Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Ἐμμανουὴλ Ῥοΐδης - Τὰ Εἴδωλα Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ Ἅπαντα Ἐμμανουήλ Ῥοΐδη, Ἐπιμέλεια: Ἄλκης Ἀγγέλου Ἐκδόσεις Ἑρμῆς, 1987, Ἀθήνα, 4ος τόμος, σελ. 96-98, 99-100 ... Τὸ κυρίως κινῆσαν ἡμᾶς νὰ αὐξήσωμεν τὸν φοβερὸν ὄγκον τῶν ὅσα ἀπ᾿ ἀρχῆς τοῦ αἰῶνος ἐγράφησαν περὶ τῆς νεοελληνικὴς εἶναι, ὅτι οὐδεὶς οὔτε τῶν ἀρχαιοτέρων οὔτε τῶν σημερινῶν λογίων ἐθεώρησε πρέπον νὰ ἐξετάσῃ τὸ σύνολον τοῦ ζητήματος συστηματικῶς. Τὸ κάλλιστον αὐτοῦ ἔργον ἐπέγραψεν ὁ Κοραῆς «Ἄτακτα», ἀλλὰ πολὺ τούτων ἀτακτότεραι εἶναι τοῦ Δούκα, τοῦ Κοδρικᾶ, τοῦ Οἰκονόμου, τοῦ Χρυσοβέργη, τοῦ Ἀσωπίου καὶ τοῦ κ. Κοντοῦ αἱ ἀσύρραπτοι παρατηρήσεις. Τὸ δὲ πρὸ πάντων περιπλέκον τὸ ζήτημα, εἶναι, ὅτι οὐδεμία γίνεται εἰς τὰ ἐριστικὰ ταῦτα ἔργα διάκρισις μεταξὺ ἐπιστημονικοῦ ἀξιώματος καὶ δεκτικὴς συζητήσεως προσωπικῆς γνώμης. Ἐκ τούτου συμβαίνει ὄχι μόνον νὰ ἐξακολουθώσιν ἀμφισβητούμενα τὰ μὴ ἀμφισβητήσιμα, ἀλλὰ καὶ νὰ προσκυνῆται πλειστάκις ὡς γλωσσικὸν ἀξίωμα ἢ ἀντίθετος τούτου πλάνη. Ὅπως ὁ Δοῦκας καὶ ὁ Φωτιάδης, οὕτω καὶ οἱ δι...

Μανόλης Αναγνωστάκης (επιμ.), Η χαμηλή φωνή  (μια ανθολογία ποιημάτων χαμηλών τόνων, λυρικών,παραδοσιακών ποιητών, τα περισσότερα γραμμένα σε «παλιό ρυθμό» δηλ. έμμετρα, αλλά και κάποια   γραμμένα σε ελευθερωμένο στίχο (βλ. τα ποιήματα: Μιλτιάδης Μαλακάσης, «Βενετσάνικο» [σ. 49], Απόστολος Μελαχρινός, «Πάλι βρέχει!…» [σ. 78-79], του ίδιου, «Στο παραμύθι της ζωής σου…» [σ. 88-89], Όμηρος Μπεκές, «Απ' το μαχαλά» [σ. 102], Κώστας Καρυωτάκης, «Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα…» [σ. 118], Κλέων Παράσχος, «Αργά απ' τα βάθη μου…» [σ. 124], Τέλλος Άγρας, «Μονοτονία» [σ. 140-141], Νίκος Χάγερ-Μπουφίδης,  «Πλάσματα αιθέρια…» [σ. 179] http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/studies/essays/03toc016_images.html ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ: Καρυωτάκης Κώστας Αγάπη Κι ήμουν στο σκοτάδι κι ήμουν το σκοτάδι και με είδε μια αχτίδα. Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της Κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι Πως μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης Πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη! Σάμπως τα μάτια της να...

Άκουσα το σιδερένιο καροτσάκι της λαϊκής να βγαίνει απ'τη δίπλα πόρτα. Ώρα να σηκωθώ να πάω για μπανάνες... 

Μου γράφεις σ’ αγαπώ ή σ ’αγαπάω ; Και τι βάζεις μετά; Ξέρεις εγώ- Κάτι τέτοια, τα μετράω Σβήσαν τα αποσιωπητικά Στίγματα ποιητικά Σου μπήκαν τα ερωτηματικά Και λες – Δε σ’ αγαπάω Της ζωής παρενθέσεις ή απλά αλλαγή θέσης ; Τώρα πια μείναν τα θαυμαστικά Μόνα και ορθά Να θαυμάζεις που μ’ αγαπάς Μα δε με έχεις . σ.χ

Μάιος 2009