Σπίτι μου σπιτάκι μου!

Μετακόμιση

Τρώω σπόρια και σκέφτομαι το πιγκάλ που λείπει, το χαλάκι απ’την εξώπορτα και το διπλό κρεβάτι απ’το ΙΚΕΑ. Αν και τον τελευταίο καιρό διαβάζω όλο και συχνότερα άρθρα για την μετανάστευση στο πατρικό, δεν πτοούμαι πια! Εμένα έφτασε η ώρα μου να φύγω από αυτό.Το δεκατέσσερα έφερε ηλεκτρονικά συμβόλαια, ενεργειακά πιστοποιητικά και εμένα στο καινούργια μας σπίτι!

Θυμάμαι την τελευταία μου μετακόμιση, Φεβρουάριος του οκτώ ήταν(διαβάστε γι' αυτήν εδώ).Μετά την ενηλικίωση και τη φοιτητική ζωή, έξι χρόνια και πάλι πίσω στο πατρικό. Έξι χρόνια τόσο δημιουργικά και πλούσια αλλά κουβαλώντας πάντα τον φόβο πως μπορεί να μην κατάφερνα να φύγω από εδώ! Να που ευτυχώς ο εφιάλτης δεν βγήκε αληθινός!

Έχω τόσες προσδοκίες από αυτή τη μετακόμιση. Λες και η αναβλητικότητα μου θέλει να αλλάξει παραστάσεις!Στο καινούργιο μας σπίτι, ίσως καταφέρω να τελειώσω τη διπλωματική που τόσο τυραννώ, γράψω το πρώτο μου βιβλίο, αρχίσω να παίζω και πάλι κιθάρα με πάθος, φτιάξω μια τεράστια βιβλιοθήκη, πάρω κουνιστή καρέκλα για τη γάτα μου, γεμίσω την κουζίνα με μπαχαρικά, πιάσω παιδί ή κάνω πάρτυ που θα φέρουν την έξωση .

Στο καινούργια μας σπίτι ίσως μάθω να μαγειρεύω καλύτερα, ίσως γεννηθούν νέες ιδέες,ίσως σχεδιάσουμε τα επόμενα ταξίδια μας, ίσως φιλοξενήσουμε διερχόμενους φίλους. Μα και τίποτα να μη γίνει από όλα αυτά, στο καινούργιο μας σπίτι όταν γυρίζω πτώμα απ’τη δουλειά θα βρίσκω εσένα!

Η δημιουργικότητα μου σκουπίζει τα πατώματα, ακούω συνέχεια στο repeat το φλωροτράγουδο της Ζουγανέλη, παίρνω μια βαθιά ανάσα και σιγά-σιγά αρχίζω να το συνειδητοποιώ!Μετακομίζωωωωωωωωω

Υ.Σ Τα μαζεψά τα πράγματα και έφυγα από το σπίτιιιιιι!

Οκτάωρο!

Μυαλό πατημένο σαν κιμάς και από το μέσα δωμάτιο παίζει Cave. Με την κωλοδουλειά διαγνώστηκα με πρώιμο αυχενικό. Η Μυρτώ από το απέναντι γραφείο λέει πως φταίνε οι πίπες και γελάει κι εγώ την βρίζω και της λέω να τις κόψει!Κάθε πρωί που ξημερώνω είναι νύχτα. Τα βράδια πια δεν ονειρεύομαι ότι δραπετεύω, δέκα και μισή κοιμάμαι με τα σάλια να τρέχουν. 

Όταν γυρίζω σπίτι θέλω δυο ώρες να κοιτάω το ταβάνι για να ξελαμπικάρω, συνήθως τα μεσημέρια δεν κοιμάμαι και μετά είμαι ένα ζόμπι. Η διευθύντρια μου είπε να αρχίσω yoga! Φίλοι , γνωστοί με ρωτούν πως πάω με το γράψιμο. Συνήθως τους λέω να περάσουμε στην επόμενη ερώτηση. Απλά δεν προλαβαίνω και όσο σκέφτομαι ότι σκοτώνω οχτώ πολύτιμες ώρες της ζωής μου στο τίποτα ανατριχιάζω. Οκτώ πολύτιμες ώρες, που θα μπορούσα να κοιμάμαι, να ταξιδεύω, να πηδιέμαι, να γράφω, να τα ξύνω με φίλους, να προσχεδιάσω μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις, να διαβάζω ποίηση ή έστω τις οδηγίες του tide στην τουαλέτα! Οκτώ ώρες σαπίλας, μιζέριας και ανοησίας, οκτώ ώρες που μου αφήνουν τα κουσούρια τους και τις επόμενες. 

Ίσως μια μέρα να παραιτηθώ, πάθω νευρικό κλονισμό ή συνηθίσω. Το τελευταίο με τρομάζει περισσότερο από όλα. Για να ξεχνιέμαι ανοίγω αραιά και που το doc της διπλωματικής του ρίχνω απλά μια ματιά και του λέω καληνύχτα. Μετά φιλάω τον Καραγάτση στο στόμα και πέφτω για ύπνο. Τίποτα δεν είναι όπως πριν κι εγώ σαν να με πάτησε τρένο. Τα φαγητά μοιάζουν άνοστα, οι φίλοι βαρετοί, το διάβασμα κουραστικό, η τέχνη ανυπόφορη, η σκέψη απαγορευτική και η τρίτη σεζόν από το homeland μια αηδία! Μέχρι και η μετακόμιση που τόσο περίμενα εξουθενωτική.

Υ.Σ 1 Αφιερωμένο σε εσένα που αγαπώ με όλη μου την γατίσια ψυχή. Δηλαδή εφτά φορές περισσότερο από σένα ;p

Υ.Σ 2  Κι όπως έλεγε και η Δήμου.... Ετοιμάζω ταξίδι!!!

Μια βραδιά στο παρδαλό!

Παρδαλό Κατσίκι 05/01/14- Πολυδένδρι 

Καλή χρονιά