Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Ο εργασιακός εκφοβισμός υπάρχει και μπορεί να μην περιμένεις από το αφεντικό ή την προϊσταμένη σου να σου φερθούν όπως η μαμά σου αλλά από αυτό μέχρι το να σου φέρονται σαν σκουπίδι υπάρχει τεράστια διαφορά. Αρκετά ανεχτήκαμε....

Δεν ήξερα αλήθεια, δεν είχα την παραμικρή ιδέα. Είχα να σε δω δεκαπενταέτια και βάλε. Το μυαλό μου αδυνατεί να σχηματίσει τη μορφή σου, σε θυμάμαι σε μια μακρινή Ανάσταση που κάναμε στο χωριό, πιτσιρίκι ακόμα να κρατάς μια αναμμένη λαμπάδα που φώτιζε το ξανθό πρόσωπο σου.  Είχαν πει πως πήγες στα καράβια, τώρα πια δεν πιστεύω τίποτα. Ο μπαμπάς ρωτούσε συνέχεια για εσένα χρόνια τώρα και επειδή δεν έπαιρνε λογικές απαντήσεις, είχε υποψιαστεί ότι ίσως κάτι συνέβαινε αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί τι.  Μένατε σε άλλη πόλη και δεν είχαμε επαφές. Την άλλη οικογένεια την βλέπαμε τα καλοκαίρια αραιά και που, εσύ πάλι πουθενά. Σε κάθε σήμαντικο γεγονός όλοι εκεί εσύ ήσουν απών, μα ήσουν στα καράβια ήταν η δικαιολογία. Μπορεί να'ταν και αλήθεια. Ποιος ξέρει πια, τι ήταν αλήθεια και τι ψέμα; Μερικά χρόνια πριν μας είχαν πει πως είχες ξεμπαρκάρει.Πως ήταν δύσκολη η ζωή στα καράβια και δεν άντεχες. Λες και στη στεριά αντέχετε η ζωή.  Μέχρι που διαβάσαμε πως πήδηξες από το μπαλκόνι, πω...

Avanti maestro 

Τουλάχιστον δεν πάει τόσο γαμήσι χαμένο... 

Ζόμπι, εκτοπλάσματα – άνθρωποι ζόμπι, ζόμπι οι νεκροί μου συγκάτοικοι που μ’ έχουν κτίσει σε μια πόλη απάνθρωπη, σκοτεινή ζόμπι, ζόμπι που τη ζωή μας ορίζουνε που μας κυκλώνουν και που σχεδόν μας αγγίζουνε στη χώρα των ζόμπι κάνε κάτι να μείνουμε ζωντανοί ζωντανοί...

Τι μας συνέβη; Μας συνέβη η ζωή 

Μεγάλωσα σε μια εποχή που όλοι ζούσαν παραπάνω από τις δυνατότητες τους, εμείς πάλι σαν οικογένεια κάναμε ακριβώς το αντίθετο, το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα και ειδικά στην περίοδο της κρίσης, το πόση πραγματικά διαφορά υπήρχε που πριν δεν φαινόταν. Αυτό τελικά μου έμεινε σαν νοοτροπία. Δεν μπορώ να πω ότι ποτέ μου έλειψε τίποτα γιατί πάντοτε είχα τα πάντα αλλά ενώ οι δυνατότητες μου ήταν για πολύ παραπάνω σε όλα τα επίπεδα εγώ πάντα αρκούμουνα στα λίγα και δεν εννοώ μόνο στο οικονομικό κομμάτι από εκεί ξεκίνησε αλλά αυτό περνάει σε όλους τους τομείς της ζωής, γίνεται στάση ζωής.  Είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας, δεν ξέρω κατά πόσο μου έκανε καλό τελικά, γιατί είναι ωραία να είσαι αυτάρκης και ολιγαρκής αλλά με το σεμνά και ταπεινά δεν έφτασε κάνεις πουθενά. Συνειδητοποιώ πια ότι αναμφισβήτητα θα μπορούσα να είχα κάνει μακράν καλύτερες επιλογές στη ζωή μου γιατί απλά μπορούσα αλλά τελικά δεν τις έκανα. Οι αποφάσεις από την άλλη ήταν όλες δικές μου και είχα το ελεύθερο της βούλησης ...

Σου έχει τύχει ποτέ να φιλήσεις άβγαλτο κορίτσι σε μαγευτική νύχτα; Σαν την επίμονη ανάμνηση αυτής της πράξης ύστερα από χρόνια, όταν ο άνθρωπος έχει δει πολλά και γυρίζει σιγά σιγά από το πικρό ταξίδι που λέγεται έρωτας· όταν έμαθε πια πως η αγάπη δεν είναι φεγγάρι μήτε επιφωνήματα —παρά μόνο για τους γάτους— αλλά σιωπή, ασήκωτη σιωπή κάποτε, και βράχος που τον βαράει καταμεσήμερα ο ήλιος. Γιώργος Σεφέρης, Μέρες Β΄, Εκδόσεις Ίκαρος - Ikaros Publishing

Επειδή η εξεταστική περίοδος ξεκίνησε, επειδή μέχρι και 5 του μήνα παρέδιδα και τις τελευταίες εργασίες, επειδή τα έχω παίξει στην κυριολεξία και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Τα χρειάζομαι έστω και αυτά τα ενθαρρυντικά σχόλια τα δύσκολα βράδια όπως αυτό που πλακώνομαι στο διάβασμα με τενοντίτιδα και με μια εξουθενωτική μέρα που έχει προηγηθεί με τα πιτσιρίκια. 

Παιδιά βρήκα το φλουρί, βέβαια το είχα βρει και πέρυσι. Δεν ξέρω αν λέει αυτό κάτι, αχαχαχαχα