❤️

Αγνώστου πατρός

Έχω κλείσει μια δεκαετία που δουλεύω σε δημόσιες υπηρεσίες και ελεγκτικές αρχές και έτσι είχα αρκετές φορές πρόσβαση σε δημόσια έγγραφα διάφορων ανθρώπων. Σε αυτά τα δέκα χρόνια το Α.Π. σε μια ταυτότητα δεν είναι το σύνηθες, ούτε ο μέσος όρος αλλά ούτε και τόσο σπάνιο όσο πίστευα.  Μετά σκέφτηκα και όλα αυτά τα επίσημα έγγραφα που κουβαλάμε σε αυτή τη ζωή από απολυτήριο δημοτικού μέχρι διδακτορικό, παντού γράφει ΤΟΥ, το ΤΗΣ ανύπαρκτο που στην τελική αν κάτι είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή συνήθως είναι αυτό το ΤΗΣ και εξηγούμε.

Ας συμφωνήσουμε ως κοινωνία ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει έτσι κι αλλιώς πλέον και νομικά μπορείς να έχεις και δυο επίθετα ή και μόνο το επίθετο της μάνας και ότι θες κι αν δε θες το κάνεις και Χαλακατεβάκης. Δεν είμαι της άποψης να παίρνουμε και πεντακόσια ονόματα σαν τους μεξικανούς αλλά αν ας πούμε παίρνουμε το επίθετο του πατέρα σε όλα τα άλλα έγγραφα ας παίρνουμε αυτό το ΤΗΣ, αν ντε και καλά πρέπει κάτι να παίρνουμε δηλαδή. Όμως για το ΤΗΣ αργήσαμε είναι κι αυτό πλέον ξεπερασμένο από τη στιγμή που και τα ομoφυλόφιλα ζευγάρια έγιναν ορατά στην κοινωνία, όχι στη δικιά μας ακόμα βέβαια καθολικά αλλά προς τα εκεί οδεύουμε και καλά κάνουμε. Γι αυτό και μπήκε το ΓΟΝΕΑΣ1 και ΓΟΝΕΑΣ2, σκεφτείτε ένα ομόφυλο ζευγάρι δύο γυναικών δεν έχουν ούτε ένα ΤΟΥ να μπει. Ψιλά γράμματα για κάποιους ουσιαστικά για κάποιους άλλους...

Καλή Ζωή...

Το να μας μιλάνε για εργασιακή ζούγκλα τσουτσέκια που από επιλογή δούλεψαν για πρώτη φορά στα σαράντα γιατί μέχρι τότε περνούσαν εφηβεία και τώρα πια μπορεί να πιάσαν την καλή με ζιγκολίκια και να φτύνουνε με άνεση την εργασία στην Ελλάδα με μια επίφαση μαγκιάς λέγοντας μας στην ουσία ότι όσοι μείναμε εδώ χάσαμε την επαγγελματική και την προσωπική μας αξιοπρέπεια. Ε όχι ρε ψευτόμαγκες. Την κρατάμε με νύχια και με δόντια και ναι μπορεί να ζούμε σε ένα κράτος μπουρδέλο αλλά αν κάποιος σου ζητήσει να του εξηγήσεις τι είναι κράτος είμαι σίγουρη ότι δεν θα έχεις ιδέα. Η αμορφωσιά που επικρατεί δεν περιγράφεται. Αντε γιατί τα έχω πάρει με  τους δήθεν κριτές των πάντων. Κοιτάξτε τον κωλο σας ρε και άστε τις κωλοτρυπιδες των άλλων. Με εκνευρίζει αφάνταστα αυτό που όλοι στην Ελλάδα κρίνουμε πάντα όλους τους άλλους και δεν βλέπουμε ποτέ την καμπούρα μας, αν την βλέπαμε θα μου πεις ίσως και να είχαμε και ένα κάπως καλύτερο κράτος. Τα γράφω όλα αυτά από την ασφάλεια της αποστηρωμένης θέσης μου😂😂😂Μας έχει φύγει το κλαπέτο στην πραγματική ζωή, στο κάθε μέρα εδώ και πόσα χρόνια και θα έρθει να μας μιλήσει για ζωή ο άλλος που μόλις βγήκε από το αυγό. Εντάξει ξέρω κι εγώ αυτά έκανα νεότερη, έκρινα με μεγάλη ευκολία γιατί όταν έχεις απόσταση ασφαλείας από τα πραγματικά σκατά μπορείς να λες ότι σου καπνίσει αλλά όταν είσαι μέσα σε αυτά και παλεύεις μέρα νύχτα, μαθαίνεις να σέβεσαι κι εκεί που πρέπει να βγάλεις τον σκασμό, τον βγάζεις . Άντε και καλή ζωή... 

Ιστορίες Παπουτσιών

Κατεβαίνοντας στην αποθήκη μιας και άρχισα από τώρα να ξανά πακετάρω τα χριστουγεννιάτικα, τόσο δημιουργικά περνάω την άδεια μου, βρέθηκα μπροστά σε αυτές τις υπέροχες γόβες που φόρεσα τελευταία φορά προ δεκαετίας σε ένα μασκέ πάρτυ που διοργανώθηκε σε ένα δικηγορικό γραφείο κοντά στο μητρικό μου και ούτε που θυμάμαι πως βρέθηκα εκεί! 

Kαθώς η βραδιά περνούσε ευχάριστα και το ποτό μου είχε τελειώσει κατευθύνθηκα προς την κουζίνα για ανεφοδιασμό και τότε ο μοναδικός τύπος εκεί μέσα που δεν ήταν μασκαράς με σταμάτησε ρωτώντας με αν φορούσα αυτές τις γόβες και στην καθημερινή μου ζωή ή της είχα βάλει μόνο για να υποδυθώ τη Minnie Mouse!

Η στιχομυθία δεν κράτησε πολύ, εγώ απάντησα μόνο για την περίσταση, αυτός απoκρίθηκε κρίμα και εκεί τελείωσε η ιστορία. Έφτιαξα το ποτό μου και κατευθύνθηκα πάλι προς το πλήθος!

Η αλήθεια είναι πως του είχα πει εν μέρει ψέματα, πρώτη φορά εκείνες τις γόβες της είχα φορέσει στην ορκωμοσία του αδερφού μου όταν τελείωσε τη φαρμακευτική και ίσως και κάνα δυο φορές ακόμα αλλά στην καθημερινότητα μου όχι μιας και ανέκαθεν ήμουν σπορτίβ τύπος και αμέσως με έπιασε μια νοσταλγία για τότε που έγραφα ιστορίες για σταράκια. 

Πρωινό τσιγάρο...

Πρωινό Τσιγάρο Και να φανταστείς ότι χθες είχαμε πάει στη Μακρινίτσα...

Υπενθύμιση

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ώσπου να γίνει σα μια ξένη φορτική.

[1905, 1913*]

Κ.Π. Καβάφης

Κλείνουν οι μνήμες;

Η αλήθεια είναι ότι συγκινήθηκα γιατί δεν το είχα φανταστεί ποτέ ότι λόγια που είχα γράψει θα γινότανε πανό...