Θεωρώ τον Κουφοντίνα έναν σίριαλ κίλερ, έναν χασάπη που αποφάσιζε να σκοτώνει ανθρώπους ως αυτόκλητος όσο και παρανοϊκός "τιμωρός-δικαστής". Θεωρώ πληγή για την δημοκρατία το ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον θεωρούν "αγωνιστή" ενώ είναι ενας δειλός φασίστας και εξουσιαστής φονιάς (όπως δειλοί, φασίστες και εξουσιαστές είναι όλοι οι δολοφόνοι). Θεωρώ πληγή για την ιδεολογία της αναρχίας το ότι υπάρχουν άνθρωποι (αγράμματοι και αστοιχείωτοι) που συνδέουν την δολοφονική δράση με την αναρχία: μια ιδεολογία που προτάσσει την ζωή ως πρώτιστη αξία έναντι οποιασδήποτε αρχής.
Αυτός είναι ο λόγος που μια δημοκρατία δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφήσει τον δολοφόνο Κουφοντίνα να πεθάνει. Για να αποδείξει (και να διδάξει) πως η ζωή (εν προκειμένω: ακόμη και η ζωή ενός δολοφόνου) είναι η πρώτιστη αξία. Ακόμη κι αν εκβιάζει ο Κουφοντίνας (δεν είμαι σε θέση να ελέγξω την δικονομική/ποινική βάση του αιτήματός του), μια δημοκρατία πρέπει να δεχτεί τον εκβιασμό. Γιατί μια δημοκρατία που υποχωρεί στον εκβιασμό του Κουφοντίνα επειδή προτάσσει πάντοτε την ζωή είναι καλύτερη από μια δημοκρατία που εκφυλίζεται καθώς σκέφτεται και λειτουργεί σαν κι αυτόν.
Θανάσης Τριαρίδης