Μου λείπουν οι άνθρωποι...

Πάντα απορούσα με τον Αρίστο, ον κοινωνικό και κουραφέξαλα. Όποιος με ξέρει, αν υπάρχει και κανείς πραγματικά ίσως θυμάται ότι δεν ήμουν και ποτέ η ψυχή της παρέας, τουναντίον γούσταρα φουλ μοναχικά σπορ όπως το διάβασμα, το γράψιμο και γενικά την έβρισκα τρομερά με την πάρτη μου. Προτιμούσα να σας παρατηρώ παρά να σας πιάνω κουβέντα! Δεν είναι τυχαίο ότι περισσότερο κόσμο γνώρισα μέσω του blog παρά σε μπαρ! Απέφευγα κοινωνικές συναναστροφές και λοιπές συναθροίσεις πολύ πριν τον κορονοίο και γενικά πλάσαρα αυτή την μοναχικότητα και με κάποια επίφαση μαγκιάς. 

Είχα ανέκαθεν μια τρομερή αλλεργία στο «ανήκειν», στο μυαλό μου ήσασταν όλοι σας και όλα πουλημένα, τα είχα όλα απόλυτα στο ξερό μου το κεφάλι,  λες και χρειάζεται να ταυτίζεσαι απόλυτα για να ανήκεις, ποιος το κάνει αλήθεια;  Δεν ήθελα να με αντιπροσωπεύει κανείς και τίποτα και λέξεις όπως σύντροφος, αλληλεγγύη και τα τοιαύτα για μένα ήταν κενές περιεχομένου. Ίσως να φταίει η εποχή της αποδόμησης που μεγάλωσα, ίσως δεν γνώρισα τα κατάλληλα άτομα αλλά ακόμα κι όταν τα γνώριζα λες και είχα αλλεργία στην αποδοχή και την αγάπη, ίσως πάλι επειδή  βρήκα στον διάβα μου ένα μάτσο ανώριμα μπάσταρδα,  ένα μάτσο κουτσομπόληδες  αρχιμαλάκες,  ίσως επειδή δεν άντεχα τις μικρότητες σας, ίσως επειδή μου παίξαν δυο- τρεις πουστιές να νόμισα πως έτσι είναι ο κόσμος, όμως και έτσι να είναι πραγματικά ο κόσμος δεν πας πουθενά μόνος…

Ναι και πουστιές θα σου παίξουν και θα παίξεις και ξερόλες θα βρεις και μπάσταρδοι θα είναι οι περισσότεροι αλλά έλα ρε γαμημένα μπάσταρδα που σας έχω πια τρομερή ανάγκη, ελάτε κορονιασμένοι, κουτσομπόληδες, φοβικοί, μαλάκες δεν πειράζει ελάτε να αγκαλιαστούμε, να μαλώσουμε, να βριστούμε, ελάτε όπως είστε αρχιμαλάκες, ωχαδερφιστές οι γνήσιοι εαυτοί σας, σας αποδέχομαι, ελάτε να πιούμε κάνα τσίπουρο, τώρα για όσο κρατήσει αυτή μου η ανάγκη πριν σας σιχαθώ και πάλι.

Έπρεπε να πλησιάσω επικίνδυνα τα σαράντα για να το πάρω πρέφα, τόσο βαθιά νυχτωμένη ήμουνα,  τόσο λάθος τον πήρα τον διάβα μου,  έπρεπε να έρθει η πανδημία για να μου κόψει και τις όποιες ελάχιστές κοινωνικές επαφές για να καταλάβω πως σίγουρα δεν είμαι θεός παρά αγρίμι.