Κωλοselfie

2004

Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έμεινα για πρώτη φορά μόνη στο φοιτητικό μου ρετιρέ, η αλήθεια είναι πως με πήραν τα κλάματα πριν ακόμα οι γονείς μου μπουν στο ασανσέρ, έβαλα στα τέρματα Natural Mystic για να μην ακουστούν τα μυξοκλάματα μου και μέσα σε λίγη ώρα χόρευα και γελούσα μόνη μου για την ενήλικη και ελεύθερη ζωή που ήταν μπροστά μου και έπρεπε να ζήσω. Τα πρώτα βράδια μου κακοφαινόταν που δεν άκουγα το ροχαλητό του πατέρα μου από το δίπλα δωμάτιο ή έστω μια ανάσα, με τον καιρό το συνήθισα και άρχισα να κοιμάμαι με την τηλεόραση ανοιχτή έπειτα μου ήταν εξίσου δύσκολο να συνυπάρξω έστω και μια μέρα με κάποιον στο ίδιο σπίτι και να που έφτασα σήμερα να ξυπνώ μέσα στο άγριο χάραμα από το κλάμα του παιδιού μου αδιαμαρτύρητα, πληκτρολογώντας με το δεξί και κουνώντας την κουδουνίστρα με το αριστερό. Επειδή πια όπως θα έχετε διαπιστώσει γράφω σπάνια είναι εύκολο να συμπεράνετε πως πια δουλεύω πιο πολύ το αριστερό!

Τότε ήταν αθώες εποχές, είχαμε προσδοκίες από την τεχνολογία, η τεχνολογία ήταν στα χέρια μας, οι περισσότεροι από εμάς απλά αναλωθήκαμε ψάχνοντας κανένα γκομενάκι από το ίντερνετ για μένα ήταν και άλλα πράγματα, μετά ήρθε και το blog. Το facebook ήταν στα σπάργανα του, εδώ ακόμα άγνωστο. Την ώρα που ο Zuckerberg στο δικό του φοιτητικό δωμάτιο έφτιαχνε το facebook εγώ θα βρισκόμουνα μάλλον σε κάποιο ΚΤΕΛ για να πάω να βρω κανέναν αγαπητικό ανά την επικράτεια, τότε θυμάμαι πάντα τους ήθελα μακριά,μου έδινε μια άλλη ανεξαρτησία. Εμένα μου έμειναν τα ταξίδια, αυτουνού μια ντουλάπα με ίδια ρούχα, κάτι δις, τρις έχω χάσει το μέτρημα και στην ανθρωπότητα μια τεράστια μαλακία προπαγάνδας, παραπληροφόρησης, πόλωσης και κωλοselfie αηδίας. Γίναμε κοινωνοί του κάθε σαπιοκώλη, μας έκανε να κάνουμε δημόσιο το χειρότερο εαυτό μας, μα κι αυτό δεν ήταν παρά μονάχα μια κουράδα στον ωκεανό.

Η τεχνολογία μας έδινε φωνή την αντιστρέψαμε σε λογοτεχνία, μπορούσαμε και επηρεάζαμε κόσμο με τη φωνή μας, είχε δύναμη, νιώθαμε δημιουργικοί, δυνατοί, εμπνεόμασταν και εμπνέαμε, ήμασταν ερωτεύσιμοι, γνωρίζαμε ενδιαφέροντες ανθρώπους μέχρι που αρχίσαμε να σωπαίνουμε, όσοι τουλάχιστον λυγίσαμε μπροστά στους τόνους ναρκισσισμού, αυτοπροβολής, ματαιοδοξίας, προπαγάνδας, γονεικών συμβουλών,μαγειρικής, μακιγιάζ, σχέσεων,  μέχρι που ζήσαμε την αποδόμηση της, τη δικιά της, τη δικιά μας, των φίλων μας, της σαπίλας αυτού του κόσμου, μερικοί κάνανε καριέρα και άλλοι πάλι σαν του λόγου μου πιάσαμε τη γωνία μας κάνοντας εκκωφαντική σιωπή. Θυμάμαι εκείνη την μέρα που σε φέραμε από το μαιευτήριο στο σπίτι κι εσύ έβαλες τα κλάματα, τότε έβαλα στα τέρματα Natural Mystic ,σε πήρα και χορεύαμε και γελούσα μόνη μου μόνο και μόνο που σ'είχα αγκαλιά....

Many more will have to suffer

Many more will have to die

Don't ask me why

Things are not the way they used to be

I won't tell no lie

One and all got to face reality now