Μου λείπουν οι άνθρωποι...

Πάντα απορούσα με τον Αρίστο, ον κοινωνικό και κουραφέξαλα. Όποιος με ξέρει, αν υπάρχει και κανείς πραγματικά ίσως θυμάται ότι δεν ήμουν και ποτέ η ψυχή της παρέας, τουναντίον γούσταρα φουλ μοναχικά σπορ όπως το διάβασμα, το γράψιμο και γενικά την έβρισκα τρομερά με την πάρτη μου. Προτιμούσα να σας παρατηρώ παρά να σας πιάνω κουβέντα! Δεν είναι τυχαίο ότι περισσότερο κόσμο γνώρισα μέσω του blog παρά σε μπαρ! Απέφευγα κοινωνικές συναναστροφές και λοιπές συναθροίσεις πολύ πριν τον κορονοίο και γενικά πλάσαρα αυτή την μοναχικότητα και με κάποια επίφαση μαγκιάς. 

Είχα ανέκαθεν μια τρομερή αλλεργία στο «ανήκειν», στο μυαλό μου ήσασταν όλοι σας και όλα πουλημένα, τα είχα όλα απόλυτα στο ξερό μου το κεφάλι,  λες και χρειάζεται να ταυτίζεσαι απόλυτα για να ανήκεις, ποιος το κάνει αλήθεια;  Δεν ήθελα να με αντιπροσωπεύει κανείς και τίποτα και λέξεις όπως σύντροφος, αλληλεγγύη και τα τοιαύτα για μένα ήταν κενές περιεχομένου. Ίσως να φταίει η εποχή της αποδόμησης που μεγάλωσα, ίσως δεν γνώρισα τα κατάλληλα άτομα αλλά ακόμα κι όταν τα γνώριζα λες και είχα αλλεργία στην αποδοχή και την αγάπη, ίσως πάλι επειδή  βρήκα στον διάβα μου ένα μάτσο ανώριμα μπάσταρδα,  ένα μάτσο κουτσομπόληδες  αρχιμαλάκες,  ίσως επειδή δεν άντεχα τις μικρότητες σας, ίσως επειδή μου παίξαν δυο- τρεις πουστιές να νόμισα πως έτσι είναι ο κόσμος, όμως και έτσι να είναι πραγματικά ο κόσμος δεν πας πουθενά μόνος…

Ναι και πουστιές θα σου παίξουν και θα παίξεις και ξερόλες θα βρεις και μπάσταρδοι θα είναι οι περισσότεροι αλλά έλα ρε γαμημένα μπάσταρδα που σας έχω πια τρομερή ανάγκη, ελάτε κορονιασμένοι, κουτσομπόληδες, φοβικοί, μαλάκες δεν πειράζει ελάτε να αγκαλιαστούμε, να μαλώσουμε, να βριστούμε, ελάτε όπως είστε αρχιμαλάκες, ωχαδερφιστές οι γνήσιοι εαυτοί σας, σας αποδέχομαι, ελάτε να πιούμε κάνα τσίπουρο, τώρα για όσο κρατήσει αυτή μου η ανάγκη πριν σας σιχαθώ και πάλι.

Έπρεπε να πλησιάσω επικίνδυνα τα σαράντα για να το πάρω πρέφα, τόσο βαθιά νυχτωμένη ήμουνα,  τόσο λάθος τον πήρα τον διάβα μου,  έπρεπε να έρθει η πανδημία για να μου κόψει και τις όποιες ελάχιστές κοινωνικές επαφές για να καταλάβω πως σίγουρα δεν είμαι θεός παρά αγρίμι.

Εξεταστική forever...

Μου λείπουν απίστευτα οι άνθρωποι... 

Λυπιού

| Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ | 1939 - 21 Ιανουαρίου 2020 |

Έναν τόπο επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,

ως τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,

ως να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές

που δαγκώνουν και τσούζούν οι δαγκωματιές τους.

Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα

αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους

αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά

και καρπούς σάπιους.

[...]

Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης

γίναν σιωπηλές πλατείες

τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά

κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες

σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.

Κάτι χειρότερο από γερατειά,

η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.

 

Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια

από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης.

Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας

αλλά το θετικό της απουσίας...

[...]

Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά

χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας.        

[...]

Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα

κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα   

για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει

όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα  

κείνα τα άφωνα ξημερώματα

κι είναι σαν να περιμένεις το κουδούνι του σχολείου

να χτυπήσει, το μάθημα πάλι ν’ αρχίσει

μια ακόμη άσκηση πάνω σε άγνωστο θέμα.

| Λυπιού | Ποίηση 1963 - 2011 | εκδόσεις Καστανιώτη |

Μαμά σ'αγαπώ!

Χθες είχα πάνω στην αλλαξιέρα τον σχεδόν δύο χρόνων γιο μου κι ενώ τον είχα βγάλει μόλις από τον μπάνιο και τον είχα σκουπίσει καλά καλά με το μπουρνούζι του, του είχα φορέσει την πάνα του, του είχα απλώσει τις κρέμες του και του είχα κάνει το απαραίτητο μασαζακι ενώ εγώ από την άλλη ημουν ομολογουμένως ένα άυπνο ράκος, μου χαμογελάει και εντελώς στα ξαφνικά μου πιάνει με τα χεράκια του το κεφάλι μου και αρχίζει να με φιλάει απανωτά! Ήταν κάτι εντελώς σοκαριστικό και αναπάντεχο ήταν σαν να ήθελε να μου πει ευχαριστώ ή σ'αγαπω δεν ξέρω αλλά ήταν ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό... Τελικά τίποτα δεν πάει χαμένο... Γιωργάθαν σ' αγαπώ! 

A Thousand Flamingos

[...]

“You ask If I will write a poem. 

I could, I suppose

write the most

splendiferous one of all;

but not right now. 

Not when your hands

are brewing warm cinnamon tea

across my skin, 

not when I’m trying to imagine

what might happen

If you began flowering kisses

upon me. 

My dear,

how can I write a poem

when I’m already inside one?” [...]

― Sanober Khan

Young-Wild-Free

Young-Wild-Free

Μεγάλωσες αγόρι μου και να που έφτασε η πρώτη ονομαστική σου εορτή! Φέρεις δύο ονόματα, με το ένα εξ αυτών, το Αθανάσιος δηλαδή να κουβαλάει τεράστια συναισθηματική αξία για τη μαμά. Μεγάλωσες αγάπη μου σε ένα μήνα θα έρθουν τα δεύτερα σου γενέθλια κι ήταν ομολογουμένως δύο χρόνια δύσκολα που μέσα τους μεγαλώσαμε παρέα και να που από νεογέννητο έγινες ένα πανέμορφο, γλυκό, αγόρι. Σ' αγαπάω βαθιά και απέραντα, τόσο βαθιά, όσο βαθύ είναι το βλέμμα σου που χάνεται κάθε βράδυ στα μάτια μου. Είσαι ένα γλυκό, τρυφερό, αξιολάτρευτο αγόρι, που μέρα τη μέρα μεγαλώνεις και μας φανερώνεις την μοναδική προσωπικότητα σου, είμαι τόσο χαρούμενη που είσαι τόσο δοτικός, τόσο εκφραστικός, τόσο ατελείωτα υπέροχος. Τρέχεις συνέχεια για αγκαλιές, φιλάς την αδερφή σου στα χέρια και τη μαμά στο μάγουλο, μας ταΐζεις στο στόμα, μας φροντίζεις και μας χαϊδεύεις, τόσο μικρός κι όμως θέλεις συνεχώς να ανταποδίδεις την αγάπη μας, τόσο αξιολάτρευτος!

Το ότι είσαι πανέμορφος είναι κάτι που δεν χωράει αμφισβήτηση, ακτινοβολείς φως και αθωότητα με μια απεραντοσύνη άπιαστη με το νου που όμως κατακλύζει την καρδιά μου και με ανασταίνει, με κάνει να ξεπερνώ κάθε εμπόδιο και  να αντέχω σε αυτές τις θλιβερές εποχές και όσο δύσκολες κι αν είναι οι μέρες μου, ντυμένες με τους φόβους, τις υποχρεώσεις και τις ατελείωτες ευθύνες μιας μάνας, εργαζόμενης, φοιτήτριας, νοικοκυράς(βάλτε κι άλλα χωράνε!)Τα βράδια, αχ τα βράδια είναι όλα δικά μας, είναι αυτή η ιεροτελεστία που κάνει κάθε βράδυ όλο και πιο μοναδικό, που κάνει την αγάπη μου απέραντη και ανεξάντλητη για εσένα, κι όταν πια σε ακουμπώ στην κούνια σου και σου ψιθυρίζω λίγο πριν κλείσεις αυτά τα τεράστια βλέφαρά, μου κρατάς σφιχτά το χέρι για να μην φύγω, μετά το παίρνεις απόφαση και μου στέλνεις φιλιά  και να που στο τέλος πιάνεις και τα δυο μου χέρια και θέλεις για λίγο να χορέψουμε έστω και στα ξαπλωτά! Σ' αγαπώ υπέροχο μου πλάσμα και θα γιορτάζω την υπέροχη ύπαρξη σου με κάθε αφορμή και ευκαιρία! 

-Θες να μείνω;

-Θέλω τόσο πολύ να μείνεις, που πρέπει να φύγεις... 

Ένας γέροντας στην ακροποταμιά..

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε πώς προχωρούμε.Να αισθάνεσαι δε φτάνει μήτε να σκέπτεσαι μήτε να κινείσαι

μήτε να κινδυνεύει το σώμα σου στην παλιά πολεμίστρα,όταν το λάδι ζεματιστό και το λιωμένο μολύβι αυλακώνουνε τα τειχιά.

Κι όμως πρέπει να λογαριάσουμε κατά πού προχωρούμε,όχι καθώς ο πόνος μας το θέλει και τα πεινασμένα παιδιά μας

και το χάσμα της πρόσκλησης των συντρόφων από τον αντίπερα γιαλό·μήτε καθώς το ψιθυρίζει το μελανιασμένο φως στο πρόχειρο νοσοκομείο,το φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο του παλικαριού που χειρουργήθηκε το μεσημέρι·αλλά με κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί να θέλω να πω καθώςτο μακρύ ποτάμι που βγαίνει από τις μεγάλες λίμνες τις κλειστές βαθιά στην Αφρική και ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος και δωρητής και δικαστής και δέλτα·που δεν είναι ποτές του το ίδιο, κατά που δίδασκαν οι παλαιοί γραμματισμένοι,κι ωστόσο μένει πάντα το ίδιο σώμα, το ίδιο στρώμα, και το ίδιο Σημείο,ο ίδιος προσανατολισμός.

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε από τα μαλάματα το πρόσωπό της κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.

Αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε

γι’ αυτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, το μεγάλο ποτάμι

αυτό το νόημα που προχωρεί ανάμεσα σε βότανα και σε χόρτα

και ζωντανά που βόσκουν και ξεδιψούν κι ανθρώπους που σπέρνουν και που θερίζουν και σε μεγάλους τάφους ακόμη και μικρές κατοικίες των νεκρών.Αυτό το ρέμα που τραβάει το δρόμο του και που δεν είναι τόσο διαφορετικό από το αίμα των ανθρώπων κι από τα μάτια των ανθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια – πέρα χωρίς το φόβο μες στην καρδιά τους,χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράματα ή έστω και για τα μεγάλα·όταν κοιτάζουν ίσια – πέρα καθώς ο στρατοκόπος που συνήθισε ν’ αναμετρά το δρόμο του με τ’ άστρα,όχι όπως εμείς, την άλλη μέρα, κοιτάζοντας το κλειστό περιβόλι στο κοιμισμένο αράπικο σπίτι,πίσω από τα καφασωτά, το δροσερό περιβολάκι ν’ αλλάζει σχήμα, να μεγαλώνει και να μικραίνει·αλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι εμείς, το σχήμα του πόθου μας και της καρδιάς μας,στη στάλα του μεσημεριού, εμείς το υπομονετικό ζυμάρι ενός κόσμου που μας διώχνει και που μας πλάθει,πιασμένοι στα πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής που ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη και βούλιαξε μέσα στην άμμο αφήνοντας πίσω της μονάχα εκείνο το απροσδιόριστο λίκνισμα που μας ζάλισε μιας αψηλής φοινικιάς.

Ήλιος με δόντια... Ζωή με χαυλιόδοντες!

Οταν έχεις εξεταστική και διαβάζεις στις κούνιες! 

Κυκλάμινο!

Οταν δουλεύεις πια σε άλλη υπηρεσία και ο κόσμος συνεχίζει να σε ευχαριστεί γιατί τον εξυπηρέτησες για κάτι που αφορούσε την προηγούμενη υπηρεσία και δεν μπορούσε να βγάλει άκρη με τίποταααααα! 

Ο κύριος πατάτας στη βιβλιοθήκη μας!

Πρέπει να ζήσουμε!

Κάγκελα παντού

Τώρα τελευταία πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να είναι θυμωμένος και είναι ένα συναίσθημα με τόση ορμή και τόση ένταση. Μου φαίνεται τρομερά περίεργο γιατί πέρασα σχεδόν όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα χωρίς να το έχω νιώσει και όσες φορές κι αν νόμιζα ότι το είχα βιώσει σίγουρα δεν είχε καμιά σχέση με το θυμό που προσπαθώ να σας περιγράψω τώρα.

Είναι ένα πράγμα που με κυριεύει από την κορφή μέχρι τα νύχια, πολλές φορές νιώθω σαν να παραλογίζομαι ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα άλλες με κάνει να ντρέπομαι για όσα το μυαλό μου κατεβάζει, με κάνει και αισθάνομαι τρομερά άσχημα γιατί δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου, είμαι μια άλλη, τρομερά κακιά, τρομερά θυμωμένη, που κατεβάζει όλα τα γαμοσταυρίδια του σύμπαντος.

Νομίζω ότι δεν το είχα βιώσει ποτέ πριν, γιατί η αλήθεια είναι ότι ποτέ πριν δεν είχα αισθανθεί το αίσθημα της αδικίας, ήμουν τόσο καλά με τη ζωή μου, με τις επιλογές μου, κυρίως με το μέσα μου και ποτέ ειλικρινά δεν ασχολήθηκα με τις ζωές των άλλων, δεν με ένοιαζαν εξάλλου.

Τώρα πια, όταν με πιάνουν αυτές οι απερίγραπτες κρίσεις θυμού τους παίρνει όλους ο διάολος, πόσο μάλλον όλους αυτούς που με κάνουν και νιώθω ηλίθια, ριγμένη, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, με αυτόν κι αν τα έχω πάρει κρανίο!

Μικρά και απαίσια στρουμφάκια σας μισώ όλα, μα μόλις περάσουν αυτές οι κρίσεις οι οποίες αφήνουν ένα απίστευτο συναίσθημα ταραχής στο κορμί μου, μόλις γαληνεύει ο νους, προσπαθώ να χαλαρώσω κι αν όχι να τους αγαπήσω όλους, τουλάχιστον να τους συγχωρέσω ή έστω να αδιαφορήσω. Να μη με νοιάζει, να μην με αφορά, ούτε τι νιώθουν, ούτε τι μπορούν να δώσουν οι άλλοι , να μην τους έχω ανάγκη, όμως αυτός ήταν  και ο κυριότερος λόγος που με έφτασε ως εδώ ότι ήταν πάντα ολοφάνερο ότι δεν τους είχα ανάγκη... 

τι πάει να πει

κέρδος δεν καταλαβαίνω

                                                     ✶

ένα στήθος νέας γυναίκας είναι ήδη

άρθρο μελλοντικού Συντάγματος.

                                                     ✶

Απ' αυτούς που σίγουρα μια μέρα

θα υπερισχύσουν έχω

δόξα να 'χει ο Θεός απαλλαγεί

μη σώσουν

και μου απλώσουν χέρι

                                                      ✶

θα υπάρξουν πάντοτε δύο ή τρεις

γενναίοι να βλέπουνε τον κόσμο

χωρίς σκοπιμότητα

                                                      ✶

ένα μόνο χαμόγελο -εάν είναι από πηγή- νικά

                                                      ✶

το αμύγδαλο του κόσμου

είναι βαθιά κρυμμένο

και παραμένει αδάγκωτο

                                                      ✶

το αμύγδαλο του κόσμου

είναι πικρό και δεν

γίνεται να το βρεις παρεχτός αν

κοιμηθείς μισός έξω απ' τον ύπνο

                                                      ✶

Έλα τώρα

δεν πα' να μην αρέσεις

το παν είναι η ρότα σου

κόντρα στην κοινωνία τούτη

                                                      ✶

έλα μπρος δεύτερε και κρυφέ

μου εαυτέ καιρός

να προφέρεις με δέος τα λόγια

που αρμόζουν στην περίσταση

και δη τα ωραία και τ' απαγορευμένα

                                                      ✶

Όλα να τα 'χεις

πάντα κάτι λείπει

                                                      ✶

μη με πιστεύετε

όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω

η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο.

                                                   ✶✶✶

[σκόρπιοι στίχοι του Ελύτη, από τα «Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας»]

Αλέξανδρος Δάικος - Λοιπόν γεια σου (Official Audio Release)

Καλή Χρονιά!

Τελευταία μέρα στη δουλειά για το 2021!Από το 2022 άραγε θα μας βλέπει καθόλου το γραφείο; Ποιες θα είναι οι επιλογές, να ζεις με κατάθλιψη ή να μην ζεις καθόλου; 

Καλφοπούλου , Βαμβακάρης Αρρώστησα στα ξένα μακριά σου

08/04/2021

Κάθομαι αμήχανα μέσα στη σιωπή, είχα ξεχάσει αυτή την αίσθηση. Ακούω μόνο τη βροχή, την κίνηση από τον δρόμο. Καμιά φορά χάνομαι στη θέα απ'το παράθυρο. 

10/09/2021

Δεν ξέρω αν γερνάνε οι γυναίκες νωρίτερα, μην βλέπεις εμένα φταίνε τα γονίδια όχι η καλοπέραση αλλά ακόμα κι αν είναι έτσι δηλαδή ότι γερνάμε νωρίτερα το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό, γιατί όσο φορτώνεις το σαμάρι τόσο ο γάιδαρος κλατάρει!  

16/12/2021

Δεν είσαι θυμωμένος με τον άσωτο υιό, είσαι θυμωμένος που δεν είσαι εσύ αυτός.Δεν είσαι θυμωμένος με όλους αυτούς που κοιτάν τον κώλο τους και ζουν ζωαρά στην πλάτη κάτι θυμάτων σαν εσένα , είσαι θυμωμένος που δεν είσαι εσύ ο αρχιπαρτάκιας. Δεν είσαι θυμωμένος με τους φελλούς που επιπλέον είσαι θυμωμένος που δεν κατάφερες να γίνεις λίγο σαν κι αυτούς για να φανείς. Δεν είσαι θυμωμένος με όλους αυτούς που ζουν τη ζωή που θα'θελες να ζήσεις...

Γράφτηκε 28/10/2021!Το δημοσιεύω σήμερα, θα ακολουθήσουν κι άλλα προφανώς...

Τι γίνεται ρε παιδιά; Γιατί χαθήκαμε; Εμένα με έφαγε η δουλειά, το διάβασμα, οι εργασίες, τα μαθήματα τα ΣΚ, οι λογαριασμοί, ο ΕΝΦΙΑ, οι δουλειές στο σπίτι, τα παιδιά, το φαγητό τους, το μπάνιο τους, τα selftest τους, το παιχνίδι τους, τα χάδια τους, οι αγκαλιές τους, οι γκρίνιες τους, τα ρούχα τους, το ξεσκάτισμα τους, το πλύσιμο, το σιδέρωμα, το ξεσκόνισμα , η σκούπα, το σφουγγάρισμα, το άπλωμα, το ότι δεν στεγνώνουν με τίποτα με αυτή την απίστευτη βροχή και υγρασία και όλα βρώμικα είναι και όλο πεινάνε και όλο στο μάρκετ πηγαίνω και όλο λογαριασμούς πληρώνω και όλο άλλοι έρχονται και όλο καινούργια χαρτιά εκτυπώνω και όλο μύξες έχουνε και όλο μαγειρεύω και όλο δεν φτάνουν και όλο σιδερώνω και όλο ένα βουνό είναι πάνω στη σιδερώστρα και όλο ασκήσεις λύνω και όλο πιθανότητες βρίσκω και τάχα μου καλή στα μαθηματικά δεν ήμουνα και τόσα χρόνια και στο πρώτο και στο δεύτερο πτυχίο όλο μαθήματα με μαθηματικά έχω και όλο με αηδιάζουν και όλα τα περνάω να όπως κάνω και με τη ζωή. 

Έχω και τα γυναικολογικά μου, έχω και έναν εαυτό αλλά σάμπως βρίσκω χρόνο να τον προσέξω . Ούτε καν στον καθρέφτη δε με κοιτάζω πια, όχι ότι φοβάμαι τι θα αντικρίσω είναι που δεν έχω χρόνο αλήθεια σας το λέω και αναρωτιέμαι αν για όλα φταίει το άγχος και σκέφτομαι κι αυτούς τους ανθρώπους που με βλέπουν κάθε μέρα στη δουλειά άραγε πως να τους φαίνομαι έτσι όπως καταφέρνω και πηγαίνω, κάνω ένα γρήγορο τσεκ στο ασανσέρ , τσεκάρω φευγαλέα την εικόνα μου και η άλλη με κούφανε τις προάλλες , μου λέει από που ψωνίζεις ρούχα ντύνεσαι υπέροχα , σήκωσα το φρύδι την κοίταξε έκπληκτη μάλλον με δουλεύει είπα από μέσα μου.  

Χρόνια πολλά Ελλάδα, σίγουρα έχω κάτι σε κατάθλιψη και βουλιμία που εύκολα βέβαια λύνεται είτε με νταντά και καθαρίστρια ή με ψυχολόγο και ψυχοφάρμακα διαλέγεις και παίρνεις όλα ακριβά είναι έτσι κι αλλιώς!

Γράφτηκε 6 Ιουλίου 2021 το βρήκα στα πρόχειρα... Ίσως κάποια μέρα τα δημοσιοποιήσω όλα, έχουν και τα πρόχειρα τη χάρη τους!

Με το χαρακτηριστικό στρόγγυλο χανζαπλάστ στο μπράτσο, τη μάσκα στα μούτρα και τον ιδρώτα να τρέχει,  ήξερα πως η πρώτη προσέγγιση θα αργούσε να έρθει κι ίσως να μην ερχόταν και ποτέ. Είναι γιατί δεν έμαθες πως να προσεγγίζεις τους ανθρώπους, ένα ζώο ή τα ποιήματα . Δεν φταις εσύ, μερικοί το έχουν έμφυτο και άλλοι δυστυχώς δεν είχανε κανέναν να τους το μάθει. Έτσι μένεις ενεός μπροστά σε εκείνο το ζουμερό κορίτσι, στην τέχνη στον τοίχο ή σε εκείνο το κορμί στη θάλασσα, μένεις μαλάκας με εκείνες τις λέξεις στο χαρτί, με εκείνο το πρώτο μήνυμα και δεν ξέρεις τι να κάνεις ... 

Ας πρόσεχες και ας έστελνες πρώτος..

Καλά Χριστούγεννα!

Επειδή προσφάτως είχα χάσει τη ρουτίνα μου λόγω ασθενειών και των δυο παιδιών μου και επειδή γενικά  ξέρω τόσο κόσμο γύρω μου πια που φέτος θα κάνει γιορτές με άδειες καρέκλες και με φρεσκοσκαμμένα μνήματα λόγω πανδημίας, αναθεώρησα  κάποια πράγματα. Σίγουρα επιθυμώ χριστουγεννιάτικές οικογενειακές διακοπές σε σαλέ, με φλόγα από τζάκι, τζαζ μουσική με Gluhwein, σίγουρα δεν τις έχω, όχι μόνο πανδημίας αλλά ας μην κρύβομαι και πίσω από το δάχτυλο μου, με δυο τόσο μικρά παιδιά και υπό αυτές τις συνθήκες εγώ αδυνατώ. Προτιμώ να μείνω στο σπίτι μου, με τζαζ μουσική, φλόγα από το τζάκι μου, Gluhwein από τα χεράκια μου και με τα παιδάκια μου,  παρά να βολοδέρνω δεξιά και αριστερά! Δεν κρίνω όσους το κάνουν,  ίσα -ίσα τους θαυμάζω για τις αντοχές τους αλλά για εμένα μια τέτοια εκδρομή θα σήμαινε περισσότερη κούραση παρά ξεκούραση.

Όταν λοιπόν χάνεις καμιά φορά τα αυτονόητα εκτιμάς βαθιά την καθημερινότητα σου, όπως εκτίμησα εγώ πια τους περιπάτους μου προς και από τη δουλειά, έχω κάτι μήνες που δεν παίρνω αυτοκίνητο μιας και η απόσταση θα μπορούσε να θεωρηθεί έως και γελοία και ας έχει τσουχτερό κρύο το πρωί αλλά από την άλλη ίσως να είναι και η μοναδική μου ευκαιρία μέσα στην μέρα να περπατήσω έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, όπως και η μοναδική μου ευκαιρία να βγάλω τις πιτζάμες από πάνω μου ή η μοναδική μου ευκαιρία να ανταλλάξω δυο κουβέντες με ανθρώπους εκτός σπιτιού. Θα έρθουν καλύτερες μέρες, πρέπει να έρθουν, όσοι είστε υγιής και έχετε γύρω σας τους ανθρώπους που αγαπάτε εκτιμήστε αυτό όσο τίποτα άλλο αυτά τα Χριστούγεννα και όσο για εκδρομές, πήγαμε και θα πάμε, όσοι μπορείτε πάτε και τώρα γιατί η ζωή δεν μπορεί να μπει σε παύση όση καταστροφή κι αν υπάρχει τριγύρω. Σας εύχομαι από καρδιάς να χορτάσετε από υγεία και αγάπη και να ονειρεύεστε πάντα τα καλύτερα γιατί είναι σίγουρο ότι θα έρθουν!  

Nala Sinephro - Space 1.8 (Full Album)

Με τους νονούς!

🎄❤️

Μαμά και κόρη

Χιόνια στο καμπαναριό!

Μας αρέσει να ζωγραφίζουμε πολύ, να γελάμε πολύ, να παίζουμε, να μαθαίνουμε πράγματα, να νευριάζουμε,  να κάνουμε αγκαλιές και ενίοτε να τραγουδάμε παρέα! Εδώ είναι μια καθημερινή μας στιγμή από πέρυσι τον Δεκέμβριο που ενώ τραγουδούσαμε είπα να πατήσω την ηχογράφηση στον κινητό μου. Το ανακάλυψα φέτος τυχαία και η αίσθηση ήταν υπέροχη! Μαμά απροσδιορίστου εσωτερικής ηλικίας και Βασιλική ετών τριών τραγουδάμε για να μην πω ψιθυρίζουμε το χιόνια στο καμπαναριό!

 

Happy Birthday Sweet Sixteen

16 χρόνια Εκπαιδευμένοι στο Οίδημα

Ήταν Παρασκευή και 13 Νοέμβρης του 2005 όταν εγώ μαζί με το Μιχάλη Γαλανάκη απ'το Ρέθυμνο, που εκείνες τις μέρες φιλοξενούσα στο σπίτι μου, δημιουργήσαμε αυτό εδώ το blog στο ρετιρέ της Τάκη Πετροπούλου. Ο Μιχάλης έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2019, έτσι όπως έζησε, απίστευτα νέος, απίστευτα ροκάς. Η φυγή του απ' τον πλανήτη με συγκλόνισε, γιατί είδες πως χανόμαστε οι άνθρωποι, το πήρα χαμπάρι κάνα χρόνο μετά και μέσω Facebook και επειδή με τον Μιχάλη συνυπήρξαμε ουσιαστικά γιατί ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που αφήνεις και αγγίζουν την ψυχή σου και επειδή μαζί του είχα ζήσει μερικές από τις πιο τρελές εμπειρίες της νεότητας μου, είναι λες και με τη φυγή του μπήκε οριστικά μια ταφόπλακα σε εκείνα τα ξέγνοιαστα χρόνια, όχι ότι δεν την είχα βάλει μόνη μου χρόνια πριν μέσω της συμβατικής ζωής και των υποχρεώσεων μιας παρ' ολίγον σαραντάρας αλλά ο θάνατος του ήταν το τελειωτικό χτύπημα.  Γι' αυτό το λόγο θα αφιερώσω αυτή εδώ την επετειακή μου ανάρτηση στη μνήμη του και όσα ζήσαμε παρέα δεκαέξι χρόνια πριν, σε όλη την Κρήτη, την Πελοπόννησο και σε όλη την περιφέρεια Αττικής και θα τον θυμάμαι πάντα όπως εκείνο το πρωινό ξημέρωμα στο λιμάνι του Πειραιά που περίμενε για να με βρει με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο, θα θυμάμαι για πάντα το εκκωφαντικό του γέλιο...   

Η ζωή όμως συνεχίζεται και αναπόφευκτά δεκαέξι μικροί Νοέμβριοι εκπαιδεύτηκαν στο οίδημα! Από τα είκοσι μέχρι τα τριάντα έξι έχουν αλλάξει απίστευτά πράγματα στη ζωή μου τα οποία με κάποιο τρόπο σας τα διηγήθηκα μέσα από αυτό το ηλεκτρονικό προσωπικό μου ημερολόγιο, αυτό που ποτέ δεν άλλαξε είναι η εσωτερική μου ζωή, αυτός ο εσωτερικός κόσμος που εδώ και δεκαέξι χρόνια πάμπολλες φορές προσπάθησα να σας δείξω λίγο από τη θέα του. Είναι ωραία εδώ, πολύ πιο ωραία από την έξω τόσο απαιτητική ζωή μου και καμιά φορά νιώθω πως κουράστηκα αρκετά και έκανα άπειρα πράγματα μέσα σε αυτά τα δεκαέξι χρόνια κι άλλες φορές νιώθω πως δεν έκανα απολύτως τίποτα για αυτά που πραγματικά λαχταρούσα και ήθελα, σαν να άφησα τον πραγματικό μου εαυτό σε μια γωνιά και έζησα τη ζωή κάποιας άλλης μιας άλλης όμως που πια έχει γίνει δεύτερη φύση μου, κι αυτός ο βαθιά εσωτερικός μου κόσμος τόσο υπέροχος και τόσο εύθραυστος έπρεπε κάπως να κρατηθεί μακριά από αυτή την αθλιότητα της πραγματικής ζωής του σήμερα, έπρεπε να μείνει αλώβητο τούτο το μέρος για να μπορώ μέσα του να αναπνέω χωρίς αναισθητικά.

Απ' την άλλη, επειδή η ζωή δεν είναι μόνο παρελθόν και αναμνήσεις αλλά είναι κυρίως παρόν και αύριο και συνεχίζεται με καθημερινότητα αλλά και με στιγμές, λαμπρές στιγμές που θυμόμαστε για πάντα, που ξέρεις ίσως κάποτε μπορέσω να γίνω πάλι εκείνο το κορίτσι που γέλαγε με την ψυχή του και ζούσε χωρίς να φοβάται ούτε τη ζωή, ούτε τους ανθρώπους και βγω απ' τη γωνιά μου πιο ώριμη και εξελιγμένη και θα γερνάω όμορφα και θα έχω να σας διηγηθώ ωραίες ιστορίες και θα αφήσω την καλλιτεχνική μου φύση να αναπνεύσει και να κάνω ωραία ταξίδια στις ψυχές σας και να γνωριστούμε άφοβα απ' την αρχή...

 

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

Μην το κάνεις θέμα, τα ψυχοφαρμακά είναι mainstream, μου είπε. Ήθελα απλά να βρω την ευτυχία μακριά από τη χημεία αλλά είχα κλείσει τις άλλες διεξόδους και τα χαπάκια μοιάζανε μονόδρομος. Είχα παρατηρήσει τώρα τελευταία πως γερνούσα, θα'ταν από καιρό αλλά το baby face δεν βοηθούσε στην συνειδητοποίηση, το επιβεβαίωναν  βέβαια και οι τιμές των ορμονών μου αλλά δεν με πείραζε είναι πολυτέλεια το να γερνάς και πόσο μάλλον το να γερνάς όμορφα. Η ζωή όσο πλησιάζεις τα σαράντα γίνεται όλο και πιο ανελέητη είναι λες και πιάνεις το πικ των ευθυνών και των υποχρεώσεων, φαντάζομαι πως κάπου στη διαδρομή αργότερα να χαλαρώνεις, είναι ακόμα πιο ανελέητη μαζί σου όταν την έχεις ζήσει σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας και όχι των εσώτερων πραγματικών σου θέλω. Όμως υπάρχει και αυτός ο βαθιά εσωτερικός μας κόσμος που ζει ο καθένας μόνος του κι εκεί δεν χρειάζομαι χαπάκια για να την βρω, εκεί από χρόνια τώρα τα έχω φτιάξει όλα υπέροχα κι όταν καταφέρνω και βρίσκομαι μέσα του νιώθω μια απίστευτη πληρότητα και ζεστασιά. Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί αλλά αν εντρυφήσεις πολύ στο πράγμα, καταφέρνεις μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να εντοπίζεις όμοιες ψυχές σαν τη δική σου, να τις αναγνωρίζεις και ακόμα και τώρα τις μυρίζομαι κι όμως για έναν εντελώς ακατανόητο λόγο δεν τις πλησιάζω ενώ η ψυχή μου λαχτάρα μέχρι και τα πόδια τους να γλείψω κι όμως τις βλέπω απαλά και βασανιστικά να περνούν μπροστά μου κι εγώ να μένω ψυχρή και αμέτοχη, ακούνητη και αμίλητη τάχα μου αδιάφορη και να δακρύζω ξανά και ξανά για κάθε μία που περνάει από κοντά μου και απόμακρύνεται. Λίγη ησυχία μου λείπει, λίγη σιωπή, λίγος χρόνος να περνάω με τον εαυτό μου, με αυτόν τον περίεργο τύπο που αγαπώ τόσο πολύ... 

οικογενειακά ❤️

https://youtu.be/GpllI5g1UyI

όταν μεγαλώσει θα γίνει 10!

Το Qr σας το δείξατε;

προφίλ

Σημερινή, πρωινή... Να μεγαλώνουμε όμορφα :) 

Στο ποτάμι με μια φίλη

28η

Χρόνια πολλά Ελλάδα, ευτυχώς που είμαι ελεύθερη να επιλέξω που θα δώσω τα λεφτά που δεν μου περισσεύουν, σε νταντά, σε ψυχολόγο, σε καθαρίστρια ή σε ψυχοφαρμακά;

Καθημερινότητα ☕❤️📚🐈

Thievery Corporation Ft. Shana Halligan - Depth Of My Soul

Συγκίνηση

Το λέει γιατί όταν με είχε σε μάθημα του μου είχε βάλει 10!

25/09/2021

Μπλουμ

Επειδή λόγω κορώνας πήγε λίγο πίσω, θα πάμε περπατώντας στην εκκλησία! Ο κούκλος μας θα κάνει μπλουμ! 

The Walkabouts 2000 Train Leaves at Eight

Il pleure dans mon cœur

Il pleure dans mon cœur

Comme il pleut sur la ville ;

Quelle est cette langueur

Qui pénètre mon cœur ?

 

Ô bruit doux de la pluie

Par terre et sur les toits !

Pour un cœur qui s’ennuie,

Ô le chant de la pluie !

 

Il pleure sans raison

Dans ce cœur qui s’écœure.

Quoi ! nulle trahison ?...

Ce deuil est sans raison.

 

C’est bien la pire peine

De ne savoir pourquoi

Sans amour et sans haine

Mon cœur a tant de peine !

https://lyricstranslate.com

Il pleure dans mon cœur

Comme il pleut sur la ville ;

Quelle est cette langueur

Qui pénètre mon cœur ?

 

Ô bruit doux de la pluie

Par terre et sur les toits !

Pour un cœur qui s’ennuie,

Ô le chant de la pluie !

 

Il pleure sans raison

Dans ce cœur qui s’écœure.

Quoi ! nulle trahison ?...

Ce deuil est sans raison.

 

C’est bien la pire peine

De ne savoir pourquoi

Sans amour et sans haine

Mon cœur a tant de peine

https://lyricstranslate.com

Paul VERLAINE
1844 - 1896

Il pleure dans mon coeur

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville ;
Quelle est cette langueur
Qui pénètre mon coeur ?

Ô bruit doux de la pluie
Par terre et sur les toits !
Pour un coeur qui s'ennuie,
Ô le chant de la pluie !

Il pleure sans raison
Dans ce coeur qui s'écoeure.
Quoi ! nulle trahison ?...
Ce deuil est sans raison.

C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi
Sans amour et sans haine
Mon coeur a tant de peine !

Tears fall in my heart

As rain falls on the town;

What is this torpor

Pervading my heart?

Ah, the soft sound of rain

On the ground and roofs!

For a listless heart,

Ah, the sound of the rain!

Tears fall without reason

In this disheartened heart.

What! Was there no treason? …

This grief’s without reason.

And the worst pain of all

Must be not to know why

Without love and without hate

My heart feels such pain.