Εκπαιδευμένοι στο οίδημα

Κοίτα πως κατάντησε η ζωή μου!!!!

Αφίσα κάτω από το σπίτι μο, που από ότι διαπίστωσα αργότερα, έχει κατακλύσει όλη τη Λάρισα! 

Γυρνούσα σπίτι, ήμουνα στο αυτοκίνητο με τον μπαμπά, έξω έβρεχε καρέκλες και έτσι απλά μου το ξεφούρνισε, " ο Θανάσης είχε πεθάνει απ'τις πέντε το πρωί ". Το έπαιζα ψύχραιμη και σκληρή, όπως ξέρω, έχω τον τρόπο μου. Μόλις με άφησε σπίτι και έφυγε έβαλα τα κλάματα, ξέρεις αυτά τα γοερά, που νιώθεις ότι σου ξεσκίζουν τη σάρκα από μέσα. Μετά παγωμάρα, πέφτει μια μαύρη κουρτίνα, είναι τόσο κλισέ και τόσο μαύρη, θολώνουν όλα, δεν υπάρχει διέξοδος κινδύνου. Μόνο μεγαλώνεις, μόνο αυτό συμβαίνει κι εσύ νιώθεις όλο πιο μετέωρος και πιο χαμένος και δεν μιλάς πια, δεν γράφεις, δεν ξεσπάς σε τρώει μια βουβαμάρα.  Είχα ξεχάσει πόσο λυτρωτικό είναι το κλάμα κι άλλο τόσο το γράψιμο κι άλλο τόσο να ακουμπάω πάνω στο στέρνο σου και να ηρεμώ. Για να μη μας χαλάσουν το Πάσχα, λέει. Εγώ έκλαιγα από το πρωί, πες το προαίσθημα, πες το όπως θες και τον Δημήτρη παίζει να μην τον έχω δει ποτέ πιο ζορισμένο στη ζωή μου και κατά τα άλλα κάναμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, αυτό ήταν το γαμώτο σ...