Τranquila

Ανεβαίνω στη σκαλίτσα όπως στη βιβλιοθήκη για να φτάσω τα ψηλά ράφια, αυτή τη φορά δεν ψάχνω για κάποιο μυθιστόρημα που θα με συναρπάσει, κατεβάζω τις κουρτίνες, βγάζω ένα, ένα τα τσιγκελάκια και σκέφτομαι το βράδυ, το βαθούλωμα στον καναπέ, το netflix , το la casa de papel που θα δω και για ακόμη μια φορά θα επιβεβαιώσω πως βρήκα τη γλώσσα που έχω την τέλεια προφορά, όσο για τις κουρτίνες θα τις αναλάβει το καθαριστήριο.

Πάντως τώρα που το σκέφτομαι άχρηστες είναι, το σπίτι δείχνει πολύ καλύτερο χωρίς αυτές κι από τους απέναντι δεν έχουμε να κρύψουμε τίποτα , ούτε καν τους άντυτους κώλους μας τους δείχνουμε  έτσι κι αλλιώς στο instagram. Όμως να πως μια κουρτίνα μπορεί να σου χαλάσει επιτέλους την ρουτίνα και να διακόψει  τις συνεχείς επαναλαμβανόμενες  κινήσεις, να κάνει τις παρεμβολές της, με εποχικότητα κι αυτή, του χρόνου πάλι, χωρίς υπαρξιακά ζούμε πεθαίνουμε...

Γράφω για να ξεμουδιάσω τα δάχτυλα, να μην ξεχάσω τον ήχο από το πληκτρολόγιο, να μην ξεχάσω πως είναι, να με κρατάω σε εγρήγορση έστω κι αν γράφω σαχλαμάρες  κι άσε τις δουλειές να περιμένουν , κανείς δεν έπαθε τίποτα από υπερβολική αραλίκα

Βραδινή πλάνη

Η τέλεια ώρα για απομόνωση είναι αργά το βράδυ Κυριακής μετά από καλοκαιρινή μπόρα. Το παράθυρο ανοιχτό και τόσα πράγματα να σε κάνουν να ανατριχιάσεις, η νύχτα, το δροσερό αεράκι, τα ακουστικά στ'αφτιά,η φωνή του Leonard, οι μουσικάρες, η απόλυτη σιωπή έξω από αυτά. Τζίζας τι απόλαυση! Πόσο μου έχει λείψει αυτό το βραδινό, κρυφό ραντεβού με την πάρτη μου, κανένας και τίποτα πάνω από το κεφάλι μου, κανείς και τίποτα στις σκέψεις μου, μόνο εγώ κι η μουσική, μόνο εγώ και οι λέξεις. Τόσο αυτονόητο παλιότερα, τόσο σπάνιο πια γιατί αν έμαθα κάτι από αυτή την αγάπη που ανέτειλε απ΄τα σπλάχνα μου είναι  ότι το να γίνεις γονιός είναι αυτή η υπέρτατη χαρά που σε συνδέει με την ανθρωπότητα και καταφέρνει σοβαρά να πλήξει το εγώ σου. Σιγά τα λάχανα θα μου πεις,  το εγώ μου το είχα πλήξει τόσο ανεπανόρθωτα πολύ πριν γίνω μάνα οπότε δεν ήταν αυτό που με ζόρισε, μόνο αυτό δε με ζόρισε.

Είναι που μεγαλώνοντας είσαι αναγκασμένος να χάσεις πολλές φορές το μυαλό σου κι αν καταφέρεις να μη λυγίσεις  από τον κομφορμισμό ή την καθαρή τρέλα που υπάρχει γύρω σου και μπορέσεις τελικά να λειτουργήσεις, τότε περνάς σε μια πολύ εσωτερική έκσταση αλλά θέλει πολύ δουλειά και βαθιά εμπειρία και ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος  να μην τα καταφέρεις και στο τέλος  να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα. Το θέμα λοιπόν είναι να βρεις τρόπους σε αυτή τη ζωή για να καείς όμορφα, να αφήσεις χρόνο για αδέσποτες βραδινές συναντήσεις με τον εαυτό σου, σίγουρα κάνει καλό.

Όταν είσαι νέος δεν συγχωρείς εύκολα, είσαι παντοδύναμος και άτρωτος, είσαι επικριτικός, ανταγωνιστικός, αήττητος και αυθάδης. Δε σε αφήνει να δεις καθαρά η άγνοια, ο μακρύς δρόμος που έχεις μπροστά σου, η ματαιοδοξία. Μεγαλώνοντας μαθαίνεις να συγχωρείς, τα παιδιά σου, τους γύρω σου, τους γονείς σου. Μεγαλώνοντας δεν είναι μόνο που αρχίζει να τελειώνει όλο και πιο πολύ ο χρόνος είναι που κι αυτός που έχεις δε σου φτάνει και αναλώνεσαι έτσι κι αλλιώς αναλώνεσαι θα μου πείς είτε στο να δημιουργείς είτε στο να καταστρέφεσαι κι αυτά τα δυο σαν να πάνε μαζί. Μα δεν ανησυχώ μου το'χαν  πει οι τσιγγάνες που καπνίζαν με τ'αφτί πως η μοίρα θα'ναι καλή το μόνο που θέλανε για αντάλλαγμα ήταν φωτιά.Ήρθε η ώρα να να βουλιάξω στη μουσική έτσι κι αλλιώς όπου να'ναι θα χαράξει...   

Κωλοselfie

2004

Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έμεινα για πρώτη φορά μόνη στο φοιτητικό μου ρετιρέ, η αλήθεια είναι πως με πήραν τα κλάματα πριν ακόμα οι γονείς μου μπουν στο ασανσέρ, έβαλα στα τέρματα Natural Mystic για να μην ακουστούν τα μυξοκλάματα μου και μέσα σε λίγη ώρα χόρευα και γελούσα μόνη μου για την ενήλικη και ελεύθερη ζωή που ήταν μπροστά μου και έπρεπε να ζήσω. Τα πρώτα βράδια μου κακοφαινόταν που δεν άκουγα το ροχαλητό του πατέρα μου από το δίπλα δωμάτιο ή έστω μια ανάσα, με τον καιρό το συνήθισα και άρχισα να κοιμάμαι με την τηλεόραση ανοιχτή έπειτα μου ήταν εξίσου δύσκολο να συνυπάρξω έστω και μια μέρα με κάποιον στο ίδιο σπίτι και να που έφτασα σήμερα να ξυπνώ μέσα στο άγριο χάραμα από το κλάμα του παιδιού μου αδιαμαρτύρητα, πληκτρολογώντας με το δεξί και κουνώντας την κουδουνίστρα με το αριστερό. Επειδή πια όπως θα έχετε διαπιστώσει γράφω σπάνια είναι εύκολο να συμπεράνετε πως πια δουλεύω πιο πολύ το αριστερό!

Τότε ήταν αθώες εποχές, είχαμε προσδοκίες από την τεχνολογία, η τεχνολογία ήταν στα χέρια μας, οι περισσότεροι από εμάς απλά αναλωθήκαμε ψάχνοντας κανένα γκομενάκι από το ίντερνετ για μένα ήταν και άλλα πράγματα, μετά ήρθε και το blog. Το facebook ήταν στα σπάργανα του, εδώ ακόμα άγνωστο. Την ώρα που ο Zuckerberg στο δικό του φοιτητικό δωμάτιο έφτιαχνε το facebook εγώ θα βρισκόμουνα μάλλον σε κάποιο ΚΤΕΛ για να πάω να βρω κανέναν αγαπητικό ανά την επικράτεια, τότε θυμάμαι πάντα τους ήθελα μακριά,μου έδινε μια άλλη ανεξαρτησία. Εμένα μου έμειναν τα ταξίδια, αυτουνού μια ντουλάπα με ίδια ρούχα, κάτι δις, τρις έχω χάσει το μέτρημα και στην ανθρωπότητα μια τεράστια μαλακία προπαγάνδας, παραπληροφόρησης, πόλωσης και κωλοselfie αηδίας. Γίναμε κοινωνοί του κάθε σαπιοκώλη, μας έκανε να κάνουμε δημόσιο το χειρότερο εαυτό μας, μα κι αυτό δεν ήταν παρά μονάχα μια κουράδα στον ωκεανό.

Η τεχνολογία μας έδινε φωνή την αντιστρέψαμε σε λογοτεχνία, μπορούσαμε και επηρεάζαμε κόσμο με τη φωνή μας, είχε δύναμη, νιώθαμε δημιουργικοί, δυνατοί, εμπνεόμασταν και εμπνέαμε, ήμασταν ερωτεύσιμοι, γνωρίζαμε ενδιαφέροντες ανθρώπους μέχρι που αρχίσαμε να σωπαίνουμε, όσοι τουλάχιστον λυγίσαμε μπροστά στους τόνους ναρκισσισμού, αυτοπροβολής, ματαιοδοξίας, προπαγάνδας, γονεικών συμβουλών,μαγειρικής, μακιγιάζ, σχέσεων,  μέχρι που ζήσαμε την αποδόμηση της, τη δικιά της, τη δικιά μας, των φίλων μας, της σαπίλας αυτού του κόσμου, μερικοί κάνανε καριέρα και άλλοι πάλι σαν του λόγου μου πιάσαμε τη γωνία μας κάνοντας εκκωφαντική σιωπή. Θυμάμαι εκείνη την μέρα που σε φέραμε από το μαιευτήριο στο σπίτι κι εσύ έβαλες τα κλάματα, τότε έβαλα στα τέρματα Natural Mystic ,σε πήρα και χορεύαμε και γελούσα μόνη μου μόνο και μόνο που σ'είχα αγκαλιά....

Many more will have to suffer

Many more will have to die

Don't ask me why

Things are not the way they used to be

I won't tell no lie

One and all got to face reality now

Next Level

Next Level

Μπορείς να δώσεις όποιο σχήμα και διαδρομή θέλεις στη ζωή. Μπορείς να την δεις σαν τρένο με ράγες και διάφορους σταθμούς ή σαν βιντεοπαιχνίδι με πίστες και αλλαγή level. Μπορεί πάλι να σου κάνει κέφι να την φανταστείς σαν ουρανοξύστη με πολλούς ορόφους και διαφορετική θέα ή σαν μια σκάλα που όλο ανεβαίνεις κι άλλες τόσες φορές κουτρουβαλιάζεσαι ή σαν ένα βιβλίο με διαφορετικά κεφάλαια ή σαν Jenga,  λάθος τουβλάκι κιόλα πάλι απ'την αρχή. 

Εγώ άλλαξα level, πήγα στην πίστα Σίλια και όπως κάθε σωστός gamer ξέρει για να γίνει αυτό απαιτεί κόπο, προσπάθεια, αλλαγή, επιμονή, γνώση. Αλλάζοντας level αλλάζουν και οι όροι του παιχνιδιού, οι όροι του παιχνιδιού που ήξερες μέχρι τώρα να παίζεις αλλά για να πας παραπέρα πρέπει να μάθεις, να προσαρμοστείς. Μπορεί να παίζεις και να ξαναπαίζεις συνέχεια στην ίδια πίστα, όλοι μας νομίζω το έχουμε κάνει αυτό είτε γιατί απλά δεν έχουμε βρει ακόμα τον τρόπο να πάμε παρακάτω, είτε από βαραμέαρα, είτε από παραίτηση, είτε από χίλια δυο είτε. 

Στην επόμενη πίστα τα πράγματα είναι πρωτόγνωρα, ξαναγίνεσαι πρωτάρης κάπου που πριν ήσουν ο παλιός, ψάχνεις τριγύρω σου να βρεις γνώριμα πρόσωπα αλλά συνήθως οι περισσότεροι φίλοι ή σε έχουν προσπεράσει ή έχουν μείνει πίστες ολόκληρες πίσω σου, όσο να'ναι είναι φορές που ψάχνεις για ένα παράλληλο παίξιμο σαν ένα MMORPG*, κάποιον να σου δείξει λίγο την πεπατημένη, μα μάταια πάλι μόνος θα τα καταφέρεις, γιατί στο κάτω κάτω δικό σου είναι το παιχνίδι και θα το παίξεις όπως μπορείς και σύμφωνα με τις δυνατότητες σου και πολλές φορές ίσως και καλύτερα από εκείνους που περίμενες συμβουλές και οδηγίες. Εδώ στο role playing game της ζωής, αναλαμβάνω το χτίσιμο και την εξέλιξη και άλλων χαρακτήρων και είναι ίσως το πιο πολυσύνθετο είδος παιχνιδιού.

* Massive Multiplayer Online Role Playing Game 

  

Κου πέ πέ κι αμάν αμάν

Μάνα με εμπειρία λίγων εικοσιτετραώρων αναλύει...

Είναι κλισέ του κερατά αλλά ισχύει όσο δεν πάει τουλάχιστον για μένα, πως αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς ούτε καν να πάρεις μυρωδιά περί τίνος πρόκειται, αλλάζει συθέμελα όλος σου ο κόσμος. Πριν το ζήσεις τα παιδιά είναι κάτι εκτός έξω από το κάδρο σου, στην καλύτερη είναι κάτι χαριτωμένες φατσούλες σε διαφημίσεις με pampers, στην χειρότερη κάτι κωλόκουτσκα που χαλάνε την ηρεμία σου στην παραλία. Όσο για τα παιδιά των άλλων κακά τα ψέματα πάντα ήταν και θα είναι τα παιδιά των άλλων...

  

Έχουν προφανώς περάσει και κάτι χρονάκια από τότε που ήσουν εσύ παιδί και έχεις ξεχάσει πως είναι αλλά ακόμα κι αν θυμάσαι ή κουβαλάς ακόμα τα παιδικά σου τραύματα, ένα έχω να σου πω η μάνα, είναι εντελώς αλλιώς από τον απέναντι ρόλο, μα εντελώς όμως. Νομιζω πώς αναγκαστικά η ζωή ενός ανθρώπου με παιδιά και χωρίς παιδιά πρέπει να χωρίζεται σε π.Π και μ.Π χρόνων γιατί η διαφορά είναι τεράστια.

Τις προάλλες κάπου πήρε το μάτι μου μια έρευνα, που αν θυμάμαι καλά έλεγε πως αντιδρούσαν οι άνθρωποι αν  έβλεπαν να χτυπούν έναν ενήλικα, ένα μικρό ζωάκι κι ένα βρέφος. Οι περισσότεροι λυπήθηκαν για το ζωάκι, ίσως όχι  άδικα. Ζούμε σε μια κοινωνία που σίγουρα θέλει να λέει πως αγαπάει περισσότερο τα ζώα απ' τους ανθρώπους εξάλλου ένα μικρό μωρό κάποτε θα μεγαλώσει και παίζει να γίνει το ίδιο σκατά με όλους αυτούς τους μπάσταρδους που συναναστρέφεσαι κάθε μέρα, εκείνο δηλαδή που φοβάσαι περισσότερο είναι μήπως μεγαλώσει κάποτε και γίνει το ίδιο κουράδα σαν κι εσένα ενώ τουλάχιστον από το ζωάκι ξέρεις τι να περιμένεις. Εδώ που τα λέμε καλά κάνεις και δεν διαιωνίζεσαι, ξέρεις εσύ, κάτι σε κρατάει από μέσα σου, το θεωρώ πολύ έντιμη στάση, είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα πως σκοπός των ανθρώπων δεν είναι σώνει και ντε η αναπαραγωγή. Πόσο αλήθεια σε φοβίζει ο αντικατοπτρισμός σου αλλά ποιος σου είπε ρε μαλάκα πως το παιδάκι πρέπει να σου μοιάσει;

Παρόλα αυτά έχεις άποψη για όλους όσους μεγαλώνουν παιδιά και με μεγάλη χαρά και φυσικά άνεση τους κρίνεις αν το κάνουν ή όχι σωστά, με την ίδια άνεση που φτιάχνεις τις θεωρίες σου ενώ στρίβεις το τσιγαράκι σου. Σε φαντάζομαι γονιό γιατί τις περισσότερες φορές είτε από στραβή είτε από βαρεμάρα καταλήγεις κι εσύ γονιός και μετουσιώνεσαι εν μια νυκτί στον υπέρτατο μαλάκα γονιό που έβριζες κάποτε. Γιατί ένα είναι σίγουρο μαλάκας μπορείς να είσαι με και χωρίς παιδιά και στις π.Π εποχές σου και στις π.Μ και στους αιώνες των αιώνων αμήν! Μάζεψε λοιπόν τα υποκριτικά δάκρυα σου για τα παιδάκια που ξεβράζονται νεκρά στις ακτές, μάζεψε τα δάκρυα σου για όλα αυτά τα παιδιά που βιάστηκαν και βιάζονται κάθε μέρα για τα αποστεωμένα  παιδιά από την Αφρική που βλέπεις να μοστράρουν στην οθόνη σου, για όλα εκείνα τα άρρωστα μωρά που παίζουν από πάνω τους τρέιλερ με λογαριασμούς τραπεζών. Πάρε το χρόνο σου με την αγάμητη ζωή σου ανέλυσε το για όσο εσύ θες, για όσο θα σε παίρνει και άσε του άλλους να ζήσουν τη ζωή τους ...

   

ιβʹ

Ⅻ

Δώδεκα οι θεοί του Ολύμπου, δώδεκα οι άθλοι του Ηρακλή, δώδεκα οι μήνες του έτους, δώδεκα τα ζώδια, δώδεκα τα χρόνια στα θρανία, δώδεκα και ούτε ένα τηλεφώνημα , δώδεκα παρά δίνω αναφορά και δώδεκα και τα χρονάκια σου bloggάκι μου. Χρόνια σου πολλά λοιπόν, σου εύχομαι άπειρες αναρτήσεις αν και ξέρω πως για να συμβεί αυτό πρέπει να βάλω κι εγώ το χεράκι μου! Πέρυσι σαν σήμερα σου έγραφα :

"Έντεκα μικροί Νοέμβριοι εκπαιδεύτηκαν στο οίδημα, με δαύτον τον πιο σκληρό απ' όλους. Πέρυσι είχα γράψει την επετειακή ανάρτηση για τα δέκα χρόνια του Blog. Από τότε προστέθηκε ένας χρόνος κι αμέτρητες καθημερινές απώλειες. Δεν άλλαξε τίποτα από όσα ήθελα να αλλάξω και η ζωή συνέχισε να παίρνει ότι αυτή νομίζει ότι της αρκεί, αφήνοντας με να παλεύω με εκείνη και με όλα αυτά τα θα 'θελα. Αύριο κλείνουν έντεκα χρόνια "Εκπαιδευμένοι στο οίδημα" και δυστυχώς πλάι στη λογική των άλλων..."

Σήμερα κλείνουν δώδεκα χρόνια από τότε που πόσταρα την πρώτη μου ανάρτηση, τότε είκοσι, τώρα αισίως στα τριανταδύο, με μια ντουζίνα παραπάνω Νοέμβριους στην πλάτη μου, με περισσότερη πείρα, δυστυχώς λιγότερο ενθουσιασμό και σαραντατριών ημερών μάνα. 

Σίγουρα άλλαξαν πάρα πολλά τα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής μου και πριν λίγες μέρες ο κόσμος μου όλος. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ξεδιψάσει σχεδόν όλες τις δίψες μου, έχω σβήσει και πόθους, κάπως έτσι με πήγε η διαδρομή, επαρχιακός δρόμος όχι εθνική αλλά επιλογές είναι αυτές. Ναι, ο περσινός Νοέμβριος ίσως και να 'τανε ο πιο σκληρός απ' όλους, είχε τους λόγους του είχα κι εγώ τα δικά μου, δεν μπορούσα να του δώσω και τόση σημασία, αυτό με έσωσε μάλλον και δεν παραιτήθηκα και να που φέτος ζω το μεγαλύτερο θαύμα  μέσα στα χέρια μου, ζω το ανελέητο φως ακόμα ενός Νοέμβρη...

Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να σε γιορτάζω bloggάκι μου, έτσι επετειακά για όλα αυτά τα χρόνια που μου κράτησες συντροφιά, που μου έδωσες τόσες συγκινήσεις. Σε έχω σχεδόν παρατημένο, φέτος κιόλας έσπασα κάθε αρνητικό ρεκόρ αναρτήσεων κι ας ήταν ένας από τους πιο πρωτόγνωρους σε εμπειρίες και συναισθήματα χρόνος και πάλι δεν σου έγραψα σχεδόν τίποτα αλλά να ξέρεις πως έζησα και μαζί με εμένα και μέσα από μένα έζησε και ήρθε μια νέα ζωή.Τα ξέρεις αυτά στα είπα όλα εξάλλου στο δάγκωμα του πελαργού. Σε αφήνω λοιπόν, πέρασα μονάχα να ευχηθώ, ξέρω, ξέρω θα'θελες να τα λέμε πιο συχνά αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να σου υποσχεθώ κάτι που μάλλον δεν μπορώ να τηρήσω...

Το δάγκωμα του πελαργού!

Όλα ξεκίνησαν με τεκίλα και τσάι ροδάκινο λίγο μετά τα μεσάνυχτα, έναν Ιούνιο, στο φρούριο. Ποιος να μου το' λεγε πως οχτώ χρόνια μετά θα γινόμασταν γονείς; Η sophie_jamaica μάνα, κι όμως δεν μου έκατσε, δεν έγινε τυχαία, ήταν μια απόλυτα συνειδητή επιλογή, που την θελήσαμε, την προσπαθήσαμε και ήρθε! Ήρθε κι από ότι φαίνεται μας βρήκε έτοιμους, όσο έτοιμος μπορεί να είναι κανείς μπροστά σε αυτή την απόλυτη, καθολική αλλαγή που θέλοντας και μη με κάποιο τρόπο ο εαυτός σου παύει να αποτελεί προτεραιότητα.

Η περίοδος της εγκυμοσύνης όπως και όλα που ακολούθησαν ήταν για εμένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία, ένα σχετικά ανώδυνο ταξίδι που με βρήκε ήρεμη σωματικά και πνευματικά, παρέα με τους καλύτερους που μπορούσα να έχω στο πλάι μου, τον μπαμπά σου και την υπέροχη γιατρό μας  Βαρβάρα Τσιμπόλη που τα χεράκια της σε έφεραν στον κόσμο. 

Ήσουν Εγγλέζα, δυο Οκτώβρη ήταν η Π.Η.Τ(Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού), δυο  ήρθες με χάρη και ακρίβεια σαν ελβετικό ρολόι, συμπληρώνοντας έτσι και τις σαράντα εβδομάδες κύησης. Όσο ξέγνοιαστη ήμουν σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης άλλο τόσο αγχωμένη κατέληξα όσο πλησίαζε η Π.Η.Τ κι εσύ δεν έλεγες να φανείς. Αν και είχα τη διαβεβαίωση της γιατρού μας πως θα σε περιμέναμε όσο χρειαστεί μέσα στα επιτρεπτά όρια πάντα, το μυαλό μου άρχισε να κατακλύζεται από παιδαριώδεις φόβους, πως δε θα ερχόσουν φυσιολογικά, πως θα κάναμε τεχνητούς πόνους και θα σε βιάζαμε να βγεις χωρίς να το θέλεις και όλο αυτό μπορεί να κατέληγε σε μια ανεπιθύμητη καισαρική. Τελικά όλοι αυτοί οι φόβοι δεν κράτησαν για πολύ, δεν τους άφησες εσύ να κρατήσουν, ήρθες. 

Κυριακή, εφτά η ώρα το απόγευμα , πρώτη Οκτώβρη, ένιωσα  τον πρώτο πόνο. Μπορεί να μην είχα γεννήσει ποτέ πριν στη ζωή μου αλλά δεν ήταν καθόλου δύσκολο να αναγνωρίσω τον πόνο. Ήταν πρωτόγνωρος, έφευγε και ερχότανε και όσο περνούσε η ώρα γινότανε ακόμα πιο δυνατός. Κρατήθηκα έτσι μέχρι τις 3:00 το πρωί, μετά πήγαμε στην κλινική. Όταν έφτασα εκεί μου είπανε ότι είχα δρόμο ακόμα μπροστά μου μέχρι να γεννήσω, δεν είχα ακόμα καθόλου διαστολή. Επέλεξα να γυρίσω στο σπίτι μιας και ήμασταν πολύ κοντά. Επέστρεψα ξανά στην κλινική 15:30 αυτή τη φορά με διαστολή κοντά στο τέσσερα, να κλαίω με λυγμούς και να παρακαλάω για μια επισκληρίδιο.

Ναι ξέρω πριν το έπαιζα σκληρή κι έλεγα εγώ δεν θέλω να κάνω επισκληρίδιο, η πραγματικότητα τελικά ήταν πολύ διαφορετική. Βγάζω το καπέλο σε όλες εκείνες τις γυναίκες που γέννησαν και γεννούν όχι απλά φυσιολογικά αλλά φυσικά, εγώ μετά από τόσες ώρες πόνου και με την ένταση του όλο και να αυξάνεται δεν ξέρω πραγματικά αν θα άντεχα άλλο. Μετά τη ντόπα και μέχρι τις 22:25 που τελικά γέννησα όλα κύλησαν πολύ διαφορετικά, βασικά χωρίς σχεδόν καθόλου πόνο, ούτε και κατά την διάρκεια του τοκετού δεν πονούσα και η κραυγή που συνόδευσε τον ερχομό σου στον έξω κόσμο ήταν απλά μια ανάσα λύτρωσης.

Η μεγάλη ώρα είχε έρθει, η μια από τις δύο μαίες μου είπε "Σοφία κοίτα κάτω να δεις την κόρη σου" και σε αντίκρισα για πρώτη φορά αναδυόμενη Αφροδίτη, η ομορφιά σου επιβεβαιώθηκε καλύτερα όταν σε ακούμπησαν πάνω μου, βέβαια δεν ξέρω αν έχει και καμία σημασία και το πιο άσχημο μωρό του πλανήτη να ήσουνα η αγάπη μου για εσένα θα ήταν ακριβώς το ίδιο απερίγραπτη. 

Κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να ανοίξω μια παρένθεση και να σου πω δυο λόγια για τη γυναικολόγο που βοήθησε να σε φέρουμε στον κόσμο. Σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και κατά την διάρκεια του τοκετού ήταν άψογη,υποστηρικτική, παρούσα. Πραγματικά νιώθω ότι ήταν η πιο επιτυχημένη επιλογή της ζωής μου, καλά εντάξει, η δεύτερη πιο πετυχημένη επιλογή, η πρώτη ήταν ο πατέρας σου!

Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη για τη Βαρβάρα, ένα πανέμορφο, ήρεμο, αέρινο πλάσμα, μια υπέροχη γιατρό και πάνω απ'όλα έναν υπέροχο άνθρωπο. Νιώθω ευτυχής που δεν έπεσα στη λούμπα του γιατρού φίρμα, που περιμένεις ατελείωτες ώρες στην αναμονή για μια εξέταση ρουτίνας, που μιλάς πάντα με κάποια γραμματέα του, που σε βάζει να γεννήσεις όποτε ευκαιρεί και δεν έχει συνέδριο, ταξιδάκι αναψυχής ή άλλη γέννα και που στην τελική μπορεί να μην σε ξεγεννήσει καν ο ίδιος.

Νιώθω ευτυχής που επέλεξα έναν νέο άνθρωπο και μια νέα γιατρό που ανήκουμε στην ίδια γενιά και μιλάμε την ίδια γλώσσα. Τώρα όσο για τις μαίες, την αναισθησιολόγο  και τον άπαιχτο παιδίατρο της κλινικής δεν ξέρω τι να πω ήταν πραγματικά κάτι πάνω από επαγγελματίες όλοι τους, τους ευχαριστώ που βρέθηκαν στο δρόμο μου εκείνη την ύστατη στιγμή. Όσο για την κλινική και για όλο το προσωπικό εν γένει  δεν έχω να πω τίποτα το αρνητικό, δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο, βέβαια πληρώσαμε αδρά, αυτό βέβαια  δεν καθιστά αυτονόητο ότι θα ήταν όλα άψογα, στη δικιά μας περίπτωση πάντως ήταν.

Οι πρώτες μέρες στην κλινική ήταν χάρμα. Ήρθε απίστευτα πολύς κόσμος να μας δει, τα ράμματα πονούσαν αλλά υποφερτά,εσύ άρπαξες από τη πρώτη στιγμή τη ρόγα σαν πεινασμένος καρχαρίας δε με δυσκόλεψες καθόλου ούτε σε αυτό. Μέχρι τώρα ο θηλασμός για εμάς είναι μια ευχάριστη εμπειρία, βέβαια έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Τα δώρα, τα λουλούδια, τα μπαλόνια, οι ευχές  κατεύθαναν από παντού, ήταν τόσος κόσμος χαρούμενος με τον ερχομό σου μα πιο πολύ εγώ με τον μπαμπά σου.

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι στην αρχή λίγο αμήχανες αλλά μετά όλα βρήκαν το δρόμο τους, μέσα σε ελάχιστο χρόνο εκπαιδευτήκαμε στον καινούργιο μας ρόλο, γονείς λίγων εικοσιτετραώρων κι όμως λες και το κάναμε χρόνια και το άλλαγμα και το μπανάκι μας και το φαγητό απ'τη μαμά. Εύκολα δεν είναι κυρίως λόγω έλλειψής ύπνου αλλά ούτε και δύσκολα, έχω υπομένει και υποστεί πολύ χειρότερα πράγματα  στη ζωή μου και το να μεγαλώνεις και να φροντίζεις το νεογέννητο σου σίγουρα δεν είναι ένα από αυτά. Υπομονή χρειάζεται, χρόνο χρειάζεται και απίστευτα αποθέματα αγάπης. Έχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας αγάπη μου για να γνωρίσουμε ξανά όλο τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου.

Ο μπαμπάς σου αποδείχτηκε για ακόμα μια φορά ψύχραιμος, όχι περισσότερο από τη μαμά σου βέβαια και τρελά, τρελά ερωτευμένος μαζί μου, μην σου πω και με εμένα λιγάκι παραπάνω από πριν!Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από εκείνον, είμαι σίγουρη ότι θα δημιουργήσετε μια υπέροχη σχέση μεταξύ σας, τον βλέπω πως σε κοιτάζει μέσα στα μάτια και λιώνει. Νομίζω πως όλα ήρθαν και έρχονται τόσο φυσιολογικά με εμάς γιατί διασφαλίσαμε την εσωτερική μας γαλήνη και κυρίως γιατί με τον ερχομό σου δεν προσπαθούμε να καλύψουμε κανένα κενό και πριν πλήρεις ήμασταν και ωραίοι, όπως θέλουμε να είσαι κι εσύ στη ζωή σου.  Όσο για εμένα, ναι ναι για τη μαμά σου λέω είμαι ακόμα μια λεχώνα, με ένα σώμα που επανέρχεται τρομακτικά γρήγορα στην προ τοκετού κατάσταση του και που συνεχίζει αγόγγυστα να παράγει την τροφή σου, έχοντας χάσει ήδη όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης δεν ήταν και πολλά βέβαια, οκτώ στο σύνολο τους και για όσους μπορούν να πουν ότι λιμοκτονούσα στην εγκυμοσύνη έρχομαι να τους διαψεύσω λέγοντας απλώς πως  έτρωγα ακριβώς όπως και πριν, μόνο τώρα στο θηλασμό νιώθω μια τρομερή δίψα και ναι ίσως και μια πείνα παραπάνω να την έχω, με έχεις ρουφήξει για τα καλά φαίνεται. Όσο για τη σχέση κόρης, μάνας έχουν γραφτεί τόσα και τόσα,σχέση στοργής και οργής λένε, εύχομαι εμείς να σπάσουμε αυτά τα στερεότυπα . Δίπλα σου για όσο θα με θέλεις, με αγάπη η μαμά σου...

to be continued...