Τώρα τελευταία πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να είναι θυμωμένος και είναι ένα συναίσθημα με τόση ορμή και τόση ένταση. Μου φαίνεται τρομερά περίεργο γιατί πέρασα σχεδόν όλη μου τη ζωή μέχρι τώρα χωρίς να το έχω νιώσει και όσες φορές κι αν νόμιζα ότι το είχα βιώσει σίγουρα δεν είχε καμιά σχέση με το θυμό που προσπαθώ να σας περιγράψω τώρα.
Είναι ένα πράγμα που με κυριεύει από την κορφή μέχρι τα νύχια, πολλές φορές νιώθω σαν να παραλογίζομαι ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα άλλες με κάνει να ντρέπομαι για όσα το μυαλό μου κατεβάζει, με κάνει και αισθάνομαι τρομερά άσχημα γιατί δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου, είμαι μια άλλη, τρομερά κακιά, τρομερά θυμωμένη, που κατεβάζει όλα τα γαμοσταυρίδια του σύμπαντος.
Νομίζω ότι δεν το είχα βιώσει ποτέ πριν, γιατί η αλήθεια είναι ότι ποτέ πριν δεν είχα αισθανθεί το αίσθημα της αδικίας, ήμουν τόσο καλά με τη ζωή μου, με τις επιλογές μου, κυρίως με το μέσα μου και ποτέ ειλικρινά δεν ασχολήθηκα με τις ζωές των άλλων, δεν με ένοιαζαν εξάλλου.
Τώρα πια, όταν με πιάνουν αυτές οι απερίγραπτες κρίσεις θυμού τους παίρνει όλους ο διάολος, πόσο μάλλον όλους αυτούς που με κάνουν και νιώθω ηλίθια, ριγμένη, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, με αυτόν κι αν τα έχω πάρει κρανίο!
Μικρά και απαίσια στρουμφάκια σας μισώ όλα, μα μόλις περάσουν αυτές οι κρίσεις οι οποίες αφήνουν ένα απίστευτο συναίσθημα ταραχής στο κορμί μου, μόλις γαληνεύει ο νους, προσπαθώ να χαλαρώσω κι αν όχι να τους αγαπήσω όλους, τουλάχιστον να τους συγχωρέσω ή έστω να αδιαφορήσω. Να μη με νοιάζει, να μην με αφορά, ούτε τι νιώθουν, ούτε τι μπορούν να δώσουν οι άλλοι , να μην τους έχω ανάγκη, όμως αυτός ήταν και ο κυριότερος λόγος που με έφτασε ως εδώ ότι ήταν πάντα ολοφάνερο ότι δεν τους είχα ανάγκη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου