβηξες από κάθε ψυχανώμαλο τα ξέσπασες πάνω τους, δεν ήταν πως δεν σε θέλανε οι νορμάλ ήσουν εσύ που στο νορμάλ είχες αλλεργία, που την κανονικότητα την έδιωχνες με τις κλωτσιές, ήσουν εσύ που τρόμαξες απ' το ένα άκρο και πήδηξες στο άλλο.

Στα τριάντα βγάλε και κάτι είναι πολλοί οι απολογισμοί που μπορείς να κάνεις, πάντως μπράβο Σοφάκι τα κατάφερες, έκανες τα πάντα, ότι περνούσε από το χέρι σου για να καταστρέψεις αυτό το διαφορετικό που πίστεψες πως ήσουν, αυτό το διαφορετικό που σε πλήγωσε τόσες φορές και σε έβαλε σε τόσους μπελάδες και το έβαλες αμέτι  μουχαμέτι να το καταστρέψεις, να το αφανίσεις. Τώρα πια αυτοσαρκάζεσαι και γελάς με το χάλι σου, λες σιγά το διαφορετικό που ήμουνα,ήμουν και είμαι μια από τα ίδια και μ' αρέσει, μα έλα που ούτε και τώρα πείθεις κανέναν, μα έλα που πάλι δε χωράς πουθενά. Έλα παραδέξου το είναι που λαχταράς όσο τίποτα την κανονικότητα, μονάχα που δεν ξέρεις πως είναι.

"Στις τουαλέτες τα όνειρα σου θα ξεράσεις, θα χαλαρώσεις και θα μπεις στη σειρά..."

Τα πρώτα γενέθλια

2/10/2018

Σαν σήμερα έγινα μάνα. Σε γέννησα με αυτόν τον τρόπο που λέμε φυσιολογικά. Το ρολόι απέναντι έγραφε εικοσιδύο και εικοσιτέσσερα, μα σ ύμφωνα με όλα τα χαρτιά γεννήθηκες και εικοσιπέντε. Οι πόνοι με είχανε πιάσει από τις εφτά η ώρα το απόγευμα με το που μπήκε ο Οκτώβρης.

Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ πως η ζωή μου έχει την οποιαδήποτε σχέση με αυτή που είχε πριν σε γεννήσω. Στην αρχή τα πράγματα είναι ισοπεδωτικά, γι αυτό θεωρώ πως όλες οι νέες μαμάδες θέλουν στήριξει, μετά απλά συνηθίζεις! Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είσαι το πιο σημαντικό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου, όλα τα άλλα είναι προσωπικές μικρό ή μεγαλό ματαιοδοξίες που έκανα ή θα κάνω. Που θέλησα ή δεν θέλησα αρκετά.

Φυσικά υπήρξα και πριν από εσένα, φυσικά υπάρχω και τώρα, η ζωή είναι όλη δικιά σου όπως και η δική μου εξάλλου. Τώρα που έγινα μάνα λοιπόν εκτιμώ και σέβομαι λίγο παραπάνω όλες εκείνες τις γυναίκες που από επιλογή ή όχι δεν έγιναν μάνες ή που από επιλογή ή όχι έγιναν. Είναι κάτι που αφορά ξεκάθαρα και βαθιά τη ζωή μιας γυναίκας σε αυτόν τον πλανήτη. Η ζωή συνεχίζεται μαζί σου πια και είναι αλήθεια πως έχει άλλο νόημα όταν σε παίρνω αγκαλιά ή όταν μου χαμογελάς.

Στα γεράματα αποφάσισα να σπουδάσω ξανά " Δημόσια Διοίκηση " αυτή τη φορά μιας και η ζωή τα έφερε έτσι να βρίσκομαι από τη μέσα πλευρά και να βλέπω ξεκάθαρα πως στη χώρα μας η δημόσια διοίκηση πάσχει πολλαπλά. Δεν ξέρω αν φταίει που μεγάλωσα ή που δεν έχω πια τόσο ελεύθερο χρόνο αλλά μου φαίνονται πραγματικά πάρα πολλά για να τα βγάλω πέρα μα όσο αναλογίζομαι με τι έχω αναμετρηθεί μέχρι τώρα λέω εντάξει κλάιν και συνεχίζω. Νέα μαμά, νέα φοιτήτριά και νέα οδηγός, μου αρέσει που επιτέλους αναμετριέμαι με τους φόβους μου και τους ξεπερνάω, που σε βάζω στο καθισματάκι σου και φεύγουμε.

Θέλω όταν μεγαλώσεις να γυρίζεις στο μητρικό σου και να έχεις ωραίες αναμνήσεις από εδώ και μυρωδιές ρυζόγαλου όπως είχα κι εγώ, θέλω να ζήσεις τα παιδικά σου χρόνια ανέμελα, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό.

Σ'αγαπώ, η μαμά σου.

Βασιλική

Είμαι μια Βασιλική που δε με λένε Βάσω. Είμαι ένα μοναδικό κορίτσι σε ένα σόι αγοριών.  Νονός μου είναι ο Ματούλης, ούτε εκείνον τον λένε έτσι είναι το συνωμοτικό. Χαϊδευτικά με φωνάζουνε Σίλια. Αν ζούσα στη Ραψάνη θα με φωνάζανε Τσικούλα ή Τσικιά. Γεννήθηκα πρωτότοκη αργά το βράδυ μιας Δευτέρας. Το όνομα το πήρα απ' τη γιαγιά μα έχω και παππού Βασίλη κι είναι κι εκείνος ένας Βασίλης που δεν έγινε ποτέ του Βασιλάκης. Βασιλάκη έχω τον πρώτο μου ξάδερφο, ένας και μοναδικός και ζουρζουβίλης που λέει και η γιαγιά.

 Όλοι λένε πως είμαι όμορφη επειδή γεννήθηκα Οκτώβρη, τότε γεννιούνται οι όμορφες, μη βλέπεις τη μαμά, αυτή είναι μια αυγουστιάτικη εξαίρεση. Έχω ένα τρίγωνο elfικό αυτί και ένα στρογγυλό, το τρίγωνο το πήρα απ'τη μαμά, έχω δυνατά χέρια, γαλλική μύτη, ζουμερά χείλη και μάτια σε όλες τις αποχρώσεις του μελί και του πράσινου ανάλογα με τη διάθεση και το φως. Είμαι πεισματάρα και σχεδόν πάντα γίνεται το δικό μου. Τώρα τελευταία άρχισα να περπατώ με την περπατούρα του Μπακόλα, πέφτω κι όταν πέφτω κλαίω μα ξέρω πως θα είναι πάντα κάπου εκεί κοντά η μαμά για να με σηκώσει ξανά.

 Τα πυρόξανθα μαλλιά τα πήρα απ'το μπαμπά που κι αυτός τώρα τελευταία κουρεύεται σαν τους Peaky  Blinders. Αν και ζω στον κάμπο μου αρέσει η θάλασσα και το βουνό, αγαπημένο μου τραγούδι είναι το "Ήταν ένας γάιδαρος" και το "Μεταμορφώσεις" του Μπονάτσου σε διασκευή Matina Sous Peau, μου αρέσει ο ύπνος, το relax, το μπάνιο και οι αγκαλιές. Ο μεγαλύτερός μου φόβος είναι η Σκουτερίνα της Clementoni. Έχω ήδη ένα μεγάλο ξύλινο κουκλόσπιτο και απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ γι αυτό και για το φουσκωτό μου κάστρο. Αγαπημένα μου βιβλία είναι όλα αυτά που μπορώ να δαγκώσω , στον ελεύθερο χρόνο μου , μου αρέσει να ρίχνω κουτουλιές και να γρατσουνάω. Τα πρώτα μου γενέθλια δεν τα έχω ζήσει ακόμα, τα φαντάζομαι με μεγάλη τούρτα και δώρα από αυτά που παίρνουν μόνο τα πρωτότοκά παιδιά ή τα μοναχοπαίδια. Για την ηλικία μου ξέρω πολλά πράγματα, όπως να κάνω παλαμάκια και να τρώω μόνη μου ένα μπισκότο. Έχω ήδη έξι δόντια, δεκαπέντε ζευγάρια παπούτσια αν και δεν περπατάω ακόμα και μεγάλη συλλογή από θαυμαστές με μεγαλύτερο θαυμαστή μου από όλους τον Μάριο. Η μεγαλύτερη μου ανησυχία για το μέλλον είναι μην αλλάξει η μαμά δωμάτιο και δεν μπορώ να την δω. Ζω σε έναν κόσμο που ακόμα εύχεται στους γονείς μου και με έναν γιο. Δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω μονάχα θέλω να παραμείνω μια Βασιλική σε έναν κόσμο γεμάτο Βασούλες.

Άκου μάνα...

Λοιπόν αυτό που κυρίως κάνω αυτό τον καιρό είναι τη μάνα και δεν εννοώ στα χαρτιά. Είναι απασχόληση όχι πλήρους ωραρίου αλλά εικοσιτετράωρου, εφταήμερου και βάλε χωρίς ρεπό,  άντε με κανένα ρεπό αν και όποτε μπορέσουν οι γιαγιοπαππούδες. Οι άτεκνες φίλες μου με ρωτάνε αν είναι δύσκολο, δε θα πω ψέματα, φυσικά και είναι δύσκολο, σχεδόν παύεις να υπάρχεις αλλά το βρίσκω παιχνιδάκι μπροστά στο γκισέ του ΟΑΕΔ. Σίγουρα η μαμαδοσύνη θέλει υπομονή, αγάπη, χρόνο και μαμάδες που να έχουν χορτάσει το εγώ τους. 

Ο καιρός που πρέπει να γυρίσω στη δουλειά πλησιάζει, αναρωτιέμαι τι θα κάνω με το παιδί μου και με πιάνει φρίκη. Ξέρω ότι στη θέση μου και σε χειρότερη βρίσκονται πάρα πολλές γυναίκες. Σκέφτομαι τις εργαζόμενες στον ιδιωτικό τομέα. Ποιον ιδιωτικό τομέα; Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, ας είμαστε ρεαλιστές όλες πάνε στο σπίτι τους, αναγκαστικά.  Εκείνες που μένουν να παλεύουν είναι οι  μητέρες που βρίσκονται στο ελεύθερο επάγγελμα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα γυναίκες καριέρας, δεν το περιορίζω στο φύλο, θα πω γενικά άνθρωποι καριέρας σε μια χώρα που  η δουλειά είναι είδος υπό εξαφάνιση . 

Σας γράφει μια μάνα του δημοσίου που βρίσκεται στην καλή τη μοίρα αλλά δεν παίρνει και πολύ συχνά ρεπό από τα μαμαδοκαθήκοντα γιατί η μια γιαγιά εργάζεται και η άλλη είναι μονότερμα καπαρωμένη από το άλλο το εγγόνι που ανήκει στη μάνα ελεύθερο επαγγελματία. Μια μάνα που έκανε συνειδητά παιδί και που δεν έχει απαίτηση να το παρατάει από εδώ κι από εκεί και να κάνει τη ζωή της όπως θα πει και η παλιοκοινωνία αλλά αυτή η παλιοκοινωνία έχει πολλές απαιτήσεις από αυτή τη ρημαδομάνα ρε γαμώτο και εργαζόμενη να είναι και καλή μανά και νοικοκυρά και χαμογελαστή και γκόμενα. Ε απλά δεν γίνεται και συνήθως την πατάνε τα παιδιά εκεί είναι η μαλακία. Τα παιδιά που γυρίζουν σπίτι και δεν είναι κανείς, που φεύγουν από το σπίτι και δεν είναι κανείς και μετά αναρωτιόμαστε γιατί πάνε όλα κατά διαόλου.

Τι θα κάνω με το παιδί μου, θα το αφήνω στους γιαγιοπαππούδες που δεν μπορούν κι αν στην τελική δεν θέλω να το αφήνω; Δεν έχω άλλη επιλογή από το να αφήσω τη δουλειά μου και μετά όλοι οικογενειακώς να τρώμε κάνγκες.Έγινε και η μητρότητα σπορ για λίγους. Καλά μου έλεγε η μάνα μου, γίνε youtuber και  insta influencer παιδί μου να τα κονομάς απ'το σπίτι και δεν την άκουσα, έμεινα μια αγνή και άφραγκη blogger.  Αλάνια εις το επανιδείν...

Good luck up there buddy...

9 μήνες μαζί!

Εννιά μήνες μαμά σου,σ'αγαπώ τόσο πολύ! 

Κουλ

Σήμερα έλαβα ένα μήνυμα στο messenger:

 "Παραιτήθηκες κι έφυγες Τζαμάικα;"

Απάντησα:

  "Όχι ακόμα, Τζαμάικα πήγα ήδη!"

Είναι Ιούνιος έξω βρέχει ασταμάτητα και έχει ψύχρα, πίνω πρωινό ζεστό καφεδάκι, έχω δυο πράσινα ματάκια να με κοιτάζουν και να λιώνω και τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν στην απέναντι μονωμένη ταράτσα και να σχηματίζουν κύκλους.Αναρωτιέμαι αν γενικά ήμουν κουλ άνθρωπος και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές κουλ είμαι αλλά δεν ήμουν πάντα και ούτε για πόσο ακόμα θα μπορώ να είμαι ξέρω. Τι να είναι άραγε κουλ; Να βγάλεις βιβλίο; Να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο;Στο διάστημα; Να ζήσεις το όνειρο σου; Να βρεις το χάπι που γιατρεύει τη βλακεία; Σίγουρα για τον καθένα μας ίσως να'ναι κάτι διαφορετικό.

Ας τα πάρουμε από την αρχή,  ήμουν κουλ καταρχάς γιατί μπορούσα, ήταν οι συνθήκες τέτοιες, λόγω ηλικίας, οικονομικής άνεσης, έλλειψης υποχρεώσεων, ωραίων εποχών προ κρίσης και άλλα πολλά και μετά μια ωραία πρωία που δεν ήταν μια δηλαδή αλλά πολλές πολλές μαζεμένες τα διέλυσα όλα και έγινα το πιο αντικουλ  άτομο που ήξερα, κι αυτό από μια άποψη κουλ είναι!Σε όλο αυτό βοήθησε και η κοινωνική κατάσταση τριγύρω μου, βοήθησε το ότι έμεινα Ελλάδα, το ότι μεγάλωνα, το ότι φοβόμουν, το ότι μου κατέρριψαν τα όνειρα, το ότι άρχισα να δουλεύω σε ένα απάνθρωπο περιβάλλον με γελοίους ανθρώπους, το ότι προσπάθησα να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Πάντως το παν είναι να επαναστατήσει κανείς ενάντια στο προσωπικό του κατεστημένο κι εμένα το γαμημένο είναι τεράστιο και πολύπλοκο αλλά εγώ το έφτιαξα κάπως θα ξέρω και να το ρίξω, αν τελικά τα καταφέρω μπορώ να σπάσω όλα τα κοντέρ γαματοσύνης αλλά κάπου εδώ κατουράω και λίγο και χαλαρώνω.

Μια μέρα θα παραιτηθώ, έχω σκεφτεί άπειρες στιγμές τα λόγια, τις κινήσεις που θα κάνω ξέρεις κάτι σαν ταινία. Φαντάζομαι αυτή την ηρωική έξοδο ως ένα από τα πιο κουλ πράγματα που θα έχω κάνει και μετά να αρχίσω να ζω ξανά κυριολεκτικά στα βουνά, και η Ραψάνη μου κάνει μια χαρά. Εντάξει σκέφτομαι κι άλλες πιο ανώδυνες λύσεις αλλά εκεί μέσα δεν την παλεύω το μόνο σίγουρο. Δεν αμφιβάλλω ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό με κατέστρεψε . Η ζωή γενικά δεν είναι κουλ, ούτε οι άνθρωποι. Πάντως αν  θέλω να τα βάλω στη ζυγαριά τα περισσότερα πράγματα που έκανα στη ζωή μου ήταν κουλ εξού και το sophie_jamaica και τώρα περνώ μια φάση που νιώθω, είμαι και περνάω σούπερ κουλ,  γιατί η μητρότητα δεν είναι τόσο αντικουλ όσο φαντάζει, είναι το πιο  φυσικό, κουραστικό, συναρπαστικό, μεγαλειώδες πράγμα το να'σαι μάνα. Κουλ λοιπόν για όσο θα μπορώ, κουλ για όσο θα με παίρνει...

Από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα...

driver

Σημειώστε μέρα, ώρα και τα σχετικά, οδήγησα πρώτη φορά ολομόναχη το αμάξι,το δικό μου αμάξι,με ανοιχτό παράθυρο, στο πλάι τη θάλασσα και το ραδιόφωνο ανοιχτό,ουαούυυυυυυυ! Μπορεί να έχω το δίπλωμα καμιά δεκαριά χρόνια και το αυτοκίνητο  ενάμιση μήνα, μπορεί να έχω οδηγήσει με τη μπέμπα,τον άνδρα μου μέχρι και τη προγιαγιά της αλλά μόνη μου ποτέ, μεγάλη ελευθερία.

Αντε τώρα πρέπει να πάω στο φίλο μου το Γιώργο επιτελους και τους γονείς μου για καφέ και μετά νομίζω έκλεισα. Είμαι μεγάλη driver με το αυτόματο ;)

Τranquila

Ανεβαίνω στη σκαλίτσα όπως στη βιβλιοθήκη για να φτάσω τα ψηλά ράφια, αυτή τη φορά δεν ψάχνω για κάποιο μυθιστόρημα που θα με συναρπάσει, κατεβάζω τις κουρτίνες, βγάζω ένα, ένα τα τσιγκελάκια και σκέφτομαι το βράδυ, το βαθούλωμα στον καναπέ, το netflix , το la casa de papel που θα δω και για ακόμη μια φορά θα επιβεβαιώσω πως βρήκα τη γλώσσα που έχω την τέλεια προφορά, όσο για τις κουρτίνες θα τις αναλάβει το καθαριστήριο.

Πάντως τώρα που το σκέφτομαι άχρηστες είναι, το σπίτι δείχνει πολύ καλύτερο χωρίς αυτές κι από τους απέναντι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα , ούτε καν τους άντυτους κώλους μας τους δείχνουμε  έτσι κι αλλιώς στο instagram. Όμως να πως μια κουρτίνα μπορεί να σου χαλάσει επιτέλους την ρουτίνα και να διακόψει  τις συνεχείς επαναλαμβανόμενες  κινήσεις, να κάνει τις παρεμβολές της, με εποχικότητα κι αυτή, του χρόνου πάλι, χωρίς υπαρξιακά ζούμε πεθαίνουμε...

Γράφω για να ξεμουδιάσω τα δάχτυλα, να μην ξεχάσω τον ήχο από το πληκτρολόγιο, να μην ξεχάσω πως είναι, να με κρατάω σε εγρήγορση έστω κι αν γράφω σαχλαμάρες  κι άσε τις δουλειές να περιμένουν , κανείς δεν έπαθε τίποτα από υπερβολική αραλίκα

Βραδινή πλάνη

Η τέλεια ώρα για απομόνωση είναι αργά το βράδυ Κυριακής μετά από καλοκαιρινή μπόρα. Το παράθυρο ανοιχτό και τόσα πράγματα να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, η νύχτα, το δροσερό αεράκι, τα ακουστικά στ'αφτιά,η φωνή του Leonard, οι μουσικάρες, η απόλυτη σιωπή έξω από αυτά. Τζίζας τι απόλαυση! Πόσο μου έχει λείψει αυτό το βραδινό, κρυφό ραντεβού με την πάρτη μου, κανένας και τίποτα πάνω από το κεφάλι μου, κανείς και τίποτα στις σκέψεις μου, μόνο εγώ κι η μουσική, μόνο εγώ και οι λέξεις. Τόσο αυτονόητο παλιότερα, τόσο σπάνιο πια γιατί αν έμαθα κάτι από αυτή την αγάπη που ανέτειλε απ΄τα σπλάχνα μου είναι  ότι το να γίνεις γονιός είναι αυτή η υπέρτατη χαρά που σε συνδέει με την ανθρωπότητα και καταφέρνει σοβαρά να πλήξει το εγώ σου. Σιγά τα λάχανα θα μου πεις,  το εγώ μου το είχα πλήξει τόσο ανεπανόρθωτα πολύ πριν γίνω μάνα οπότε δεν ήταν αυτό που με ζόρισε, μόνο αυτό δε με ζόρισε.

Είναι που μεγαλώνοντας είσαι αναγκασμένος να χάσεις πολλές φορές το μυαλό σου κι αν καταφέρεις να μη λυγίσεις  από τον κομφορμισμό ή την καθαρή τρέλα που υπάρχει γύρω σου και μπορέσεις τελικά να λειτουργήσεις, τότε περνάς σε μια πολύ εσωτερική έκσταση αλλά θέλει πολύ δουλειά και βαθιά εμπειρία και ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος  να μην τα καταφέρεις και στο τέλος  να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα. Το θέμα λοιπόν είναι να βρεις τρόπους σε αυτή τη ζωή για να καείς όμορφα, να αφήσεις χρόνο για αδέσποτες βραδινές συναντήσεις με τον εαυτό σου, σίγουρα κάνει καλό.

Όταν είσαι νέος δεν συγχωρείς εύκολα, είσαι παντοδύναμος και άτρωτος, είσαι επικριτικός, ανταγωνιστικός, αήττητος και αυθάδης. Δε σε αφήνει να δεις καθαρά η άγνοια, ο μακρύς δρόμος που έχεις μπροστά σου, η ματαιοδοξία. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να συγχωρείς, τα παιδιά σου, τους γύρω σου, τους γονείς σου. Μεγαλώνοντας δεν είναι μόνο που αρχίζει να τελειώνει όλο και πιο πολύ ο χρόνος είναι που κι αυτός που έχεις δε σου φτάνει και αναλώνεσαι έτσι κι αλλιώς αναλώνεσαι θα μου πείς είτε στο να δημιουργείς είτε στο να καταστρέφεσαι κι αυτά τα δυο σαν να πάνε μαζί. Μα δεν ανησυχώ μου το'χαν  πει οι τσιγγάνες που καπνίζαν με τ'αφτί πως η μοίρα θα'ναι καλή το μόνο που θέλανε για αντάλλαγμα ήταν φωτιά.Ήρθε η ώρα να να βουλιάξω στη μουσική έτσι κι αλλιώς όπου να'ναι θα χαράξει...   

Κωλοselfie

2004

Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έμεινα για πρώτη φορά μόνη στο φοιτητικό μου ρετιρέ, η αλήθεια είναι πως με πήραν τα κλάματα πριν ακόμα οι γονείς μου μπουν στο ασανσέρ, έβαλα στα τέρματα Natural Mystic για να μην ακουστούν τα μυξοκλάματα μου και μέσα σε λίγη ώρα χόρευα και γελούσα μόνη μου για την ενήλικη και ελεύθερη ζωή που ήταν μπροστά μου και έπρεπε να ζήσω. Τα πρώτα βράδια μου κακοφαινόταν που δεν άκουγα το ροχαλητό του πατέρα μου από το δίπλα δωμάτιο ή έστω μια ανάσα, με τον καιρό το συνήθισα και άρχισα να κοιμάμαι με την τηλεόραση ανοιχτή έπειτα μου ήταν εξίσου δύσκολο να συνυπάρξω έστω και μια μέρα με κάποιον στο ίδιο σπίτι και να που έφτασα σήμερα να ξυπνώ μέσα στο άγριο χάραμα από το κλάμα του παιδιού μου αδιαμαρτύρητα, πληκτρολογώντας με το δεξί και κουνώντας την κουδουνίστρα με το αριστερό. Επειδή πια όπως θα έχετε διαπιστώσει γράφω σπάνια είναι εύκολο να συμπεράνετε πως πια δουλεύω πιο πολύ το αριστερό!

Τότε ήταν αθώες εποχές, είχαμε προσδοκίες από την τεχνολογία, η τεχνολογία ήταν στα χέρια μας, οι περισσότεροι από εμάς απλά αναλωθήκαμε ψάχνοντας κανένα γκομενάκι από το ίντερνετ για μένα ήταν και άλλα πράγματα, μετά ήρθε και το blog. Το facebook ήταν στα σπάργανα του, εδώ ακόμα άγνωστο. Την ώρα που ο Zuckerberg στο δικό του φοιτητικό δωμάτιο έφτιαχνε το facebook εγώ θα βρισκόμουνα μάλλον σε κάποιο ΚΤΕΛ για να πάω να βρω κανέναν αγαπητικό ανά την επικράτεια, τότε θυμάμαι πάντα τους ήθελα μακριά,μου έδινε μια άλλη ανεξαρτησία. Εμένα μου έμειναν τα ταξίδια, αυτουνού μια ντουλάπα με ίδια ρούχα, κάτι δις, τρις έχω χάσει το μέτρημα και στην ανθρωπότητα μια τεράστια μαλακία προπαγάνδας, παραπληροφόρησης, πόλωσης και κωλοselfie αηδίας. Γίναμε κοινωνοί του κάθε σαπιοκώλη, μας έκανε να κάνουμε δημόσιο το χειρότερο εαυτό μας, μα κι αυτό δεν ήταν παρά μονάχα μια κουράδα στον ωκεανό.

Η τεχνολογία μας έδινε φωνή την αντιστρέψαμε σε λογοτεχνία, μπορούσαμε και επηρεάζαμε κόσμο με τη φωνή μας, είχε δύναμη, νιώθαμε δημιουργικοί, δυνατοί, εμπνεόμασταν και εμπνέαμε, ήμασταν ερωτεύσιμοι, γνωρίζαμε ενδιαφέροντες ανθρώπους μέχρι που αρχίσαμε να σωπαίνουμε, όσοι τουλάχιστον λυγίσαμε μπροστά στους τόνους ναρκισσισμού, αυτοπροβολής, ματαιοδοξίας, προπαγάνδας, γονεικών συμβουλών,μαγειρικής, μακιγιάζ, σχέσεων,  μέχρι που ζήσαμε την αποδόμηση της, τη δικιά της, τη δικιά μας, των φίλων μας, της σαπίλας αυτού του κόσμου, μερικοί κάνανε καριέρα και άλλοι πάλι σαν του λόγου μου πιάσαμε τη γωνία μας κάνοντας εκκωφαντική σιωπή. Θυμάμαι εκείνη την μέρα που σε φέραμε από το μαιευτήριο στο σπίτι κι εσύ έβαλες τα κλάματα, τότε έβαλα στα τέρματα Natural Mystic ,σε πήρα και χορεύαμε και γελούσα μόνη μου μόνο και μόνο που σ'είχα αγκαλιά....

Many more will have to suffer

Many more will have to die

Don't ask me why

Things are not the way they used to be

I won't tell no lie

One and all got to face reality now

Next Level

Next Level

Μπορείς να δώσεις όποιο σχήμα και διαδρομή θέλεις στη ζωή. Μπορείς να την δεις σαν τρένο με ράγες και διάφορους σταθμούς ή σαν βιντεοπαιχνίδι με πίστες και αλλαγή level. Μπορεί πάλι να σου κάνει κέφι να την φανταστείς σαν ουρανοξύστη με πολλούς ορόφους και διαφορετική θέα ή σαν μια σκάλα που όλο ανεβαίνεις κι άλλες τόσες φορές κουτρουβαλιάζεσαι ή σαν ένα βιβλίο με διαφορετικά κεφάλαια ή σαν Jenga,  λάθος τουβλάκι κιόλα πάλι απ'την αρχή. 

Εγώ άλλαξα level, πήγα στην πίστα Σίλια και όπως κάθε σωστός gamer ξέρει για να γίνει αυτό απαιτεί κόπο, προσπάθεια, αλλαγή, επιμονή, γνώση. Αλλάζοντας level αλλάζουν και οι όροι του παιχνιδιού, οι όροι του παιχνιδιού που ήξερες μέχρι τώρα να παίζεις αλλά για να πας παραπέρα πρέπει να μάθεις, να προσαρμοστείς. Μπορεί να παίζεις και να ξαναπαίζεις συνέχεια στην ίδια πίστα, όλοι μας νομίζω το έχουμε κάνει αυτό είτε γιατί απλά δεν έχουμε βρει ακόμα τον τρόπο να πάμε παρακάτω, είτε από βαραμέαρα, είτε από παραίτηση, είτε από χίλια δυο είτε. 

Στην επόμενη πίστα τα πράγματα είναι πρωτόγνωρα, ξαναγίνεσαι πρωτάρης κάπου που πριν ήσουν ο παλιός, ψάχνεις τριγύρω σου να βρεις γνώριμα πρόσωπα αλλά συνήθως οι περισσότεροι φίλοι ή σε έχουν προσπεράσει ή έχουν μείνει πίστες ολόκληρες πίσω σου, όσο να'ναι είναι φορές που ψάχνεις για ένα παράλληλο παίξιμο σαν ένα MMORPG*, κάποιον να σου δείξει λίγο την πεπατημένη, μα μάταια πάλι μόνος θα τα καταφέρεις, γιατί στο κάτω κάτω δικό σου είναι το παιχνίδι και θα το παίξεις όπως μπορείς και σύμφωνα με τις δυνατότητες σου και πολλές φορές ίσως και καλύτερα από εκείνους που περίμενες συμβουλές και οδηγίες. Εδώ στο role playing game της ζωής, αναλαμβάνω το χτίσιμο και την εξέλιξη και άλλων χαρακτήρων και είναι ίσως το πιο πολυσύνθετο είδος παιχνιδιού.

* Massive Multiplayer Online Role Playing Game 

  

Κου πέ πέ κι αμάν αμάν

Μάνα με εμπειρία λίγων εικοσιτετραώρων αναλύει...

Είναι κλισέ του κερατά αλλά ισχύει όσο δεν πάει τουλάχιστον για μένα, πως αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς ούτε καν να πάρεις μυρωδιά περί τίνος πρόκειται, αλλάζει συθέμελα όλος σου ο κόσμος. Πριν το ζήσεις τα παιδιά είναι κάτι εκτός έξω από το κάδρο σου, στην καλύτερη είναι κάτι χαριτωμένες φατσούλες σε διαφημίσεις με pampers, στην χειρότερη κάτι κωλόκουτσκα που χαλάνε την ηρεμία σου στην παραλία. Όσο για τα παιδιά των άλλων κακά τα ψέματα πάντα ήταν και θα είναι τα παιδιά των άλλων...

  

Έχουν προφανώς περάσει και κάτι χρονάκια από τότε που ήσουν εσύ παιδί και έχεις ξεχάσει πως είναι αλλά ακόμα κι αν θυμάσαι ή κουβαλάς ακόμα τα παιδικά σου τραύματα, ένα έχω να σου πω η μάνα, είναι εντελώς αλλιώς από τον απέναντι ρόλο, μα εντελώς όμως. Νομιζω πώς αναγκαστικά η ζωή ενός ανθρώπου με παιδιά και χωρίς παιδιά πρέπει να χωρίζεται σε π.Π και μ.Π χρόνων γιατί η διαφορά είναι τεράστια.

Τις προάλλες κάπου πήρε το μάτι μου μια έρευνα, που αν θυμάμαι καλά έλεγε πως αντιδρούσαν οι άνθρωποι αν  έβλεπαν να χτυπούν έναν ενήλικα, ένα μικρό ζωάκι κι ένα βρέφος. Οι περισσότεροι λυπήθηκαν για το ζωάκι, ίσως όχι  άδικα. Ζούμε σε μια κοινωνία που σίγουρα θέλει να λέει πως αγαπάει περισσότερο τα ζώα απ' τους ανθρώπους εξάλλου ένα μικρό μωρό κάποτε θα μεγαλώσει και παίζει να γίνει το ίδιο σκατά με όλους αυτούς τους μπάσταρδους που συναναστρέφεσαι κάθε μέρα, εκείνο δηλαδή που φοβάσαι περισσότερο είναι μήπως μεγαλώσει κάποτε και γίνει το ίδιο κουράδα σαν κι εσένα ενώ τουλάχιστον από το ζωάκι ξέρεις τι να περιμένεις. Εδώ που τα λέμε καλά κάνεις και δεν διαιωνίζεσαι, ξέρεις εσύ, κάτι σε κρατάει από μέσα σου, το θεωρώ πολύ έντιμη στάση, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα πως σκοπός των ανθρώπων δεν είναι σώνει και ντε η αναπαραγωγή. Πόσο αλήθεια σε φοβίζει ο αντικατοπτρισμός σου αλλά ποιος σου είπε ρε μαλάκα πως το παιδάκι πρέπει να σου μοιάσει;

Παρόλα αυτά έχεις άποψη για όλους όσους μεγαλώνουν παιδιά και με μεγάλη χαρά και φυσικά άνεση τους κρίνεις αν το κάνουν ή όχι σωστά, με την ίδια άνεση που φτιάχνεις τις θεωρίες σου ενώ στρίβεις το τσιγαράκι σου. Σε φαντάζομαι γονιό γιατί τις περισσότερες φορές είτε από στραβή είτε από βαρεμάρα καταλήγεις κι εσύ γονιός και μετουσιώνεσαι εν μια νυκτί στον υπέρτατο μαλάκα γονιό που έβριζες κάποτε. Γιατί ένα είναι σίγουρο μαλάκας μπορείς να είσαι με και χωρίς παιδιά και στις π.Π εποχές σου και στις π.Μ και στους αιώνες των αιώνων αμήν! Μάζεψε λοιπόν τα υποκριτικά δάκρυα σου για τα παιδάκια που ξεβράζονται νεκρά στις ακτές, μάζεψε τα δάκρυα σου για όλα αυτά τα παιδιά που βιάστηκαν και βιάζονται κάθε μέρα για τα αποστεωμένα  παιδιά από την Αφρική που βλέπεις να μοστράρουν στην οθόνη σου, για όλα εκείνα τα άρρωστα μωρά που παίζουν από πάνω τους τρέιλερ με λογαριασμούς τραπεζών. Πάρε το χρόνο σου με την αγάμητη ζωή σου ανέλυσε το για όσο εσύ θες, για όσο θα σε παίρνει και άσε του άλλους να ζήσουν τη ζωή τους ...

   

ιβʹ

Ⅻ

Δώδεκα οι θεοί του Ολύμπου, δώδεκα οι άθλοι του Ηρακλή, δώδεκα οι μήνες του έτους, δώδεκα τα ζώδια, δώδεκα τα χρόνια στα θρανία, δώδεκα και ούτε ένα τηλεφώνημα , δώδεκα παρά δίνω αναφορά και δώδεκα και τα χρονάκια σου bloggάκι μου. Χρόνια σου πολλά λοιπόν, σου εύχομαι άπειρες αναρτήσεις αν και ξέρω πως για να συμβεί αυτό πρέπει να βάλω κι εγώ το χεράκι μου! Πέρυσι σαν σήμερα σου έγραφα :

"Έντεκα μικροί Νοέμβριοι εκπαιδεύτηκαν στο οίδημα, με δαύτον τον πιο σκληρό απ' όλους. Πέρυσι είχα γράψει την επετειακή ανάρτηση για τα δέκα χρόνια του Blog. Από τότε προστέθηκε ένας χρόνος κι αμέτρητες καθημερινές απώλειες. Δεν άλλαξε τίποτα από όσα ήθελα να αλλάξω και η ζωή συνέχισε να παίρνει ότι αυτή νομίζει ότι της αρκεί, αφήνοντας με να παλεύω με εκείνη και με όλα αυτά τα θα 'θελα. Αύριο κλείνουν έντεκα χρόνια "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα" και δυστυχώς πλάι στη λογική των άλλων..."

Σήμερα κλείνουν δώδεκα χρόνια από τότε που πόσταρα την πρώτη μου ανάρτηση, τότε είκοσι, τώρα αισίως στα τριανταδύο, με μια ντουζίνα παραπάνω Νοέμβριους στην πλάτη μου, με περισσότερη πείρα, δυστυχώς λιγότερο ενθουσιασμό και σαραντατριών ημερών μάνα. 

Σίγουρα άλλαξαν πάρα πολλά τα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής μου και πριν λίγες μέρες ο κόσμος μου όλος. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ξεδιψάσει σχεδόν όλες τις δίψες μου, έχω σβήσει και πόθους, κάπως έτσι με πήγε η διαδρομή, επαρχιακός δρόμος όχι εθνική αλλά επιλογές είναι αυτές. Ναι, ο περσινός Νοέμβριος ίσως και να 'τανε ο πιο σκληρός απ' όλους, είχε τους λόγους του είχα κι εγώ τα δικά μου, δεν μπορούσα να του δώσω και τόση σημασία, αυτό με έσωσε μάλλον και δεν παραιτήθηκα και να που φέτος ζω το μεγαλύτερο θαύμα  μέσα στα χέρια μου, ζω το ανελέητο φως ακόμα ενός Νοέμβρη...

Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να σε γιορτάζω bloggάκι μου, έτσι επετειακά για όλα αυτά τα χρόνια που μου κράτησες συντροφιά, που μου έδωσες τόσες συγκινήσεις. Σε έχω σχεδόν παρατημένο, φέτος κιόλας έσπασα κάθε αρνητικό ρεκόρ αναρτήσεων κι ας ήταν ένας από τους πιο πρωτόγνωρους σε εμπειρίες και συναισθήματα χρόνος και πάλι δεν σου έγραψα σχεδόν τίποτα αλλά να ξέρεις πως έζησα και μαζί με εμένα και μέσα από μένα έζησε και ήρθε μια νέα ζωή.Τα ξέρεις αυτά στα είπα όλα εξάλλου στο δάγκωμα του πελαργού. Σε αφήνω λοιπόν, πέρασα μονάχα να ευχηθώ, ξέρω, ξέρω θα'θελες να τα λέμε πιο συχνά αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να σου υποσχεθώ κάτι που μάλλον δεν μπορώ να τηρήσω...

Το δάγκωμα του πελαργού!

Όλα ξεκίνησαν με τεκίλα και τσάι ροδάκινο λίγο μετά τα μεσάνυχτα, έναν Ιούνιο, στο φρούριο. Ποιος να μου το' λεγε πως οχτώ χρόνια μετά θα γινόμασταν γονείς; Η sophie_jamaica μάνα, κι όμως δεν μου έκατσε, δεν έγινε τυχαία, ήταν μια απόλυτα συνειδητή επιλογή, που την θελήσαμε, την προσπαθήσαμε και ήρθε! Ήρθε κι από ότι φαίνεται μας βρήκε έτοιμους, όσο έτοιμος μπορεί να είναι κανείς μπροστά σε αυτή την απόλυτη, καθολική αλλαγή που θέλοντας και μη με κάποιο τρόπο ο εαυτός σου παύει να αποτελεί προτεραιότητα.

Η περίοδος της εγκυμοσύνης όπως και όλα που ακολούθησαν ήταν για εμένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία, ένα σχετικά ανώδυνο ταξίδι που με βρήκε ήρεμη σωματικά και πνευματικά, παρέα με τους καλύτερους που μπορούσα να έχω στο πλάι μου, τον μπαμπά σου και την υπέροχη γιατρό μας  Βαρβάρα Τσιμπόλη που τα χεράκια της σε έφεραν στον κόσμο. 

Ήσουν Εγγλέζα, δυο Οκτώβρη ήταν η Π.Η.Τ(Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού), δυο  ήρθες με χάρη και ακρίβεια σαν ελβετικό ρολόι, συμπληρώνοντας έτσι και τις σαράντα εβδομάδες κύησης. Όσο ξέγνοιαστη ήμουν σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης άλλο τόσο αγχωμένη κατέληξα όσο πλησίαζε η Π.Η.Τ κι εσύ δεν έλεγες να φανείς. Αν και είχα τη διαβεβαίωση της γιατρού μας πως θα σε περιμέναμε όσο χρειαστεί μέσα στα επιτρεπτά όρια πάντα, το μυαλό μου άρχισε να κατακλύζεται από παιδαριώδεις φόβους, πως δε θα ερχόσουν φυσιολογικά, πως θα κάναμε τεχνητούς πόνους και θα σε βιάζαμε να βγεις χωρίς να το θέλεις και όλο αυτό μπορεί να κατέληγε σε μια ανεπιθύμητη καισαρική. Τελικά όλοι αυτοί οι φόβοι δεν κράτησαν για πολύ, δεν τους άφησες εσύ να κρατήσουν, ήρθες. 

Κυριακή, εφτά η ώρα το απόγευμα , πρώτη Οκτώβρη, ένιωσα  τον πρώτο πόνο. Μπορεί να μην είχα γεννήσει ποτέ πριν στη ζωή μου αλλά δεν ήταν καθόλου δύσκολο να αναγνωρίσω τον πόνο. Ήταν πρωτόγνωρος, έφευγε και ερχότανε και όσο περνούσε η ώρα γινότανε ακόμα πιο δυνατός. Κρατήθηκα έτσι μέχρι τις 3:00 το πρωί, μετά πήγαμε στην κλινική. Όταν έφτασα εκεί μου είπανε ότι είχα δρόμο ακόμα μπροστά μου μέχρι να γεννήσω, δεν είχα ακόμα καθόλου διαστολή. Επέλεξα να γυρίσω στο σπίτι μιας και ήμασταν πολύ κοντά. Επέστρεψα ξανά στην κλινική 15:30 αυτή τη φορά με διαστολή κοντά στο τέσσερα, να κλαίω με λυγμούς και να παρακαλάω για μια επισκληρίδιο.

Ναι ξέρω πριν το έπαιζα σκληρή κι έλεγα εγώ δεν θέλω να κάνω επισκληρίδιο, η πραγματικότητα τελικά ήταν πολύ διαφορετική. Βγάζω το καπέλο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που γέννησαν και γεννούν όχι απλά φυσιολογικά αλλά φυσικά, εγώ μετά από τόσες ώρες πόνου και με την ένταση του όλο και να αυξάνεται δεν ξέρω πραγματικά αν θα άντεχα άλλο. Μετά τη ντόπα και μέχρι τις 22:25 που τελικά γέννησα όλα κύλησαν πολύ διαφορετικά, βασικά χωρίς σχεδόν καθόλου πόνο, ούτε και κατά την διάρκεια του τοκετού δεν πονούσα και η κραυγή που συνόδευσε τον ερχομό σου στον έξω κόσμο ήταν απλά μια ανάσα λύτρωσης.

Η μεγάλη ώρα είχε έρθει, η μια από τις δύο μαίες μου είπε "Σοφία κοίτα κάτω να δεις την κόρη σου" και σε αντίκρισα για πρώτη φορά αναδυόμενη Αφροδίτη, η ομορφιά σου επιβεβαιώθηκε καλύτερα όταν σε ακούμπησαν πάνω μου, βέβαια δεν ξέρω αν έχει και καμία σημασία και το πιο άσχημο μωρό του πλανήτη να ήσουνα η αγάπη μου για εσένα θα ήταν ακριβώς το ίδιο απερίγραπτη. 

Κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να ανοίξω μια παρένθεση και να σου πω δυο λόγια για τη γυναικολόγο που βοήθησε να σε φέρουμε στον κόσμο. Σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και κατά την διάρκεια του τοκετού ήταν άψογη,υποστηρικτική, παρούσα. Πραγματικά νιώθω ότι ήταν η πιο επιτυχημένη επιλογή της ζωής μου, καλά εντάξει, η δεύτερη πιο πετυχημένη επιλογή, η πρώτη ήταν ο πατέρας σου!

Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη για τη Βαρβάρα, ένα πανέμορφο, ήρεμο, αέρινο πλάσμα, μια υπέροχη γιατρό και πάνω απ'όλα έναν υπέροχο άνθρωπο. Νιώθω ευτυχής που δεν έπεσα στη λούμπα του γιατρού φίρμα, που περιμένεις ατελείωτες ώρες στην αναμονή για μια εξέταση ρουτίνας, που μιλάς πάντα με κάποια γραμματέα του, που σε βάζει να γεννήσεις όποτε ευκαιρεί και δεν έχει συνέδριο, ταξιδάκι αναψυχής ή άλλη γέννα και που στην τελική μπορεί να μην σε ξεγεννήσει καν ο ίδιος.

Νιώθω ευτυχής που επέλεξα έναν νέο άνθρωπο και μια νέα γιατρό που ανήκουμε στην ίδια γενιά και μιλάμε την ίδια γλώσσα. Τώρα όσο για τις μαίες, την αναισθησιολόγο  και τον άπαιχτο παιδίατρο της κλινικής δεν ξέρω τι να πω ήταν πραγματικά κάτι πάνω από επαγγελματίες όλοι τους, τους ευχαριστώ που βρέθηκαν στο δρόμο μου εκείνη την ύστατη στιγμή. Όσο για την κλινική και για όλο το προσωπικό εν γένει  δεν έχω να πω τίποτα το αρνητικό, δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο, βέβαια πληρώσαμε αδρά, αυτό βέβαια  δεν καθιστά αυτονόητο ότι θα ήταν όλα άψογα, στη δικιά μας περίπτωση πάντως ήταν.

Οι πρώτες μέρες στην κλινική ήταν χάρμα. Ήρθε απίστευτα πολύς κόσμος να μας δει, τα ράμματα πονούσαν αλλά υποφερτά,εσύ άρπαξες από τη πρώτη στιγμή τη ρόγα σαν πεινασμένος καρχαρίας δε με δυσκόλεψες καθόλου ούτε σε αυτό. Μέχρι τώρα ο θηλασμός για εμάς είναι μια ευχάριστη εμπειρία, βέβαια έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Τα δώρα, τα λουλούδια, τα μπαλόνια, οι ευχές  κατεύθαναν από παντού, ήταν τόσος κόσμος χαρούμενος με τον ερχομό σου μα πιο πολύ εγώ με τον μπαμπά σου.

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι στην αρχή λίγο αμήχανες αλλά μετά όλα βρήκαν το δρόμο τους, μέσα σε ελάχιστο χρόνο εκπαιδευτήκαμε στον καινούργιο μας ρόλο, γονείς λίγων εικοσιτετραώρων κι όμως λες και το κάναμε χρόνια και το άλλαγμα και το μπανάκι μας και το φαγητό απ'τη μαμά. Εύκολα δεν είναι κυρίως λόγω έλλειψής ύπνου αλλά ούτε και δύσκολα, έχω υπομένει και υποστεί πολύ χειρότερα πράγματα  στη ζωή μου και το να μεγαλώνεις και να φροντίζεις το νεογέννητο σου σίγουρα δεν είναι ένα από αυτά. Υπομονή χρειάζεται, χρόνο χρειάζεται και απίστευτα αποθέματα αγάπης. Έχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας αγάπη μου για να γνωρίσουμε ξανά όλο τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου.

Ο μπαμπάς σου αποδείχτηκε για ακόμα μια φορά ψύχραιμος, όχι περισσότερο από τη μαμά σου βέβαια και τρελά, τρελά ερωτευμένος μαζί μου, μην σου πω και με εμένα λιγάκι παραπάνω από πριν!Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα δημιουργήσετε μια υπέροχη σχέση μεταξύ σας, τον βλέπω πως σε κοιτάζει μέσα στα μάτια και λιώνει. Νομίζω πως όλα ήρθαν και έρχονται τόσο φυσιολογικά με εμάς γιατί διασφαλίσαμε την εσωτερική μας γαλήνη και κυρίως γιατί με τον ερχομό σου δεν προσπαθούμε να καλύψουμε κανένα κενό και πριν πλήρεις ήμασταν και ωραίοι, όπως θέλουμε να είσαι κι εσύ στη ζωή σου.  Όσο για εμένα, ναι ναι για τη μαμά σου λέω είμαι ακόμα μια λεχώνα, με ένα σώμα που επανέρχεται τρομακτικά γρήγορα στην προ τοκετού κατάσταση του και που συνεχίζει αγόγγυστα να παράγει την τροφή σου, έχοντας χάσει ήδη όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης δεν ήταν και πολλά βέβαια, οκτώ στο σύνολο τους και για όσους μπορούν να πουν ότι λιμοκτονούσα στην εγκυμοσύνη έρχομαι να τους διαψεύσω λέγοντας απλώς πως  έτρωγα ακριβώς όπως και πριν, μόνο τώρα στο θηλασμό νιώθω μια τρομερή δίψα και ναι ίσως και μια πείνα παραπάνω να την έχω, με έχεις ρουφήξει για τα καλά φαίνεται. Όσο για τη σχέση κόρης, μάνας έχουν γραφτεί τόσα και τόσα,σχέση στοργής και οργής λένε, εύχομαι εμείς να σπάσουμε αυτά τα στερεότυπα . Δίπλα σου για όσο θα με θέλεις, με αγάπη η μαμά σου...

to be continued...

Θα πάει μακριά αυτή η βαλίτσα

Υπάρχουν βαλίτσες και βαλίτσες, που μεταφέρουν, ταξιδεύουν, χάνονται. Υπάρχουν βαλίτσες για το μαιευτήριο, την κατασκήνωση, τις πρώτες διακοπές, της πενθήμερης, φοιτητικές ,φανταρίστικες, ομορφιάς, της ξενιτιάς, της προσφυγιάς, του πολέμου, αναψυχής, του honeymoon, των παιδιών, μπαγκάζια για τα άπλυτα στη μάνα, βαλίτσες απιστίας, χωρισμού, ληστείας, μετακόμισης ή απλά με βρακιά άλλου, αποσκευές με λεφτά, βιβλία, ναρκωτικά, όπλα, βαλίτσες με sex toys, μουτζουρωμένες με κιμωλία, κολλημένες προορισμούς, βρώμικες, με ροδάκια που τρεμοπαίζουν στους διαδρόμους αεροδρομίων,σε κυλιόμενες, στο μετρό, σε λιμάνια, σε νοσοκομεία. Βαλίτσες γεμάτες προσδοκίες, αναμονές, καθυστερήσεις, αφίξεις ,μικρούς και μεγάλους θρήνους. Βαλίτσες που χωράνε στις καμπίνες φθηνών αεροπορικών εταιρειών, βαλίτσες φουσκωμένες για υπερατλαντικά ταξίδια,γεμάτες όνειρα για μια νέα ζωή, μια νέα αρχή, βαλίτσες με εκρηκτικά, βαλίτσες που δεν βρέθηκαν ποτέ.

Όλοι έχουμε κρατήσει κάποια από αυτές, κάποιοι ίσως και όλες. Με χαρά ή μη τις γεμίζουμε, τις σέρνουμε , τις παρατάμε, τις ξαναβρίσκουμε με κανένα ξεχασμένο άπλυτο συναίσθημα μέσα, τις ξαναγεμίζουμε, τις χαλάμε, καταλήγουν σε κάδους, παίρνουμε καινούργιες και πάλι απ'την αρχή. Όλο αυτό έχει νόημα, έχει ροή, έχει ζωή, σε πάει παρακάτω, παραδίπλα μπορεί και ξανά πίσω, πάντως συνεχώς όλο κάπου σε πάει. Για φαντάσου μια ζωή, χωρίς καμιά βαλίτσα, χωρίς καμιά φυγή, δεμένη, καθηλωμένη πάντα στο ίδιο σημείο, με μόνα ροδάκια αυτά κάποιου φορείου,  που από το κώμα σε παν στο χώμα και μετά σιωπή. Να χαίρεστε που σας δόθηκε η ευκαιρία σε τούτη τη ζωή να σέρνετε βαλίτσες  με ευθύνες ή χωρίς, να πάτε παρακάτω, να αλλάζετε παραστάσεις, φίλους, συντρόφους ακόμα και ζωή. 

Τώρα που πολλοί θα γυρνάτε από διακοπές και θα τακτοποιείτε πάλι τα πράγματα στις ντουλάπες ή θα αφήνετε για μέρες τις βαλίτσες σας να χάσκουν ανοικτές, δίνοντας έτσι μια μικρή ψευδαίσθηση παράτασης στις διακοπές σας ή έτσι απλά από τεμπελιά , μην γκρινιάζετε, το άγνωστο παραμονεύει στη γωνιά και μια ακόμα βαλίτσα όπου να'ναι θα σας περιμένει να την γεμίσετε ξανά.

Να όπως κι εμένα που φέτος για το δεκαεφτά έσκασε μύτη για πρώτη φορά μια άγνωστη βαλίτσα, που άρχισα να ετοιμάζω σιγά, σιγά. Μιας και με πάει στο άγνωστο, αγόρασα καινούργια, να'ναι κενή από αναμνήσεις να γεμίσει με τα χρόνια. Μια βαλίτσα που όντως θα φέρει μια καινούργια ζωή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μια βαλίτσα με παντελώς άγνωστα πράγματα μέχρι χθες για μένα. Με πάνες, μωρομάντηλα και μωρουδιακά, μια βαλίτσα που θα με κάνει μάνα...

Ιδού η περιβόητη βαλίτσα... 

30 weeks

Loading.... 75% complete!

Είναι η ζωή που καταλήγει, ήσυχη, αθόρυβη, ευτυχισμένη

Dead Inside...

Μου πήρε δυο εβδομάδες να προσαρμοστώ στη νέα μου καθημερινότητα. Αν προσαρμόστηκα δηλαδή,  γιατί ακόμα δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι αλλά έχω όμως σίγουρα δυο εβδομάδες που άλλαξα ζωή και έχω ευτυχώς πολύ χρόνο μπροστά μου για να σκεφτώ τι θα κάνω μαζί της. 

Μουδιασμένη και αμήχανη, κοιμάμαι πολύ, κάνω περιπάτους όταν ο καιρός και η διάθεση το επιτρέπει όχι τίποτα σπουδαίο, ίσα- ίσα για το ξεμούδιασμα αλλά αν φανταστείς πως τρία χρόνια τώρα καθόμουν οχτώ ώρες σε μια καρέκλα αλυσοδεμένη στην κυριολεξία άλλες οκτώ ώρες ήμουνα ένα οριζοντιωμένο πτώμα στο κρεββάτι και τις υπόλοιπες οκτώ τις περνούσα στην καλύτερη σέρνοντας το τομάρι μου από καναπέ σε πολυθρόνα και από πολυθρόνα μέχρι την εξώπορτα για να ανοίξω στον ντελιβερά, ε τότε μπορείς να πεις πως είναι θεαματική η αλλαγή αυτοί οι μικροί περίπατοι και δεν είναι οι μόνοι.

Δυο εβδομάδες τώρα, τρώω καλύτερα, κοιμάμαι καλύτερα, ξυπνάω καλύτερα, πάω βόλτες, σχεδιάζω ταξίδια, ακούω μουσική, απολαμβάνω τη σιωπή,  βλέπω φίλους που είχα να δω χρόνια από μακριά, δειλά- δειλά προσεγγίζω ξανά αγαπημένους ανθρώπους και ενδιαφέροντα,  δεν νιώθω όμως καλύτερα, νιώθω απλά το ίδιο με πριν.

Γιατί πιστεύω πως όταν σταματήσει αυτή η βαβούρα της αδυσώπητης πραγματικότητας, ξύπνα, ντύσου, σύρσου μέχρι την άθλια εργασία σου, ανέξου τόσους μαλάκες, κάνε ένα βάρβαρο οκτάωρο, σε παίρνει η μπάλα  και σε όλα τα υπόλοιπα και καταντάς να κάνεις μια βάρβαρη ζωή αλλά δεν έχεις και πολύ χρόνο να το πολύ σκεφτείς και να το συνειδητοποιήσεις, απλά τρως, κοιμάσαι, δουλεύεις και πάλι από την αρχή , ακόμα και τις λίγες αναλαμπές σου στις καταπίνουν οι ρυθμοί. 

Νομίζω πως χρειάζομαι και πρέπει να μου δώσω λίγο χρόνο ακόμα για να προσαρμοστώ στις νέες πιο ανθρώπινες συνθήκες κι από εκεί και πέρα χωρίς πια δικαιολογίες και άλλοθι να δω αν το μόνο που θέλω πραγματικά είναι να ρεμπελιάσω ή όντως να αλλάξω ζωή, πάντως προς το παρόν και τα δυο ενδεχόμενα μου φαντάζουν ιδανικά, το δεύτερο απλά θέλει λίγη περισσότερη δουλειά αλλά αν αναλογιστώ ότι δούλεψα και κατανάλωσα τόση ψυχική και σωματική ενέργεια για μαλακίες γιατί να μην μπορώ να το κάνω για κάτι που αγαπώ πραγματικά μάλλον μου λείπει το κίνητρο και ένα χέρι βοηθείας γιατί δεν μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου. Δεν έχω παράπονο υπήρξαν χέρια μόνο που αν δεν θες από μόνος σου να σωθείς δεν μπορούν να κάνουν κι αυτά πολλά πράγματα ας ελπίσω πως θα τα βρω ξανά στον δρόμο μου. 

Όχι δεν βαρέθηκα, η εργασία όντως είναι χαρά αλλά κάτω από κάποιες βασικές προϋποθέσεις, αμείβεσαι καλά γι αυτό που κάνεις, σε ευχαριστεί αυτό που κάνεις, είναι δημιουργικό ή έστω εργάζεσαι κάτω από ανθρώπινες συνθήκες, αν δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις τότε η εργασία δεν είναι χαρά είναι μια μαλακία.  

Δυο εβδομάδες τώρα κι ακόμα μερικές φορές με πιάνω να είμαι στην τσίτα, άραγε πόση ζημιά έχω πάθει και πόσο θα μου πάρει για να αναρρώσω; 

Θεσσαλικό

Λάμπω...

Ζεσταίνομαι καίγοντας τις ελπίδες των μετρίων, τις δικές μου τις έχω κάψει προ πολλού! Ακούω Mozart αντί για γαμωσταυρίδια που είναι οι καθημερινοί μου ήχοι. Διαβάζω Καλογεροπούλου δε με συγκινεί, φτιάχνω μια βιβλιοθήκη στο σαλόνι σχετικά μικρή δε θα χωρέσει τόσο μπούκωμα, σίγουρα θα υπάρξει κι άλλη. Μαζεύω βιβλία από κούτες, από το πατρικό, αναζητώ μάταια βιβλία που δάνεισα για "λίγο" αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως θα ξημερώσει μια μέρα που δεν θα έχει κανένα νόημα το μάζεμα...

Το απόγευμα περιμένω τη Σουζάνα να μου κόψει το μαλλί , όσο πιο κοντό τόσο το καλύτερο και είμαι σε μια φάση που θέλω να τα κόψω όλα τους ανθρώπους, το φαι, τις συναναστροφές. Είναι που κόπηκε το μέσα μου φως, σαν ανίδεη δεν ξέρω από τσάκρα, μάκρα και λοιπά αλλά κόπηκε αυτή η ενέργεια που ζέσταινε το μέσα μου, που έκανε τους άλλους να με ερωτεύονται , κόπηκε εκείνο το εσωτερικό φως που με έκανε να λάμπω, και είναι όλα τόσο θολά κρύα και σκοτεινά. Αν φύγει αυτή η ενέργεια τι μένει άραγε; Κάποιος άλλος κι όχι ο εαυτός που αγάπησα, ένα κουφάρι κάτι άλλο κι όχι εγώ και πρέπει να τα βρούμε να ζήσω με αυτό ή να επαναστατήσω και να διεκδικήσω την παλιά μου λάμψη πίσω; Μήπως είναι αργά; Μήπως εκείνη η Σοφία χάθηκε για τα καλά κι αν ναι τι νόημα έχει να ζεις και να κουβαλάς ένα κουφάρι που δε θες; Ευτυχώς ξημέρωσε μια νέα εποχή με περισσότερο φως για τη ζωή μου και υπόσχομαι να παλέψω για να λάμψω ξανά...

υ.σ Λάμπω απ'τη χαρά μου... Λάμπω που δεν θα σας βλέπω...

Winter is here!

Ο Μύλος του παππά- Λάρισα

Ήρθε το 2017 με χατζάρες έξω και πυρετό μέσα, ήρθε και με ρίζωσε στο σπίτι για τα καλά,  μια η άδεια,  μια οι αποκλεισμοί από τα χιόνια, αν και πριν με χτυπήσει ο πυρετός με υπεράνθρωπες προσπάθειες έφτανα στη δουλειά που δεν είχαμε ούτε θέρμανση αλλά ούτε νερό πουθενά και με τρομακτικούς γυρισμούς από αυτή που στην αρχή είχανε λίγη πλάκα με χιλιάδες χαζοφωτογραφίες στο χιόνι αλλά στο τέλος κατάντησαν μια ταλαιπωρία!

Α' Αρχαίο θέατρο Λάρισας 

Κάπως έτσι μπήκε το δεκαεφτά με επίσημη ενδυμασία την πιτζάμα, με χουχουλιάρικα πρωινά με καφέ στον καναπέ, με Μάρκες , με σπασμένο κρεβάτι, με φίλους  στο σπίτι και με πολλές ζημιές σε αυτό αλλά όχι από τον χιονιά! Οι περισσότεροι στη θέση μου μπορεί να δυσανασχετούσαν από την κλεισούρα και το έχω ζήσει κι εγώ στο παρελθόν αυτό το αίσθημα της μούχλας και της απραξίας αλλά επειδή τα τελευταία τρία χρόνια γαμιέμαι καθημερινώς στη δουλειά , μπορώ να σας πω άνετα ότι χρειάζομαι ακόμα ένα τρίμηνο για να μπορώ να πατσίσω το καθημερινό γαμήσι για να πω ότι θα μπουχτίσω από το καθησιό, μια και δυο βδομάδες δεν είναι τίποτα μπροστά στην αιωνιότητα! 

Έτσι το απολαμβάνω ακόμα και τώρα που ψήνομαι στον πυρετό , θυμάμαι να βουλιάζουν οι μπότες στο χιόνι κι εγώ να γλιστρώ να περιμένω το αστικό να με σώσει από το κρύο. Έξω είναι όλα χιονισμένα με μια απίστευτη παγωνιά κι ένα ήλιο λαμπρό, κάθομαι στο μέσα δωμάτιο στο τέλος του διαδρόμου με το τεράστιο σιδερένιο κρεβάτι κάτω από δυο παπλώματα και το laptop αγκαλιά με μια ανεμπόδιστη θέα στις χιονισμένες στέγες και νιώθω λες και κέρδισα το λαχείο την Τετάρτη  ή κάτι τέτοιο που σου δίνει μια απερίγραπτη χαρά!

Τα άλλα τρένα να περνούν...