Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Μου πήρε δυο εβδομάδες να προσαρμοστώ στη νέα μου καθημερινότητα. Αν προσαρμόστηκα δηλαδή,  γιατί ακόμα δεν ξέρω που πατάω και που βρίσκομαι αλλά έχω όμως σίγουρα δυο εβδομάδες που άλλαξα ζωή και έχω ευτυχώς πολύ χρόνο μπροστά μου για να σκεφτώ τι θα κάνω μαζί της.  Μουδιασμένη και αμήχανη, κοιμάμαι πολύ, κάνω περιπάτους όταν ο καιρός και η διάθεση το επιτρέπει όχι τίποτα σπουδαίο, ίσα- ίσα για το ξεμούδιασμα αλλά αν φανταστείς πως τρία χρόνια τώρα καθόμουν οχτώ ώρες σε μια καρέκλα αλυσοδεμένη στην κυριολεξία άλλες οκτώ ώρες ήμουνα ένα οριζοντιωμένο πτώμα στο κρεββάτι και τις υπόλοιπες οκτώ τις περνούσα στην καλύτερη σέρνοντας το τομάρι μου από καναπέ σε πολυθρόνα και από πολυθρόνα μέχρι την εξώπορτα για να ανοίξω στον ντελιβερά, ε τότε μπορείς να πεις πως είναι θεαματική η αλλαγή αυτοί οι μικροί περίπατοι και δεν είναι οι μόνοι. Δυο εβδομάδες τώρα, τρώω καλύτερα, κοιμάμαι καλύτερα, ξυπνάω καλύτερα, πάω βόλτες, σχεδιάζω ταξίδια, ακούω μουσική, απολαμβάνω τη σιωπή...

Ζεσταίνομαι καίγοντας τις ελπίδες των μετρίων, τις δικές μου τις έχω κάψει προ πολλού! Ακούω Mozart αντί για γαμωσταυρίδια που είναι οι καθημερινοί μου ήχοι. Διαβάζω Καλογεροπούλου δε με συγκινεί, φτιάχνω μια βιβλιοθήκη στο σαλόνι σχετικά μικρή δε θα χωρέσει τόσο μπούκωμα, σίγουρα θα υπάρξει κι άλλη. Μαζεύω βιβλία από κούτες, από το πατρικό, αναζητώ μάταια βιβλία που δάνεισα για "λίγο" αλλά από την άλλη σκέφτομαι πως θα ξημερώσει μια μέρα που δεν θα έχει κανένα νόημα το μάζεμα... Το απόγευμα περιμένω τη Σουζάνα να μου κόψει το μαλλί , όσο πιο κοντό τόσο το καλύτερο και είμαι σε μια φάση που θέλω να τα κόψω όλα τους ανθρώπους, το φαι, τις συναναστροφές. Είναι που κόπηκε το μέσα μου φως, σαν ανίδεη δεν ξέρω από τσάκρα, μάκρα και λοιπά αλλά κόπηκε αυτή η ενέργεια που ζέσταινε το μέσα μου, που έκανε τους άλλους να με ερωτεύονται , κόπηκε εκείνο το εσωτερικό φως που με έκανε να λάμπω, και είναι όλα τόσο θολά κρύα και σκοτεινά. Αν φύγει αυτή η ενέργεια τι μένει άραγε; Κάποιο...